ang pangalan niya ay jesus.
oo, ang pangalan mismo ng kaibigan ko ay jesus.
seryoso ako.

si jesus
ay siyang dalaga,
morena, kulot ang buhok.
ang lalim ng mga dimples at
may mga pisngi na kay sarap kurotin.

parang musika ang himig ng kanyang tawa
at hindi kumpleto ang kanyang mga bati
kung walang kasamang yakap na kay higpit.
hindi ko gets kung bakit
hindi siya kumakain ng tinapay ng walang asukal.
at nakakatawa lang kung paano
lagi siyang may baon na sachet ng bear brand
na pinapapak niya kapag siya ay naiinip.

si jesus
ay isang iskolar,
magna *** laude standing,
bise presidente ng kanilang organisasyon.
balak mag law school pero may tumanggap na
nakumpanya sa kanya sa bgc.
meron din siyang mayamang boyfriend na
hinhatid siya pauwi sa taytay, rizal gabi-gabi.

huwebes ng nakaraang linggo,
bandang alas dyis:
si jesus
ay natagpuan sa labas ng kanilang bahay
walang malay
nakahandusay sa kalye.
sinugod sa ospital para kalagayan ay masuri.
ano kaya ang nangyari kay kawawang jesus?
heat stroke, stress, fatigue, high blood, food poisoning?
kulang lang ba sa tulog o pagkain?
walang natagpuang hindi pangkaraniwan kay jesus.
normal lang daw ang kanyang kalagayan
maliban lang sa paghinga niya na
tila humihikbi pero walang luha.
ilang oras din ang nagdaan bago si jesus
ay tuluyang nagising.
ang sabi ng doktor tungkol sa kanya:
depresyon, malubhang pagkalungkot
ang tunay at nag-iisang sanhi.

dahil kay jesus,
napagtanto ko na
hindi porket nakangiti,
masaya.
hindi porket bakas ang ligaya sa kanyang labi,
wala nang lungkot at lumbay na namamayani sa kanyang mga mata.
hindi porket ang lakas humalakhak kapag nandyan ka,
hindi na siya humihikbi, humahagulgol kapag wala siyang kasama.
hindi porket parang musika ang kanyang tawa,
hindi na siya umiiiyak nang umiiyak nang paulit-ulit-ulit na parang sirang plaka.
kasi
hindi porket masigla,
hindi na napapagod.
hindi porket matapang at palaban,
hindi na nasasaktan.
hindi porket laging nagbibigay, nag-aalay,
wala nang mga sariling pangangailangan.
hindi porket matalino,
ay may alam.

dahil kay Jesus,
ako'y namulat
na ang dami palang mga walang hiyang tao sa paligid ko
na nagsusuot ng mga maskarang pantago
sa kanilang mga kahinaan, takot, at sakit.
sa kabila pala ng kanilang mga yaman, tagumpay, talino, at
kung ano-ano pa mang sukatan ng galing
kung saan kinukumpara natin ng ating sarili
may isa palang
nabubulok, naagnas
na kaluluwa.

dahil kay jesus,
ako'y nalulungkot.
mata ko ay naluluha,
puso ko ay kumikirot
na may mga tao palang katulad niyang
naglalakbay nang di alam kung saan pupunta.
nangangarap na huwag na lang magising sa umaga.
nakuntento na lang sa wala.

dahil kay jesus,
ako'y naiilang
na ang nagaganap sa aking harapan
sa loob ng paaralan, bahay, o opisina
ay hindi tama.
maling-mali na
ang mga tao sa aking paligid ay nakakulong
sa selda ng anino at lamig.
hindi ito ang kanilang nararapat na tadhana.
hindi ka ba naiinis?

dahil kay jesus,
may apoy na nagpapaalab sa aking galit
nagtutulak sa akin na tumakbo
hangga't hindi natatama ang mali.

at lahat 'yan ay
sapagkat alam ko sa aking isip at puso na
dahil kay Hesus
lahat ng kahinaan at takot ay hindi na kailangan ikubli.
ilalapag na lang sa harap Niya
ang anumang alinlangan o mabigat na karamdaman.
wala nang pagpapanggap.
buong tapang na ipagmamalaki na
ito ay ako.
kasi ano man ang mangyari at kung sino man ako maging
ang tunay na dilag, dangal, at tagumpay
ay tanging
sa Kanya nakasalalay.

dahil kay Hesus
may ligaya at kapayapaan na hindi kaya matalos ng isip.
banayad ang layag
anumang dumaan na bagyo.
matatag nakakatindig
kahit yumanig pa ang lupa at magunaw man ang buong mundo.
dito sa dagat na kay lawak at lalim
hindi lalangoy,
kundi maglalakad, tatakbo,
lilipad pa nga sa ibabaw ng mga alon.

kay Hesus
may liwanag na pinapanatiling dilat
ang aking mga mata.
ano mang karumaldumal na karahasan ang masilayan,
hindi ako napapagod o nawawalan ng pag-asa.
hindi makukuntento at matatahimik.
hindi tatablan ng antok.
araw-gabi,
ako ay gising.

dalangin ko na sana puso mo rin ay hindi magmamanhid
na kailanman hindi mo masisikmura at matatanggap
ang kanilang sakit.
tulad ng dalagang si jesus
gusto nila ng pampahid para maibsan ang hapdi.
pero ang mayroon tayo
ay ang lunas, ang gamot,
ang sagot mismo.
tagos sa balat, sa puso diretso.
ang gamot ay ang dugo
na dumaloy sa mga palad Niya.
ang pangalan Niya ay Hesus.
*Hesu Kristo.

