Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Gold May 2014
Ich habe Fernweh nach dem Ort an dem du gerade bist, und Heimweh nach dem Platz in deinem Herzen.
Ich liebe den Himmel, und ich wünschte ich wäre das Firmament über dir, egal ob hinter Wolken versteckt oder mit den Gestirnen geschmückt, denn dann würde ich dich immer sehen und immer bei dir seien.
Jedoch könnte ich dich nie berühren, von da oben.
Vielleicht wäre es besser, der Boden zu seien. Du legst dich in mein warmes Gras und atmest meinen Duft ein, nach einem Regenschauer, und würdest dabei lächeln. Aber als der Boden, würdest du mich je bemerken? Und wenn ja, würdest du nicht nur auf mich herabsehen?
Das würde ich nicht überleben, wir sind alle aus Sternenstaub, und besonders in der Liebe gleich.
Aber wenn du mir diese drei Worte ins Ohr flüsterst oder sie mir ins Gesicht schreist, dann ist es eh egal. Denn dann steht alles auf dem Kopf, am Himmel ist das Wasser der Meere und ich schwimme durch Wolken. Ich gehe über Federn, und das Federkleid der Vögel besteht aus Gras.
So ist es, zumindest in meinem Kopf, jedes Mal nachdem du mein Herz mit den Schmetterlingen, die du in meinem Bauch ausgesetzt hast, erschütterst hast.
I have a desire to travel to the place where you are right now and homesickness to the place in your heart.
I love the sky, and I wish I were the firmament above you, whether hidden behind clouds or adorned with stars, because then I could always see you and be with you.
However, I could never touch you, from there above.
Maybe it would be better to be the ground. You lay down in my warm grass and breathe in my scent after rain and smile. But as the ground, would you ever recognize me? And if yes, wouldn't you just look down on me?
I wouldn't survive that, we're all made from stardust, and especially equal when in love.
But when you whisper those three words in my ear or scream them in my face, than it doesn't matter anyway. Because then, everything is upside down, the sky is made of the water of the seas and I swim through clouds. I walk over feathers and the feathering of the birds is made of grass.
This is how it is, at least in my head, everytime after you roused my heart with the butterflies you set out in my stomach.
NINI Aug 2015
rusteloosheid
en vastgeroest verdriet
niemand ziet
het lam tussen de wolven
maar ver komt het niet
waar komt het vandaan
en waar is het geboren
of zit dat tussen haar oren
als er weer eens niemand is
het aftuigen van zelf
nog hopen op meer
lichamelijk zeer
een druppel wanhoop
gemengd met wantrouwen
en al gauw, de wanemmer verzoop
in eigen tranen
dan stromen het doet
en blijft stromen voor goed
rusteloosheid
diep in de nacht
wanneer er niemand op je wacht
behalve de ster achter de wolken
geen woorden maar daden
ja dat zal het zijn
maar het tegenbewijs valt klein
woorden onhoorbaar
een jongen die lacht
het vertrouwen ontkracht
een laatste afscheidsgroet
valt niet helemaal goed
als de duisternis nabij
zoals mijn geboorte
alleen en vrij
later zeer zelfstandig
maar nog geen procent als de rest
verpest
verpest
waarom ben ik zo anders
wat is er mis met mij, zo vrij
iedereen een ander perspectief
en ik begrijp het maar niet
ook al noemen ze mij lief
de wereld redden
met iedereen erin
heeft opeens weinig zin
als het verboden blijkt te zijn
slechts een eenzijdig spel
ach, het lam weet het nu wel
tevergeefs
rennend in de ochtendzon
verscholen in een wolkenbed
de eerste straal licht
uit het zicht
uit het zicht van de wolven
waar anders heen
springend over steentjes
met sterke beentjes
alleen in de grote wei
waarin de stilte zo groot
haar hart stilletjes vergroot
zo ook de klap van pijn
de enorme val
zo jong al
de verhouding van zwaarte
en het verdragen
aan de andere kant het extreem behagen
dat is toch geen rechte lijn
maar slechts twee woorden mochten er zijn
in steen gekerfd, beroerd gepolijst
blijdschap en depressie
maar niets er tussen in
want dat had toch geen zin
voor iemand met sensitieve uitersten
bestaat geen middenin
toch levende in een wereld van het midden
zoek balans, het middelpunt
en *** men het haar ook gunt
ze was nu eenmaal als lam geboren
en niet als schaap..  (noch rund)

