Tag-araw na naman at tuwing sasapit ang buwan ng Marso, Abril at Mayo ay malimit pumunta sa isang hindi pamilyar na lugar ang magkakabarkadang sina Potsi, Tapsi, at Seksi.

Ang pagpunta sa baybayin o beach ay nakagawian na nilang gawin taon-taon. Ito rin ang kani-kanilang paraan upang pansamantalang makalayo sa napaka-abalang lugar sa Kamaynilaan.

"Pots, Sek, saan naman ang destinasyon natin ngayong taon? Malapit na ang holy week. Kaya dapat mayroon na tayong napagkasunduan," tanong ni Tapsi.

Tapsi ang palayaw na binigay sa kaniya ng kaniyang magulang dahil paborito niya ang pagkain ng iba't ibang uri ng tapa na may sinangag. Ang totoo niyang pangalan ay Mateo Paulo Sibucay.

Dahil dalawa lang naman silang lalaki, siya ang may pinakaguwapong mukha maliban na lamang kay Seksi na maganda dahil babae ito. Itinuturing din siyang hunk sa kanilang kompanya sa matikas na pangangatawan nito kahit hindi naman siya pumupunta sa gym.

"Perfect ang Laiya, Taps, Pots! Ano agree kayo?" namumungay ang mga mata ni Seksi nang sagutin nito ang tanong ni Tapsi.

Si Seksi, gaya ng palayaw niya ay kakikitaan naman ito ng kakaibang kaseksihan sa katawan. Malakas man itong lumamon ay hindi naman ito tumataba. Mahilig siya sa mga matatamis at paborito niya ang pagkain ng iba't ibang uri ng keyk. Ang tunay naman niyang pangalan ay Katarina Sek Javellana.

"Basta may mabibilhan ng pagkain kapag nagutom ako, okay na okay sa akin ang lugar, Taps at Sek," sagot naman ni Potsi habang may hawak-hawak na dalawang jolly hotdog sa kaniyang mga kamay.

Kulang na lamang ay mabilaukan ito dahil panay ang lamon nang lamon nito kahit may nginunguya pa sa bunganga. Siya ang mataba sa kanila pero ayaw niyang tinatawag niyang tawaging mataba. Mas gusto niya ang salitang chubby dahil cute daw ito sa pandinig niya. Ang tunay naman niyang pangalan ay Pocholo Travis Sigalado.

"Nakakahiya ka talaga, Potsi. Mabilaukan ka oy!" wika ni Tapsi.

"Heto, tissue o! Sahurin mo ang mga nahuhulog. Sayang din iyang pagkain. Alalahanin mo na maraming mga bata ang nagugutom sa kalsada," sabay abot naman ng tissue ni Seksi kay Potsi.

"Kaya nga sinisimot ko ang pagkain kasi sayang 'di ba?" ngunguso-ngusong sagot ni Potsi habang nagpapatuloy sa pagnguya sa kaniyang kinakain.

"Saan ba ang Laiya, Sek?" ani Tapsi.

"Sa Batangas lang naman siya. Mga isa't kalahati hanggang dalawang oras ang biyahe mula sa Maynila. Set na natin?" nakangiting sagot naman ni Sek habang ang dalawang hinlalaki ay naka-senyas ng aprub.

"Sa Black Saturday tayo pumunta para madami tayong makikitang mga tanawin!" gulat naman ang dalawa sa sinabi ni Potsi at pansamantala pang nagkatitigan sina Sek at Tapsi. Pagkatapos no'n ay nagsipagtawanan sila.

"Agree ako diyan sa Sabado de Gloria. Teka, 'di ba sa susunod na linggo na iyon?" ani Tapsi.

"Okay lang iyon, handa na rin naman tayo palagi e. Kaya walang problema. Sasakyan ko na lang ang gagamitin natin para makatipid tayo sa gasolina," si Potsi na ang sumagot matapos uminom ng mountain dew.

Tumango na lamang ang dalawa dahil alam naman nilang sa kanilang tatlo ay si Potsi ang laging handa. Minsan nga ay si Potsi na ang taya sa kanilang summer outing taon-taon e.

"At kung may problema kayo sa budget, ako na rin ang bahala ha? He-he," tatawa-tawang sabi ni Potsi na ikinatawa na rin naman ng dalawa.

"Maasahan ka talaga, Potsi! Gusto mo order pa kami ng pagkain sa iyo?"

Masayang nagtatawanan ang magbarkada sa Jollibee nang mga oras na iyon dahil sa kaibigan nilang si Potsi. Pare-pareho na rin naman silang may mga trabaho. Kaya wala nang problema sa kanila ang pera.

