Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Corina Mar 2012
Ik zou honderd jaar in je ogen kunnen kijken
maar nooit zou ik weten
wat er in je omgaat

Ik zou niet honderd jaar in je ogen kunnen kijken
ik zou zoveel oneerlijkheid nooit verdragen
ik was de deur uit voor je een woord kon zeggen

Als ik honderd jaar in je ogen zou kijken
zou ik dan weten
zou ik dan voelen

het waarom?
en zou ik schuld zien?

Ik zal eens honderd jaar in je ogen kijken
op onze lange reis hebben we hetzelfde doel
Nigel Morgan Apr 2013
It took him a week to master thought-diversion. He would leave home to walk to work and the moment the door was shut it was as though she followed him like a shadow on snow. If he wasn’t careful the ten-minute walk would be swallowed up in an imagined conversation. He had already allowed himself too many dark thoughts of tears and silences. He saw her befreckled by weeks in a light he had only read about. She would be a stranger for a while, a visitor from another world (until she gradually lost the glow on her skin and the smell of Africa became an elusive memory). He was frightened that he would be overwhelmed by her physical grace enriched by   southern summer and the weight of her experience, having so little to offer in return. So he practised thought diversion: as her shadow entered his consciousness he would divert his attention to China of the Third Century and what he would write next about Zuo Fen and her illustrious brother.

Sister and brother Zou gradually took on a fictional life. This he fuelled by reading poetry of the period and his daily beachcombing along the shores of the Internet. He built up an impressive bibliography for his next visit to the university library. Even in the Han Dynasty there was so much material to study, though much of it the stuff of secondary sources.

One morning he took down from his library shelf Max Loehr’s The Great Painters of China and immediately became seduced by the court images of Ku Kai’chih. This painter is the only artist of this period of Chinese antiquity to be represented today by extant copies. There was also a possible original, a handscroll in The British Museum. It is said Ku was the first portrait artist to give a psychological interpretation of the person portrayed. Before him there seems in portraiture to have been little differentiation in the characterization of figures. His images hold a wonder all their own.

As David looked at the book’s illustrative plates, showing details from The Admonitions of the Instructress to the Palace Ladies, the world of Zuo Fen began to reveal itself. A ‘palace lady’ she certainly was, and so possibly similar to the image before him: a concubine reclines in her bamboo screen and silk-curtained bed; her Lord sits respectively at right-angles to her and half-way down her bed. The artist has captured his feet deftly lifting themselves out of square-toed slippers, whilst Zuo Fen drapes one arm over the painted bamboo screen, her manner resolute and confident. Perhaps she has taken note of those admonitions of her instructress. Her Lord has turned his head to gaze at her directly and to listen. Restless hands hide beneath his gown.

        ‘Honoured Lord, as we have talked lately of flowing water and the symmetry of love I am reminded of the god and goddess of Xiang River’.
       ‘In the Nine Songs of Qu Yaun?’
       ‘Yes, my Lord. The opening verse has the Prince of Xiang say: You have not come; I wait with apprehension / And wonder who makes you prevaricate on your island / When I am so splendidly and perfectly attired in your honour?
       ‘Hmm. . . so you favour this new gown.’
       ‘It is finely made, but perhaps does not suit the light of this hour’.
       ‘Let the Yangzi River flow calmly, / I look for you, but you have not come.’
      ‘I gaze at the distance in a trance, /  Only to see the grey green waters run by.

        ‘Honourable Companion, I fear you feel my mind lies elsewhere . ‘
       ‘I know you ride the cassia boat downstream.’
       ‘Indeed, my oar is of cassia and my rudder of orchid’.
        ‘I fancy that you build a house underwater, thatching it with a roof of lotus leaves . . .’
       ‘Well, if that is so, drop your sleeves into the Yangzi River and present the thin dress you wear to the bay of Li.’
       ‘I am in awe of my Lord’s recall of such verses . . . I love the Lady of Xiang’s description of the underwater house . . . with its curtains of fig leaves and screens of split basil.’
      ‘But will you send me all the spirits of Juiyi mountains to bring me to your side . . . will they come together as numerous as clouds?’
      ‘My Lord, my nose perspires . . .’
      ‘I offer my jade ring to the Yangzi River / and yield my jade pendant to the bay of Li. / I gather galingale fronds on an islet of fragrant grasses, / still hoping to present them to you. / If I leave, I might not have another chance. / So I’d rather stay here and linger a little longer.’
        ‘I gather the powerful roots of galingale / hoping to offer them to you who are still far away. / If I leave, I might not have another chance. / So I’d rather stay here and linger a little longer
.’
      ‘Even though your nose perspires and your ******* harden . . .’
        ‘Kind Lord, you have taken the wrong role in the dialogue. Surely it is the Plain Girl who gives such advise to the Yellow Emperor.’
        ‘And I thought only men read the Sunujing . . .’
        ‘You forget I have a dear brother . . .’
       ‘With whom you have read the Sunujing! . . and no I have not forgotten . . . he sought permission to travel to the Tai mountains, some fool’s errand my minister states.’
         ‘He may surprise you on his return.’
        ‘Only you can surprise me now.’
       ‘My Lord, you know I lack such gifts . . . I hear your sandals dropping to the floor’.
      ‘I sail my boat ever closer to the wind / and the waves are
stirred like drifting snow.’
     ‘I can hear my beloved calling my name. / I shall hasten so that I can ride beside him.



She seemed so child-like in that singular room of the garden annex. Her head had buried itself between the two pillows so only her ever-curling hair was visible. Opening a small portion of the curtains drawn across the blue metalled-framed French windows, he gazed at her sleeping in the dull light of just dawn. Outside a river-mist lay across the autumnal garden where they had walked yesterday before their tour of the estate. Unable to sleep he had sat in their hosts’ kitchen and mapped their guided walk in the rain, noting down his observations of this remote valley in a sprawling narrative. On the edge of moorland it was a world constrained and contained, with its brooding batchelor-owned farms and the silent legacy everywhere of a Victorian hagiographer and antiquarian. As he wrote and drew, snapshot-like images of her intervened unbidden. She both entranced and purposeful in a physical landscape she delighted in and knew how to read. Although longing to lie next to her he had sat gently for a moment on her bed, feeling the weight of her sleeping form move towards him as the mattress sagged, his bare feet cold on the stone floor. He placed his poem on the empty companion pillow, and returned through the chill of unheated rooms to the desert warmth of the Agared kitchen.