blind als een mol
gravend in de grond
het was haar eigen graf
waar ze uiteindelijk op stond
omringd door de vertrouwde pijn
vroeg zich af wel van haar te zijn
met borstkas gespleten door twee
het lam kreeg heimwee
stond half dood op
wachtend op één
met hart nog langzaam trekkend
lekkend
de geur van aarde in vacht
wie had deze terugkomst ooit verwacht
en het worden van schaap
in wolfskleren
wilde zich immers niet bezeren
want moe het al was
met steen gevulde buik
de val nu slechts een kras
en wist niet eens meer wat de val was
de doorn(en) uit verleden
gestoken in vers vlees
al genoeg geleden
dus besloot nu gewoon ook wolvin
je bent een wolf, meisje
je bent een wolfmeisje
met het schaap
bloedend
nog ergens binnenin
Literatim Dec 2016
Wenn wallende Wolken
Wie Wattebauschen
Den Himmel berauschen,
Die Sterblichen lauschen
Dem Klang der ewig unendlichen
Freiheit.
Translation:

When swirling clouds
Befuddle the sky
Like cotton-wool *****,
Mortals hear eternal and infinite
Freedom ring.

This poem entered my head while watching the clouds one day and I wanted to share it.(:
Since the rhyme scheme and rhythm only work in German, I decided to post it in its original form.
Jann Dec 2022
Zu später Stund
grüßen uns die Zweifel
und in unseren Köpfen
sagt die Angst
der ungewissen Zukunft
„Hallo“

Das große Nachdenken beginnt
und lässt sämtliche Szenarien
plötzlich so einfach, so nahe
aber doch so fern wirken

Gefangen
in den eigenen Gedanken
fällt die Flucht
aus diesen imaginären
wolkenartigen
und schwebenden Konstrukten
nicht gerade einfach

Momente zwischen
Realität und Gedankenspielen
lassen uns an unseren Taten, Emotionen
und Entscheidungen zweifeln
lassen uns die Vergangenheit ***** passieren

So unaufhaltsam
und so plötzlich
sich diese grauen Wolken
in unseren Köpfen eingenistet haben
so unvorhersehbarer
verschwinden diese wieder

Wach liegend
in meinem viel zu großen Bett
halte ich die Luft an
schließe die viel zu schweren Augenlider
meine unzähligen Gedanken
fliegen umher

von mir zu dir

Mit der Hoffnung
du fängst Sie ein
Jann Dec 2023
die Schönheit der vorbeiziehenden Wolken
ein unbeschreiblich schöner Anblick
die Stärke des aufbrausenden Windes
ein unbeschreiblich harter Kampf

Voller Leichtigkeit, ganz ohne Schwere
beginnen all die kahlen Bäume zu tanzen
der endlose Tanz füllt die stille Leere
neue Kompositionen, neue Romanzen

Äste und Blätter folgen dem Rhythmus, ohne Zwänge
Büsche und Bäume biegen sich, neue Formen entstehen
Um uns herum einzigartige und beruhigende Klänge
Jedes Mal ein erfüllendes Gefühl, dieses Spektakel zu sehen

Der Komponist Natur
brilliert und überzeugt mit Bravour
so echt, so nah, so pur

Am Ende des Tanzes
hinterlässt der Wind und die Natur
seine oftmals ganz eigene, einzigartige Gravur
Abel Dec 2024
Wir fallen
Gemeinsam durch schwarze Wolkenwelten.
Bis es keinen Grund mehr gibt und wir beide
Weder oben noch unten kennen.
Wenn wir durch die Wolken fliegen,
Könnte es das Ende sein.

Es gibt keinen Halt mehr.
Für keinen von uns.

Translation:
We fall
Together through black clouds
Until there is no more ground and both of us
Know neither up nor down.
When we fly through the clouds,
It could be the end.

There is no more stopping.
For neither of us
Yousra Amatullah Jun 2021
Ik regen,
Noem mij intens,
Wolken zijn om te breken,
Vruchtbaar is het land waarvan ik oogst.