#TravelFriendsGoals ang motto nilang tatlo. Si Tapsi ay isang Real Estate Broker agent habang si Seksi naman ay isang Fashion Model at si Potsi ay isang Food Blogger. Lahat sila ay iisa ang hilig--ang maglakbay at libutin ang mga natatagong lugar sa Pilipinas.

*

Lumipas ang isang linggo, araw ng Sabado ay maagang umalis mula sa Quezon City ang magkakaibigan. Gamit ang sasakyan ni Potsi na Toyota Revo ay bumiyahe na sila. Si Potsi ang nagmamaneho, si Seksi naman ang tumitingin sa mapang dala niya habang si Tapsi ay panay ang kuha ng litrato sa sarili sa likuran ng sasakyan.

"Hindi ka ba nagsasawa sa mukha mo, Taps? Guwapong-guwapo ka sa sarili a!" tanong ni Potsi habang tumitingin-tingin sa rear-view mirror ng sasakyan. Nginitian na lamang siya ni Tapsi.

"Hayaan mo na 'yang broker nating kaibigan. Alam mo namang siya lang ang may magandang mukha sa inyong dalawa. Ha-ha," asar ni Sek kay Potsi.

"Anong guwapo? E kung pumayat ako 'di hamak na mas may hitsura ako kay Taps!" depensa naman ni Potsi.

"Oo na, Pots. Mas guwapo ka naman sa akin ng kalahating paligo lang naman kapag pumayat ka 'di ba? Bakit kasi ayaw mo akong samahan sa gym para makapag-work-out ka na rin at mabawasan ang bilbil mo?" ani Tapsi kay Potsi.

"Gusto mo ibaba kita sa gitna ng kalsada, Taps? At saka, hindi ko na kailangan mag-gym. Food is life. Enjoy life, enjoy goya sabi ng commercial ni Kim Chiu," naiinis na nagpapatwang sagot naman ni Potsi habang nakatuon pa rin ang atensiyon sa kalsada. Lihim na lamang na natawa si Seksi sa dalawang kaibigan.

"Ikaw naman, hindi na mabiro. Alam mo namang love kita e lalo na nang malaman kong love mo abs ko! Ha-ha," pang-aalaska na naman ni Tapsi.

"Mukha mo! Mas marami akong abs sa iyo, tabs nga lang at malalaki pa! Ha-ha," napuno na naman ng tawanan ang loob ng sasakyan. Asaran kung asaran. Iyan ang nakasanayan na nila.

Lumipas ang isang oras na biyahe ay nakatulog na sina Tapsi at Seksi habang si Potsi ay gising na gising ang diwa dahil habang nagmamaneho ay panay ang dukot nito sa baon niyang mga pagkain malapit sa kaniya.

Dumaan pa ang isang oras ay napansin ni Potsi na parang may mali sa direksyong tinatahak nila. Agad niyang kinuha ang mapang dala ni Seksi at tiningnan ito. Dahil hindi niya kabisado ang nakapaloob sa mapa, ginising na lamang niya si Seksi.

"Sek! Sek! SEEKKK!" tulog-mantika ang babae, kaya sumigaw na lamang si Potsi na ikinagulat din ni Tapsi sa back seat.

"Sorry. Naliligaw yata tayo. Tingnan mo ang mapa, Sek," agad namang tiningnan ni Seksi ang mapa at sinipat-sipat ang kinaroroonan nila.

"Ihinto mo nga ang sasakyan muna, Pots," sinunod naman nito si Sek at pansamantalang itinigil ang sasakyan.

"Ano, naliligaw na ba tayo, Sek?" binali-baligtad pa ni Seksi ang mapa para lang siguraduhing tama ang tinatahak nilang lugar patungo sa isang sikat na resort sa Laiya, Batangas. Ngunit, may napansin siyang kakaiba.

"Nasa Laiya na nga tayo, guys pero bakit tila napadpad tayo sa isang gubat na ito?" lahat ay napatingin sa itinuro ni Seksi sa mapa at binasa ang nakasulat doon.

"Satur-Death? Ano iyan? Hindi mo ba nakita ang lugar na iyan diyan sa mapa, Sek?" tila may kung anong kakaibang simoy ng hangin naman ang dumampi sa mga balat ng magkakaibigan ng mga oras na iyon matapos sambitin ang katagang Satur-death.

"Patingin nga? Kinilabutan ako sa pangalan e. Satur-death, tunog saturday o sabado tapos may death? Kamatayan? E 'di ba sabado ngayon? Don't tell me may mangyayaring hindi maganda sa atin?" sabay-sabay na nagkatinginan ang tatlo habang nakatigil ang sasakyan sa gitna ng kalsada na hindi pamilyar na lugar. Tahimik ang lugar na iyon at ni busina, tunog o mga sasakyan ay wala kang maririnig o makikitang napapadaan.  

