Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
AW Oct 2014
De zon gaat langzaam onder
En zakt weg in de oceaan
Hier aan de rand van de wereld
Voelt alles zwaarder aan

Of ik nu fluister, bid of schreeuw
Alleen is hier pas echt alleen
De leegte van de horizon,
Slechts de golven om me heen

Ik weet niet waar het water stopt
En waar de lucht begint
De kleuren smelten samen
Mijn blik wazig in de wind

En met de zon daalt het besef
Het leven is als een oceaan
Golven en storm zijn relatief
Als je op het strand blijft staan

Ik weet niet waar het heden stopt
En de toekomst beginnen gaat
Zelfs als alles anders wordt
Is dat vaak te weinig, te laat

Maar als de zon haar licht onttrekt
Aan de branding van mijn bestaan
Verlicht ineens van achter mij
Het schijnsel van de maan

Zo leert een lege horizon dat
De hemel de verste zee verlicht
Zelfs in het donker van de nacht
Biedt U mij helder zicht
Inspired by Psalm 139:7-10
Nikki May 2020
Ik voel me leeg en alleen
Maar als ik jou zie
Draait m’n hart overuren
Je stem geeft me kippenvel
En je blik betovert me

Helemaal van ****
Snak ik naar adem
Opnieuw en opnieuw
Hopend op meer

Als je dicht bij me bent
Schijnt de zon
Maar mijn dagen zijn donker
En mijn nachten maar kort
En als de zon buiten opkomt
Gaat de mijne telkens weer onder
AW Jun 2012
Waar de zon wel lijkt te schijnen
Ziet zij nog alles zwart
Waar hitte de vreugde verdort
Zomer in haar hart

Waar de kleuren wel mooi lijken
Heeft de wind haar gevoel verwart
En de regen haar vrijheid doen wijken
Herfst in haar hart

Waar de zon schittert op de sneeuw
Heeft het ijs haar hoofd verhard
Snijdt de kou zich in haar lichaam
Winter in haar hart

Waar alle kleuren lijken op te bloeien
Maar de regen met tranen vermengd wordt
Hoopt ze dat het in haar hart
Ooit weer lente wordt
Stevie Ray Jun 2015
Een blinde vlek voor de observant
een langdurige schaduw die de zon alleen kan bereiken door de weerkaatsing van licht
op specifieke tijden
en via specifieke planeten
op cruciale zeldzame plaatsen
De zon schijnt er niet
diepe kraters en littekens
alles komt hard binnen
er is geen atmosfeer die klappen verzacht
of obstakels verbrand
alles komt ongefilterd binnen
Alles vind plaats in de schaduw
Terwijl de andere kant straalt
en iedereen het prachtige schouwspel 'snachts aanschouwt
Alleen een enkeling echt bewust
van de misère die afspeelt aan de duistere kant van de maan
Daarvoor is de maan dankbaar
dankbaar dat het gezicht dat niemand ziet
gezien word en erkent word.
Through the fields of stars and through the black forest,
And always West, trailing behind them a glowing disk,
With their frizzy coats and gnarling smiles; the heroes try to **** them with meteors.

Scattered shards of stone-fire bits, and the ashen paw prints evading it,

…and the horse shines upon Lykaon’s grave.

Howling are the wolves of Phanes, their number growling with the rains.
And matching windy howling screams, with hoots and hollers inbetween…
The great horns point at the wolven den, from which Fenrir’s gaze sees all man’s sin.

And the flames of Cerberus lick the hori-zon;

…as he descends into Hell’s cave,

And the Drakon hungry for lycanthropes, he hunts the plains of Hades;
But the cunning beasts avoid him while calling out to the moon, over their master’s grave.

Calling out over Lykaon’s grave,

Cyclopean-cotton collects, a smoking pillar covering guide. Obscuring the light and now they are vexed, as the Lykos struck down, they have died.

And their flesh is what the Drakon does crave, as they are devoured on the stones of Lykaon’s grave,

…at that place known as Lykaon’s grave,

Struck down with asters
and gobbled-up,
over Lykaon’s grave.
Wyrd-wolven stars at night