Lying in your arms
I am surprised to hear a voice
That seems in the right key
To sing what is in my heart.

After so many dark
inarticulate hours
I,  desperate
To express this love
That drowns me,
Suddenly come up for breath
(after floundering in
the cold water of night)
to find there were words
like little boats of paper
carrying a tea light,
a vivid yellow flame
on the black depths,
floating gently towards you . . .

Oh log of memory
record these sailing messages
So carefully placed, rehearsed,
Launched and found complete.

Knowing I must not talk of love,
Knowing no other word
(feeling the shape of your knee
with my right hand),
knowing this time will not
come again, I summon
to myself one last intimacy
before the diary of reason closes.


Zou Fen often wrote about herself as a rustic illiterate, country-born in a thatched hut, but given (inexplicably) the purple chamber at the Palace. As the daughter of a significant officer of the Imperial Court she appears to have developed a fictional persona to induce and taste the extremes of melancholy. Otherwise she is mind-travelling the natural world from her courtyard garden, observing in the growth of a tiny plant or the flight of distant bird, the whole pattern of nature. These things fill her rhapsodies and fu poems.

As a young man Zuo Si had wild flights of fantasy. He imagined himself as a warrior. In verse he recalls reading Precepts on the Art of War by Ssu-ma Jang Chu. With a scholar’s knife he writes of quelling the barbarian hordes (the Tibetans) in their incursions along the Yang-tze. When triumphant he would not accept the Emperor’s gift of a title and estate, but would retire to a cottage in the country. Then again, as a student scholar, he describes failure, penury and isolation ‘left stranded like a fish in a pond, without – he hasn’t a single penny in his account: within – not a peck of grain in the larder.’ He was never thus.

Like all good writers sister and brother Zou were the keenest observers. They took into and upon themselves what they saw and gathered from the lives of others, and so often their playful painted characters hide the truth of their real lives. David looks at his dishevelled poetry and wonders about its veracity. He always thought of Rachel as his first (and only) reader; but what if she were not? What would he write? What would his poems say?

*I lie on my back in her bed.
On her stomach, her arm on my chest,
She props herself against me
so that I see her face in close up.
She gazes
out of the window

I don’t think I have slept at all,
My own bed was so cold.
She warms me for a while.

All night
I’ve been thinking
what to say to her,
and now I am too weary
to speak.

I am in despair,
Yet I ache with joy
At having her so close.

I wish I knew who I was,
What I could be,
What I might become.

A voice tells me
that such intimacy
will not come again.
Daan Feb 2019
Ik wil gelezen worden,
geprezen en gewezen worden,
dat mensen zien en voelen
wat mijn doelen
zijn.

Waarom wil ik dat mensen willen,
hoezo zou ik het eten hebben
dat voor hen de honger stillen
kan? Kan ik wel vermaken, kan ik het ver maken?
Of zijn dat zaken die mijn pet te boven schieten.

Lieten mensen het maar weten,
welke emotie ze graag gesmeten
zien.

Zal ik ooit iets meer bereiken,
het zachte harde leven trachtend te ontwijken,
minder klachten rapporteren,
minder zagen, minder zeuren, minder zeiken?

Ik heb het bitter makkelijk gehad
toen ik achter de schoolbanken zat.
Dat kan toch niet voor altijd mijn excuusje blijven.
Heb ik nu echt iemand nodig om op mij te kijven.

Ik wil zo graag vermakelijk zijn, soms
meeslepend, onrustig en soms zacht en fijn,
zo een ander roeren, zoals ik zei
de hongerigen voeren.

Maar ik ben te eerlijk, heerlijk en begeerlijk, in mijn hoofd,
treurig van mijn lot beroofd, machteloos, ontroostbaar, genekt.
Elke dag voor zoveel jaar heb ik mijn schram en wond gelekt.

Wees dan realistisch, werk voor een publiek, doe dan moeite, doe dan
iets. Werk.

Maar als alles door elkaar loopt, blokkeert mijn zicht, ik zie dan straten zonder licht, bowlingbanen zonder hekjes en sporen zonder bomen.
Alles is gevaarlijk, zoals plassen in je dromen, alles is een risico, niemand weet wat kan of werkt. Soms word je dan nat wakker, heb ik in mijn jeugd gemerkt.

Nu word ik ouder, de aarde warmer, de mensen kouder, zou me lijken
en zit ik nog steeds over de kleinste zorgen zo te zeiken.

Je zou me een softie kunnen noemen. Of lief, ‘t is maar *** je ‘t ziet,
je zou me vanalles kunnen noemen, maar dat ben ik niet. Althans dat zou ik niet willen zijn. Ik wil, als mogelijk, een rechte lijn zien in die weg die voor mij ligt. Dat lampen veiligheid bezorgen en bordjes wijzen in de goede richt-
ing. Ik wil één taak, één mens, één doel nastreven,

hopelijk, niet langer drie, een halve of vijfendertig
want voor mij is dat geen leven.
Nigel Morgan Jan 2013
Thus reconfigured the party covered the first two days of the journey with speed and ease. As evening approached on the second day it was clear that a village resthouse was to be favoured as its owner had ridden out to greet his illustrious guests. He assured the party of complete secrecy, their valuable horses to be his special concern.
​   Away from the palace Zuo Fen set herself to enjoy the rural pleasures of an autumn evening. This time of freedom from the palace duties, from her Lord’s often-indiscriminate attention, she valued as a most generous gift. She composed swiftly a fu poem in gratitude to her Lord’s trust and favour.
 