"Ang mabuti pa, bumalik na lang tayo sa kung saan tayo kanina nanggagaling. Baka mali lang talaga ang napasukan natin. Baka shortcut lang ito, guys," nagtatapang-tapangang wika ni Seksi.

"Ang sabi sa pamahiin, kapag naligaw daw tayo, hubarin natin ang mga damit natin," nagpapatawang wika ni Potsi.

"Anong hubarin? Baka ang ibig **** sabihin, baligtarin!" pagkaklaro ni Tapsi.

"Pareho lang naman silang may 'rin' sa dulo e," dagdag pa ni Potsi. Napailing na lamang sina Tapsi at Seksi at naghubad na lamang upang baligtarin ang kanilang damit.

Matapos baligtarin ang damit ay pinaandar na ni Potsi ang sasakyan. Dahan-dahan na lamang niya itong minamaneho upang makabisado ang kalsadang kanilang tinatahak.

Tatlumpung minuto na ang nakalilipas nang matagpuan nila ang isang karatula sa gilid ng kalasda na nakadikit sa isang puno.

"THIS WAY TO LAIYA!"

Agad na nabuhayan ng loob ang magkakaibigan dahil sa nakitang sign board na nang tingnan nila sa mapa ay nakaukit naman iyon.

"Deretso na lang tayo, Potsi at mararating na natin ang mismong resort sa Laiya," iyan na lamang ang nasabi ni Seksi nang mga oras na iyon.

Nang malampasan nila ang karatula ay bigla na lang naging makulimlim ang kalangitan at biglang bumuhos ang ulan. At hindi nila inasahan ang isang palasong bumutas sa kaliwang gulong ng sinasakyan nilang Toyota Revo.

Gulat na gulat ang mukha ng magkakaibigan nang biglang gumewang-gewang ang sasakyan at nabundol ito sa isang puno. Mabuti na lamang at hindi sila napuruhan. Kaunting galos lamang ang kanilang natamo kaya agad din nilang inayos ang mga sarili.

Nang mga oras na iyon, sa side-mirror ng sasakyan ay may napansin si Seksi na papalapit sa kanilang kinaroroonan. Nang ilang metro na lamang ang layo nito sa kanilang sasakyan ay nakita niyang may hawak itong pana at palaso. Pinakawalan niya ito at tumama kaliwang bahagi ng side-mirror.

"BABA! LABAS! Takbo na tayo! May gustong pumatay sa atin. Labas na!" sa taranta ay isa-isang nagsilabasan sa loob ng sasakyan ang magkakaibigan. Napasubsob pa ang mukha ni Potsi sa damuhan pagkababa nito. Agad na inalalayan siya ni Tapsi upang makatayo habang si Seksi naman ay sumisigaw na.

"Takbo! Takbo na! Bilis!"

Walang lingon-lingon ay agad na silang nagsitakbuhan ngunit hindi pa man sila nakakahakbang ay isang palaso ang tumama sa kaliwang binti ni Potsi dahilan upang mapabitaw ito sa balikat ni Tapsi at natumba.

Napahiyaw sa sakit si Potsi. Gulantang naman ang mukha ni Seksi. Nagmadali siyang balikan ang kaibigan at tinulungang makatayo si Potsi dahil malapit na malapit na ang salarin sa kanila.

"Iwan niyo na ako, Taps, Sek!" kitang-kita na sa mga mata ni Potsi ang panghihinat at takot nang mga oras na iyon. Kahit umuulan ay pansin na pansing naluluha na ang kaibigan.

"Hindi ka namin pwedeng iwan dito, Pots! Sama-sama tayo! Sek, bilis iangat natin si Pots. Isa, dalawa, tatlo!" kahit mabigat ay nagawa pa rin nila itong itayo upang makatakbo at makalayo sa kung sino man ang gustong pumatay sa kanila.

Nang muli na silang hahakbang ay hindi nila napansin ang paglapit ng hindi pamilyar na nilalang at itinarak sa likuran ni Potsi ang matulis na palaso. Agad na lumingon sina Tapsi at Seksi sa salarin nang sumigaw nang malakas si Posti.

Doon ay mulagat silang pareho nang isa na namang palaso sana ang tatama at itatarak kay Sek. Mabuti na lamang ay maagap si Tapsi. Binitawan niya si Potsi at agad na sinugod ang salarin.

Parang torong iniuntog ni Tapsi ang ulo niya sa tiyan nito at pareho silang natumba sa magkabilang direksyon. Nang mga sandaling iyon, habang patuloy sa pagbuhos ang ulan ay naaninag ni Seksi ang mukha ng gustong pumatay sa kanila.

