Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
 
I have a story to tell.
A story you already knew so well.
But this won’t begin
With your typical “Once upon a time”.
I have a story to tell
A story you want to hear on your bedtime.
This is a piece of letter
Of hearts and roses
From a simple girl
Who wrote on a piece of a timeworn paper
Her dreams and wishes;
Of burns and ashes.
And it goes like this…

“Tonight, I’m sipping wine. And I pray and I wish that you are fine. That you can surpass everything life throws at you. Because I know, you are good at catching things.

And putting myself at the edge of the hill, with nothing to hold but the thin air, and jumping off of the cliff would be worth the fall, if I see you there under, waiting. You were there. Not minding what it would cost you catching me.
        
Those to you, bruises and wounds are what but nothing. Because I know, you are a fighter, a catcher. And you are good at catching.

         And if in the end, we see ourselves barely breathing, consuming one another, wearing those painful marks of risking it all, why not spend the rest of our lives healing all those scratches, tattered fleshes, and broken bones.

         Then, we’ll look back. We’ll speak to one another without hushing any piece of word. We’ll voice with nothing but smiles and stares that we made it. That we exceed boundaries of almost, and that we finally brought all the pillars, all the columns, and all the walls down. We cut that paper thin and fine lines of hopelessly dreaming and living the reality, of what is real. Together, we explored and unlocked the unimaginable door ways to our infinities and galaxies, and universe and ultimate. We are our own universe. We have discovered the ultimate.

         These are the prize of trying and fighting and catching and winning. That fear is what but nothing.
And you are synonymous to everything.”


This is the story I want to tell.
A story you already knew so well.
And the only lesson, my friend
That this scene of standing, and holding,
And jumping, and catching, and living
Is not the movie’s ****** 30-minutes away down to the end,
But only the beginning of a well-written story of characters
Of perfect blends.
This is the plot of betting it all.
This is the story of The Greatest Fall.


WNG
070915
10:00pm
My doctor said
if there
is
pain
there is
bleeding.
I
am.
Alaala ang pinakamalapit na tugma
Ng mga tala.
Kapahina ang kakambal nitong
Pinakamapait na salita: Pangungulila.
Nang pagtingala
Sa buwan na ningas ng maamo **** mukha.

Kaya, sa kawalan ay mapapako.
Mapagtatantong
Bituin ka sa apat kong dako.
Hilaga, Kanluran, Timog, at Silangan.
Doon kita matatagpuan.

Ikaw, ang siphayo ng malamig na gabing pinili kong makasanayan.
Ikaw na siyang unan, kumot, at hanap-hanap kong dantayan.

Ikaw, ang pinakamataimtim na bulong sa mga bulalakaw.
Ang nag-iisang hiyaw.
Na kung hahamunin man akong bigyang-kahulugan ang salitang balang-araw,
Ang isusulat kong depinisyon ay ikaw;
Ang pinakainaabangan kong bukas
Matapos sariwain ang kahapon at nakalipas.

Ikaw ang uniberso.
Wari'y ang lawak ng kalawakan
Maging ang mga kislap nitong hindi pa natutuklasan ninuman,
ay hindi sasapat kung ikaw ay aking ilalarawan.
Ikaw na napiling pag-alayan ng pag-ibig na matagal kong inipon at iningatan.

At wala akong ibang maramdaman
Kundi matuling ikot ng mga planeta
At mga nagbabanggaang kometa.
Subalit hanggang kailan?

Mahal, kapos ang haba at katahimikan ng gabi para lamang pakinggan ang dalawang pusong nagsisimulang bumuo ng kanilang istorya.

Araw ay marahang pinasisingkit na ang mga mata.
Umaga na subalit mahal pa rin kita.
Sinta, tinatangi kita.

-wng
I don't have enough words to convince you how real this is; how deep I feel; this is the most I can give you.
Sa dami ng mga trabahong tumambak dahil hindi mo pa nagagawa
Mga papeles na nagpatung-patong na
Yung lamesa **** inaagiw na dahil hindi mo alam kung saan at paano magsisimula.
At mga istoryang di mo pa maisulat dahil nangangapa ka pa.
Isama mo na rin yung katrabaho **** nakakairita na sa tenga.
Dahil crush niya daw si Justin Bieber
At paborito niyang frappe sa Starbucks ay Caramel.
Kahit mukhang ang afford niya lang ay Nescafe “Oo nga pala, French Vanilla” na iniinom ni Toni Gonzaga.
Pero wala siyang pambili ng sarili niyang tumbler.

Tangina.

Idagdag mo pa ang mga patay na oras na sunod-sunod ang mga buntong-hininga
Nahuli ka pa ng boss mo na nakatulala
Kaya hayan at napagalitan ka pa.
At dahil contractual ka, yung limang buwan na kontrata mo
Biruin mo, baka mapaaga pa ang endo.

