Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Pluma Apr 2015
Kling Klang....  Kling.. Klang..

Tunog ng kampana'y sumisigaw ng kagalakan,
Amihan hanging sumisimbolo ng isang Banal na kaarawan.

Saanman pumaroo't-pumarito'y puno ng kasiglahan;
Mga hapag-kaina'y dinadagsa ng iba't-ibang kasaganaan,
Mumunting kislap sa bawat bahay ay pawang madadaanan,
At mga magigiliw na parol sa bawat poste'y isa-isang nagtitingkaran.

Habang ang lahat ay masiglang nagkakantahan,
Isang lalaki ang naglalakad sa makipot na eskinitang daanan,
Maruming damit, gusgusing katawan,
Balbasing mukhang mistulang mga puno sa isang mayabong na kabukiran.

Pasuray-suray n'yang tinahak ang kadiliman,
Dala ang isang boteng alak na kanyang nag-iisang kasamahan.
Mga lasing na hakbang ay pilit binibitawan,
Mumunting yapak patungong bahay na kubli sa kasayahan.

Pagdating sa bukana, bote'y itinapon sa pintuan.
Nagsusumigaw at pilit humihiyaw na siya'y agad na pagbuksan.
Isang babaeng puno ng pasa't sugat ang kanyang naalinagan;
Mayuming mukhang naging busangot ng dahil sa kahirapan.

Ilang minuto pa'ng nakakaraan,
Isang nakakakilabot na sigaw ang pumagitna sa masasayahang kantahan,
Iyak na pilit tinatago, pinipigilan ngunit sa huli'y sumuko't mabilis na nagsilabasan.

Ang katanungan, ano nga ba ang dahilan ng kasuklam-suklam na sigaw na nasaksihan?

Mistulang iyak ng pagkahabag ng kalangitan
Ang unti-unting nagsipatakan.
Ulang nakisabay sa nakakakilabot na kalagayan -
Binubugbog ng lalaki ang asawa; ang kanyang pinangakuan ng pag-iibigan,
Isang taon pa lamang ang nakakaraan!

Dugo'y nag-unahan sa pagpatak,
Nagsimula sa kanyang kaibuturan binaybay hanggang sa kanyang talampakan.
Babae'y nanghina't nagsumamo
Na tigilan na ng kabiyak ang pambababoy dito at sa *anghel
sa tiyan nito.

Ngunit ang tainga niya'y nagmistulang sungay;
Walang bahid ng pag-aalinlangang pinagpatuloy ang maling labanan.
Tengang-kawali't pinag-igihan pa'ng pagsipa't pagsuntok sa tinuturing n'yang kalaban.

Dala ng matinding droga, ang haligi ng kabahayan ay naging sundalo't kaaway sa sarili niyang tahanan.
Mistulang militar na naging ispeya't traydor sa dapat sana niyang pinagsisilbihang kaharian.

Ilang araw pa'ng nakalipas, isang nakakabangungot na kaganapan,
Ang naging usap-usapan sa pamayanan.
Isang inang nilapastangan ang nakitang walang malay, duguan at butas ang sinapupunan.

Sa gitna ng pighati't panlulumo,
Ang kampana'y muling umiyak ng pakikiramay.
Tunog ng madamdaming dalamhati.
Musikang malumanay,
.......dahan-dahang naghahatid sa inosenteng sumakabilang buhay.


*
Kling Klang... Kling.. Klang..
Bells and their ironies.
041716

May mga bituing nais abutin,
Nangangalay ang diwa pagkat dapat habulin.
Ganoon pala ang pagtatagisan ng mga saranggolang itim,
Sisipatin ang isa't isa't may pandilig na patikim.

Ako'y musmos sa alok nitong ginintuang pangarap,
Dilubyo'y mabagsik bagkus may matinding yakap.
At doon matatagpuan ang haplos na hinahanap,
Ako'y alipin sa sahig na Langit ang sumusulyap.

Sa paglatag ng Liwanag na may bahaghari
Waring yuyukod siyang ulap na mapagkunwari.
At kanyang saplot, ihahanay nang sandali,
Saksi maging hanging nagtataingang-kawali.

Sa pagsalin ng hiningang latak ng kahapon,
Baon pala ang sakit hanggang dapithapon.
Ipipinta ang itsura ng sarong na maputi,
Siyang pupuri sa Langit na may bahid ng kayumanggi.

Tila baryang itinapon at nagkakalansingan,
Sa papag na mistulang may sawing kasintahan.
Mga tauha'y lalaban sa kuweba ng kadiliman,
At doon ang kandila'y panandaliang tatahan.