May suot itong maskara sa mukha na ang tanging makikita ay ang mga mata lamang niya. Ang mga balat sa leeg, kamay at paa ay parang bangkay na naagnas. Matatalim din ang mga kuko nito sa mga kamay at paa.

Itinuon ni Sek ang atensiyon sa kaibigang si Potsi na nang mga oras na iyon ay tila nawalan ng malay. Niyugyog-yugyog niya ang kaibigan. Pinakiramdaman niya rin ang pulso nito at pinakinggan ang tibok ng puso. Doon ay napagtanto niyang may pag-asa pa si Potsi.

"Taps! Buhay pa si Potsi!" sigaw niya sa kaibigan.

"Tumakas na kayo, Sek! Ako na ang bahala rito! Alis na!" agad na sinugod si Sek ng kaharap at nahagip ng tulis ng palaso ang kaniyang braso dahilan upang makaramdam siya ng hapdi.

Hinila-hila naman ni Sek si Potsi upang dalhin sa ligtas na lugar. Kahit hindi kaya ng kaniyang mga braso ay pinilit niya pa ring hilahin ito.

Samantala, dinampot ni Tapsi ang palasong nabitawan ng may sa kanibal na nilalang at pinatamaan ito sa pamamagitan ng pagtarak ng palaso. Parang gutom na gutom naman ito dahil naiilagan niya ang bawat pagtarak sa kaniya ng palaso.

Animo ay isang baliw na nakakita ng kaniyang laruan ang kaharap ni Tapsi. Hindi naman nagpatalo ang huli. Nang muling itatarak sa kaniya ang palaso ay napigilan niya ito at sinipa sa gitnang hita ang kaharap. Napahawak naman ito sa kaniyang hinaharap. Hindi na rin sinayang ni Tapsi ang pagkakataon upang makaganti.

Agad niyang kinuha ang palasong nabitawan niya at itinarak iyon sa leeg. Makailang beses niyang hinugot-baon ang palaso at itinarak muli sa iba pang bahagi ng katawan nito. Sa leeg, sa mata, sa butas ng tainga maging sa bunganga at ang panghuli sa puso nito.

Hingal na hingal man si Tapsi ay nagawa pa niyang tanggalin ang nakabalot na maskara sa mukha ng kaniyang kalaban at doon nakita ang inuuod-uod ng mukha. Hindi niya nasikmurang pagmasdan kaya nasuka si Tapsi. Kinalaunan ay pinuntahan na lamang niya si Sek na hindi pa rin nakakalayo sa kakahila sa kaibigang si Potsi.

Punong-puno ng dugo ang mga kamay, mukha at kasuotan ni Tapsi nang makita siya ni Sek. Nahuhugasan lamang iyon sa bawat patak at buhos ng ulan.

"Kailangan na nating makaalis dito, Taps. Kailangan maisugod si Potsi sa ospital!"

"Saan tayo hihingi ng tulong e, nakita mo namang mukhang halimaw ang nakalaban ko, Sek,"

"Si Potsi, Taps. Anong gagawin natin? Marami ng dugo ang nawala sa kaniya,"

"Hindi ko alam pero sana tumila na ang ulan nang makita na natin ang dinadaanan natin para makahingi tayo ng tulong. Tulungan mo na akong buhatin si Potsi. Siguro naman--"

Hindi pa natatapos ni Tapsi ang kaniyang sasabihin nang maramdaman niyang may matulis na bagay ang tumusok sa kaniyang batok na tumagos sa kaniyang lalamunan.

Sigaw naman nang sigaw si Sek at hindi na malaman ang gagawin. Nakita niyang may papalapit naman sa kinaroroonan nila. Kailangan na niyang iwanan ang mga kaibigan at iligtas ang kaniyang sarili para makapagtago.

Sa isang malaking puno sa 'di kalayuan ay doon nagtago si Sek. Tanging mga mata na lamang niya ang nagmamasid sa kung ano ang puwedeng gawin ng mga ito sa kaniyang mga kaibigan.

Katulad ng napatay ni Tapsi ay ganoon din ang mga hitsura ng kani-kanilang balat at mukha. Katulad sila ng mga kanibal na gustong pumatay ng tao. Isang babaeng may mahahabang buhok ang may hawak na tabak ang walang kaabog-abog na tumabas sa leeg ni Tapsi.

Gustuhin mang sumigaw ni Sek ay hindi niya magawa. Tinakpan na lamang niya ang kaniyang bunganga at parang gripong sunod-sunod naman sa pag-agos ang kaniyang mga luha nang makita ang sinapit ng kaibigang sina Tapsi at Potsi.

