KU
MU
HA,
Ang aking kamay ng blangkong papel,
Ngunit ano nga ba ang nararapat isulat?
Tungkol sa'yo nalang nga ba ang lahat?
Kailan kaya ang panahon na ako ay makakamulat?

GU
MA
LAW,
Ang aking mga kamay,
Ngunit ikaw pa din ang nasa isip,
Tila na naman ako gising na nananaginip,
Naway magising na ako sa aking pagkakaidlip.

DU
MI
KIT,
Na ang tinta sa papel,
Ngunit ang tula'y tungkol na naman sa iyo,
Kailan ko kaya maihihinto,
Ang oras na kung saan ikaw sa isip ko'y tumatakbo.

HU
MIN
TO,
Ang aking kamay sa pagsusulat,
Naliwanagan na nga ba ako?
Oh isa na namang imahinasyong nabuo?
Naway hindi sana ito magkatotoo.

MU
LI,
Na namang gumalaw ang aking kamay,
Ngunit ako na naman ay mali!
Kulang pa ba ang lahat at hindi mo maisukli?
Bakit napakahirap hanapin ng iyong kiliti?

TUL
DOK,
Na ang aking naisulat,
Nagtatapos na nga ba ang lahat?
Nawa'y mapapawi na ang sugat,
At ito na nga ang huling hudyat.

𝘖𝘯𝘦 𝘤𝘢𝘯𝘯𝘰𝘵 𝘧𝘶𝘭𝘭𝘺 𝘨𝘳𝘢𝘴𝘱
𝘩𝘰𝘸 𝘩𝘦𝘢𝘷𝘺 𝘵𝘩𝘦 𝘸𝘦𝘪𝘨𝘩𝘵 𝘪𝘴
𝘶𝘯𝘵𝘪𝘭 𝘺𝘰𝘶 𝘴𝘵𝘰𝘱 𝘧𝘪𝘨𝘩𝘵𝘪𝘯𝘨
𝘸𝘢𝘵𝘤𝘩𝘪𝘯𝘨 𝘵𝘩𝘦 𝘸𝘩𝘰𝘭𝘦 𝘴𝘱𝘦𝘤𝘵𝘢𝘤𝘭𝘦
𝘨𝘭𝘰𝘸𝘴 𝘢𝘯𝘥 𝘧𝘭𝘪𝘤𝘬𝘦𝘳𝘴 𝘢𝘵 𝘦𝘷𝘦𝘳𝘺 𝘤𝘰𝘳𝘯𝘦𝘳
𝘸𝘩𝘪𝘭𝘦 𝘺𝘰𝘶𝘳 𝘣𝘳𝘰𝘵𝘩𝘦𝘳
𝘣𝘭𝘦𝘦𝘥𝘴 𝘩𝘪𝘴 𝘧𝘪𝘯𝘨𝘦𝘳𝘴 𝘵𝘰 𝘳𝘦𝘭𝘦𝘢𝘴𝘦 𝘺𝘰𝘶
𝘧𝘳𝘰𝘮 𝘢𝘯 𝘶𝘯𝘥𝘦𝘴𝘦𝘳𝘷𝘦𝘥 𝘳𝘦𝘴𝘵𝘳𝘢𝘪𝘯
𝘐 𝘩𝘰𝘱𝘦 𝘪𝘵 𝘣𝘰𝘵𝘩𝘦𝘳𝘴 𝘺𝘰𝘶 𝘴𝘰𝘮𝘦𝘩𝘰𝘸
𝘵𝘩𝘢𝘵 𝘵𝘩𝘦 𝘩𝘰𝘭𝘭𝘰𝘸𝘯𝘦𝘴𝘴 𝘰𝘧 𝘺𝘰𝘶𝘳 𝘧𝘢𝘪𝘯𝘵 𝘬𝘪𝘴𝘴
𝘯𝘦𝘷𝘦𝘳 𝘨𝘳𝘦𝘸 𝘧𝘰𝘯𝘥𝘯𝘦𝘴𝘴 𝘣𝘶𝘵 𝘤𝘺𝘯𝘪𝘤𝘪𝘴𝘮

Ang nakaupong tiwali—
siya ang binoto ng masa.
Sa manggas ng kanyang barong,
panganib ng maralita

May kinang ang kan’yang ngiti
mapungay ang mga mata
Sa bawat pangakong lahad
ay pagsibol ng pag-asa.

Pag-asa na tayo'y ligtas
ay naging katakot-takot.
Para raw sa Inang Bayan,
peligro na nakabalot.

Ang salitang bulaklakin
ay daglian ding nalanta
kapalit ang pagtungayaw,
at banta ng direktiba.

Hindi natin inasahan—
bahid ng dugo sa daan.
Mga kamay, nahugasan
ngunit hindi ang lansangan.

Sa lapida nakaukit
ngalan ng mga biktima.
Sunod kayang tatahimik
ang silang may pinupuna?

Hapis ng inang nawalan,
“Crispin, Basilio, anak ko,”
oyayi ng Inang Bayan.
“Pasismo! Peligro rito!”