How fortunate to dip this hand
In a flowing stream whose water
Is already touched by the first snows
Know that I shall bring its caress
to the mouthpiece of my Lord’s  jade flute
holding its body with spread fingers
to press to open to close to open

 
The stream bisected the village, a village of stone and wattle buildings, though the rest house was stone through and through. She had ventured on her arrival up onto its flat roof covered as it was with harvest produce laid out in abundance. The colours and textures of peppers, yams, marrows, eggplant, and such curious mushrooms as she had never before seen, all this she gathered with joy into her imagination’s memory.
​      With Mei Ling’s help she then transformed herself back into a woman, though with the simplest of robes over the Mongolian garments of wool she favoured to fend off the cold. Then, after alarming the resthouse keeper’s wife and servants by entering the kitchen, she planned a meal to her liking, sought the herb garden and enquired about the storing of vegetables for the long winter ahead.
      ​As the evening progressed she was surprised to discover Meng Ning had gone on ahead to Eryi-lou. It was a capricious decision born of his wariness of Zuo Fen. He felt intimidated by the persona she had assumed. Here was a woman of infinite grace yet simple charm who in the time it took to travel 6 li had become unrecognizable. Even her voice she dropped into a lower register and gained louder amplitude. When they reached the village he had moved purposefully to provide assistance as she prepared to dismount, only to see her grip the high pommel and swing her leg confidently across her pony and her body slide down the pony’s flanks to a standing position. So as the late afternoon light failed he had driven his horse up and up the mountain path, forcing himself to think only of the route and task ahead. He had acquired the company of a local guide who, on foot, out-paced his horse, but would see him safe down the path in the coming darkness. There would be a moon, but it had yet to rise.
        ​To his surprise the caretaker of Eryi-lou was a young woman, a daughter perhaps of its official guardian Gao Cheng, a daughter Meng Ning considered banished to this remote spot: she carried a small child on her back. He would enquire later. For now, he sought in her company to reconnoiter the decaying web of wooden pavilions, some already invaded by nature. It was then he realized his mistake. He thought himself into Zuo Fen’s mind. Surely she would wish to come upon this place untouched and unprepared by his offices. He motioned to the young woman to come outside, and standing on one of the many terraces explained his error, asked her not to speak of his inappropriate visit, but made to suggest that there was a room ‘always kept for an official’s visit’, that it be swept and suitably provisioned. Her voice responded in a dialect he could hardly decipher. It had the edge of a lone bird’s roosting call. He knew she was trying to explain something of importance to him, but he quickly lost the thread. He could see the faint gleam of the lake reflected in her eyes, hear the snuffle of her baby carried against on her back, and in the near distance he was aware of the village guide admonishing his horse. He bowed and left.
 
‘You are a most considerate companion, Meng Ning,’ Zou Fen said, as summoned to her presence, the chamberlain prostrated himself before the woman he was charged to serve and protect.
‘My lady, you already know I am a fool.’
‘Yes, but an honest fool with a kind heart. You sought my well-being at Eryi-lou, but I think you rightly imagined I might wish to experience this dream habitation in an inviolate state. Let us say you made a dream journey there. No harm done.’
     ​He explained about the caretaker and that a suite of rooms was always kept ready for an official. That was all he would say. He was about to retreat from the guest room now vivid with firelight and rich with the scent of cinnamon, when she lifted her hand to stay his going.
 
‘You are a brave young man to accept charge of my company. I am sure you know how my Lord is likely to remove you from his circle on our return. I feel unworthy of such sacrifice. I did not expect my Lord’s favour in this enterprise, but my words, my application, were clearly persuasive. I feel we are bound together you and I, and we must see our enterprise be the making of a fine poetic rhapsody for the autumn season – something you might share one day with your children and their children. You must understand that I am already moving towards a meeting of reality and the world of dreams and visions. Do not be afraid should I seek your intimate council. I know already you dream a little of my person. You may even imagine our conjunction as lovers. Women know these things, and, as you may have heard, I have tutored your Emperor in the ways of the Pale Girl.’
 
‘My lady . . .
 
Zou Fen reaches out for paper and brush Mei Lim had placed to her right hand. Kneeling on the roughly swept floor, her long limbs hidden under her cloak, she deftly paints seven lines of characters:
 
The autumn air is clear,
The autumn moon is bright.
Fallen leaves gather and scatter,
The jackdaw perches and starts anew.
We think of each other- when will we meet?
This hour, this night, my feelings are . . .

 
‘I wonder how we are to cast the final character?’
‘Not yet, and not here my Lady’. And with that Meng Ning takes his leave.
 
(to be continued)
Nigel Morgan Jan 2013
It was the eve of the mid-autumn festival. Day had followed day of clear skies but ever-lower temperatures had brought crisp and chill mornings. Zuo Fen began to fear that a first frost would damage her late flowering plants, the delicate tea flowers of the osmanthus. She was already aware of the seven grasses of autumn now present in her garden and would recite standing amongst them the traditional seasonal poem:
 
Flowers blossoming

in autumn fields - 

when I count them on my fingers

they then number seven.

The flowers of bush clover,

eulalia, arrowroot, 

pink, patrinia, 

also, mistflower 

and morning faces flower.

 
Oh the whiteness of Autumn, the season of courage and sadness, a time for the lighting of white candles against the dying of the day. Upon rising Zuo Fen would stand in meditation facing west, the seasonal direction of dreams and visions. Again and again her mind state visited a habitation in the distant mountains, a sprawling summer palace seemingly empty but for the slightest echoes of recent occupation or maybe a caretaker’s attention. In her recurring vision she would walk from room to room, each kaleidoscopic in colour of hanging silks and elaborate murals. Eventually she would find her way outside into a neglected garden that dropped in gentle terraces to a lake where she would observe the ‘thousand colours of water, brilliances and blues.’
 