Gamit ang tabak ay isa-isa naman nilang pinagtataga ang katawan ni Potsi. Pinutulan nila ito ng braso at ibinigay sa isang maliit na batang sabik na sabik na kainin ito habang ang isang may katangkarang lalaki ay panay ang sipsip at dila nito sa ulong-pugot ni Tapsi.

Duwal na duwal na si Sek nang mga oras na iyon at agad na nagsuka. Sa kasamaang palad ay matalas ang pandinig nila at narinig siya ng isang matangkad na lalaki at inamoy-amoy ang paligid upang malaman ang kinaroroonan niya. Pigil-hininga naman si Sek at isiniksik ang sarili sa punong pinagtataguan niya. Takip-takip na rin niyang muli ang kaniyang bibig upang pigilan ang kaniyang paghikbi.

Nakiramdam pa si Sek sa kaniyang paligid kung naroroon pa ang mga halimaw. Tanging ang pintig na lamang ng kaniyang puso ang kaniyang narinig nang mga sandaling iyon kaya naman ay marahan siyang tumingin sa direksyon kung saan naroon ang kaniyang mga kaibigan.

Isang mata pa man lang ang kaniyang nailalabas nang biglang bumulaga sa kaniya ang isang inuuod na mala-demonyo ang mukhang nakangiti sa kaniya at hinawakan siya sa buhok.

Nagpupumiglas si Sek at pilit na tinatanggal ang kamay nito sa buho. Pero isang malakas na suntok sa sikmura ang kaniyang natikman. Agad siyang kinaladkad habang nakahawak pa rin ito sa kaniyang buhok at dinala sa kinaroroonan ng kaniyang mga patay na kaibigan.

Napatakip na lamang sa kaniyang bibig si Sek nang mapagmasdan ang sinapit ng kaniyang mga kaibigan sa kaniyang harapan.

Hawak-hawak pa rin ng lalaki ang kaniyang buhok ay agad na itinutok sa kaniyang leeg ang matulis na tabak. Pigil hininga at lunok-laway na lamang ang nagawa ni Sek nang unti-unting hinihiwa ang balat sa kaniyang leeg hanggang sa maabot ng tabak ang ugat nito. Sabay-saba

snaking through a modal-jazz fine-tuned evening
      this soft huddle of sweat and tender bodies
     it was purely girls strobed, fired upon by the oncoming *****

of a maddened hand;

     slowly becoming inured to this droning of the blameful balm
of evening, always when    ennui   starts
    to   wane I will     start    the   car
and take myself to the   edge of   everything

and all the  suddenness becomes    inept
  and I myself

a   shot   in the  total  dark
making    it   final

            somewhere in Quezon City
given a   levitation and    you
  
      are     somewhat veined to my wall of disgust
the same as
     finding    an   old,   forgotten   thing
you
     have no    use    for.

Kailangan ko lang ilabas kasi nakita ko tong picture sa Facebook. Inaamin ko madalas sumasayad sa isip ko to. Sino ba naman ang hindi maiisip to kung marealize mo kung gaano ka kahelpless at powerless na baguhin ang paligid mo. Sino ba naman ang hindi makakaisip na baka may mas magandang lugar para sa ating lahat na kung saan masaya tayo. Yung feeling of guilt kung bakit ako nasa loob ng kotse, naka-aircon tapos may batang kakatok sa bintana mo at siya ay walang makain, tapos pag inabutan mo magsasabi padin ng "Thank you po.", sabay bibili ng sundae sa Mcdonald's. Tangina lang diba, kasi bata lang din sila at gusto nila maenjoy ang buhay. Tapos, magmaneho ka lang sa Quezon ave, may kakatok sa bintana mo humihingi pagkain or limos. Tingin ka sa Quiapo may mga matatandang nanlilimos, tapos, masayang masaya pagka binigyan mo ng pagkain, nakakaputangina. Nung nag Davao kami, yung mga nagbebenta ng perlas dun alam **** isang kahig isang tuka ang buhay nila, isang tingin mo lang alam **** sobrang hirap ng buhay. Nakakagago pala talaga ang pakiramdam ng pribelehiyo no? Kasi andun ka lang para mag lamyerda at gumastos ng madaming pera. Yung feeling na nagiinstagram ako ng walang kakwenta-kwentang bagay tapos may namamatay sa gutom sa ibang lugar, may naaabusong ofw sa middle east, yung mga nasa Mindanao napapagitnaan ng gulo. Yung nakikita **** sales lady sa SM na alam **** todo kayod para kumita ng pera sa Maynila pero tangina hindi nabibigyan ng tamang benepisyo at kontraktwal padin. Ang swerte ko. Ang sarap ng buhay ko. Sa sobrang sarap, napakaunfair na at nakakagago na dahil di ko din masabing ayaw ko ang buhay ko, pero ayaw ko din ang mga nakikita ko. Ang labo no? At bilang isang ordinaryong tao, wala kang magagawa para matulungan sila na maglalast sakanya. Hanggang abot ka lang ng barya kasi di mo pwede isacrifice sarili **** kapakanan para sa iba. Dahil ganun na ang mundo ngayon, sarili ko muna bago iba. Pero masisisi mo ba yung pagiisip na ganun kasi may kanya kanya tayong mga problema na dulot ng pagiging myembro ng society? Duwag tayong lahat. Duwag na tumulong sa abot ng makakaya natin kasi takot tayo na baka tayo naman ang mapunta sa ganung kalagayan kapag binigay natin ang lahat. Tulad ko, pasuicide suicide pa pero duwag akong gawin, hanggang sagi lang sa isip ko, tangina ko eh no? Dahil yung nakakatulong lang talaga yung may tunay na tapang. Katulad ni Mother Teresa ang daming tinulungan at inalagaan, pero ironic dahil nawala ang paniniwala nya sa Diyos dahil sa nakita nya nasobrang hirap na dinadanas ng mga taong inaalagaan nya. Putangina ng Mundo. Bakit ba tayo nandito? Pagtapos nito balik na ko sa normal. Tangina nyo.