Zonnestralen verlichten plaats en tijd,
Kleuren komen tot leven,
Ik reflecteer.

Noem mij bij wet,
Als jij leest en begrijpt,
Mijn naam is een gegeven begrip,
Voor het leven dat zich in regenbogen manifesteert.
Daan Mar 2019
Iemand heeft mij ondermijnd,
gangen gegraven en vijanden geseind.
De grond onder mijn voeten,
die stilaan verdwijnt, zal moeten houden
tot ik mijn gouden
eieren heb gelegd.
Terwijl ik lang geleden heb besproken
en geroepen
dat ik niet vruchtbaar ben.

Ik heb lang geleden en geroken
dat de wolken zijn gaan zakken.
Zo Danig dat ze nu rond mijn oren plakken.

Mijn hoofd wordt zo gedragen door die witte wollen wolken,
met mijn voetjes op de grond. Zonde dat zij voor mij
mijn willens niet vertolken. Zonde dat ik mezelf het niet heb durven vragen.
Het enige wat ik nog lijk te hebben,
lijk te kunnen,
is klagen.
Om in de grond te zakken
Hebert Logerie Nov 2024
Mama ist gegangen
Sie lebt nicht mehr
Sie hat Mutter Erde verlassen
Sie ist auf dem Friedhof
Mama ist weiter weg
Sie ist hier und dort, wirklich
Mama ist weg
Und nicht mehr hier
Bei uns, unter der Sonne
Mama ist im Himmel
Sie sieht uns an und sie kann hören
Sie hat Spaß, in einem Traum
Uns jammern und schreien zu sehen
Mama ist bei der Jungfrau Maria
Beide hören uns zu und lachen
So sehr, dass sie im Paradies weinen
Wo niemand stirbt
Das ist ein Fauxpas
Was für eine Reise! Mama ist gegangen
Wir können sie kaum auf den Wolken sehen
Mama ist immer noch bei uns
Sie ist unsichtbar in uns
Wie wir es anderen Müttern wünschen
Fröhliche Aufenthalte auf dem Friedhof
Möge die Erde leicht und weich sein!

P.S. Dieses Gedicht ist allen gewidmet, die trauern.
Translation of “ Mommy Is Dead” in German.

Copyright © Avril 2024, Hébert Logerie, alle Rechte vorbehalten.
Hébert Logerie ist Autor mehrerer Gedichtsammlungen.
NINI Dec 2017
wolken voor de sterrenregen
als zij, houden van geheimen
een plek om te schuilen
bij zij die gelukkig zijn
geluk op een groot podium
Jann Apr 24
Weißt du eigentlich, wie schön du bist?
Ganz heimlich und unscheinbar
wie du lachst, schweigst und mit dir haderst ganz unverhofft und wunderbar

Deine strahlenden Augen
voller Freude
mit dem Kopf in den Wolken
voller neuer, aufregender Träume

Deine funkelnde Umgebung
voller Glanz
mit deinen Gedanken schon weiter
auf dem nächsten Tanz

Deine herzige, warme Art
voller Geborgenheit und Liebe

Wenn du mich anstrahlst
fühlt es sich an
wie eine riesige, endlose Umarmung
Daan Apr 2019
Zoek maar een plekje om te schuilen,
de wolken gaan zo huilen.
Vocht hoopt op tussen lagen
van ramen en we vullen onze magen,
vullen onze keel. We beramen
snode plannen, niets laten we heel.
Als wij klaar zijn, zei de frigoboer, is het water koud.
Die Wimpern flattern über geschwollenen Augen
grell sticht das Licht der anbrechenden Zeit
unglaubliche Gewissheit
Werte und Moral zerstört
eingetauscht gegen falsche Hoffnungen
ohne Sinn und Verstand
dunkle Wolken formieren sich
ein Sturm zieht auf
Verzweifelte Versuche ihn zu besänftigen
oder sich zu wappnen
gegen Unberechenbarkeit und Zerstörung
Die alte Weltordnung macht Platz
für eine neue Realität
Yousra Amatullah Jan 2022
Het is haar natuur
Wisten zij van hetgeen haar takken droegen,
En *** het water haar met de grond deed verenigen

Dan reikten zij de wolken,
En waren zij, eveneens
In regen bezonken
Daan May 2023
Hij vertelde *** de vork in de steel
of de wind in de zeilen.
Hij zei wanneer trop te veel
en wanneer wolken neerwaarts pijlen.