Babahagian ng yaman ang uhaw sa kalinga,
Hahagkan silang mga busal na walang isang salita.
Hanggang sa magkandiring muli sa saliw ng musika,
Silang tangan ang pising *may kakaibang mahika.
040816

Tulang nakatulala,
Tulang lutang sa mga salita.
Tulang may pag-aalinlangan,
Tulang tumatawid sa kawalan.

Sinubukan kong maghimay ng mga letra,
Pero lahat sila'y mawawalan ng saysay.
Hinabi ko ang bawat parirala,
Pero may mga saknong na puno ng mga tanong.

Umaatras abante ang mga kuwit at tuldok,
Mga damdaming may padamdam,
Mga nagugulat na pananda,
Tila nakasalamin buhat sa panahon ng pagkatanda.

Iluluto ko ang mga salitang walang tugma,
Sa kalan at kawali nang walang sandok ng damdamin.
Titikman ko ang sabaw na pag-ibig
Na siya palang papaso sa dilang malambing.
Poot kanyang madarama
Sa mapait na tadhanang may konting kaanghangan.

Isasantabi ko ang hinain,
Saka na lang, pag malamig na ito
Saka ko na lamang titikman.
Nakakapaso kasi, hindi ko malasahan.

Tulang kulang sa rekado,
Tulang mangmang at kabado.
Tulang maraming halo,
Tulang **sana'y hindi talo.
Reggine Sumiyama Sep 2018
Here I scatter the ashes of our Wednesdays
and throw dirt on our names because we fell into a stupor of unsaid goodbyes and insincere apologies.

I take my time trying to unclench my fist,
after all, release is only sweet when you feel suffocated.

I always made sure to adjust my grasp to your comfort,
present my entirety as if you owned more than a half of what I used to be.
I remember you in things that have no heartbeat, but a pulse of regret and anger that devours it, and to think you swore you would keep me alive.

In Binondo, you taught me how to eat street foods, walk in the crowded places, sit still on taxi rides,
and feel beautiful even when you kept your eyes off me.
You believed in slow motion, and the magic of lugaw at 12AM,
I watched you in a fascinated haze.
Too unsure of the light.

In Fairview, I told you that I cry during movies and laughed at the way you spun me around in the theater. Hand on my waist for good measure. I showed you claw machines and photobooths,
at least remember me.
I held your hand the first time, bled on
a piece of paper you read on the way to Quiapo, and all the long rides have made me feel empty ever since.

In Ilocos, I gave you a warm kisses on your cheeks when you took me
to church the first time, head spun just at the right angle for when
I walk down the aisle in a dress with you waiting at the end of it,
not knowing that in 4 years, I’d come back at someone
else’s wedding, begging on my knees at silent altars to keep you
even with my faith hanging from my fingertips. You still left.

In Intramuros, I see you in every nook and crevice,
in the holes, in the walls with Lechon Kawali, in quiet places we
claimed are for ourselves. In street vendors, ATM machines,
and pedestrian lanes too dangerous to walk on. Nowadays,
I shut my eyes in the backseat, afraid to see a shadow of who
I thought you were whenever I am near.

In Pasay there are people to see and places to walk
through to cover the tracks of almost lovers, a pair of shoes
to buy, impatience on my throat, and kisses on cheek as a cure
for my silence and satiation for the hunger below your navel.

In EDSA, we locked more than just lips, ate street Palitaw,
knocked three times on wooden doors, even lit candles to be sure,
that we would keep each other for good. Someone must have
knocked harder, the wind must have swept our fire out,
and we were fools to think promises were as simple as padlocks
that rust and break in the rain. How I never told you that I pictured
us in a million other bus rides that night. The road could never
have been shorter than the infinite one you promised.

In Pandacan, you wanted a life with me  
with nights in bed, the sickening kind of happiness harrowing
the peace we always knew we had. You held me close
and by the early hours of the morning you swore you’d meet me
again when the clock strikes twelve on a different year. I think
you left your love for me in that two-bedroom suite, and
wouldn’t it be wise if I left mine right next to yours, folded
and hung before the stain of resentment covered it whole?

In between the hurt and madness, memories of us
unfolding without grace on the table, I loved you.

You knew what you were doing when you let go of me to hold
onto someone else that was never as sure as I was of you,
and I wake up in sweat at 3AM thinking I never really knew.