The first time they said I was suicidal
It hurt much
Felt like  a lost kid
Thought my last minutes  were seconds to go
It hurt much
Tears couldn't well up
Words couldn't form
Honestly truth hurts

The first time they said I was suicidal
Already saw it coming though
The smile hid much than they could see
Cried on the silent nights
Whispered  wishes to my love
Held onto the pillar he built

The first time they said I was suicidal
Felt like second to me
Plus the nights spend pleading for a new world
A world with a no-human logo
When I held a knife to my dear-chest and thought this is it....

The first time they said I was suicidal
Pinned a key on a kids head
Wasn't scared of the pain caused,
The blood shed reminded of how suicidal I was
Second after my own suicide  thoughts

The first time they said  I was suicidal....
Wasn't that big of word
Wasn't that small of expression
Took the blame
What if I cut my ankle twice just to see red?
What if the smile means keep off?
What if I was really suicidal?

The first time I was suicidal....
I wasn't suicidal
If we could find the 'blame'
Only if we could, then anger would it be?

@taytay

Lulan ng balangay ang pumpon ng bulaklak
Ibibigay sa kanya
Sadyang dinamihan para hindi kaya tumangan ang lahat
Lohika ng pag-iirog ay malayo sa ekwasyon

Maaliwalas ang alapaap
Minsan ay mapupuna na nababalisa sa ibaba
Ito'y taytay sa mahiang dako
at sa malungkot na pandanggo

Sinaunang tradisyon ng itong bayan
Ang alay ay dote at paninilbihan
Upang ipakita ang sinseridad
Kahit di man paakyatin ng hagdan,
magnilay-nilay sana sa durungawan

Ang pagsinta ay naiiba
Sa karurukan ng adhika ay yari
Ang nanunuksong salamangka para sa tataw ay iwawaksi
Di kayang magdesisyon sa tudlaan ng palaso

Ruta na mula Silangan pakanluran
Napapagod na ang loro
Lumubog na ang balintataw
dahil sa pinalaya ang pag-ibig
Naging manhid sa aktwal na  dula
Ang pagganap ay isang pagpapahirap

Its dark in here.
I can't hear myself think yet
I can hear my heart shrink in my chest.
I can hear the screams his bones let out as the bullet tore through his vest.
I can hear his mother's eyes leaking.
His little brother sneaking into her bedroom at night
because he don't got big bro in there to protect him anymore.

Dads downstairs with his heart in a safe.
Hearing that phone ring at 3 o'clock in the morning was all he needed to throw away the key and start his mourning.
Holding back tears at work.
So when night comes,
he could turn back the years in his mind of the memories he had with his son.
While he turns back another bottle cap after reaching the bottom of the last one.

And all...
All I remember was pulling that trigger back
and hearing the bullet crack.
Then I watched his body go slack as he fell on his back
and I looked back. I looked back...

I looked back and expected my squad to have my back.
But all I found was my peer's pressure leaving a permanent indentation in the dirt.
And at that moment my soul began to hurt
Now I have cracked stones multiplying in the pit of my stomach with every passing second.
So I haven't been able to stomach a meal since that day.
And at night these stones do a great job of not letting my remorse escape so easily.
But the pain flows freely.
In the form of tears that soak up my pillow at night.

I wish I could take all the feathers out and create a set of wings that could take me away.
Or back in time.
To when I was just a boy that wasn't allowed to step foot of the front porch.
I would have went to church every Sunday like Pastor Ray always wanted me to. I would have gotten saved like TayTay and Deuce. I would of stopped lying and started telling the truth.

And I can tell the truth
I, can tell the truth.
And the truth is...I didn't mean to **** him.
Nobody but my momma believes me. I didn't want to put a scratch on his skin, I just wanted to fit in.
I wanted to be accepted into that juvenile circle.
If they had asked I would of held my breath until my face turned purple. I even smoked that purple poison that my momma told me to stay away from.

So I aimed at the tree to his right.
Hoping. Just hoping to give him a fright and he'll get scared and run off into the night but I guess the wind won that fight.

Because as the bullet blew from the barrel it flew just a bit over to the right.

So if you ask this young man.
Where I see myself in the future?

I'll tell you I'm blinded.

I've lost my sight.

I've lost my future.