Heto nanaman ako, 
binabagtas ang daan papunta sayo.

Nagbabakasakaling makakahanap ng katahimikan mula sa paborito kong pwesto.

Paulit ulit akong pumupunta dito.

Paulit ulit kong sinasambit ang mga salita ko at paulit ulit **** naririnig sakin ang pag susumamo.
Paulit mo ring inaangat ang mukha kong nakalugmok sa aking mga palad
At paulit ulit mo ring pinupunasan ang aking mga pisngi na walang pawis na dumadaloy ngunit mga luha.

Paulit ulit mo rin pinaparamdam sakin ang iyong mga bisig na walang ibang alam gawin kung hindi ang kumalinga.
Ang iyong mga mata na walang ibang alam gawin kung hindi ang maghanap ng nawawala at hindi ng mga wala.

Ang iyong mga tenga na walang sawang makinig sa mga bagay na alam mo na
at hindi sa mga bagay na gusto mo lamang marinig tulad ng iba.

Ilang beses na akong nagdasal,
nagmakaawa,
nakipagpalitan ng mga hiling
pero hindi ka nagsasawang makinig.

Nag aantay ng mga susunod kong hakban kahit alam **** hindi ko pa kaya.

at walang sawang magbigay ng mga gabay na kung madalas ay hindi napapansin dahil may ibang pakay.

Sa pagdami ng iyong bisita alam ko magiging abala ka sakanila
ngunit alam ko na ang aking dasal ay meron pa rin namang puwang sa iyong tenga.

Sa araw na ito hindi ka mapapagod magpunas ng mga luha ko.
Maglapat ng ulo ko sayong balikat.
Makinig sa walang sawa kong mga hinaing.

Dahil sa mga oras na to,

Walang ibang laman ang aking puso kung hindi tula at papuri para sayo.

Hindi mo alam kung gaano ko nakipag laban sa mga kaaway.
Hindi mo alam kung gaano ko nakiramdam sa mga patay.
Hindi mo alam kung gaano ako nakinig sa pipi at bingi.
Hindi mo alam kung gaano ko isintabi ang sarili
sa gitna ng mga kuro kuro,
pag aalala
at pagkalungkot ko bawat gabi.

Hindi mo alam kung gaano kalamig ang init ng tag araw sa tuwing gigising akong wala ka man lang sa aking tabi.

Para kang buhay sa bingit ng katamayan.
Para himig sa kawalan.
Kawalan ng paramdam at kawalan ng malay.

Kasing lamig mo na ang kapeng tinimpla sa mainit na tubig
Kasing lamig mo na ang kanin bahaw sa tabi.

Anong nangyari?
Bakit tila isang bagyo ang nagpawala ng tayo at tanging bakas na iniwan satin ay ito.

Bakanteng lote puwang sa puso
na ni isang ugat ng pag mamahal ay parang ayaw nang tumubo.

Litrato mo na ba ang susunod kong makikita?
Hawak ang kamay nya,
may ligaya sa ngiti mo habang inaalalayan sya papalabas ng dambana?

Larawan niyo na ba ang susunod kong makikita sa newsfeed ng aking social media?

Ang umani ng maraming likes at puso galing sa iba?

Larawan niyo na ang susunod kong makikita,
magkalapat ang mga labi at marahang pinikit ang mga mata.

Larawan nyo na ba? Ang susunod kong makikita sa primary nyo tuwing lilitaw ang mga pangalan nyo.

Larawan nyo na ba?

Ang magpapaalala sakin ang sarap magmahal,
kapag sya ang kasama kasi pinaglaban mo sya,
na parang sya lang ang mimahal mo ng ganyan.

Bibilang din ba ako ng isa,
dalawa,
tatlo.
Hangang makarating ako saan?
Ilan? 

Sabihin mo, hanggang ilan?
Hanggang kelan?
Hindi ako magaling sa numero tulad nya dahil yun ang propesyon nya, pero alam ko..

Hindi natatapos ang numero at kung matatapos man,
hindi ako sigurado kung kelan.

Kung bibigyan ako ng pagkakataon,
Magsusulat akong muli.