I can write of Manila at night like the greats do of Paris. Not Manila in the morning, for it matters then, but Manila at night where it doesn't matter if it is new or old or if you are rich or poor, because it all blends into the moonlit darkness and that is when Manila becomes like a love letter. It may be Cebu that I love, but it is Manila that captivates me.

To the farmer, who left Manila for America to escape the war, and returned to see only a burned down church. To the young boy, a hundred years later, who does not see the church, but sees the romance of a concrete city. And to the ill man sitting on the corner of a street in Ermita, who has seen more of life and Manila than any of us ever will or ever can or ever want to. To the jazz bars tucked deep in Quezon where the music is sweetest, and to the congregation of poets who meet at their secret place in Makati on sacred nights to talk of the country they write for. Manila does not end.

But Manila is no moveable feast- it is a grand mystery that is far too heavy to take with you. Paris was loved because it was easy to love. The same way Florence was loved because it was easy to. Manila is far too rough to make for easy loving, but the beauty is there for everyone but the blind to see, and even then it is there for the blind to feel. One just has to try hard enough. It is what Manila represents, for it represents not the American dream, but the Filipino ambition to create their own. It does not become a question of how can you. It never will. It is a question of how can you not be romantic of Manila?

"my boy's got me tongue tied in two different languages
he's calling me baby on mondays and sinta 'til sundays
he's got me looking for him in between eskinitas
and cathedrals from quezon avenue to intramuros
all i see are his eyes
and 7,107 islands in the palms of his hands
and i never knew love could be so hard
when your words ran faster than your heart
makata is what they call you
a master of poetry and performance
you called me your greatest work
and you are a master of fiction
manileño is what you are
my boy's got manila's grime and glory
pulsing through his makata veins
he's got makati's lights burning through his irises
he's got the danger of manila beating in his chest
he's got the cries of san juan lodged in his throat
he's got the rhythm of the city in every step
my boy's still a boy
hijo is what you think you aren't
he's got three stars on his back
and he thinks he's the sun
he thinks he can change the world
himagsikan is what he wants
a revolution beginning with him
but tell me makata, manileño, hijo,
my boy
how are you going to save me?
how are you going to love this country?
my boy's tongue tied in two different faiths
my boy forgot to save himself"

Tumatalbog-talbog
sa sahig ng aking mga ala-ala
ang bola ng jackstone ng até
at sipang tingga ng kuya

paroo’t parito
ang mga trumpo’t yoyo
sa mga tumpok
ng inipong alabok
ng kabataan kong
inihian ng kahapon
upang maging kalamay
at putu-putuhan
- na waring napanis na
sa paminggalan ng kompyuter
at tuluyang ibinaon
sa puntod ng mga cellphone.

