Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
 
I too will go to you, says the son
to the face of the father.

He broadens his smile
thin and gathering dust for long
as if to acknowledge
he always knew
one day his son would stand before him
resigned and weary
willing to join on his route.

The son sees his father's lips
move in the briefest prayer..

Welcome.
022524

There’s a story not so long time ago,
And there’s this Big Bad Wolf
Hovering where he wants —
Aiming and locking his target.

His arrows do not look like scary
And most are wrapped in beauty —
In gems and in gold,
In iron and in silver.

He will eat his prey alive
But at times, he can paralyze too.
The prey doesn’t  know the schemes,
Coz he too doesn’t know he’s the prey!

The Big Bad Wolf seemed nice,
They say he’s like a sheep too.
But how foolish are the beholder of those eyes!
For he doesn’t realize even the time of his death!
050720

People started drinking coffee and staring at Me
From studio apartment windows,
Under pretty white gazebos,
In the open carport,
Busy offices with disinfecting stuff,
Some even paused Netflix on their TV screens.

Some hated Me –
For while I smell sweet,
Only some flowers grow
In the springtime.
And there were some whose thorns
**** the other just to survive.

I watched while hands are being driven to the sky
As if they're waiting for Me,
As if they're prepared enough.
Some collects in pretty puddles on the pavement
So that toddlers in rubber boots
Can jump in and splash their parents –
And they're on it,
I bet the game has started.

Love is sincere –
I make lovers miss one another,
I lull crying teenagers
To sleep in their warm beds
And some keep dancing
Tapping the floor with each move
And they believed I was hypnotized
To delay my visit and their season.
People don't simply watch
And listen with gentle acceptance,
I saw various faces changing masks every day –
Trying to fit what seems an "endless time."

Some were afraid of Me –
As one talks about Me,
Some run away.
So they don't even hear my expertise.
That I wash pretty chalk paintings off
Of driveways in suburbs
And without a second thought,
I can make them clean.

One tells the other,
As if I seep through their ceiling tiles
Turning cozy little homes
Into chaotic whirlwinds
Of anxiety and destruction --
Maybe, that's how their perspectives are.

I love the kids, so playful of their kind --
So I get them out of the pool
While sprinting inside,
Cold, wet, and uncomfortable.
Then I wash the leaves into
their gutters.

I touch the earth with my presence
To feel some semblance of warmth,
And I don't leave the thunder at your home,
I don't break the things that I love,
Unless they let me break their hearts
For what breaks mine.

I am the Rain,
But most of the time, I'm more than that.
091622

The rain emptied its heavy heart,
And all of them get their crowns in white
Their robes contrast with mine
While some hold their golden wands.

I look up to the sky and begged it to stay still
But the waters wanna bless
The dry coarse land we’re treading in.
And everyone was so thrilled to dance in the rain
To relish their breaks and take pleasure in their poise.

I stood aside seeing their joyful faces
But my heart was also gloomy as I search from within.
Everyone started to leave
And I was one of those who are left with their remnants.

My head is downcast as the rain pours
And I felt discouraged and rejected for a while.
I took what is left with me,
And before they eliminate the printout,
Before everyone else embark on their preceding steps,
There I am – having my moment.

I had no chance to put up a smile
And I stroll with tears
That is about to fall
But as I try to compose myself,
I have to overcome myself again and again.

Even if grief buries my face,
Something sparkly assaults me from within —
That there was someone else who watches over me
Who always claps at me
When no one else does.

Someone up there is granting me courage
Who knows how I worked hard
Until I set foot at this very moment.

And while nobody else compliments me,
He who knows me best says,
“You’ve done a great job.”

From a heavy heart this sunrise,
My sunset was moved by praise.
Here I am calling this day a triumph
And praying for those whom God told me to intervene for.

I knew that I don’t always get the outcomes that I expect,
But He who started my foundations
Will soon bring me to the finish line.
And I will continue to run this race —
Looking at the Gem of my heart.

