And then all of the sudden
I catch myself smiling
And i think i know why

Εσύ,

κρυώνω λέω, το φως λιγοστεύει

κι’ ανάμεσα σε δυό σιωπές,

η ανάγνωση του ευαγγελίου,

στο στήθος μου επάνω γράψε

την ημερομηνία θανάτου μου

(εσύ) μόνο την ξέρεις

λίγο πιο πριν από την αυγή,

ύπνος σου για μένα

η γραφή του τέλους

δεν σε νοσταλγώ ούτε αφήνω το-

σώμα σου να τριγυρνά

στις απολήξεις του κορμιού μου

ο φόβος του θανάτου με πλησιάζει

όταν (εσύ) μακριά

αποσταίνεις

ξέρω την τύχη των ανθρώπων,

κοινή- σαν μια πουτάνα για όλους,

εμάς- στο δρόμο περιμένει

τι μας έκανε η πλάση τόσο

να υποφέρουμε

για ένα τίποτα-

αχ και να μπορούσα να σου

πω μια ιστορία- μέχρι το χάραμα

της άλλης μέρας

αυτό πως τ’ ονομάζουν

οι σοφοί; πως ονομάζουν

την κάθε μας στιγμή που φεύγει;

του έρωτα φτερά, έγιναν πούπουλα

πούπουλα, για να φουσκώνει

το μαξιλάρι που κοιμάσαι

μην ψάχνεις

το σώμα μου–

για γυναικεία σημάδια

δεν είμαι παρά

ο άλλος, ο άφυλλος

ο εαυτός σου

ακούς χτυπήματα στην πόρτα;

το βουητό

της νύχτας;

περίμενε το νήμα

από το λώρο

να σε τραβήξει όπου νάνε

μιλώ με την φωνή της φύσης

κι υποψιάζομαι

τι είναι χειρότερο απ’ τον θάνατο

κοίτα εκείνους τους πιγκουίνους,

πόσο ξεχωρίζουν

μ’ έναν μόνο ήχο την καλή τους

«εσύ,

με ξεχωρίζεις,

με ξεχωρίζεις- άραγε;»

I hope today to see your smile like a life saving pill,
that makes the butterflies in my stomach obey my will.

To reach out beyond my arms too short,  
and hold to kiss those trembling lips while they retort.

To look at you with wanting and you at me until.
you know I truly madly want you and will never have my fill.

Art, a smile like the one
on the face of Mona Lisa.
Curved like the waxing moon
above the sea.
Light a flame before a face
yet to be seen.
What will it prevail,
will it show once for all
a slow tilt on the smiling lips
—a curve softly locks on
a rose from the sun,
or a shadow beneath the moon?

Shall I compare thee to a summer’s day?
Thou art more lovely and more temperate.
Rough winds do shake the darling buds of May,
And summer’s lease hath all too short a date.
Sometime too hot the eye of heaven shines,
And often is his gold complexion dimmed;
And every fair from fair sometime declines,
By chance, or nature’s changing course untrimmed.
But thy eternal summer shall not fade
Nor lose possession of that fair thou ow’st;
Nor shall death brag thou wand’rest in his shade,
When in eternal lines to time thou grow’st,
    So long as men can breathe or eyes can see,
    So long lives this, and this gives life to thee.