Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Hal Loyd Denton Jan 2012
Hay Bale
Hay Bale
What’s a bale worth about thirty dollars a thousand pounds how much if you factor this in an old farmer
Kneels makes a lowly bale of hay his altar this isn’t the breezy free prayer this is a soul brought to this
Place hidden away by burdens that come in waves they find the deepest core of this man’s soul on the
Order of David Brainerd who was said to kneel in the snow and from the throws of Godly sorrow such
Struggle would create enough human exertion to burn at extreme enough level to melt the snow hair
Wet and matted face touched with the incomparable grace bestowed only on those who follow hard
And Close enough to the master to receive the blunt force power the souls of this life buffeted and
Stretchered by all manner of problems the houses you pass without interest or curiosity is of extreme
Concern to the one who stops and dwells when he hears a heart crying in a lonely setting caused by
Disease or unexpected death for this he searches a human agent to rush to the breach stand in the gap
By prayer harness the wind and storm that is breaking over this broken one never believe that this is
Easy you are literally inviting the spiritual equivalent to what they are experiencing naturally the toll will
Wring from you every ounce of your strength and you will give full vent to all the tears you can produce
This is the price the answer demands you of course get the news from the enemy your all alone no one
Cares what a lie three hearts are being pulverized by a hammer of trouble the soul it began with the nail
Scared and he the deep whip marks that will never fade in this ugly descriptive show of purist love he
Still walks bent and bowed from this load and the third knelling just by a lowly bale of hay his inward
Man matching the savoir in all areas suffering physically spiritually and the coldest blow of all you in
Every regard are alone no light no comfort and every accusation the enemy can muster is leveled at you
The battle struck there is no retreat a soul under attack will not survive the onslaught this is heavens
Plan no deviation will be excepted devotion to a cause and a people never knew this quality of glory and
Honor the first indication of how important a son of very God must be brutalized and from unequaled
Innocence be put to death on a cross the price and ransom the debt fully paid but continues through the crudest altars even a hay
Bale.
040116

Hindi kita ginamit at pinagkaingat-ingatan
At sa minsanang pagdampi ng pawis ng langit,
Ika’y aking iniaangat --
Malihis ka lamang sa makinarya ng tubig,
Siyang may maitim na balak.

At sa lubak na daa’y, hindi ako patitisod
Minsan nga’y naiisip ko pang ako’y hibang sayo,
Pagkat di bale nang may galos,
Wag ka lang gantihan ng gasgas.

At sa tuwing iaalis kita sa aking katauha'y,
Tila ayoko nang magbagong-bihis pa
Sapat ka na't ni ayaw nang maisantabi pa.

Mahal,
Yan ang turing sayo.
Mahal,
Yan ang presyo mo.
Minsan gagamit ng payak na salita
Ngunit ito'y uusigin ng iilan;
Minsa'y sisisid at muling hihinga
Ngunit tatadtarin ng masasakit na salita.

Kung ang pagsusulat ay pagmulat
Ba't hindi na lang maging simple sa pagpili ng bawat salita't parirala?
Ba't hindi diretsahin nang ang punto'y maging kalma?
Kung saan walang tensyon, ayos pa't plantsado.

Minsa'y wala namang nais ipahiwatig
Tanging ang letra'y nilalaro't nagiging bukambibig
Wala nga bang dahilan?
O ayaw mo na lamang lumaban?

Sa mundong ginagalawan
Hindi lahat makaiintindi
Hindi lahat makikiayon
Pagkat hindi iisa ang bida
May iilang ekstra sa eksena
Kaya marapat na handa ka.

Ang pagsulat ay malaya
Kaya naman hindi tugma ang bawat kataga
Ganyan ang nadudulot ng demokrasya
Malaya ka nga, pero hindi na maganda 'pag sobra.

Kung babasahin, minsa'y nakapapanting ng tainga
Ano ba ang ipinaglalaban sa pagtaas ng tono niya?
Ang pagsulat nga'y musika rin
Kung mali ang basa sa tono'y hindi maganda ang himig
Parang kapeng depende sayo ang magiging timpla't panlasa.

Isang simpleng mamamayan sa magulong pamamalakad
Dagdagan pa nang nagsisipagsalipadpad na dungis ng bayan
Hindi ka nag-iisa, ganun din ang pakiramdam ko.