…over Lykaon’s grave,

A werewolf at,
The entrance,
To the cave,
And that King,

…who stands before Lykaon’s grave.
Klara Feb 2014
ik heb je lief zoals
de zon begint te schijnen wanneer je lippen opkrullen in een glimlach
neen
ik heb je lief zoals
je aanwezigheid de zon doet schijnen
neen neen
ik heb je lief zoals
jij de zonneschijn bent
neen neen neen
ik heb je lief zoals
neen neen neen neen
ik heb je lief

ja
ik heb je lief
this is in Dutch I know, but it is one of the very first poems I ever wrote and it loses it's value when translated
AW Jun 2012
Tegen beter weten in vergeten
*** de zon haar schaduw werpt
Op paden die zich uitrollen
Als verwachtingsvolle mijnenvelden
Genietend van het onheil
Dat nadert als je erom lacht
Verstandige adviezen sla je
In de wind die door je haren waait
Corina Mar 2012
vlinder....
*** lang blijf jij nog
vleugellam?

vlinder...
weet je dat het lente is?
je zou nu weer moeten vliegen
bloemen en zon

vlinder...
ik weet dat het niet kan
maar zou het willen
het maakt me moe zo verslagen te zijn

vlinder...
je zult een tijdje moeten wachten
dit is jouw lente niet
en niet jouw jaar

vlinder,
wacht maar!
volgend jaar ben ik hier nog
en dan gaan jij en ik samen
vliegen!
Nienke Feb 2015
de maan streelt mijn naakte huid
teder en zacht
net of iemand op mij wacht
daar in het hoekje van het natte dakraam
ver weg
schijnt toch zo voldaan

en al is haar blanke gloed
slechts een reflectie van
een verdoofd licht
zo veel die reflectie mij kan schenken
want ook de maan heeft meer dan één gezicht

's nachts toont ze soms bescheiden een lach
wachtend op de overname van de zon
wachtend op een nieuwe dag
Daan May 2019
Jij bent het kronkelrietje
en de blokjes ijs,
het koele vocht dat druppeltjesgewijs
sijpelt naar beneden
als een liedje, zelf zeker,
dat komt kloppen,
komt vragen of het binnen mag.

Jij bent het water in de beker,
het roze stukje en het bief,
het optimistje in de hoofdrol
op een hete zomerdag en, lief,
jouw glas is altijd halfvol.
Het was weer zo'n dag.
EzraZebra Aug 2019
De zon straalt met een schitterende
schijn, door een raam half geopend
Illusies van hoop en een nieuwe start
brengt zij onvermijdelijk met zich mee

Illusies onvermijdelijk doorprikt tegen
het einde van de dag, wanneer
de wanhoop en het gemis weer
*** lelijke kop opsteken

Doch ook is er de hoop, de wens dat
deze dag anders zijn zal
De hoop, de wens dat de wind
alle zelf-medelijden en onlust als
te lang ongeroerd gelaten stof opneemt en...

en wegblaast
                door de bladeren van de klimop

wegblaast
                naar de schitterend schijnende zon
15/07/2010
Gabrielle F Feb 2010
there is a hor  i   zon (the spine)
and a sky (the cold azure cape)
resting upon it’s back
there are
black birds
tearing
small, soundless holes
into the blue

this is my version
of nothing,
so call me poison
I dont care.
Filomena May 20
ja kā o Kánóka? ja Kánóka o kā?
ja kei got ba fo nok za tu zon zak de ska?
i sai pen ni je ben ni je tet ni po zbu.
ju na lok ni no tok ni nãu qok ni de tsu.

ju no vol ni so dol ni qo don de so klu.
je qeu tet ni põ fet ni e sol ze e plu.
juja kā nia Kánóka ki vei ni sai blu?
i zon go deu sat qe deu lup qe deu dqu.

Where is Paradise? And Paradise is where?
Can you stand in the land where all colors are fair?
I wonder, I wander, I try to discover,
But I guess I am less than untouchable other.

But I don't like complaining all day without fail,
So I try to enjoy both the head and the tail.
So then, where is my Paradise that I find so fair?
With love, and with friendship and help. It is there.
Original poem in Xextan, translated into English.
Daan Oct 2016
Ik heb mezelf met pijn moed
Ingeschreeuwd, in 't oor, gefluisterd.
Alsook wanneer de zon de maan verduistert.
Zo ken ik mijn bereik maar al te goed.

Beperkingen in grond en hitte,
Waar een steen zo gloeit
Dat men met moeite zitten
Kan en het gewas maar amper groeit

Ik heb een glas ingeschonken
Paars, rood, wit en sterke geur
Uit diens droogte word ik waterig

Over doorzichtige vormen zie ik haar lonken.
Op haar gezicht de tweede kleur.
Ik herinner me die avond. Al is het katerig.
Grow some *****
Daan Sep 2017
Over twee dagen of een week,
ooit zal je weten wat je wilt.
Dan zal de zon nog steeds hetzelfde schijnen
maar het wolkendek verdwijnen
als de tranen van daarstraks.