Sa kamposanto ng mga ala-ala
nagmumulto pa rin ang kahirapan
di na kailanman matatakasan

sa bawat lagok,
mainit na humahagod
sa lalamunan ang mga tagpo
sa mga dula’t pelikula
sa pinagpugarang bahay
na ngayo’y nagiba na:
          pagkatapos ng maghapon:
          itutulak mo ang kaning mahalimuyak
          - isinaing ng Inay ang kinandang-laon
          inutang pa sa taga-Quezon
          wala kahit kapirasong tuyong maisabay
          walang iba, tanging ikaw,
          masarap nang sawsawan at sabaw.

my boy's got me tongue tied in two different languages
he's calling me baby on mondays and sinta 'til sundays
he's got me looking for him in between eskinitas
and cathedrals from quezon avenue to intramuros
all i see are his eyes
and 7,107 islands in the palms of his hands
and i never knew love could be so hard
when your words ran faster than your heart
makata is what they call you
a master of poetry and performance
you called me your greatest work
and you are a master of fiction
manileño is what you are
my boy's got manila's grime and glory
pulsing through his makata veins
he's got makati's lights burning through his irises
he's got the danger of manila beating in his chest
he's got the cries of san juan lodged in his throat
he's got the rhythm of the city in every step
my boy's still a boy
hijo is what you think you aren't
he's got three stars on his back
and he thinks he's the sun
he thinks he can change the world
himagsikan is what he wants
a revolution beginning with him
but tell me makata, manileño, hijo,
my boy
how are you going to save me?
how are you going to love this country?
my boy's tongue tied in two different faiths
my boy forgot to save himself

Sa sariling sikap nagtapos ng abugasya
Naging pangulong senador mula pagkapsikal
Tinaguriang Ama ng Wikang Pambansa
Sa sariling wika itinuro pagmamahal.

-12/17/2014
(Dumarao)
*Pinuno Namin sa Panahong Tanso Collection

You feel stories are always unsolicited. You do not want them.
You want to feel the agony of the moment – all the more the electricity of it. A moment mottled by
rain this ordinary Thursday afternoon, or the dust eloping in the wind as we drove past 50 in the middle
of the night, you telling me I do not clean my car thoroughly, like that of a lady’s. You feel stories pose
no importance. Say, at the edge of our seats or at the jagged lip of a cliff – you would dare say jump,
alone, unwound, unfettered, resolute, obvious and available in truancy, out of incalculable fear of
existing – you took the plunge and claimed it’s all the same. Apertures frantic with dazed visions of
fondness. Vertical leap, cutting through the vague sky. Keeping some sense of freedom, yet we are not
as free as we think. You do not want a story. You do not buy its thrills. You chortle at the idea of lasting things because they have hands that are clenched and frenzied. They brand. They are territorial. You are no territory. You are an island, adrift somewhere, breathing on its own in between penumbras of want
and coasts of dread.  You feel characters do not change scripts. They change how you say things. Say, when he told you were needed, and I told you that you insist your forceful importance – you felt the need
to dab into the air and spire through the thickness of the dark, flamboyant with the color of freedom, you said, pale as a dove, I am free. Finally, the man might have left somewhere without you knowing it, and just as you are unclenching your wings, you project your pace into the sky like an unseen margin in the invisibility of all invisibilities – it is impossible to look away. You felt stories are not needed. You wanted experience. The end of a dull knife, the sound of a .45 shot into the sky as the police circle the filthy streets of Quezon City. You in your Chuck Taylors, running, looking for some tough nook to hide in – omen of another rain in sight. You remembered when you first bathed in rain and laughed a laugh so impossible with high notes and shrills – you laughed away like you were not coming back, because there is no need for a story. Now left to wondering in the vastness of the room before me, was it something
to be believed? A broken orchestra enters with its surrendering music and everything is ended. I fell asleep, still dreaming of running away.

Why this house? This house that walks without frame? Only air strides
circumventing the dome. The permeable atmosphere
flows freely shaking water down my arms,
          pulp by pulp, fragment by fragment,
consolations for tippling music streaming in the ears.
Blowing arias – intone of regret, or the loss of beautiful things.
Preferring silence over sanguine narratives. How are we to assuage yearning?
   I heard someone say, “The ideal is unattainable.” – strange, holding
the small of one’s back and lament the narrow ends of the world.
   Strange the flight of birds, the hum of buses past Quezon City.
It would drone that you do not know her – and that she is never somebody
  else’s – that is dearth consoled. Your palm indents delineate not fate
but the steady distances of things close to contact, eluding tragedies.
                          Why this house, and why you?
I have no blueprint of your home. I know not what festoons the balustrades.
   Your rue for the absence of a balcony. A panel over earthenware I suppose,
or partitions to separate dreams from stilled things impaled to the wall.
   I presume there are photographs of you in every corner
to remind you   of your gathered storms.
                         I know not the smell of your home, but I have your
nameless fragrance on my shirt wedged, ambulating with me through the halls of
    where I chase moments like cirrus stirring in a somersault of summer.
  Make use of  bowls with
      evening water  and flush the specter down like how you would, cold water
into throat from a night of weeping. Somewhere there,
    the China will remind me of your elliptical face in
                the intensity of leaving. Your eyes
the windows for birds humming a music I do not hear.   I have been to too many neighborhoods,
I have seen unfinished structures foretold by obliged scaffolds holding together
                     a would-be home. Why this house? There are only shadows intimate on
the floor. The sudden burst of impossibilities watered down, attenuated by
            piercing glances through the thickest of nights black with remorse.
The palpable silence gyrates and the diameters of the world are too close
     to break in sidereal circles.
Why this house?   Because you are in it, and outside,
    through the thick quietude, underneath the paling moonlight,
                         you pretend you see nobody.