Truly, humility comes before honor
And honor and praise only belong to my King —
To my King who sees my afflictions
Whether in sorrow or joy,
Let me serve you
With all of my heart, strength, mind, and soul.
110621

Noong bata pa ako'y
Saba-sabay kaming mag-uunahan
Sa pagsalubong kay Inay.
Yayakap at magmamano sa kanya,
Sabay uupo ang nauna sa laylayan ng kanyang palda
Habang syang namamahinga sa lumang upuang
Yari pa sa Narra.

Ni minsa'y hindi ko naisip
Na ang pagkalong ni Inay
Ay may katumbas pala sa aking paglaki.
Marahil bata pa nga talaga kami noon,
At wala kaming ibang inatupag
Kundi ang pag-aaral at paglalaro.

Ilang taon na ang lumipas
At malapit na rin ang araw
Na ako mismo'y lalayag sa sarili kong bangka.
At hindi na ito laru-laro lamang,
Pagkat sa bawat pasyang aking susuungin
Ay iba na ang aking kasama.

Sabi nya nga sa akin,
Handa na syang akayin ako.
Hindi lamang sa kanyang mga bisig
Pero maging mga responsibilidad
Na itatangan ng panahon at tadhana sa kanya.

Ganito pala ang pag-ibig,
Kung saan handa tayong humakbang nang humakbang pa.
Hindi tayo maaaring huminto dahil tayo'y pagod na.
At alam ko, sa tamang panaho'y
Handa na naming kalungin ang isa't isa.
101120

My heart feels the clouds —
So warm and yet so heavy
It’s as if I’m pondering
About the next visit of its bleeding.

I’m incomplete
With those, I’ve considered as variables
For a long time ago —
Devastated with lots of foolishness I entertain,
And I’m stuck with the utterance
Of who’s waving the white flag.

Without a single thought,
I mock myself over and over again.
Within my pillows,
I shed and saved so many tears
As if I’m gonna earn from it one day.

From time to time,
I check the beating of ng heart
If I’m still on the track
That once paved before me.

And I shiver
With those old pictures of yesterday
So old yet so new —
And I can feel my genuine gladness.
100221

Nauuna pa tayo sa mga alitaptap
Sa paggayak patungo sa dilim,
At doon sa papag ay sabay-sabay nating iitiklop
Ang ating mga paang napuno na ng alikabok
Para lamang mag-“indian sit.”

Ang ating mga halakhaka’y
Nagmistulang musikang humihele
Sa pandinig ng ating mga magulang
At ito’y mangingibabaw sa liblib na tahanang
Puno ng pagmamahal at pagmamalasakit.

Tunay ngang payak ang ating pamumuhay —
Tayo’y magsisilapit sa ginagawang liwanag ni Itay
Mag-uunahan na parang sigurado na kung sino ang taya,
Kung sino ang mag-aabot ng gas o posporo
Sa tuwing naisasambit ang mga salitang, “Nak, paabot.”

Nais sana nating hindi kumurap
Pagkat tayo’y nakatututok habang pinagmamasdan
Ang nagmimitsa’t nagniningas na apoy.
At ito ang liwanag na aasahan nating
Magbubuklod sa atin papalayo sa dilim
At magkukulob sa nasasakupan
Ng sinag ng ating mga paningin.

Hindi na natin alintana
Ang init na dumarampi sa ating mga balat
At tayo’y mapupuno ng pagkamangha
Sa liwanag na itinuring nating mahiwaga —
Mahiwaga sa ating mga matang
Walang ibang nais kundi magliwanag na.

Hindi na rin natin namalayan ang bawat segundong lumilipas,
Maging ang mga dahong kumukupas
Sa paghimlay nito sa ating mga paanan.
Panahon ay dumaraan ngunit hindi nang palihim;
At panahon din ang susukli
Sa mga alaalang nais nating manatili.
Brownout.. magrereklamo na rin sana ako kay PALECO pero bigla kong naalala noong kabataan namin. Mga panahong masaya kaming nanonood ng pagsindi ni Papa ng petromax.
082021

Inuusig niya ang mga talang kumikinang
At tumatabon sa mga parating na bulalakaw.
Ang mga mata ng santelmo’y
Hindi na lagim ang ibinubuntong hininga
Kundi liwanag na humahabol
Sa bawat paghikab nang nakatihaya.

