Kung ikaw ay isang senador,  ano ang hakbang mo
Paano mo aalamin para malaman ang totoo
At kung alam mo na, isisiwalat mo ba ito
Kung ang madidiin ay isang kaibigan mo

Kung ikaw ay isang mambabatas,  ano kaya ang gagawin
Kapag nalaman ang totoo,  paano ito sasabihin
Kung ang kaibigan o pamilya ang siya namang madidiin
O patutunayan **** ang batas ay nababaluktot mandin

Kung ikaw ay isang mamahayag,  paano ka magsasalita
Doon ka ba sa totoo o kung saan ka may mahihita
Lalo na kung nais mo ring sumikat sa pagbabalita
Basta ba may narinig ka'y isisiwalat mo sa madla

Kung ikaw ay isang pari o kaya'y pastor ng simbahan
Ang puso mo ba ay malapit sa taong naghandog sa 'yong kawan
Utang na loob mo ba ang iyong isasaalang-alang
Dahil ang kawan na hawak mo ay kaniyang natulungan

Paano mo ihahayag kung ikaw ay isang ****
Sa mga kabataang sa harap mo'y nakaupo
Naghihintay ng liwanag,  ng dunong na isusubo
Kung ano ba ang nais mo sa kanila'y ituturo

Kung ikaw ang presidente,  makakaya mo bang lahat
Ang sugpuin ang problemang sa nuno pa natin nag-ugat
Ibababa mo na lang ba ang ngalan ng Pilipinas
Upang laging mayrong tulong sa ibang bansang ngayo'y sikat

Kung ikaw na karaniwang mamamayan na tulad ko
Nag-iisip,  nangangarap ng mabuti sa bayan mo
Ang makita sa 'sang sulyap, paniniwalaan ba ito
O pag-aaralang mabuti kung totoo ang narinig mo

Tayong lahat ay malaya,  malaya kang magpahayag
Malaya kang maniwala kung kanino ka mahahabag
Kung kanino magagalit, kung sino ang nililiyag
Ngunit isipin mo sana ang bukas ng ating mga anak.

Nais kong simulan
pagka't di ko matanto
bakit nagiging tuluyan
kang laman ng aking
diwa at isipan.

Sinubukang ibaling
sa ibang bagay,
ngunit bakit tila ikaw
ay kumakaway na halos
di ako mapalagay.

Paniniwalaan kaya kung
malaman mo na tila nakaguhit
ang iyong ngiti, na di ko alam
kung paano wariin sa aking sarili.  

Sa pag-lalim nga
din nitong gabi,
sa apat ng sulok
napapamuni muni.
Wari ko'y may tawag
ang damdamin at tila
may napili.

Hinahamon ko ang
aking puso dahil
pag-kakatanto ko'y
may nakapunlang
butil ng pag-suyo.

Ipag-paumanhin ang
aking panulat,
dahil ang katotohana'y
di ko alam ang wastong
pamamaraan kung ano
o paano ba ang dapat.

Marapatin nga sana
ng kalangitan,
isinusuko sa ilalim
ng sansinukob na
bihagin ng buwan
at mga bituin
ang pag-sinta;
na sa bawat pag-kutitap
nila ay maipamasid
ang kinang at taglay
ng wagas ng aking paghanga

Akala koy ako lang
pero ako pala yung kaibigan lang
yung akala koy ako ang dahilan sa bawat tawa mo
pero ang totoo ay siya pala yung nagpapatawa sayo
Yung mga masasayang pagkakataon
na naging alaala na nabaon mo sa limot
na Akala koy minahal mo ng totoo
pero puso koy pinaglaruan mo
Akala koy totoo ang lahat ng pinakita mo
pero ginamit mo lang pala ako
Yung akala koy mag-isa lang ako
Pero di ko alam na may kakambal ako
Puso koy lumundag nang masilayan ka
pero ang pagsilay mo ang pagbulag sa mga mata ko
Nagbubulag-bulagan sa mga katotohanan
Katotohanang di ko gustong paniniwalaan
Yung Ikaw at Siya ay naging KAYO
akala ko Ikaw at ako para magiging tayo
Pero bakit Naging K yung T?
Yung akala koy ako ang kasama mo sa mga pangarap mo
Kasama nga ako pero bilang taga hanga mo
Akala koy ako ang hahawakan ng iyong mga kamay habang naglalakad patungong altar
ngunit.....
Yung nasa likod ko pala ang yung hahawakan mo
at isa lamang akong bisita sa kasal ninyo.
at sa kahuli hulihang tingin mo sakin nabasa ko saiyong mga bibig ang mga katagang na
"Salamat dahil tinulongan mo ako,iingatan ko siya at pangako di ko sasaktan yung bestfriend mo"

hindi naman ako tanga
upang sa inyo pa ay humanga
kung ang kahirapan ngayon ay bunga
ng pagtatakip ninyo ng inyong mga tainga.

alipin man sa pang-aabuso,
pamahalaan man ay payaso;
paniniwalaan ko pa rin ang mahinang proseso
balang araw makakarating rin tayo sa paraiso.

Anong oras na’t puno na naman ng puwang at kalungkutan?
Mga saya na bigla na lamang naglaho sa kawalan.

Sa paglipas ng oras,
tila ba’y nawawalan ako ng lakas at para bang gusto ko na lamang tumakas—
tumakas sa rehas na aking dinaranas.

Tahanan — ang palatandaan ng aking katauhan.
Dulot ng bigat ng kursong pinili sa kolehiyo,
ako ngayo’y malayo sa palatandaan ng aking katauhan.

Nakakamiss.

Malayo sa palatandaan ng aking katauhan,
katauhan na binabalot ng kalungkutan,
at hindi maipaliwanag na pakiramdam ng kawalan.

Paano nga ba ito?

Sa kabila ng nararamdaman,
patuloy akong lalaban at patuloy na paniniwalaan
na ang panghihinang  nararanasan,
ay pansamantala lamang.

patuloy kong tatandaan,
na ang kawalan ay panandalian lamang,
at ang palatandaan ng aking katauhan ay akin ding mahahawakan
dahil bukas, higit kong pagsisikapan
na aking pangarap ay makamtan.

(𝘢𝘧𝘵𝘦𝘳 𝘊𝘩𝘳𝘪𝘴𝘵𝘪𝘢𝘯 𝘙𝘢𝘺𝘯𝘦𝘳𝘢)

May bakas ng relihiyon sa bawat kalsadang nilakaran mo. Dito sa siyudad kung saan tila naghahari ang diablo, mga dinaanan mo ang sandigan, mga pinuntahan mo ang paniniwalaan, aawitan, papupurian.

Dito, naglakad kang matapang. Nag-lamyerda kang para bang hindi ka baguhan at dayuhan. Walang pag-iingat, o walang pag-aatubili. Na parang naglalakad ka rin sa pananampalataya sa ating Diyos.

Tanong at dalangin ko lagi’t lagi: mararating ba natin ang oras? O ang hanggahan? (o kung may hanggahan nga ba ang oras sa tuwing magkasama tayo? Hindi ko alam, kung may konsepto ng oras sa langit.) Umuwi ka bang nakadiskubre ng buntalang may posibilidad ang pag-iral? Ngunit hindi mo pa ito pinapangalanan, hindi mo pa inaari.

At hindi natapos ang pagiging sagrado ng mga espasyo noong nakaalis ka na. Sa pagitan ng dagat Pasipiko at Mediteranyo, ang panalangin ko ay makakarating sa’yo, mga dasal ko’y hahalik sa katawan mo, dadapo sa silid **** hindi ko pa nararating, at dito, kasama kita, kahit hindi kita kasama.