Now we are in places we’ve never been, and I dry
swallow the hurt that swells even when I no longer touch it.
There are spaces I no longer need to be filled because I got used to being hollow
even when I was next to you
and now that I don’t have to be there anymore
it makes it easier to forget you ever happened, and I will tiptoe my way out of these places until I no longer feel you everywhere.
solEmn oaSis Jan 2022
sa paglikha ng tuwina kong katha
madama mo din sana ang kakatwa
ngunit nakasanayan ko nang pagtatwa
hinggil sa himpilan ng tagong lubha

naririnig kahit di man pakinggan
nahihilig saglit kundi man tanggihan
inaaliw pilit ang sarili sa kundiman
bumibitiw singkit kong ngiti panandalian

dahil sa dingding lang ang pagitan
hilahil ng singsing dagliang pasakitan
walang pasakalye kang papanigan
humarang pa sa kalye silang marasigan

sapagkat ang magtengang-kawali
sa pangkat ay sadyang balewala rin
kapit sa patalim talagang tatanggapin
kahit pa maitim pawang palipad-hangin

wala kasing malaking nakapupuwing
ika nga nitong napipintong
pagsalubong
niyong yaong paimbulog na daluyong
tila halinghing, pakiwaring
may naduduling

dagundong ng kulog kung maihahambing
ang gulat na sumilay sa mga mata mo
sa halip ang kalakip yaring halukipkip
namulaga't humimlay di nais matamo

yun bang sa kabila ng pagka tulog-mantika
nakuha pang magbuhat ng silya-elektrika
tagos sa buto ang hiwa ng pahiwatig
halos tanto ang tugatog na matigatig

may tainga ang lupa, may pakpak ang balita
ganyan ko maikukumpara Ang Mala - Palara
na sistema ng isang walang muwang na puwang
pag sa sandaling mag-pasaring ang ingay ng kulay

mala-abokado ang sapak' na mau-uLinigan
mansanas sa pagkapula sa kabalintunaan!
mga paksa na may pasak natutunghayan,
tuwing ang kapas ay sawing masasaksihan

" Ang dapat ay isang Wika sa Magandang ibubunga "
pambihira naman ang mga dalahira ,
wari bagang mapupunong inuugatan !
Martes pakatapos ng Lunes ! Linggo lang ba ang pahinga ?
I was suppose to say that
precious or not
misuse or important
I always neglect the fact
of those direct track
coming from the back
of my splitting spit of my pen
symbolically every now and then
raquezha Aug 2020
Nagigirumduman ko nanaman an namit
Kan tocino na binakal ni Papa ki Pay Tasing
An parong habang piniprito sa kawali
An pagtilampsik kan lanang sobrang init
Inaabangan ko an pag-ugpa kan kakanon
Sa lamesa ming maugmahon
Yaon si tugang na mayong ibang ginibo
Kundi an magselpon maghapon
Si Papa na inaabangan an balita sa TV
Uni ako sadit-sadit
Dai pa kayang magkakan solo
Kaya inaabang ko an eroplano
Nagitok-itok may darang maluto
Saka paborito kong tocino
Naglalayog daa sabi ni Mama
"Open your mouth na"
Arog lang kani an buhay mi kadto
Simple lang pero magkaibahan
Sa atubangan kan lamesa
Mahihiling mo an pagpadangat ninda
Mauumok ka sa kaugmahang dara
Simple man lang an gusto ko
An makainom nin tubig
Sa atubangan nindo.

—𝐔𝐦𝐨𝐤, a Bikol poetry.
1. Umok; a mouthful.
Ashari Ty Sep 2019
*
Ikaw ang mantika
Ako ang 'yong tubig
Yung kama ang kawali
Mabilisan lang na tula hahez
JOJO C PINCA Nov 2017
Kaninang umaga
Habang hithit ko
Ang nagbabagang yosi
Ay naalala ko
Ang lumipas na tag-araw.
Kalagitnaan ng Abril 2017
Maalinsangan ang umaga
Nang ako’y magising
Matapos ang isang gabing
walang pagkahimbing.
Sa sala at maging sa lamesa
Namagitan ang isang
Mahabang katahimikan
Walang usapan, Walang kibuan
Isang nakakainis na pakiramdaman.
Nung sumapit na ang tanghali
Mas mainit pa sa nakasalang na kawali
Ang init ng nakakapugnaw
na putang-inang araw.
Pero kakaiba ang tag-araw na ito
Sa gitna ng matinding init
Akoy giniginaw
May Malaria? Wala s’yempre
Pero ako’y giniginaw.
Giniginaw ako sa tindi
ng panlalamig mo sa akin.
Kaninang umaga habang nagyoyosi
Sa pagitan ng usok at buntong-hininga
Naalala ko ang lumipas na tag-araw.
Vaampyrae Jun 2020
Who do you call when the police murders?
Who do you call when the murderers rule?
Who do you call for justice and protection
in a den of power-hungry fools?

Remember the woman who sold
her body at a checkpoint just to make the bend?
Remember the war veteran who was shot twice unarmed,
even with a mind unable to comprehend?