Kung saan hindi ko pa ramdam ang sakit,
Kung saan hindi ko pa ramdam ang pait,
Kung saan masaya ang umpisa at masarap pa ang huli.

Kung saan buo pa ang sarili at wala pang pilas ang pagkatao
Kung saan ang lahat ay umiikot pa sa ating dalawa.

Isusulat kita,
Paulit ulit kong isusulat ang ilang berso ng ating kwento
Dalhin man ako sa malayong pinagmulan nito,
O dalhin man ako sa masakit na katotohanan nito.

Isusulat ko pa rin ng paulit ulit ang mga kwento natin,
At patuloy kong babaguhin hanggang ang lahat ay maging tama.

Sa paraang gusto ko,
Sa paraang maisasalba ko ang salitang "tayo".

Kahit parusahan man ako ng mundo,
Ikaw at ikaw pa rin ang mamahalin ko.

Hindi man alam ng mga tao,
Hindi man ako pagbigyan ng puso nyang mahalin ka.

Ilayo ka man nya,
Lumayo man kayo,

Uulitin ko ang mga kwento ko,
Hanggang mag tama muli ang mundo mo at mundo ko.

Mamahalin kita ng paulit ulit.
Hanggang ang salitang pagod na ako ay maging hindi na totoo
Hanggang ang luha ko ay matuyo at di na muling tumulo.

Mamahalin kita ng paulit ulit,
Hanggang huling hininga ko, uulitin ko ang pagkakataong ito.

Sinong makakapagsabi na kaya ko palang iaalay ang kantang ito sayo.

Nakalimot ako,
Masyado kong nilunod ang mga oras ko kakaisip sa mga pighating dala ng imahinasyon ko.

Nilamon tuloy di lang ng pagkatao ko kung hindi pati ang puso ko.
Nakalimutan kong ikaw pala ang nagpapatibok nito.

Sabi nga sa kanta, "this heart it beats, beats for only you".
Pero nasaan ako?

Ito, nilulunod ko ang sarili sa mga luhang hindi mapawi pawi.
Nakalimutan ko na bago sya o sila dumating, ikaw ang unang lumapit.
Nakalimutan ko na bago ako sa kanila umasa, hiningi ko muna sayo ang mga bagay na aking natatamasa.
Nakalimutan ko na bago ako sa kanya o sakanila kumapit, kamay mo muna ang unang kumalinga.
Nakalimot ako, na bago ako manlimos ng atensyon nya, o nila
Binigay mo ito ng buong buo.

Oo alam ko, naging matigas ako.

Ilang beses mo na akong niyakap pero pilit akong pumipiglas.
Oo alam ko, na sa tuwing nag iisa ako at lahat ng tao ay tinalikuran ako.
Ikaw ang kahit hindi ko nakikita pero alam ko, andyan ka lang sa tabi ko.

Inaalay ko ang kantang ito, dahil oo tama ang mga liriko nito.
Hindi ko kaya ng wala ka.

Ikaw na nagsilbing hanging payapa sa puso kong binabagyo ng galit,
pangamba
at kung ano ano pa.

Ikaw na nagsisilbing huling hininga ko,
huling pag asa ko.

Pakiusap, wag kang mapapagod na yakapin ako.

Isayaw, ang puso ko hanggang muling matutong magmahal.
Isayaw, ang puso ko, tulad ng puso mo na walang ibang alam kung hindi ang magpatawad.

Isayaw, ang pagkatao ko,
At ibalik ako sa dating ako.

Patawad nakalimot ako.

Walang salitang “sayang”

Hindi tayo sayang,
Dahil may mga panahon na tayo lang ang nakakaintindi sa isat-isa.
Hindi alintana ang alingawngaw na dala ng lipunan,
Mga bibig na hindi magkamayan sa pagtutol.

Hindi sayang ang mga panahong sabay nating tinahak ang mundo
imbes pakanan ang ikot ay mas pinili natin ang pakaliwa.

Hindi natin nasayang ang mga oras ng katahimikan,
dahil sabay natin itong sinalin sa musika at sabay nating sinayaw ang tugtog ng ating mga puso.