Hati-hati sila sa papag
Sa kung sino ang taya sa pagsilang ng araw
At sa pinintang dilim
Na hindi na bangunot ang pasalubong
Kundi pag-asang makapagsalu-salong muli
Sa hapag-kainan sa panibagong kalendaryo.

Habang nagniningas ang mga baga’y
Guguhitan nila ang pisngi ng bawat isa
Gamit ang bawat kwentong agimat ng kahapon.
At mapupuno ng halakhakan ang bawat kurtina
Na para bang sila’y nasa entablado
Ng sarili nilang istoryang sila rin ang nagbigay-buhay.

Ang bawat butil ng bigas
Ay katumbas ng pawis na alay nila sa palayan
Habang ang kirampot na tuyong walang sawsawan
Ay sining na makulay sa kanilang mga mata.

At sila’y magtatampisaw
Sa putikan ng kanilang hanapbuhay
At ni isa sa kanila’y ni minsa’y
Di ginambala na ang bukas ay magiging sakuna.

Isa, dalawa, tatlo..
Sunud-sunod ang mabibilis na butil
Na ni isa’y di mailagan.
Ang mga butil ng palay
Ay nagmistulang mga basura sa lansangan
Na nilalangaw at pinag-aagawan
Ng mga itim na ibong gahaman sa kapangyarihan.
Ang lalim ng 'Yong pag-unawa'y
Higit pa sa mga nakapilang karagatang
Nagsasapawan patungong Silangan at Kanluran.
Umaapaw ang 'Yong pagkalingang walang ibang nais
Kundi ibuhos ang 'Yong katapatan sa aking kakulangan.

At gaya nga ng mga ibong walang sawang sumisipol,
Ay gayundin naman ang 'Yong pag-ibig
Na hindi ko mabigyang pamagat
Gaya ng mga tulang kinakatha ng puso't pag-iisip.

Sa bawat bigkas ng bibig,
Sa bawat tuldok na simula ng pagguhit,
Sa bawat pintig ng pusong tanging Sayo ang papuri..
Ikaw at ikaw pa rin ang hihintayin,
At malaya kong ihahagis ang mga kamay sa ere --
Kung saan ang langit ay panandaliang masisilayan.

Maghihintay sa araw ng paghayag ng liwanag,
Ang boses **** sa mga letra lamang nabibigyang-buhay
Ay balang araw ding hehele't magpapatikom
Sa mga armas ng kadiliman.
At balang araw, masasabi ko ring,
"Nagbunga ang paghihintay."
Napuno ng tsokolate ang kanilang mga pisnging walang pakiramdam,
At ang awit sa tabing estero’y maingay pa sa pag-iri ng mga metal na may susi.
Unti-unti na rin silang naglabasan
Na tila mga gagambang handa nang pagpiyestahan
Ang mga bihag sa kahon ng posporo.

Narinig ko ang malulutong na mga papel
Na sabay-sabay ang pagpaubaya sa hanging umiihip ngunit mahiyain.
Ang mga palad na kanina’y nakatikom sa mga tela’y
Agarang nagsilikas at humalik sa mga lukot-lukot na papel.

Narinig ko rin ang mga latang may mukha
Buhat sa kani-kanilang sisidlan na kanina’y may makukunat na goma.
Ngayo’y isa-isa silang ipinatumba
Na para bang sa mga napapanood kong pelikula ni FPJ.