Ik zal dan een kaarsje branden,
voor jouw vis, je kabel en je kat.
Nooit meer zal je vergeten
wat je toen
aan jezelf had.
We zullen hem hier in de grond planten.
Yousra Amatullah Oct 2022
Achteloos proberen zij aan het licht te sleutelen
Terwijl de hitte van de zon hen inhaalt
Daan Jul 2021
Het strijden is gestopt, verschoven,
net als de vele huizen, ondersteboven.
We reizen weer, soms zonder prik
en anderen krijgen stuk op lik.

Zolang ik maar dit en dat en grote jan
en het later online posten kan.
Zolang de zon voor mij maar schijnt,
maakt het mij niet uit van wie een thuis verdwijnt.

Er zijn toch geen gevolgen, ze kunnen mij
niks laten moeten. Het enige dat ikke ken,
is de grond onder mijn eigen voeten.
Ze zouden allemaal eens goed over *** voeten moeten krijgen.

Ja, we zijn allemaal in bepaalde mate beschadigd.
Het één praat het ander niet goed.
Andrew L Manson Mar 2018
Laat ons eeuwig walsen over de horizon
op de melodie van eindige liefde,
Twee silhouetten met elkaar verbonden
in een gracieuze dans,
verdwijnende in de ondergaande zon,
verblind door het licht van de vlammen.
Daan Jun 2019
Rustig, zon, niet te warm,
alles kon, alles mocht, toch
was dit niet wat je zocht,
schapen, dier, arm
plezier, zelfs in de tuin
van eden, lach je schuin,
ben jij nog altijd niet tevreden.
Daan Jun 2019
Denk toch niet zo veel aan dan, Daan.
Denk maar aan de zon,
de schaapjes in het veld,
de vrienden die je telt,
de momenten die je won.

Denk maar aan het zachte bed
voor straks en aan muziek,
die liedjes die je luisterde met
je lieve naasten, je hechte kliek.

Denk maar aan dieren, bomen,
gras en rolmodelfiguren komen
vanzelf je netvlies op, stap
naar buiten, lach om de grap
van de pakjesman,
lach met de mop
van je kind.

Wees gewoon vandaag
de beste versie van jezelf,
wees lief en help waar nodig
en als dat niet lukt,
maak je niet zovele zorgen,
je mag het allemaal opnieuw proberen
morgen.
zijn zorgen voor morgen.
Daan Mar 2019
Ik ben geboren in negentienvijfenvijftig
en we zijn in tweeduizendnegentien.
De zon schijnt, breng me naar het raam.
Ik wil de regen zien en huilen naar de maan.
Ik ben eenendertig en stilaan fertig
om alleen naar huis te gaan.
Verwarrend
Daan Apr 2019
Na eb, één zekerheid,
de zeven dikke jaren
en de zeven dunne.
Het is moeilijk te verklaren, waarom,
maar het zou kunnen
dat de regen en de maan
er voor iets tussen zitten.
Daarom kussen wij de zon.
Eb heeft ook zijn waarde.
Daan Feb 2021
Ik zag je niet als eerst in een winters wonderpark,
waar sneeuw en koude heerst, met wollen wanten-warmte
en messen voor de voeten. Ik zag geen dwarrelende sneeuw
tussen takken, tikkende hakken op gesmolten ijs.

Ik zag je niet als eerst in een dolgroen lenteweide,
waar de schapen de hondjes leiden
en de zon de mensen van allerhande druppeltjes doet spreiden.

