Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
 
 Apr 2016 Ibk Santos
Jai Salvador
Yes she leaves me. Yes she forgot me.
You know what really matters to me?
Seeing you in my entire day, in my entire whole life was
GREAT and very SPECIAL to me.
Even I have so many problems; you’re there to cheer me up.
Yes you’re right that I can’t handle myself without you.
Because I know my other half of my life was you.
I don’t think so if you too.
I hate being alone! I hate being sad.
Knowing you’re making effort to make me smile,
Let’s say it is not an effort to you, but for me IT IS.
I appreciate Little Things. Especially coming from you.
I laugh with your simple jokes coz you’re so VERY FUNNY! 
I really love you! Deep within my heart.
Remember the day that I tell you you’re my Best Friend?
It’s actually Christmas Eve.
All of that was TRUE.
A lot of things that we’ve been through.
And it’s all WORTH IT.
Worth it for being with you. Worth it of having a best friend like you.
You’re other half of your mind saying,
“What if she didn’t leave me”
“What if I will never notice you?”
“Would I still call you my Best Friend?”
You’re thoughts was great.
Because,
You’re right! She didn’t leave me.
She’s here in my heart. I didn’t forget her.
You know, I’m super duper happy when I met you.
In my vocabulary, I never forget anyone.
It is impossible that I will not notice you anymore.
As I said, you’re my other half.
I will never allow myself to forget you. Yes YOU!!
I will call you BEST FRIEND and more than that.
But, in this sentence
“But I guess not now, not now”
My heart aches :(
It hurts. It’s really hurts. (don’t know why)
Well, we don’t know what would happen in the near future.
Still, in my heart, you’re my best friend, sister, partner in crime, and the best of the best – friend.
I really loved you. That is really matters for me.
You’re the most valuable gift that I received from GOD. Remember that.
An answer to your open poetry :)
naririnig mo ba?
ang bell ni manong na nagtitinda ng ice cream.
ang mga huni ng iba't ibang klase ng ibon.
ang mga harurot ng mga ikot jeep.
naririnig mo ba?
ang mga tawanan ng mga magkakaibigan
mga kuwentuhan, mga tanong at makabuluhang talakayan.
naririnig mo ba?
ang mga lapis at bolpen ng mga estudyante
na kumakayod sa mga papel:
husay
sa bawat ukit.
naririnig mo ba?
ang mga yapak ng mga iba't ibang klase ng Pilipino at talino
sa kalyeng binudburan ng mga dahong acacia
dangal
sa bawat apak at kumpas ng kamay,
sa bawat hinga.

naririnig mo ba?
ang mga salitang mapanlinlang, mapang-alipusta
ang mga sigaw sa sakit,
hiyaw sa hapdi, dahil sa
mga hampas at palo
ang mga tama ng mga kamao
naririnig mo ba?
ang mga iyak
ang mga hikbi ng mga kaibigan
para sa mga kapatid nilang nasaktan.
ang mga hagulgol ng mga magulang
na nawalan ng anak:
mga puso, mga pamilyang
hindi na buo.
wasak,
nasira na.

naririnig mo ba?
ang mga boses na nananawagan na
"tama na"
"utang na loob, itigil niyo na"
kasi
hanggang kailan pa
tutugtog ang ng paulit-ulit-ulit
ang sirang plaka ng karahasan
na patuloy na naririnig sa panahong ito
mula pa sa mga nagdaang dekada?

nakakalungkot, hindi, nakakasuklam
ang mga mapaminsalang kaganapan na nangyayari
sa ating mahal na pamantasan.
ang tawag sa atin ay mga
iskolar ng bayan,
para sa
bayan
pero paano tayo mabubuhay nang para sa iba
kung paminsan hindi nga makita ang
pagmamahal at respeto sa atin mismo,
mga kapwang magkaeskwela.

hahayaan na lang ba natin ang ating mga sarili
na magpadala sa indak ng
karumaldumal na kanta ng kalupitan?
hahayaan na lang ba ang mga isipan na matulog.
hahayaan na lang ba ang mga puso na magmanhid.
kailan pa?
tama na!
nabibingi na ang ating mga tenga.
nandiri. nagsasawa.
oras na para itigil ang pagtugtog ng mga nota.
oras na para tapusin ang karahasan.
oras na para talunin ang apatya at walang pagkabahala.
oras na para sa hustisya.
oras na para sa ating lahat,
estudyante man o hindi, may organisasyon man o wala
na tumayo, makilahok at umaksyon
para pahilumin ang sakit,
para itama ang mali.
oras na para sindihan ang liwanag dito sa diliman.
oras na para mabuhay ang pag-asa ng bayan.
a spoken word poem against fraternity-related violence
Miss na miss na kita
Ang aking minamahal
Nang parang ito'y sugat
Basag na salamin sa sa aking paa

Nang nawawala ka
Ay dinulot ng tuwa
Kalungkutan, mabigat na bulsa
At notebook na puno ng tula at minsan pera

Noon ubos ang pera sa aking bulsa
Piso, rosaryo, medalyo at picture mo
Ngunit ngayon ay idinulot mo ang sakit sa bewang
Parang may UTI o palo ang iyong dala

Bulsa, pantalon at zipper
Kinalimutan mo na ba?
Kung gaano katagal na tayo magkasama?
O minamahal ano pa ba?

Mamatay lang ako huwag lang mahulog ang aking pantalon
Buhat ang labing limang taon ng pagsasama
Sinturon, nasaan ka na?

(DEDICATED SA AKING ITIM NA SINTURON)

MAY YOU REST IN PEACE KAHIT SAAN KA MAN
 Feb 2016 Ibk Santos
chris
'
 Feb 2016 Ibk Santos
chris
'
its funny how artistic
we become when our
hearts are broken
 Feb 2016 Ibk Santos
JD
A shy fire
 Feb 2016 Ibk Santos
JD
So silent but, quick in a move
Once you start, you keep on going
Nothing really slows you down.
You only need that first push,
to really heat things up.
Then, you get loud and destructive
Leaving us no choice,
we have to put you out.
That's why your always Shy
When meeting new people
Just waiting for them to turn around.
 Dec 2015 Ibk Santos
JD
Untitled
 Dec 2015 Ibk Santos
JD
The boy stands in rain
Seemingly waiting for something
Alone with silence
It's those little specks of hope, that make me stay. The 1 text where you say, "I matter" to you, followed up by the 100 that say I don't.  It's the little kiss on my shoulder after you **** me up so badly, I can hardly stand. You know I'm addicted. When I'm yours, you don't care, but when I try to leave you grab my hand and coax me to stay.
Please help me. I'm addicted to the glimmer.
Baseball bats and steel pipes are useless
the only real weapons that I use are my words.
Next page