Nung linggo, napadaan ako sa nbs nakita ko kasi sa facebook yung libro ni Juan Miguel
sabi ko, bukas bibilhin ko to.
para pag pumunta ulit ako sayo, may babasahin ako pag hinihintay kita
nung lunes, binili ko.
tanda ko pa kung gaano ko pinipigilan yung sarili ko na ilipat sa susunod na pahina nung sinimulan ko
isip-isip ko kasi, baka sa martes o sa miyerkules pa tayo magkita
baka maubusan ako ng tula
di naman kasi tayo yung klase na nag-uusap sa labas ng kwarto
mas mahaba pa nga ata ang tulang ito kaysa sa palitan natin ng mga salita pag hindi tayo nakahiga sa kama
dumaan ang martes,
miyerkules,
baka may ginagawa lang
huwebes kinausap kita ang sabi mo
“May tao dito, pagod na din ako. Sa susunod nalang”
mahal, tumango lang ako. Wala namang tayo. Ano bang karapatan ko sayo?
nung biyernes, sinubukan ko ulit
tinanong kita kung may ginagawa ka ba
sabi mo
“wala pero matutulog na ko”
sinagot mo ko habang nakatayo ka sa kabilang kalsada, di mo ko nakita pero nandun ako.

Nung isang linggo, mahal mo ako.
Alam ko na mahal mo na ko nun.
Tinanong mo ko kung mahal na kita, ngumiti nalang ako.
mahal.
mahal,
mahal na kita.

minahal kita nung unang pagsikat ng araw na nagising ako sa yakap mo
minahal kita sa unang paglapat ng labi.

mahal, sa tuwing natutulog ka ibinubulong ko sa labi mo na mahal na kita.

mahal, dati nung ako pa ang kasama mo matulog binubulong ko sa labi mo na mahal kita.

Pathetic.
the bags under my eyes screamed
I couldn’t remember the last time I actually slept without seeing the imminent sun
maybe I should call night the river of tears
and day the blazing inferno that burns my whole ******* body but never seems enough to actually **** me

when I was 9 my father asked me what I wanted for my birthday
I grinned and shrugged, I was young and being older just seemed to be the best ******* thing ever
If he had asked 10 years later, I would have cried
and probably begged him to take this ******* thing back
I don't want this life anymore
but being older still seems to be the best ******* thing, a year closer to my death.

when I reached 19,
my friends stopped playing with me and started acting like my ******* parents
they didn't know that their constant hovering slowly pushes me on the edge of  want
want to **** myself
want to die
want to not ******* exist anymore

20 minutes ago I started writing a love poem
I love romantic poems because I could write a whole ******* book about it without actually feeling it

20 minutes later it turned into a suicide note.

tangina im so sad ayoko na

It's been 288 hours since you last fixed your curtains
I know since the moonlight covers the very same spot on my bare skin
like it did 12 days ago
I let my eyes feast around your darkened room
by now I've already memorized
every crack and fold of your ceiling
I know the names of the ghosts
that used to spend their nights on your bed
the very same spot I would like to think is mine
mine, in the sense of give and take
where I barter my body when you feel cold and in need of a filler
and in exchange, you give me space
inside that room you call your safe haven
where I give you my breathless moans
for your sweet whispers
and where I give you my mouth
so you could love something about me

but as I find comfort in your arms
your deep kisses stroke my fear
this kind of solace never lasts
and soon
I'd be homeless again.

Inaantay ko ang takipsilim
kung kailan nagtatagpo ang araw at ang karagatan
at unti-unting lumalabas ang buwan at mga bituin

inaantay ko ang dilim
kung kailan mararamdaman ko
ang marahang paghalik ng balat mo sa balat ko
kung kailan inuungkat ng mga daliri mo
ang lahat ng sikreto ng katawan ko

Dito
sa maliit na papag,
sa ilalim ng mga dahon,
at mga tagpi-tagping kahoy,
sa tabi ng dalampasigan
isinayaw mo ko
isinasayaw mo ako
at sana isayaw mo ako

Ituro mo muli sa akin
ang bawat hakbang dito sa indayog
na walang musika kundi
ang dwelo ng ating mga dila,
ang mabibilis na paghinga,
at mga impit na sigaw.

wag **** tapusin
dalhin mo ako sa isang paglalakbay
kung saan mas kailangan ko ang mga kamay at mga mata mo
kaysa sa aking mga paa

at pag narating na natin ang rurok ng kaligayahan
mahal,
halikan mo ang aking mga balikat
iparamdam mo sakin ang init na hindi naibibigay ng mga tela
ibulong mo sakin ang mga bituin at buwan
at ipikit natin ang ating mga mata sa muling pag-ahon ng araw.

I've always known that I can't write happy poems
happy poems are inspiring.
happy.
unsure.
a fantasy.
and there's something about insincerity that disrupts the beauty of poetry

so I write about pain, and wounds, and melancholy
I write about it so often that I have become fluent in the language of depression
I can tell you the whole history of every scar
and I can show how crippled my heart has become

but I can't tell you the last time I was happy
or if I was ever happy.
happiness feels so foreign in my mouth
but the thorns in my throat feel like home.
a broken and dysfunctional home,
but home nonetheless.

so keep this in mind, beloved one,
I would love you with my broken heart
but it would never change the number of poems I would want to write when I look at you.

Kung binigyan mo lang ako ng isa pang sandali
maaring ngayon ay may bukas na
ngunit tila ang araw ay naging gabi
at ang gabi ay ikaw

ang nota ay ang paulit-ulit **** paglisan
sa gitna ng tahimik na alingawngaw ng dilim
nang malapit na ang araw sa madali
at nang ang tiwala ay natutulog pa sa kuna

umalis ka.

pagkatapos ng iyong mga nagsusumamong halinghing
ng mga umiiyak na “mahal kita”
at ng mga bulong ng pangangailangan

umalis ka.

kasabay ng aking pagsuko sa iyong mga iyak
at kung kailan ang pagtangis ng puso ko ay mahal na din kita

umalis ka.

Sa gitna ng gabi
kung kailan paparating pa lang ang araw

umalis ka.

kung binigyan mo lang ako ng isa pang sandali
at inantay mo ang umaga,
sana ngayon
sa akin ay may bukas na.