Als we niet wisten, naar boven keken,
handen in het haar, of muts, of pet,
barstend van onzekerheid, haast bezweken,
dan was er steeds dat paar oogjes vol met pret.

De waarman sprak de weerheid op
meer dan wekelijkse basis.
Hij, die de lucht, de druk, de mop
en menig fenomeen de baas is.

We nemen afscheid van jou en je praatje.
In thermometers reflecteert voorts jouw
schrijdend zicht, voor deze generatie
een boegbeeld, een rolmodel, een maatje.
Wij z-waaien naar Frank en hij z-waait 'blijer' terug.
Tipon Mar 2019
Ik zie alleen de dingen die sterven, steen of potlood. De

aanklacht is welluidend, een thema. Er lang bij stilstaan maakt

je dwaas, verdwaasd. Een eed wordt het niet, episch ook niet.

De verblikte beschaving, ver- blikt. De mens leert zichzelf sardien

worden, als hij 't niet al eens was geweest. Het lot kijkt ons toe.


Ik zie alleen de dingen die sterven, wolken en zonnestralen.

Calamiteit, plastic. En herten worden afgeschoten in het bos.

Ik zie alleen de dingen die sterven, werelden vol, theorieën?

Intussen: wie zegeviert? De hieros gamos van tijd en aarde, mens

-usurpator, de vraatzucht. Prehistorie gemoderniseerd, 21ste eeuw.
The International World, 21st century.
Daan May 2019
Denk jij ook soms aan de dood?
Voel jij ook het schaamrood
op de wangen bij het bespreken
van die wrange, wringende,
in de ogen springende
gevoelens die je liever zag
ontweken.

Dan ben je niet alleen, je kan die beesten
beter laten zweven, als wolken,
naar ze kijken, alstublieft niet laten
kolken tot ze velden laten draaien
en je levenslust meegraaien.
Geef het alstublieft niet op!
-Je gezicht spreekt taboekdelen
-Mr taboerine man
-Met een volle taboekentas
-taboegeroep in de zaal
-politie en taboef
-taboefkicks
-taboeren buiten!
-taboel zoeken
TABOE!
Daan Jul 2019
De lucht is paars, de wolken roze.
Oranje lijnen, neonlicht, gesloten,
blij zijn is hier uit den boze.

In het water reflecteren boten,
sloepen, wit geverfd hout en blauw
met stalen kettingen, touw,
vastgemaakt, geknoopt, koud
en warm, herkenbaarheid om van te houden
net iets meer of minder
dan je had gehoopt.
Daan Oct 2019
Schoenen als een dagje zonder
wolken, als een draaitje en geen
kolken aan de lucht.

Met een helder, hemels lachje, lag je
onder die lege lucht te dromen.
Laat maar komen, die
beelden van perfectie,
figuren met reflectie
in jouw zeegroene blik.

Je was jaloers en ik
verwacht je, smacht je
naar die klik.
Vlak voor de nacht haar waren stalt
en alles plots en klaps, ineens,
zoals jij hoort,
in elkaar past en ineen valt.
es in die air en herfst is in het land
CantSeeMe Sep 20
Chronos
god van de tijd
die naar beneden kijkt
en ons gewoonweg uitlacht
als een hyena

ik staar naar de klok
ik doe een gok
nog 5 minuten
en dan moet ik me weer haasten
weer racen tegen de klok
tegen de oneindige onwennige cirkel
van tijd

de cyclus

die 5 minuten, die tikken voorbij
ik **** de klok nu luider
en luider
als gebrom in mijn hoofd

en dan
als ik denk dat alles ten einde is
dan zie ik een lichtflits
een gids die me weer leidt
naar de rust in mijn hoofd

en hier zit ik weer….

te staren en te klagen
in mijn oude versleten zetel
over al die eeuwen die voorbij vliegen
als wolken in de lucht

misschien neem ik best wat rust
My very first poem, written during a poetry workshop at school (in Dutch).
I think it was time to publish the poem where it all began...

— The End —