Lord, para kang driver ng shuttle. Sa bawat pagpara ng mga tauhan, humihinto ka. Ang bawat isa’y may tangang istorya at pawang may mga kakambal na destinasyon.

Sa dilim, tanging ang ilaw mo ang nagbibigay pag-asa sa mga tambay at naghihintay na pagkatao. Hindi mahalaga sayo kung matagal na silang nag-aabang o kararating lang nila sa tagpuan.

Hindi naman lingid sa aming kaalaman na diretso lamang ang daan; alam naming dumaraan Ka talaga sa amin at minsan ayaw lang talaga naming pumara. Kung malayo kami’t nasa eskinita pa; kami ang nararapat na maglakad patungo sayo at maghintay. Minsan nga lang mahuhuli kami sa oras, pero babalik ka naman para sa amin.

Hindi ka napapagod pagbuksan ng pinto ang bawat pasahero; kahit may lakas naman ang bawat isa. Isasara mo ang naturang pinto nang kami’y maging ligtas.

Matulog man ang isa sa amin, ang byahe’y isang hele. Minsan talaga malubak lalo sa tigang na kapatagan. Sa bawat alikabok at aspaltong sinsayaran; nananatili ka sa iyong pagmamaneho.

Minsan, mabilis ang takbo; minsan mabagal. Tulad ng bawat panalangin; minsan agapan **** sinusolusyunan; minsan naman, tinuturuan mo ang bawat puso kung ano ba talaga ang "paghihintay." Pero alam namin -- mabilis man o mabagal ang takbo; hawak Mo ang oras at tanging kaligtasan at kabutihan lamang ang alay Mo sa amin.

Sa pangunguna mo, salamat po pagkat may iisang direksyon ang biyahe. Alam namin ang patutunguhan buhat sa karatulang nasa salamin. Pag sinabi naming “Dito na lang,” muli kang humihinto at muli kaming pinagbubuksan para lumisan. Hindi ito paalam; bagkus, bukas ay sasakay muli at tayo’y magkikita sa lagi nating tagpuan.

“Alam mo kung nasaan ako; hihintayin Kita. Lord, salamat sa kaligtasan.”

070716 #SirFrancisHouse #ElNido

Mapalad ang nauuhaw,
Mapalad ang nagugutom,
Ngunit iba ang guhit sa'king palad.

Inalok Mo sa'kin ang luha't delubyo
Hindi Ka humihinto sa pagtapon ng dalamhati.
Mistulang kupas ang kaibigang Bahaghari
Pati sa pag-asa ba'y kami ri'y may kahati?

Sumisipol ang Hangin, umiindayog
Kaya't nagtatagisan ang mga Puno't Halaman.
Matira matibay sa ganitong labanan,
May ibang yayakap sa angkan,
Ang iba'y nagsisimatay na lamang.

Gaya ng pangarap, gumuguho ang akalang matitikas.
Pag binagyo Mo'y magdudumi sa kalye't
Tangay ang tubig na tsokolate.
Walang nauuhaw kaya't walang nagwawalis,
Tila ang lahat, sumusuklob sa yerong palamuti.

Alam kong iba Ka sa kanila,
Kaya't hindi Mo na kailangang patunayan pa.
Kung ganyan Ka lumaban, buhay ng iila'y may pangwakas na.
Sapat nang nandyan Ka, kaya't lumisan Ka na.

Tila pagod maging sa pagtula
Ang mga linya'y hindi na nagtutugma
Waring nauubusan na ng mga salita
At ang isip ay humihinto na lang bigla

Wala nang bagay na nakakamangha
Wala na rin saysay kung mayaman o dukha
At hindi na nga nabibigla
Tila ba tuluyan nang nakalimot sa pagluha

Hanggang kailan kaya magpapasan
At patutunguhan nga ba ay saan
Ginagawa na ang lahat ng paraan
At pinipilit ituwid lakad sa daan


JGA

umagang kay lamig
napapaos na tinig
sintunadong himig
sana'y may makarinig

nauutal na bibig
nanghihinang mga bisig
matang hindi maka-titig
sa mga hindi masabing katinig

tagimpang makisig
kumukupas na daigdig
humihinto ang bawat pintig
nawa'y dinggin ang pahiwatig

"Nandito ako"
"Hindi kita iiwan"
"Susuportahan kita"
"Nagtitiwala ako sayo"
"Kayang-kaya mo yan!"
"Laban lang!"