One morning a young chamberlain sent from her Lord visited her court. He had remained rapt at the sight of the courtesan of the Purple Chamber standing trance-like in her garden. Meng Ning had often positioned himself in the undertaking of the Emperor’s duties to communicate with Zuo Fen, whom Meng Ning admired and was secretly enamored. A few well-chosen words of respect and critical admiration for the poetess had been all it took for Emperor Wu to summon Meng Ning as courier of his express command to his most favoured concubine. Unfailingly gracious towards the formal attentions of the young man Zuo Fen had come to feel at ease with this respectful figure who had succeeded in charming both her cats and Mei Ling her maid.
​       As she stood motionless, attired in her gardening robe and clogs, she became aware of Meng Ning’s presence and, before turning to acknowledge him with a greeting, allowed a thought to form in herself. She would seek his help to identify the summer palace of her waking dreams.
       ​Yes, he knew of such a place, sixty li distant, a hard path it was said, but ladies of the court had once graced its many linked pavilions in the third season. The lake held a restless spirit and it was said no boat had ever sailed its surface. How did he know this, she had asked. A petition from a recluse, a former minister of the treasury, had been received at court requesting its occupation for the winter months. It had been refused, indeed dismissed without further consideration. Meng Ning had been curious as he had once viewed the lake from its western end, but from which the habitation was entirely hidden. Did the Honoured Lady know of the mysterious Red Slate Path said to appear briefly from out of a cave in the steep wooded hillside, cross a bowl-like glade and disappear into the lake depths? The Honoured Lady did not, but was nevertheless caught by Meng Ning’s description which, when he had delivered his message from Emperor Wu and retired, she fell to placing inside her already rich vision of property, lake, and precipitous woodland whose trees and bushes she was busy mind-painting with autumn leaves and berries.
 
After a day of thought and planning Zuo Fen developed an intricate strategy to visit the palace and environs of Eryi-lou. She told herself that she was searching for inspiration to compose an autumn sequence for her Lord that would recall the days of his esteemed father. She had discovered in the palace archives that in his declining years he had summered in this remote place, had filled its pavilions with only his most favoured concubines, its guest apartments with poets and musicians. She asked for Meng Ning’s services as guide and protector.
​      She had expected a blunt refusal, but to her astonishment, her request was granted, but only during the twelve days surrounding her monthly courses. She had smiled at this condition having been almost entirely free from her natural cycle for several years, something not unknown for a woman who had never been with child. Mei Ling dutifully made apparent false evidence of this charade.
​       It was a small party that left the Eastern Gate on a day that promised rain and high wind; seven in all, four to carry Zou Fen’s sedan. But this was to be understood as a matter of protocol rather than necessity, as within 6 li of the palace a pair of ponies for Zou Fen appeared in the road. Drawing back the curtains of her sedan she stepped out dressed as a male traveller, her movements and manner in such a disguise confidently rendered from her months searching for her brother Zuo Si in the wilderness of the Tai Mountains. Meng Ning was both astonished and alarmed as he had not been forewarned of this way of things. It seemed that Zuo Si had probably made all the necessary arrangements.

(to be continued)
Daan Nov 2019
Zou ik na twijfelen, tobben,
uitgebreid weten, graven,
tussen hersenplooien, lobben,
op de proppen kunnen komen,
aandraven met een origineel idee,
mijn eigen dromen en een showtje op tv?

Ik weet het niet, wat ik dan kan.
Ik zou alles eens uit moeten proberen
en daarbij mezelf achterhalen, jureren
wat er bakt in die fameuze hersenpan.

Ik zou kunnen ontsnappen aan
een boeiende verdrinkingsdood,
zingen, praten met een haan
of dansen in mijn puurste bloot.

Ik zou kunnen balanceren,
domineren, fantaseren, inspireren,
marineren en uitgekookt souffleren.
Maar wat moet ik uitkwelen wanneer
ik daarover oor moet delen?

Misschien is dat wel een talent,
een goede blik op anderen,
ze helpen te veranderen,
kortom, hetgeen dat je nu kent.
Jagen naar meer
Of blijven bij wat je leest.
Althans geen schoenen maken.
Da's niks voor mijnen geest
Corina Mar 2012
vlinder....
*** lang blijf jij nog
vleugellam?

vlinder...
weet je dat het lente is?
je zou nu weer moeten vliegen
bloemen en zon

vlinder...
ik weet dat het niet kan
maar zou het willen
het maakt me moe zo verslagen te zijn

vlinder...
je zult een tijdje moeten wachten
dit is jouw lente niet
en niet jouw jaar

vlinder,
wacht maar!
volgend jaar ben ik hier nog
en dan gaan jij en ik samen
vliegen!
Nigel Morgan Jan 2013
Gradually as darkness fell the wind that had beset the travellers all day subsided and the particular silence of the lakeside clearing assumed a presence. It was a silence of the discrete movements of animals and sporadic calls of birds, the settling now into stillness of trees wind-tossed for a night and day, the breathing to and fro movement of a large body of water that already held the night sky’s reflections and would soon be enveloped in moonlight. Zou Fen rose and beckoned Meng Ning to accompany her to the Emperor’s Hall. There, they stood together on the long veranda and looked down through the sporadic trees onto the lake.

‘It is said that the Master did not discuss anomalies, feats of strength, civil disorder, or the spirits,’ said Zuo Fen quoting Confucius. ‘It is for you and I to disregard sorcery as nothing but illusion and cunning. We must bend our thoughts to seeking explanations from circumstance.’

‘We know, my Lady, that Yang Mo had already seduced the Emperor and his guests with his many and infamous illusions. To achieve these feats of the miraculous would have required a sizable retinue and the most careful preparation. It is unlikely that the Emperor would have countenanced such sorcery in daylight hours, so we might imagine how with the play of lanterns, fire and smoke Yang Mo was able to make the impossible seem possible. Like the actor he undoubtedly was, he was probably a man of commanding presence - all eyes would have been upon his person, all ears tuned to his words. And round about the harsh clangorous sounds and shouts of his assistants would be sustained as his illusions began to unfold.’

‘Wisely spoken Meng Ning,’ says Zuo Fen, ‘a most convincing exposition. So we must imagine how after a long presentation of illusory wonders, the imbibing of much wine and other intoxigents inhaled or consumed, the first presage of dawn comes upon the company. Guests and their consorts seek the privacy of their quarters, lights are dimmed, only the meditative music of the zither sounds in the Emperor’s hall as new confections of poetry continue to vie with the ancient verses. Then, as the Emperor rises to seek his chamber there, half hidden amongst the wraiths of mist floating on the lake, lies a sailing vessel, its single sail empty of wind, a spectre at once marvelous and shocking.’

‘But an illusionary boat, possibly a vessel that could not and need not run with the wind, something constructed, a shell no more, made out of the lightest wood or taut cloth that in the blue dawn would seem more substantial than it is, fashioned and placed in position by Yang Mo’s assistants at a right distance to evoke the illusion of reality.’