Sabay nating niyakap ang kahinaan ng bawat isa,
nagsilbi tayong lakas na kayang pumawi ng panghihinang hatid ng mga mapangahas na hamon.

Walang lakad na nasayang,
dahil sabay nating hinakbang ang ating mga paa patungo sa di malamang dito, doon, d’yan at kung saan man.

Walang takot na naramdaman dahil sabay nating sinilip ang kung anong merong hatid ang kabilang daigdig.

Walang sayang,
Kahit sabay nating kinumpas ang ating mga kamay upang magpaalam.

Walang sayang.

Dahil sa mga oras na iyon alam natin,
ang kabilang mundo ay pansamantala lamang.

Alam natin na ang mundo ay iikot muli sa atin,
at sa pangalawang pagkakataon.

Magtatagpo tayong muli,

Hanggang sa susunod nating pagkikita.

Paalam. ­­­­

Kapag ikaw ang nang agaw,
Ok lang.
Kapag ikaw ang naging dahilan ng hiwalayan,
Ok lang.

Pag ako ang nawalan,
Ako ang may kasalanan

Kapag ako ang inagawan,
Ako ang may kulang.

Palaging ako ang dahilan
Ng mga hiwalayan at mga napuputol nyong pag mamahalan.

Paano naman ung mga nasira sa puder ko na kayo ang dahilan?
Ganon na lang?
Hahayaan na lang?

Kayo lang ba ang tao?
Kayo lang ang marunong magmahal?

Ako?
Hindi ba ako ganon?
Hindi ba ako karapat dapat?

Kayo na lang ba ang mag didikta, kung sino,
Kung saan ako nararapat?

Sige, kayo na.
Ako na.

Pero hindi lahat ng nakatayo, panalo.

Kahapon lang nag usap ang ating mga puso na parang dalawang taong nagmamahalan
Ngunit bakit ngayon ay tila isang palaisipan nalang ang iyong paglisan?

Ano ba ang hindi ko nagawa?
Hindi ba ako makapag antay sa muli **** pagbalik o tila wala na talagang babalik?

Masaya naman ako sa kung iyon ang iyong nais
Pakiusap,

Sa iyong muling pagtalikod

Huwag na muling lumingon
Huwag na muling magparamdam

Ni kumaway upang mag paalam

dahil ang puso,
walang ibang batid,
at sayo lamang nanabik.

Nakakalungkot isipin,
na sa hulng pagkakataon ng buhay ko nais ko lamang iparinig sayo ang kaisa isang daing ng buhay ko.
ang salitang mahal kita.

Ang tagal kong pinag isipan kung papakawalan ko ba
o hahayaan ko na lang lumipas pa ang mga araw
oo, ang mga araw na naging linggo ngunit ayoko kong maging buwan para patagalin at di na muling sabihin pa.

oo mahal pa rin kita
kahit alam kong hindi na tama
kahit alam kong hanggang dito na lang at wala ng patutunguhan pa.

oo mahal pa rin kita,
at mahal na mahal ka nya

oo mahal kita,
pero alam kong dapat tama na

hanggang isang araw nagising ako,
wala na nga.

wala na akong maramdaman pa,
sayo,
sa paligid ko,
sa mundo ko

nakalimutan ko
lahat ng ito ikaw lang bumubuo.

sabi ko,
patas pa ba ako?
sayo
sa sarili ko

kasi iniisip ko, mahal na mahal parin kita kahit iba na ang ritmo ko.
pero sabi ko sa sarili ko,

hindi ako bibitaw kasi minahal kita ng husto.

pero hindi pala,
nung araw na sinabi kong mahal kita,

dun ko napagtanto.

pareho na tayo,

sa tagal ng pagsasama natin dalawang beses tayo nagkasundo.

una, ang pinili nating mahalin ang isat isa
pangalawa, ay ang piliin nating huwag saktan ang isat isa

kasi nung iniwan mo ako sa gitna ng usapan natin kanina
dun ko napagtanto.

hindi na pala natin mahal ang isat-isa.