Hindi ko matantya kung ano ba ang ibig sabihin
Ng kakaibang sining sa mga mata nilang tila ba santelmo.
Maghuhulaan ba kami sa kanilang mga bolang kristal
O huhubarin na rin nang paisa-isa
Ang mga alagad nito’t maibubunyag ang aking pamato.
Malalim na ang gabi
Habang sumisimangot ang alaala.
Ngunit magka ganoon ma’y
Kaya itong patahimikin
Ng pabulong na paghikbi
Ng ulang isinalin sa garapon.

Ang alat ng karagata’y
Syang sumalo sa mga binhing magagaspang.
At nagmistulang mga pamaypay ang mga alitaptap
Sa kanilang pagsalubong
Sa pira-pirasong bangkang nilamon ng dagat.

Ang kumot na walang hangganan
Ay nagsilbing maskara
Upang pansamantalang hilumin
Ang tinaboy at isinuka ng naglalagablab
Na hindi nakasusunog.

At ang apoy na taglay nito’y
Sya ring naging panghilamos
Ng pininta ng kidlat at kalangitan
Na syang sumuklob sa kanyang pamumuno.

Walang numerong mailimbag
Buhat sa sapilitang pagnanakaw
At pataksil na paglisan
Ng mga abong naging multo.

At doon naging pamatid-uhaw
Ang mga halik na ipinagtagpi-tagpi
Ng mga luhang maalat at walang direksyon.

Tila ito na ang pagmartsa
Ng kani-kanilang mga multo
Patungo sa libingang walang mga pangalan.
Silang mga walang mukha
At tanging abong ipinag-isa sa karagatan.
011521

Iaalay ko ang aking katha
Sa mga sumusubok sa landas na kayhirap pasukin
At ang sigaw nila'y kalayaan sa pagpili
Kung saan ba ang kani-kanilang tatahakin.

Malayang pagpili --
Pagpili sa hindi lamang gusto,
Ngunit pagpili sa kung ano nga ba
Ang tunay na nararapat.

Kaakibat ng pagpili,
Ay ang pagtimbang sa kung ano bang
Makabuluhan sa panglahat na kapakanan.
Hindi tayo pipili dahil tayo'y makasarili,
Bagkus tayo'y pipili dahil ito'y ating pinag-isipan.

Bakit ba gusto nating tahakin kung nasaan
Naroon na ang lahat?
At ang lipon ng bawat kulay ng bahaghari
Ay sama-samang pumoprotesta
Sa kani-kanilang adhikain.

Minsan, gusto nating matahimik..
Tahimik na lumalaban
Hindi gaya ng mga nasa lansangan
At itinatali ang sarili
Sa kanilang nasanayang batas.

Tayo'y hahalili sa kahapong nagtapos na henerasyon,
O baka nalimot mo na ring
tayo'y demokrasya na ngayon
Ngunit mga alipin ng baluktot na administrasyon noon..

Ano nga ba ang malinis na konsensya
Sa bayan kong dinungisan na ng pawis
Ng iba'ibang ganid na mga bansa?
O minsan nga'y masakit pa pala ang malaman
Na tayo rin mismo ang sumira
At lumaspangan sa bandila nating
Noo'y dugo ang nasa itaas.

Sakim ang ating mga sarili
Pagkat tayo'y nauuhaw pa
Sa pansarili nating kalayaan.
Tayo'y walang ipinag-iba
Sa mga pailalim na bigayan
At pagsalo sa kaso ng iba,
Pagtalikod sa karapatang ipinaglalaban
Ng mga naging bihag sa selda.

Habang ang iba'y naghahalakhakan
At pawang mga hangal
Sa kanilang pagbalot sa sarili
Patungo sa bukas
Na hihimlay sa kani-kanilang mga hukay.

Susuong ka pa ba?
Kaya mo pa bang magbulag-bulagan?
Pero sa buhay na iyong pipiliin,
Piliin mo sana ang daang matuwid.
At paano mo nga malalaman
Ang mas higit sa timbangan
Kung ang iyong pamantayan
Ay sirang orasan at papel na ginintuan..

Nasayo ang hatol
Ang hatol kung saan ka lulusong
Kung saan ka makikiuso..
Next page