‘The Emperor summons his court and its guests, summons Yang Mo, regarding this as a step taken beyond what protocol allows, a violation of the ancient spirit traditions of the lake. Yang Mo stands his ground suggesting that this is his greatest illusion yet, that there is no harm done, and should the Emperor decline to sail on the ****** waters he will take himself away from his presence boat and all.’

‘At this Xie Jui, the second wife, lets it be known that she regards with some contempt the prohibition of a vessel’s presence on the lake. She wishes passage on the boat and if the Emperor will not accompany her she will go alone with Yang Mo. At this the Emperor is incensed but challenges Yang Mo to explain how he will deliver Xie Jui to the vessel.’

‘This is where, My Lady, we will need to seek the Red Slate Path that, it is said, Yang Mo prepared to take himself and his passenger to the waiting boat - only to disappear from view in front of the very eyes of the assembly. Our task for tomorrow perhaps?  Jia Li can be our guide as she surely knows its location.’

And so, as the three quarter moon rises over Eryi-lou and the chamberlain takes his leave of the courtesan, Mei Lim appears from the near darkness to escort her mistress to the small chamber where they will pass the night. Zuo Fen remains in a trance-like state but allows the ministrations of her maid to prepare her for the business of sleep.
      Meanwhile Meng Ning, intoxicated by Zuo Fen’s presence, does not return to his quarters but takes the terrace steps down, down to the lakeshore. He allows his official skills as a poet to fashion an array of characters he will first commit to memory, only later write out in his fine calligraphic script, and then destroy. Whereas Zuo Fen commutes between dream and reality he has no such pleasure. This is a stark, cold place at autumn’s end. But this condition only seems to excite and fuel his passion for this woman, this gracious, mysterious woman with whom he has spent the recent hours in close proximity. Her face floats before his eyes; her precise lips and still perfect teeth, gentle chin and youthful neck, the beauty and grace of her bearing seated cross-legged like a sage before him.  He imagines for a brief moment her long nakedness revealed in the bright moonlight under which he now stands. Holding this momentary image close to his physical self he makes his way up the many terraces to the small wooden chamber in which he will sleep.
       Despite her journeying and the revelations of the day Zuo Fen lies awake. She is savouring a very different quality of the night in this remote place. For many years she has remained wakeful in the hours of the Rat and the Ox to welcome her Lord Wu should his goat cart find its way to her court. She would like to rise and reflect on the images that hold sleep from her – but fears to wake her maid without whose close attention she might falter. This natural world beyond her court and the Emperor’s gardens are of an almost constant wonder. She reflects that as she gets older each season seems to become more vivid than its predecessor. This autumn, with its vivid dreams and visions, she likens to flowers picked from her garden, their colours and textures continuing to hold true and firm. Between such thoughts the intimacy of her time with Meng Ning remind her of the delight of human association. Aside from her dear brother Zuo-Si she has rarely known that keen intimacy of another man - other than her Lord. Though she has, she reflects further, in the writing of The Pale Girl, allowed her mind to explore the variousness of the body’s pleasure. To school Meng Ning in the arts of passion would be pleasurable indeed, and she considers he would be a most willing and attentive student. She imagines, for a moment, guiding him towards the exacting refinements of touch and stroke a woman requires to achieve the deepest coitus. Her body stirs as this thought takes hold and caresses her towards necessary sleep.

(to be continued)
Daan Jun 2019
Ik
Ik heb wat testjes afgenomen,
wilde bepalen welke dromen
mij het beste klaar kunnen stomen
voor een leven in de bomen.

Ik stem, studeer en ben het bos
verloren, staar en veer op
van het bed, wens terug los
te zijn, zoek vrijheid en een job.

Ik, wie ben, ik, boe, wie ben ik, moe.
Wie ik ben, is wat ik doe,
niet minder, meer, niet zeer,
toch op zoek. Want wat was nu ook weer
de clue?

Ach juist, ik was op zoek,
naar wie mij kan definiëren.
Ik heb een onuitstaanbare nood
aan vastleggen wie ik ben,
het is geen aanrader, 'k zou het niet
proberen.

Ik wil vertrouwbaar zijn, betrouw
me gauw en ik zal horen,
ik ben als luisteraar geboren.
Ook lief en accepterend,
de armzaligen verwerend,
doch lachend uit, oordelend,
liefst de taken verdelend.
Dat ben ik, Daan, de ambassadeur
van buzz, plezier en lachen
bezorgen aan de cohorte
is mijn favoriete forte.

Zeg ik allemaal zelf, rapportage
is onbetrouwbaar onderzoek,
ik blijf blijkbaar blij mijzelf verschuldigd
te zeggen wie ik ben
en is dat een probleem?
't Is dat ik vanonder zoek.
Voor mij een beetje maar van bovenaf is
dat allemaal oke.

Vanaf morgen zeg ik nee
wil ik minderen
die letters zinderen na
en daarom zeg ik ja
wanneer ik liever
afwijs.

Het is een zwakte als
pas gelakte nagels
later wordt het mooi,
voor nu is het een zooi
tot het droogt
en het poogt
alles te
verbeteren.

Dat ben, was, word ik later
een zeveraar een prater
een typer, een tikker,
getikt, jouw type, cherry picker.

Ik eet de kersen op jouw taart
wanneer je moederdag verjaart
eet de olie van jouw dom
de spookjes uit jouw kom
Ik ben veel en ook een vraat
ik schrok zelfs terwijl ik praat
tijdens de film
god wat zou ik mezelf
ambetant vinden
als ik mezelf niet was

Daarom kan ik niet om met mensen die niet anders zijn,
ik zou ze verwensen maar dat is niet mijn
manier van werken
ik tolereer ze, laat liefst niet teveel merken
van mijn afgrijzen, afschuwelijk plezier
als ik zie *** pijnlijk op een kier
de deur staat
naar vergetelheid.
Waarom ben ik
O wat zou ik graag
Mijn herinneringen
Aan stukken rijten
Om ze vervolgens
Op een zomermiddag
Buiten op een kleedje
Stilletjes uit te zoeken
Om dan uiteindelijk
De door mij
Zorgvuldig uitgekozen
Momenten
Weer aan elkaar te plakken
Alsof het is
Een oude filmrol
Zodat ik die op
Mijn allerlaatste dag
Af zou kunnen spelen
AW Jun 2012
Ze kijkt op
Alleen haar ogen verraden
Dat niets is wat het lijkt
Dat van alle woorden die ze spreken
Alleen die ene haar bereikt