Ik zag je wel de tweede keer op een plein onder
de sterrenhemel, in je rok, in één oogopslag die al mijn aandacht trok.
Ik zag je toen, die tweede keer. Ik riep je naam. Je draaide om nadat je stopte en het was voor mij op dat moment dat het begon,
dat ik al zeker wist dat alles klopte.
omarmtme rijmt op warmte? Alleszins, wat klopt voor jou, klopt niet per se voor iedereen. Dit klopte voor ons. begin, midden en eind.
Filomena Jan 31
o tut de lun u zgiqbu
je dza sua *** kai zgilen tak te zon
i qdu qe xek nau tepzi tek o ***
je zuk bau *** nau zal po sli de ple
i sli bau *** xai daltep. i nefu lo sinpok
je plo qe txitup le za xak de zok.
i lan lo xilpok sondal xle de papkin gu
ke xel de lit pe sin je dzo le kai papkit
fi no vol fai dan pe xil. i nak lo lupko
pe qippli kai ben je sku le zgi fi zetfu
peu tu lot pe lia gelúp. i xek ne lutnik
sku de qak xik je xnukek le kai xta
i lutfu peu zanxo je pindal qe xne peu luttak
je sik le po zan do ple de notlen
vou nau zal do ple de pel. i lan lo vipnik
je xle le *** sai xel de txixo bon
i kul lia lot je bel lia xnu pe gul
i xel le sui kep ze skuxo bon qe sin
je slizuk le fi ti. i xen o liofu
e xalzen xle de nokfuk pap
i vit le so fo tul je xle le kin
je zni sai dal lia *** gexpá qe lal
za lia qla xal je lia takson dqi qe dal zoi
xen go zno e son pe sin je ***
go e pe zgitul kon. i nak to del
ke fin de skuxo xik qe xel de ske
i zno po sinpokfu je qdu do sua ke bon
i sak xto i sak lot i sak ska i sak zat
This is a Xextan translation of the "All the world's a stage" speech, from Shakespeare's "As You Like It"
Daan Jul 2019
Astrologie en religie, goddelijke vaten
der, die, das hand en tand, die bijstaan
wanneer den mens niet plaatsen kan, die maan
en das zon niet zien meer kan,
de bomen niet meer wiegen en
je ervan houdt dat ze je voor je ogen ogenschijnlijk bedriegen.

Wat jullie doen is graven,
maakt het beeld niet beter,
kan je dorst niet laven,
raakt je voor geen extra meter.

Het is een grijpbaar en begrijpelijk
mechanisme om jezelf te beschermen
tegen de bedenking dat er rijkelijk
niets is om naar uit te kermen:
'Waarom ben ik hier?!!!'
Het is er niet, dus mag je doen wat je wil.
Ook geloven, ook ademhaling oefenen,
ook mij tegenspreken, zelfs al spreekt dat zelf tegen
wat ik net gezegd heb.

Mijn waarheid zegt dat er geen waarheid hoeft te zijn.
Kost en baat geanalyseerd in nuchtere staat, zie je
wat je hoort te doen.
Maar dat moet niet.
Daan Dec 2022
Handen voor de ogen,
ogen voor de kost.
't Leven voelt bedrogen
zoals die serie, "Lost".

Eindeloze episodes, geen conlusie
en dan plots, gedaan.
Een verwrongen fusie
van de dag, de sterren en de maan.

Als de zon schijnt, zien we
die fonkelpuntjes minder
dan tussen mooie bloemen,
de camouflage van de vlinder.

Ik leg de tranen naast de tuit
'k zal zelf wel zorgen voor besluit.
(Als de wolken wegblijven, zorgt het vroege donker voor meer tijd met de sterren)
Daan May 2020
Wat zou me dan bedreigen?
Als ik nu eens echt zou doen
wat ik al jaren wil,
wat zou mij klein proberen krijgen?

Is het mijn alomoude omgeving?
Is het iets nieuws, een dodelijk gevaar,
een tsunami of een aardbeving?
Wat is hetgeen waarover ik mij zorgen baar?

Is het het onbekende, of vreemdelingen
op de lijn, mensen die valse liedjes zingen,
of toekomstige herinneringen vol met pijn?

Wat doet mij het meest verdriet?
Ik denk die momenten, 's avonds laat, in bed,
wanneer niemand me ziet en ik mijn negatief
denken niet krijg afgezet.

Misschien vind ik erdoor geen werk,
of schiet iemand een kogel door mijn kerk.
Misschien verlies ik mensen dicht,
misschien gaat mijn zon dan onder
en zie ik nooit meer licht.

Het weegt, het is een overdrijving,
te dramatische beschrijving
van een zelfingenomen lul.
Het is zo arrogant om die dingen al te zeggen,
je bent nog nergens dan is die angst toch flauwe kul.

Je staat aan het begin en hebt nog overal gezicht.
Waarom heb je nu al schrik
voor later nooit meer licht?
Tijd voor reflectie en een herevaluatie van prioriteiten.
Jusques aux pervers nonchaloirs

De ces yeux noirs,

Jusques, depuis ces flemmes blanches

De larges hanches

Et d'un ventre et de beaux seins

Aux fiers dessins,


Tout pervertit, tout convertit tous mes desseins


Jusques à votre menterie,

Bouche fleurie,

Jusques aux pièges mal tendus

Tant attendus,

De tant d'appas, de tant de charmes.