Remember the young boy who went outside,
only to get killed by four officers, for a crime no one really knew
Remember the countless “casualties”, unfortunate "accidents"
which never really made it through?

Some as young as six
Some as young as two
Some elderly, some misguided delinquents
while some, well, they never do

Dictators and human rights violators
“too old”or “too frail” to be punished
While Jeepney drivers aged 70 and more
take the whole brunt of the "fair" mallet

As thousands pushed into already cramped prison cells
are unable to eat more than once a day
While those rich enough to buy the law
can still throw mañanitas and “meetings” every single day

Yet these blue shirted and barong-laden fools
sometimes come together in TV

to bumble about civil service with mouths still smelling of
beer and of yesterday’s lechon kawali

Because remember, compassion is only
for those who can sit in a palace-worthy chair
Justice is only for the dead or for those
whose pockets are already filled with blood of the bare

And now who's suffering for the lies?
Who’s already taking the blame?
Who will listen to the cries of the forgotten
When our voices are no longer ours to claim?

As their guns point to our heads
with the smiles of “para sa'yo itong serbisyo”
Take off your blindfolds, your change is never coming
Only hell is here, in disguise of a fiasco
A poem about the blatant corruption in the Philippines, Aking Inang Bayan.

Open your eyes. Hell is already here.
solEmn oaSis Sep 14
Ganito Ang talento ng tinaguriang gagamba,
Ang Sabi ng iba Sila ay kakaiba
dahil nga sadyang
Ganyan Sila kahit
Hindi nasa manila.
Nag - aabang lang ng bibisita
Kahit nga ba bibihira
Ang may maggala
ay tiyak maaantala
Kapag napadpad sa animo'y ala bang tahanan na tahasang walang hagdan
Ngunit kabit-kabit eh
Ang kawit ng madidikit na bahagdan ng bawat hiblang malagu na.
Ni Ang hari ng kagubatan ay di siya nais magambala

Malaglag man sa Muntinlupa
Kagyat Silang ia-Angat Dami man ng hadlang,
tutulay lamang
Ang gagamba gamit Ang
sapot at mga galamay...
Ganon pa man Bigte man Ang  pagtanaw ng Leon at tigre sa maliit na nilalang ...
Naka- Tungko lamang Ang kanilang matalim na pangil at angil
pagkat sa loob-loob nitong mababangis at hayok sa laman
ay mapag aalaman---
Ano nga naman
Ang kanilang mahihita
na Karne sa naglalambiting mga galamay
Wika nga sa payo ng dayo
Tinawag Silang Gagamba
sapagkat Ang sino Mang tao
sa kanya'y gagambala
Walang dudang mapapatingala
muna bago yumuko

Mabuti pa daw Ang mangilag
na Lang Sila sa maliliit na nilalang
O di kaya'y maige pa mangilog at magbaka sakali dun sa may Sapang Palay magawi at nang mapawi Ang Kalam at uhaw sa may kawayan .

Sabi naman ng iilan mabuti pa Ang dalanghita mula pa sa pagkabubot nito Hanggang sa maubod na nga sa pagkahinog ay masasabi na talaga namang may asim pa .
Lalo na para sa mga nagda
dalang-tao na minamatamis
ang pangangasim ay iyon ang prutas na ipanlulutas sa kanilang pananaghili .

Sa madaling salita
Ang magaling na Balita
Kakailanganin pa Ang pakpak
Kahit pa mag taingang-
kawali Ang lupa...
Dahil Ang tinutukoy ko sa aking pamagat ay walang iba kundi Ako !
At Ang munting Gagamba Ang siyang maituturing Kong Dambuhala

Kaya nga Ang paniniwalang imbes
trabaho Ang siyang lalapit sa akin...
Yaong mga sapot na bahay Ang
siyang dapat Kong hagilapin...
Kasi nga Ang mga spider web kung tawagin sa ingles...
Ay Ang siyang Lunas na walang dahas upang maging Isa sa kanila !
Silang mga empleyado na dati rin namang Isang sawi
Hanggang Ang mga hain na pain
sa magiging bitag na hayag
ay may kaakibat na kabalikat
Upang mapagtagumpayan Ang mapusok na pagsubok...
Nang sa gayon ay matupad Ang layon niya sa kaniyang mga kanayon na ...
Maging Isang sakdal
sa pagiging kambal
ng papremyo at Tropeyo !
Habang ninamnam
nang mainam
Ang pakiramdam
ng Isang uhaw at Kalam
kahit lumabag pang magpaalam
sa lahat ng nais niyang mahiram
...ay daglian namang mapaparam
Itong Nag-Alab Kong liyab
Mula pa sa dating pasaring
Hanggang mahirang
na Isang....
wagi

— The End —