En ze huilt
Zonder snikken, zonder tranen
Maar met wanhoop in haar blik
Omdat tussen al die mensen
Eenzaamheid haar verstikt

En ze zwijgt
En met gebalde vuisten
Verbijt ze al de pijn
En vraagt zich af *** het
Zonder haar zou zijn
AW Jun 2012
Als de dag je brengt
Waar je zelf nooit zou komen
En de nacht je geeft
Wat je nog nooit is gebeurd
Als je weg zich mengt
Met verzwegen dromen
Voel je dat je leeft
En buiten de lijntjes kleurt
Nienke Jun 2015
soms een erg tegenstrijdig gevoel
gelukkig zijn
terwijl je weet hoeveel mensen
er wegkwijnen van de pijn
medeleven, empathie
houden mijn lach nu tegen
heeft niks te maken met verlegen
of depressie
nee, het zijn al deze andere levens
die ik altijd maar dichtbij voel, zie
een gift zou je zeggen?
als iemand de zwaarte ervan begreep
als ik het nu eens op tafel kon leggen

mijn medemens heb ik tot egoïst bekroond
omdat men in mijn ogen
te weinig interesse in elkaar toont
kijken alleen naar zichzelf of scherm
zoemen rustig mee in de zwerm
tot ik mijn mond open trek
verschijnt er plotseling een blinde vlek
noemen ze me gek..
willen de waarheid niet onder ogen zien
ik zeg ze: je kan altijd meer geven of doen
al geef je miljoen keer die zelfde zoen
moet de waarde er dan vanaf gaan?
of kan men gewoon blijven genieten
in dit bestaan
meer dan 'normaal' aan elkaar geven
meer dan deze maatschappij
*** graag ik dat altijd al had willen beleven
Floor Sep 2019
Lieve mama,

Je hebt mijn grafrede geschreven. Vol overtuiging heb je de pen op het papier gezet en de woorden laten vloeien.
Zonder enige twijfel kon jij zo je speech schrijven. Je deed het in het ziekenhuis, terwijl ik nietsvermoedend naast je zat. Je liet het me niet lezen, ik heb zelf je boekje gepakt. Nadat jij zo vaak mijn pijn op het papier heb kunnen lezen, leek het me niet meer dan eerlijk om te zien waar jij al zo lang mee zat. Uit je woorden kon ik opmaken dat je al een lange tijd aan het rouwen bent. Ik ben nog niet dood, maar je weet dat het eraan zit te komen. De constante schaduw van de suïcidale aanvallen hebben de monsters in je hoofd als een wild vuur aangewakkerd. Je gelooft niet meer in mijn leven. Het is een droom die ieder moment kan stoppen. Je weet dat je daarna nooit meer zult dromen en klampt je krampachtig vast aan de laatste beelden die je voor je **** halen. We hebben de laatste tijd niet meer dan ruzie gehad. We voelen de dood beide zo hard in ons nek hijgen dat we elkaar nauwelijks aan kunnen kijken. Het komt door mij. Wat zou het nu nog uitmaken of ik dood ga of niet. Ik heb je al zoveel pijn en verdriet gekost, dit kan zo niet verder mam. Ik wil je geen pijn meer doen. Je hebt mijn grafrede geschreven, verdomme mam. Je hebt het voor mij definitief gemaakt. Ik dacht dat ik er niet mee zou zitten, ik dacht dat ik mijn gevoel weer weg kon stoppen, maar mam je hebt het definitief gemaakt. Ik geef je nergens de schuld van. Ik had nooit dat boekje moeten pakken, maar mam je bent zo afgesloten. Ik wil weer met je zijn, samen kunnen lachen en huilen. Tegenwoordig kunnen we elkaar niet uitstaan. Ik voel de band niet meer. Ik begin mezelf weer langzaam terug te trekken en als het eenmaal zo ver is, zal het weer fout gaan. Het is voor mij, net als voor jou, een tikkende tijdbom. Ik sta op springen mam, ik kan niet meer. Ik vocht voor jou, maar jij hebt me al opgegeven. Jij bent al aan het rouwen voor een kind dat nog niet dood is.
Daan May 2020
Wat zou me dan bedreigen?
Als ik nu eens echt zou doen
wat ik al jaren wil,
wat zou mij klein proberen krijgen?

Is het mijn alomoude omgeving?
Is het iets nieuws, een dodelijk gevaar,
een tsunami of een aardbeving?
Wat is hetgeen waarover ik mij zorgen baar?

Is het het onbekende, of vreemdelingen
op de lijn, mensen die valse liedjes zingen,
of toekomstige herinneringen vol met pijn?

Wat doet mij het meest verdriet?
Ik denk die momenten, 's avonds laat, in bed,
wanneer niemand me ziet en ik mijn negatief
denken niet krijg afgezet.

Misschien vind ik erdoor geen werk,
of schiet iemand een kogel door mijn kerk.
Misschien verlies ik mensen dicht,
misschien gaat mijn zon dan onder
en zie ik nooit meer licht.

Het weegt, het is een overdrijving,
te dramatische beschrijving
van een zelfingenomen lul.
Het is zo arrogant om die dingen al te zeggen,
je bent nog nergens dan is die angst toch flauwe kul.

Je staat aan het begin en hebt nog overal gezicht.
Waarom heb je nu al schrik
voor later nooit meer licht?
Tijd voor reflectie en een herevaluatie van prioriteiten.
Yousra Amatullah Jun 2021
Al zou je haar verbranden tot een diepzwarte wolk,
Haar as zal jouw longen nooit verlaten.

Al zou je haar familie tot in de eeuwigheid uitroeien,
Zij zullen blijven stromen door jouw vaten.

