Kay sarap titigan ng langit,
Habang unti-unting bumababa ang araw,
Siya namang paglabas ng buwan,
Kasama ang mga libo-libong bituin,

Tuwing dumarating ang takipsilim,
Ika'y aking naaalala,
Ang mga matang kumikislap sa dilim,
At ang iyong ngiting nakakahumaling,

Ang takipsilim daw ang pagtatapos,
Ng bawat araw na ating nalalasap,
Sa t'wing tumutunog na ang batingaw,
Isang araw nanaman ang pumanaw.

Sa tuwing lumulubog ang araw,
Ikaw ang aking natatanaw,
Bawat araw ay ikaw,
Ang aking iniisip.

"Gather ye rosebuds while ye may,
    Old Time is still a-flying;
    And this same flower that smiles today
    To-morrow will be dying. "

Robert Herrick


Ang buhay ng tao ay sadyang maiksi at walang tibay, katulad lang ito sa kastilyong buhangin na agad gumuguho sa hampas ng alon at ihip ng hangin. Kaya marapat lang na ito ay ating samantalahin habang may panahon pa, hindi dapat na masayang ang bawat sandali ‘pagkat hindi na ito muling magbabalik pa.

Bakit ka nagsusumiksik sa isang tabi at nagmumukmok? Walang saysay ang maging malungkot sapagkat sandali lang itong ating buhay. Tumindig ka at gawin mo kung ano ang nararapat, piliin mo ang maging maligaya at kapakipakinabang. Tuklasin mo ang pilosopiya at kahulugan ng iyong sariling buhay nang hindi umaasa sa iba.

Kumawala ka sa tanikala ng mga maling akala at walang kwentang panukala, ang mga patakaran ay mga paraan upang ang tao ay alipinin kaya hindi ito dapat na tanggapin. Maging hari ka at panginoon ng sarili **** buhay sa ganitong paraan ka lang magiging totoong hayahay.

Huwag **** lingunin ng paulit-ulit ang kahapon dahil kahit anong gawin mo hindi na ito muling magbabalik pa, walang time machine na maghahatid saiyo pabalik sa nakaraan.

Huwag mo rin masyadong tanawin ang malayong hinaharap pagkat baka nga hindi mo na makita ang bukas na iyong pinapangarap.

Ang “ngayon” ang tanging panahon na iyong hawak at wala ka nang ibang mapanghahawakan pa. Ipagdiwang mo ang bawat ngayon na parang ito na ang huling araw mo.

Huwag kang makinig sa mga sinasabi ng iba sa halip ang puso mo ang iyong sundin at umasa ka na hindi ka nito kailanman ililigaw, gamitin mo ito na ilaw **** gabay.

At huwag **** sayangin ang nalalabi **** panahon, umahon ka mula sa iyong pagkakabaon at magsimula ka.

Katulad sa mabango at magandang bulaklak na iyong nakikita ang buhay **** tunay ngang maikli ay malalanta at mawawalan rin ng sigla kaya’t bago ka pumanaw gawin **** makasaysayan ang iyong bawat ngayon.

Sira nanaman ang kalikasan
Para sa makabagong kalakaran
Gumanda nga ang larawan
Magkukulang naman sa kasaganahan

Matatandang puno at halaman
Dapat nating alagaan , darating ang araw
Wala nang proteksyon sa kapaligiran at,
Tayo'y titingin muli sa nakaraan

Kapag ako'y pumanaw , katawan ko'y tamnan
Upang sa gayon ang aking bunga ay dapat pangalagaan
Ngayon nasan na ang dignidad ng mga mamamayan na
pinagpalit ang magandang larawan
sa mga punong pinutol na kasama natin sa kaunlaran.

Bigkis ng nakaraang napagtanto,
Kamalayang pawang kay gaan.
Pero sa malay ba ng musmos na santo
Kung panaginip ba or mapaglaro ang nagdaan.

Hindi ko lubos iisipin kung mag-isa ang hangin
Sa pagtulak ng mga batingaw,
Bagkus umusbong na ang talinghaga't tingin
Sa musmos na pumanaw na sa katotohanang pumukaw.

Tadhana na ata mismo ang gumawa ng paraan
Upang hindi na muling mailahad ang kwento
Ng pagmamahalang  nauwi lang sa hiwalayan
Nais sanang mag balik tanaw; silipin kung paano pumanaw
Ang pag-iibigan nating binawian ng buhay
Tulad ng paglubog ng araw at pagsapit ng bukang liwayway,
Nagbago hindi lamang ang mga kulay ng kalangitan;
Mga pangako sa isa’t isa ay tuluyang napako
Pag-ibig mo’y tuluyan ng naglaho
At ang dating nagsisilbing mukha bagong pag-asa ay ‘di na makakamtan
Dahil nag-iba at napalitan ito ng kahulugan magmula nang ika’y lumisan

Paano ko pa sasabihin kung kailangan ko ng limutin? Pati panahon na aking inaasahan, aking kalaban. Malayo ka. Malaya ka.

Bakit hindi na lang ako? Siya ba ang itinadhana sa iyo? Masaya ako para sa iyo. Dalangin ko ang kaligayahan mo. Pero bakit hindi na lang ako? Mapait ang panlasa ko. Nasasaktan ang puso ko. Kalungkutan ang baon nito. Itatago at iingatan na lang mga ngiti mo. Hindi ko na alam kung saan ako patungo.

Alam ko, mag-aalala ka para sakin. Alam ko, malulungkot ka para sa atin. Huwag na. Ako na lang para sa ating dalawa kaya awat na. Huwag mo sanang isipin na isang kasalanan. Hindi ko rin naman malaman. Basta na lang naramdaman. Gusto ko namang iwasan. Gusto ko namang pigilan. Ano bang dahilan? Mayroon ka bang kasagutan? Paano, mauuna na ako sa katapusan.

Tiyak ko, lubos ka niyang pahahalagahan. Nakikita ko naman ang inyong pagmamahalan. Mas madalas man na ako ang lisan at ang pag-ibig ko ay di suklian, marami na rin ang aking iniwan at tinalikuran. Nawa'y ang lahat ng ito ay di mo na maranasan. Kung maipapangako niya lang sana na di ka sasaktan at pababayaan. Oo, kusang-loob na bibitaw, kahit pa pumanaw.

Alam ko, isa lang naman akong kaibigan. Hinahanap ko lang rin naman ang mga kasagutan. Parehas natin gustong maintidihan. Alam ko, ako'y iyong papakinggan. Tulad ko sayo, ikaw, ay aking kaibigan. Wag mo muna akong talikuran. Maari kayang dahan-dahan? Ngiti ka muna at ako'y pagbigyan.

Hindi ka mawawala sa aking hiraya kahit papunta ka at mananatili sa piling niya. Kung bakit ba naman sa pagkakalayo nating dalawa kita unang minahal at ninais na makasama. Kung bakit ba naman sa iyong pananahimik natuto ang puso ko na umibig nang may pananabik.

Ikaw naman ang mauna sa ating dalawa. Dito na lang muna ako, tatahan at magpapahinga. Maghihintay pa rin sayo at hindi susuko. Kapag dumating ang panahon na mangulila ang iyong puso, bumalik ka sakin na tumatakbo at nagmamadali. Sabay na tayong magsisimulang muli at iiwan itong ating dulo.