Pinagmamasdan ko siya.
Nilapitan ko ng dahan-dahan.
Inamoy-amoy ang kanyang buhok.
Kinuha ko ang kanyang mga damit.
Hindi ko mapipigilan... siguro nasisiyahan lang akong malaman na akin lang siya.
Hindi siya sumigaw, hindi nanlaban.
Nakaupo lang siya pero nakatungo.
Ako ang una mo ako rin ang panghuli.
Ako lang dapat, wala nang iba.
Wala na siya...
Habambuhay.
Siguro nasobrahan lang ako sa selos.
Kaya ngayon wala na siyang emosyon.

I can see blood scattered in the road,
I can see myself lying there
Whilst covered in red liquid;
Crowds are going crazy everywhere,
I can here their screams,
They talk so loud as they panicked hard;
Tears of bitterness sprout within me,
Why do people cares when it's too late?

Wika ko ay siya ring wika mo
Tayo ay mga kapwa katutubo,
Pilipino ang ating sinisimbolo
Ano man ang ating kulay at anyo.

Wika ay pagkakaisa ng bawat isa
Pinagbuklod-buklod ang puso’t diwa,
Bukambibig ng maraming dila
Sa pagkakaintindihan siya’y itinakda.

Wika natin ay dapat na mahalin
Hindi natin dapat alipustahin,
Ito ay karapat-dapat na galangin
Ating ipagmalaki at ating tangkilikin.

Wika ay siyang sagisag ng ating bansa
Na binuo ng mga  mamamayang bihasa,
Dilang bihasa sa paggamit ng wika
At mahilig sa mabulaklaking salita.

Wika ko ay siya ring wika mo
Bumubuhay sa ating pagka Pilipino,
Pinapatatag ang ating hukbo
‘Yan ang tibay ng Filipino!