Paulit-ulit kong sinasambit sa'king sarili nang pabulong,
Tila nagdarasal ngunit ang totoo'y
Hindi ko na rin alam kung hanggang saan pa ba ang dulo.
-------------

Wala na naman akong laban sa ihip ng hangin,
Sa ihip ng panahon.
Wala na naman akong laban
At ang buo kong pagkatao'y
Kusang dudungaw sa aming bintana,
Hahagilapin ang araw,
Nasaan nga ba ang Silangan?

Gagayak ako nang walang patumpik-tumpik,
At sasabay ang agos ng tubig sa bawat butil ng aking luha,
Para bang humihinto na naman ang oras.
Walang kasiguraduhan na naman ang araw na ito.

Araw-araw ay nag-aayos ako ng uniporme ko,
At ayun, magbibilad sa initan gamit ang aking lumang motorsiklo.
Kukunin ang selpon sa aking bulsa, magpapa-load
At maghihintay ng sandamakmak na mga utos.

Minsan, napapagod ako
O sabihin na lamang nating madalas,
Na sa bawat pintuang kinakatok ko'y
Daig pa ako ng nangaroling
Sa bilang na mga baryang iaabot sa'kin ng tadhana.

Minsan iniisip kong
"Ganito na nga lang ba?
Paano ang bukas?
O may bukas pa nga ba?"

Minsan naman, nakaririnig ako ng masasakit na salita
Pero minsan parang mga bala na lamang itong
Hindi tumatagos sa aking ulirat,
"Manhid na nga ba ako?
Sabihin mo, Tadhana."

--------

Pinagmamasdan ko na naman ang mga kamay ng orasan
Kanina pa o hindi ko na malaman
Kung kelan yung huling "kanina,"
Naghihintay ako ng saklolo,
Kasabay ng huling kumpas ng mga kamay
Ng naiiwan kong kaibigang de-baterya..
"Dito na lang ba magtatapos ang lahat?"

Nagbibilang na lamang ako ng oras,
Ng hininga
At baka hindi na nila ako maabutan,
At doon ko huling nasilayan ang mga aninong iyon,
Wala na akong maintindihan..
Wala na akong marinig pa..
*Ito na marahil ang huli.

Panahon na noo'y kaibigan lang ang pagtitinginan
Nasundan ng di inaasahang pagiibigan
At doon sa mundo nating binuo na puno ng paruparo
Doon tayo naglalaro at humihinto ang oras na ginto

Pero ano na tong nangyari?
Di ka na kagaya ng dati
Ako lang ba itong nahihirapan
Mahal kita kaya ako lumalaban

Kahit di mo man sabihin
Nararamdaman ko naman
Kahit di mo man aminin
Maiintindihan ko naman
Kayat sabihin mo na lang
Ng matapos na ang nasimulan
Ayoko na kasi nitong
Nararamadaman

Ngayo'y ako na lang
Ang naiwan sa mundo
Nating ginalawan
Iiwan ko na din ito
Para simulan ang sumaya
Na ako lang

Salamat sa nangyari
Di ko nagawa lahat dati
Bigyan ng oras ang sarili
Mabuhay ng walang pagsisisi

Tumigil na ‘kong suyurin ang bawat sulok para tuntunin ang para sa’kin. Huminto na ‘ko sa kakahanap, kakatanong, at kakatingin. Ayoko nang pilitin ang ayaw pang magpakita, ang ayaw pang sumilong sa lilim — ang ayaw pang dumating.

Natuto na ‘kong maghintay. Marunong na ‘kong pumirmi sa isang lugar at ibilad ang sarili sa ibang bagay. Alam ko na kung paanong ang pag-iisa ay maaari kong gamitin para kilalanin pa ang buhay. Na nagbabago pa rin ang kulay ng langit sa maghapon kahit wala akong kasama, o kasabay.

Umiikot pa rin ang mundo. Hindi ito humihinto dahil lang mag-isa ako. Kaya’t tumigil na ‘kong suyurin ang bawat sulok para lang hanapin ka. Ayoko nang pilitin ang mga bagay o tao kung hindi pa ito handa.

Basta. Bahala na —

Hihintayin na lang kita,
hanggang sa dumating ang panahong p’wede na.