Bouncing, rebounding
on the floor of my memory -
the ball of my elder sister’s jackstones
and the lead washer of my elder brother’s sipa
travelling to and fro
the tops and yoyos
among the imaginary bread doughs
of gathered dust
from that childhood
sprinkled with the *** of yesterday
to bake make-believe
rice puddings
and rice cakes
- they seem to be spoiled now
in the food cupboards of computers
and eventually interred
in the graveyards of cellular phones

In the cemetery of memories
the ghost of poverty still haunts
never, ever unescapable

for every gulp of you
warmly soothes
the throats of scenarios
of all dramas and movies
in that nesting home
now decrepit, debilitated:
          after the day’s toils:
          you helped me swallow the lump of aromatic rice
          - cooked by Mother - the old fragrant stock
          that she loaned from the vendor from Quezon
          not even a piece of dried fish accompanying
          nothing else, only you, my brewed coffee
          nice both as dip and soup.

My lover & I danced in the garden
like a crook who just got a pardon  
Tuck it under like you did in City Quezon,
to make it hurt like a strapped back put-on

Inaral abogasya ng may matataas na marka
Kay Quezon siya ang Pangalawang Pangulo
Namuno matapos ang Digmaang Ikalawa
Sinimulan pagsasaayos ng bansang ginulo.

-12/19/2014
(Dumarao)
*Pinuno Namin sa Panahong Tanso Collection

1 Monday I went to the bank because I enjoy being given the shank
which is no worse than singer Nora Aunor's tragical fate, having 28
teeth made ermine by the pineal-calcifying dentifrice called Colgate
Flames scalded Nora's **** when Quezon burned during Christmas
when Christ Jesus was born, happy with a donkey, lonely & forlorn
Hot flames licked Nora's hole while Manila burnt during Christmas
day which is the birthday of Jesus, Korean wine & Alaskan cheeses

1 Monday I went to the bank because I enjoy being given the shank
which is no worse than singer Nora Aunor's tragical fate, having 28
teeth made ermine by the pineal-calcifying dentifrice called Colgate
Flames scalded Nora's **** when Quezon burned during Christmas
when Christ Jesus was born, happy with a donkey, lonely & forlorn
Hot flames licked Nora's hole while Manila burnt during Christmas
day which is the birthday of Jesus, Korean wine & Alaskan cheeses

Tuck it under chiquita like you did for me in south City Quezon, to
make it swell & throb like a raw, oxen leather strapped back put-on

No ships bringing ***** slaves to the United States of America flew the confederate flag. Ships bringing ***** slaves to the United States of America flew a version of the current U.S. flag that flies over the White House. The flags of the Southern Confederacy did not occupy the flagpoles of Manila, Quezon City and Cebu Island in 1898 but curiously a version of the stars & stripes (the flag that currently flies over the Executive Mansion & atop the rotunda of the U.S. capitol building) flew over the conquered archipelago nation known as the Philippines when U.S. forces slaughtered one in four citizens (including mothers & their children) in the course of routing Filipino insurgents, "terrorists" & partisans during the Spanish-American War of 1898; the war that necessitated The Philippine Archipelago Doctrine that allowed the U.S. to buy the Philippines from Spain for 20 million dollars. [The British savagely enslaved India for centuries yet no one demands that Brits abandon their union jack flag.]

Ships bringing ***** slaves to the United States of America flew a version of the current U.S. flag that flies over the White House. The flags of the Southern Confederacy did not occupy the flagpoles of Manila, Quezon City and Cebu Island in 1898 but curiously a version of the stars & stripes (the flag that currently flies over the Executive Mansion & atop the rotunda of the U.S. capitol building) flew over the conquered archipelago nation known as the Philippines when U.S. forces slaughtered one in four citizens (including mothers & their children) in the course of routing Filipino insurgents, "terrorists" & partisans during the Spanish-American War of 1898; the war that necessitated The Philippine Archipelago Doctrine that allowed the U.S. to buy the Philippines from Spain for 20 million dollars. [The British savagely enslaved India for centuries yet no one demands that Brits abandon their union jack flag.]

Tuck it under like you did in City Quezon,
to make it hurt like a strapped back put-on