De tant d'alarmes,


Tout pervertit, tout avertit mes tristes larmes,


Et, chère, ah ! dis : Flûtes et zons

À mes chansons

Qui vont brâmant, tels des cerfs prestes

Aux gestes lestes,

Ah ! dis donc, Chère : Flûte et zon !

À ma chanson,


Et si je fais l'âne, eh bien, donne-moi du son !
Daan Jun 2019
Wortels, willekeur, wat wil ik
ook dan doen, de dagen
van fatsoen?

Stenen dragen, bij en rollen
op de berg, ijs bollen, met misschien
een beetje spijt, voor later,
wanneer ik besmet raak
met verantwoordelijkheid.

De hoofdrol, de route, moeten
we nu echt? De zon, sproeten,
het komt vanzelf en is niet
eens zo slecht.
Daan May 2019
Wat
't Is dat ik het zelf niet weet,
het allemaal op zaterdag
vergeet, in de nacht,
wanneer de zon niet schijnt,
mijn fluitje vogelt
tot hij in de hoed verdwijnt.

Het liefst wil ik me ook verstoppen
al is het dan misschien
veertien dagen kussens slopen,
kinnen kloppen. Als ik het mij
zou vragen, was ik al weg getoverd,
had je me voor de laatste keer gezien.
Dat dek bed over trek is van een mat ras
Tover me nu maar weg
Vic Feb 2020
Mijn school is als een eerste thuis
Het tweede komt er nog niet bij
Zodra ik door de deur heen loop
Voel ik me bijna geketend vrij

De zon schijnt langzaam door de ramen
Ik heb uitzicht op de lucht
In de klas heerst er een vage stilte
Met alleen af en toe een zucht

Ik ben omringd door zo veel mensen
En ik kan nergens meer naartoe
Maar daar staan mijn vrienden weer
En dan is de rest van de wereld taboe

En als ik langzaam door de gangen loop
In stilte ongestoord
Dan voel ik me veilig hier
En niet alleen, zoals het hoort
me? writing in dutch? ew?
Daan Jul 2020
Grijsgevlochten haren in een roze strik.
Het leven heeft jaren naar mij gelachen
en ik,
ik durfde niet eens op te kijken,
bang niet ver genoeg te reiken.

De vlammen waren talrijk, rood
en overal. Mensen lazen de krant
op televisie en keken naar de zon voor brood.
De nood naar moed was groot
en liep stilaan uit de hand.
De vlammen werden blauw,
de tranen waren liefdevol,
geschonken in een ring van veren.

Lieve goochelaar, ik heb van jou nog
zo veel te leren. Help me kijken, op en langs,
de kleine dingen. Help me zingen op een druilerige morgen of een slapeloze avond, ondergedompeld in zorgen over dag. Help mij mijn hart te vinden en zo de vleugels
die de oorlog laten stoppen, uit te slaan.

Waar dan ook jouw huis naar toe beweegt,
is waar ik het allerliefst wil gaan.
Een krabbeltje na het kijken van Howl's moving castle. Ik denk dat ik meer te delen heb. Houd moed.
Daan Mar 2019
De soepele lichtstralen sluipen langs een kier
naar hier, naar mij, dichterbij.
Van liefde word ik blij,
genot en heupen aan mijn zij.
Kom dan dichter, kom dan.
Sla je armen heen en weer,
om me heen,
geen
moment had beter kunnen zijn
dan hier met jou in zon met wijn.

Kom dichterbij, maak me blij en geef je losse zee aan mij.
Dan kunnen we gaan zwemmen
Daan Dec 2020
Regendruppels, suikerspinnen,
smelt wat vlugger, gauw naar binnen,
waar eskimo's en indianen
achter glas en via banen

vertellen wat het echte leven is.

Ik kan naar buiten gaan wanneer d
e zon weer schijnt
zonder dat het voelt alsof
drie dagen waren gepasseerd.

Of ik kan binnen blijven.
Blijf buiten zinnen, zinnig winnen,
Winnende poederneuzen,
Omhooggevallen snot.
Was ik maar de ganse dag
Een potverdomse god.
Daan May 2020
Met herfsthaar en een kerfstok
vol klaar en kijk en soms amok,
kom ik uit mijn hol gekropen.
Er is stil wat angst aan in geslopen.
Ik heb de zon al zolang niet meer
mogen aanschouwen dat die eerste keer
mij als een kleuter meesleurt aan de mouwen
en die stralen snijden en kauwen
op mijn niet langer kouwen
huid.

Het is lang zo traag gegaan
dat het nu niet rapper kan.
Ik kan zo hier niet blijven staan.
Ik moet dringend naar de kapper, man.
uit

— The End —