Sa mesa ng Dunkin, tasa’y malamig,
Kape sa papel, lasang panaginip.
May marka ng labi sa gilid ng tasa,
Parang halik na naiwang walang paalam na sinta.
Nagkakape ako, pero di para gisingin,
Kundi para damhin ang mga hindi ko maamin.
Sa bawat higop, may lihim na usapan,
Na para bang multo ng nakaraan ang ka-table ko minsan.
May donut sa plato, butas sa gitna,
Tulad ng puso kong may kulang at sira.
Sugar glaze na pilit nagpapasaya,
Pero ang tamis, panandaliang pantasya.
Ang pader ng café ay puno ng ingay,
Pero sa loob ko'y katahimikan ang tunay.
Nagbabasa sila ng menu, ako ng alaala,
At sa likod ng aroma, may sakit na kumakawala.
‘Pag naubos ang kape, saka mo mapapansin,
Na minsan pala, ang Dunkin ay libing.
Hindi ng tao, kundi ng damdamin—
Na matagal nang nilimot pero ayaw pa ring limutin.