Al zou je haar tong schade berokkenen,
Jij zal haar blijvend horen praten.
A Henslo Nov 2018
DAAR ZIJN GEEN PILLEN TEGEN

Ik durf nauwelijks te kijken naar
de vrouw die strompelt over
de stoep, gedrongen adagio

steunend —
er is zoveel angst
ik zou een schema kunnen schetsen

van het grote verval
we zijn weldra allemaal
van vroeger-weet-je-nog.

De bruiloft is voorbij,
de zomer afgelopen.
Leven, leg dat maar eens uit.

Dit boek is bijna halverwege.
Daar zijn geen pillen tegen,
zei mijn arts.
English Dutch transposition by A.Henslo
Original poem by Deborah Landau, 2015

I Don’t Have a Pill for That

It scares me to watch
a woman hobble along
the sidewalk, hunched adagio

leaning on —
there’s so much fear
I could draw you a diagram

of the great reduction
all of us will soon
be way-back-when.

The wedding is over.
Summer is over.
Life please explain.

This book is nearly halfway read.
I don’t have a pill for that,
the doctor said.
Sarah Water Jan 2015
Jij bent een kat en ik niet,
je kijkt in het donker, terwijl ik niks zie.
Ik heb haar alleen op mijn hoofd,
en kijk naar buiten terwijl jij vogels rooft.
Je hebt vier poten en ik heb er twee,
Ik roep "kom" en je gaat met me mee.
Twee oren, twee ogen, dat hebben we allebei wel,
maar ik ren langzaam en jij kan heel snel.
Het grootste verschil is toch dat ik kan praten,
met woorden en letters, dat kan ik soms haten.
Sprak jij eens een zin daar,
dan ben ik benieuwd naar.
Wat zou je dan zeggen,
met mij overleggen?
Of hoef je geen woorden, maar gebruik je je mauw,
om zomaar te zeggen "ik hou ook van jou."
this is my first ever poem. dont laugh too loud please.
Daan Feb 2020
Meisje, wachtend op de trein,
soms onzeker, bang voor wat
zou kunnen komen, bang
voor wat zou kunnen zijn.

Ze weet niet dat zij
een bron is van levensvreugd,
de bestemming die ze zelf niet ziet,
waar jongen zich danig op verheugt.

Nieuwigheden doen haar soms trillen,
plaatsen handen in haar haar,
zo ook zou ze wat gezelschap willen
dan staat jongen voor haar klaar.

Weldra heeft ze haar plaats gevonden
en genomen en leeft ze wederom
in een wereld vol met dromen.
We zijn onderweg en nieuwe dingen zijn even wennen.
Maar je kan het vast wel aan.
Je hebt het nog gedaan.
Daan Oct 2017
Duizelingwekkende pijn vertrekt vanuit mijn rug,
mijn ogen staan op barsten
zienderogen
zou ik het noodlot tarten,
had ik mezelf voorgelogen,
ik zou het allemaal wel oplossen
later
maar de leegte keerde steeds weer terug.
Mijn tanden knarsten,
vingers bogen,
het zwarte scherm speelde me te parten
levenloos en leeggezogen
wie kan mij verlossen
van al wat ik mezelf heb aange-
Daan.
Het zandmannetje
Floor Jul 2019
Ik heb een onrust in me die moeilijk te plaatsen is
Nog in mijn hoofd, nog in een hokje
Het is niet de goede soort onrust waar je bezig van raakt
Het is de onrust van drie dagen niet snijden, vijf dagen normaal eten en vijf dagen niets in de buurt hebben om mezelf mee te beschadigen
Ik kan niet stil zitten, heb continu de drang om iets de doen
Mijn armen tintelen en schreeuwen bijna om bloed
Ik loop vaak te ijsberen, loop het mooie voorbij
En ja ik geniet, maar het is zo'n chaos in mijn kop
Ik ben op en ik kan niet verder meer, maar met deze drang blijf ik lopen
Je zou kunnen zeggen dat ik de scherpe pijn van een mes tegen mijn huid mis
Je zou kunnen zeggen dat de aansteker, lucifer en sigaret vriendelijk en verzachtend van aard zijn
Daar komt mijn zieke kant naar boven
In deze paar dagen is mijn zieke kant vaker aan de oppervlakte verschenen dan de echte Anne
Ik weet niet *** ik dit stop zonder bloed en zonder pijn
Ik weet niet *** ik leven moet
En nu?
Forgotten Jun 2018
Ik ben bang

Ik ben bang dat als ik het niet doe, niemand het doet
Ik ben te kapitein, ik moet het doen
Als niemand het doet, blijven we stilstaan
en stilstaan is achteruitgang
en voor achteruitgang heb ik geen tijd

En zelfs als zou ik het willen delen
Ik heb mezelf zo ingebouwd dat het niet eens kan
Ik leef van hokje naar hokje
Mijn hele kleurenschema af op één dag
Terwijl er maar één kleur mijn leven beheerst en dat is
Rood

De kleur van falen en het moet beter

Maar het kan niet beter,
het kan alleen maar slechter
De druppel die ooit de emmer liet overlopen is een zee geworden
En ik verdrink
Ik verdrink in alle taken die ik nog moet doen

En dan mag ik ook nog het water opruimen
Sorry, ik doe eens iets in het nederlands
Daan Jun 2019
Mijn examen is geweest
Ik ben bedeesd naar huis gegaan.
Of ik erdoor ben, is niet zeker
Maar kijkend naar de maan
Besef ik dat de wereld blijft bestaan
Ik til zo minder zwaar en
Het leven kan weer doorgaan.
Oempf. Beetje oefenen ja
Daan May 2019
Dankjewel voor alle zorgen,
de zekerheid op elke dag
een goeie goeiemorgen
en een welgemeende lach.

Ik zou een bloempje geven
of de lucht op laten klaren
maar jij schonk mij het leven,
dat kan ik niet evenaren.

Daarom dat ik je hier zal vieren
en zo jouw dag hoop te versieren.
Moeder dag
IC May 2021
Lusteloos, liever dan pijn
*** zou het morgen zijn

Kijkend door het raam
naar mijn weerspiegeling vol schaam

Wetende dat er iets moet veranderen
maar bang om terug te vallen

Te bang om iets nieuws te ondernemen
Te gewend aan de leegte

Iets nieuws, avontuurlijks, positiefs

     met kriebels van hoop
     en de klim naar het licht
     die doorhakken de knoop
     en bieden nieuw zicht

lijkt nooit definitief
Daan Jun 2023
Zou dit gesprek al eens gevoerd zijn,
deze dag al eens beleefd.
Zouden anderen al geroerd zijn,
of zo gesidderd en gebeefd.