Aminin mo na ang pagpatak ng alas-singko
Ay may kakaibang dalang saya.
Na parang sumagot na ng “oo” yung matagal mo nang nililigawan.
Nakulayan na rin yung mga pinlano niyong outing na buong akala niyo’y hanggang drawing na lang.
Parang pagbabalik sa Pilipinas ng kasintahan **** kumayod sa ibang bansa.
Parang ibinalita sa TV na hindi traffic ngayon sa EDSA.
Himala!
Kaya ang pagsapit ng alas-singko ay kakambal ng paglaya.


Wala sa’yo kung sa bus man ay tayuan
O kaya sa dyip ay makasabit man lang.
Basta makauwi ka lang.

Nakakasabik pa rin ang ideya
Na ang bawat pag-uwi
Ay kasing banayad ng mayroong sasalubong sa’yong ngiti
Mga ngiting papawi sa kangalayan ng mga binti.

Mayroong yakap na nakaabang
Ang mga bisig na nagmistulang pinakapaborito **** kulungan
Dahil doon mo nararamdaman ang tunay na kalayaan.
Mula sa pang-aalipin sa’yo ng lipunan.

Nakahain na rin ang hapunan.
“Mahal, ano ba ang ulam?”
Sabayan natin ito ng mahabang kwentuhan.
Simulan natin sa simpleng kamustahan.
Dahil pagkatapos, ay aabangan mo na naman ang alas-singko kinabukasan.
I don't remember
I don't remembe
I don't rememb
I don't remem
I don't reme
I don't rem
I don't re
I don't r
I don't
I don
I do
Trying to look back
Among my days with you,
Thinking those sweet moments,
That's all I can do.

Pain is still inside
And would not heal for some time.
And when that day comes,
Everything would be fine.

I won't feel sorry
For myself anymore
Won't wait for you to walk again
through my door.
Disregard you in my dreams,
Walking by the shore.

Tears running down from my eyes
Will soon stop dripping
Would vanish and once again
You'll see me smiling.

No more tears will be shed
And solitary nights to be spent.
But, you will always be my angel
Whom God had sent.
Please,
don't
let
me
write
another
sad
poem
about
you.
I am begging :(
Sa hinaba-haba ng tag-init
Ngayon nalang ulit umulan.
Nang malakas. Nang saglit
Di ko mainitindihan ang langit.
Kung paano niyang iniluha
Ang bigat ng bawat kahapon
Ng natuyo niyang pusong
Pinigilang umagos
Sa mahabang panahon.
Tumangis siya
Nang malakas
Dahil di niya maamin
At di niya matanggap
Ang itinakda **** pagwawakas.
Sa kakarampot niyang pag-asa na babalik ka rin.

Ngayong gabi.
Ang kanyang napili
Na ibulalas ang lahat
Sa pag-aakalang
Tulog na ang lahat
Lahat ng mata’y nakapikit.
At wala nang makakarinig
Ng pagtangis
Na mayroong balang-araw
Na katabi mo siyang
Mahihimbing.
Ngunit nagkamali siya.
Saan nga ba tutungo
Matapos niyang iluha
Ang lahat sa lupa
Na aanurin
Patungo sa puso ****
Kinakain ng pangungulila.

Sa hinahaba-haba ng tag-init
Ngayon nalang ulit umulan.
Nang malakas. Subalit saglit
Marahil ay ayaw niya
Nang makasakit.
O gusto ka lang niya damayan
Sa gabing
Wala ka nang ibang inisip
Kung bakit ka niya iniwan
O paano ka niyang nagawang saktan
Kung paano sinira
Ang bawat pangakong
Binitiwan.
At kung paanong di mo masabi
Ang tunay ****
nararamdaman.

Kaya sa susunod
Na iiyak ang langit
Kapag malamig ang gabi
At pangalan niya
Ang tanging kayang bigkasin
Ng mapuputla **** labi
Ay patuluyin mo siya.
Hayaan mo siyang umapaw
Hayaan **** bahain ka
At tuluyang ambunan
Ang natutuyo mo ng puso.
Makipagsayaw ka
Kung kinakailangan
Nais ka lang niyang damayan

*Gusto niya rin ng karamay.
You know
it is a home
when you didn't have much sleep
yet,
you feel
well-rested.

Or
At times
hiding under your blankets' comfort
where you feel safe
against thunders
and monsters
under your bed
or
inside your head


Sometimes,
a home isn't closed
to
hollows, woods, and bricks.
But,
an open arms
giving warm hugs
for
your
cold feet.

It can be looking
into
one's eyes
emotionally bewitching
falling
into a meadow
of soft melody and tempo
and
you caught yourself
dancing
without music
in
romantic silence of
slow mo.

As the sun sets
and the moon rises,
At the end
of a tiring day
and long walks,
you just
wanna
come home.


Finally,
I'm
home.

— The End —