Zou dan niemand stil staan
bij waar ik lang in heb geloofd.
Zouden zij die heengaan
ook daar nog wachten in *** hoofd.

Het lijkt soms of ik als enige
die hersenkraker speel.
Misschien ligt dat niet aan anderen,
reflecteer ik zelf gewoon teveel.
Als je het antwoord niet wil weten, hoef je de vragen niet te stellen.
Zelfreflectie zonder inzicht, ervaring of verandering = piekeren
Daan May 2019
Het gebeurt dat ik van paling droom.
Ik keer woord na woord,
zie *** de kok zijn lepel plooit, vermoordt
uit woede en de redder, zonder schroom,
in zijn racecar van de radar
vertrekt. Tot ik wakker word en zie
dat mijn koorts op het meetsysteem
duidelijk een strook te ver trekt,
verder dan ik zou willen lezen.
Neem een pil, lip, neem een
libellebil, dan zal je genezen.
De geniezing van een fever dream. Ah en LEGOVOGEL!
Daan Jun 2019
Het succes ligt voor de hand,
Is bijna niet meer te ontwijken.
Iedereen lijkt van een andere kant
Steeds hetzelfde te bereiken

Zij heeft een diploma, een huisje
En een baan. Ze viert dat als een luisje,
Lijkt maar half te bestaan.
Als ik klaar ben met studeren,
Kraait dan diezelfde haan?
Zullen anderen mij eren
Of is voldoening slechts een waan.
Ik zal het maar proberen
Anders is er niet veel aan
Je moet ergens voor kunnen leven,
dus kies ik voor elke volgende kus
Die jij mij misschien zou willen geven.
Het is allemaal niet zo vanzelfsprekend als het lijkt
Daan Jul 2019
Ik heb moeten redeneren,
mezelf overtuigen, verweren
tegen het idee, het venijn,
de gedachte dat ik dokter zou willen zijn.

Iedereen is deze week afgestudeerd,
het blad nog warm, arm al in de lucht,
kijk eens allemaal, een diploma klucht.
Het staat erop en iedereen begeert

jouw geweldige prestaties, knuffel, zoen.
Het leven bolt verder en ik moet kaka doen.
Zal ik daar het resultaat ook van delen?
Daan Sep 2020
*** is het zo ver gekomen?
Ik had ooit de grootste dromen,
breedste lach en hoogste ogen,
trots en fier maar ingetogen.

Ik zou de jongste zijn, de eerste
zijn. Ik zou beter dan de meeste
zijn en de bereden banen breken
door woorden te laten spreken.

Ondertussen zijn we hier, bezeerd,
niet beroemd, bereikt of luis.
Wij zijn hier, allemaal, thuis
en ook dat is niet verkeerd.
*** wil je je koffie?
Opener Dec 2018
Zoals elke dichter zou ik
één woord willen schrijven
waarvan iedereen zegt
dàt bedoel ik
en dan kijkt naar z'n lief
en zegt zo ben jij

Maar al wat ik zeg
er was ergens wel
iemand die het eerder
of zachter
of prachtiger zei
Daan May 2019
Je gezicht is bijna niet niet op te merken.
Daar heb ik zelf nog mee aan zitten werken.
Natuurlijk zou ik je nog graag
elke dag blij weer zien. De laag
lijm weerhoudt mij van het houden van
de foto's in de straten.
Waarom moest je ons verlaten,
in de bloemen van je leven?
Ik wil niet wegtuimelen in haten,
gewoon vergeten, even,
*** enkele dagen zoveel
onzekerheid en angst
hebben kunnen dragen en uitmonden
in het onmogelijk te gronden
gevoel
van gemis terwijl ik je overal kan zien.
Of is dit allemaal niet echt misschien?
Oneerlijk vertoeven hier op aarde.
Daan Jun 2019
Zou ik je ook zo mooi vinden
als ik je al had? Ik heb hoogtevrees,
wil toch in het rad, lees
soms over blootstellingstherapie
ma bij mij werkt da nie
PFff
Daan Apr 2019
Mijn hoofd is warm en keel doet pijn.
Mijn handen trillen traag.
Ik zou zo graag
genezen willen
zijn.
Beroerd
Daan Mar 2019
Je hebt het niet te kiezen.
Wat je allemaal kan verliezen,
zou je nog verbazen.
Vanzelfsprekend op elkaar lijken
die zaken die pas te prijken komen
wanneer je te grazen
bent genomen.
Of geleefd worden.
Daan Aug 2019
Er is nog zoveel levenswerk
in het verschiet. Gedane moeite merk
ik voorlopig niet. Ik zie
alleen de tirannie
van angst.
Op maandagochtend ben ik op mijn bangst,
gedeeld met zondag voor het slapen.
Dan moet ik mijn moed bijeen staan rapen,
mezelf overtuigen dat mijn end het langst
zou zijn. Want wat ben ik toch bang
dat ik het niet zal maken,
wat laat ik mijn leven toch wrang smaken
door steeds met takjes tussen eigen spaken
niet te werken voor waar ik naar verlang.
Werkleven
Nikki May 2020
Iedereen danst
de ruimte is gevuld met muziek
overal **** ik gelach
mensen omarmen elkaar
en hopen dat de muziek nooit stopt

In een hoekje van de zaal zit ik
Ik ben niet gekomen om te dansen
Maar waarom dan wel?
Misschien hoopte ik toch
dat iemand me ten dans zou vragen

Mijn gedachten worden onderbroken
door twee glasheldere ogen die me hoopvol aankijken
Een hand vraagt me om te dansen
en ik neem ze dankbaar vast
We dansen de hele avond
en de hele nacht
zelfs als de muziek stopt
laten we elkaar niet los

Maar plots begin je te vervagen
en word ik weggerukt
Ik word wakker
en het enige wat er nog van je overblijft
is een vage herinnering
en voeten die moe zijn van het dansen

— The End —