Ngunit ang bawat Pilipino sumasabay sa himig ng Lupang Hinirang
Nasaan nga ba ang sinasabing "alab ng puso?"
Tila ang bahaging ito ng liriko'y walang saysay sa iba
Ang pluma ng ila'y wala palang tinta
Ngunit patuloy pa rin, walang nagagawa
Walang ginagagawa, walang nais na pagbabago.

Ganoon kahalaga ang pagbitaw ng bawat salita
Sa bawat punto, bawat espasyo, tuldok at kama
Mayroong layong nakapag-iisa
Mayroong sentimyentong ipinangangalandakan
Mayroong uusbong na himagsikan --
Mabuti man o masama.

Abstract/ abstrak
Mabuti pang ganyan ang pagsulat
Nang hiwatig ay pansarili lamang
Ngunit ang leksyo'y hindi manganganak
Hindi aabot sa mga apo ng bagong henerasyon.

Bale wala ang salita
Kung ang mga ito'y walang aksyon;
Bale wala ang salita..
Kung ang puso'y wala namang direksyon.

(6/28/14 @xirlleelang)
Marge Redelicia  Jun 2015
layag
Marge Redelicia Jun 2015
balikan natin ang panahon noong tayo'y mga bata pa.
naalala mo pa ba
noong tayo'y nagtagpo sa gitna ng mapunong gubat,
sa may malinaw at malinis na sapa?
ang mga kamay natin ay hasang-hasa sa paglikha,
pagtupi ng mga obra:
mga bangkang gawa sa papel, na
ating pinapanood ang pag-anod sa tubig
na banayad na dumadaloy;
nagpapadala lang sa agos.
at hindi,
hindi ito isang paligsahan o karera.
ang tanging pakay ay
malibang at magsaya.
kung lumubog o masira man ang ating mga bangka,
ayos lang,
gumawa na lang ng iba.

pero ngayon,
tayo ay lumaki at tumanda.
pati lunan natin ay nag-iba.
sa ating pagtingala,
hindi na yung mapunong gubat ang ating nakikita,
kundi ang bughaw na langit
na walang anuman ang makakadaig
sa lawak at laya.
at siyempre,
ang ating malinaw na sapa
ay humantong na sa
karagatan.
di matalos ang hangganan,
di matalos ang lalim.
maraming tinatagong lihim.
nalusaw na sa tubig ang mga bangkang gawa sa papel.
at dito sa dagat,  
nararapat lang na maglayag sa mga galyon kasi
araw-araw may digmaan sa laot.
kalaban natin
ang mabagsik na hangin,
mga higanteng alon,
mga piratang nananamantala,
pati na rin ang uhaw, gutom, at pagod.
pero bago pa man magsimula ang digmaan,
tayo na ang panalo.
walang sinabi ang lupit ng dagat sa bagsik ng ating puso.

sa ating paglingon
mapapagtanto na
hindi masukat ang layo
ng narating na pala
at mararating pa natin.
matagal nang wala ang gubat at sapa,
napalitan na rin ang mga mumunting bangka.
ngunit ako,
ay nandito pa
at patuloy na mananatili
kahit na
magkaiba at magkalayo
ang sinasakyan **** barko sa sinasakyan ko.
'di bale
iisa lang naman ang Kapitan,
iisa lamang ang kayamanan na hinahanap,
iisa lamang ang lupain na tinutungo.

hindi talaga
matiwasay at madali ang paglalayag
dito sa malawak na dagat na ating tinatahak. kaya
kung dumanas man ng sindak at lungkot,
huwag maniwala sa lawak at lalim
na natatanaw sa mga alon; kasi
kahit saan man mapadpad,
kahit saan man ihatid ng tadhaha,
nandito lang ako.
happy happy birthday UP, Rizal, and of course, Sofia!
Leilaaa  Aug 2015
Layag
Leilaaa Aug 2015
balikan natin ang panahon noong tayo'y mga bata pa.
naalala mo pa ba
noong tayo'y nagtagpo sa gitna ng mapunong gubat,
sa may malinaw at malinis na sapa?
ang mga kamay natin ay hasang-hasa sa paglikha,
pagtupi ng mga obra:
mga bangkang gawa sa papel, na
ating pinapanood ang pag-anod sa tubig
na banayad na dumadaloy;
nagpapadala lang sa agos.
at hindi,
hindi ito isang paligsahan o karera.
ang tanging pakay ay
malibang at magsaya.
kung lumubog o masira man ang ating mga bangka,
ayos lang,
gumawa na lang ng iba.

pero ngayon,
tayo ay lumaki at tumanda.
pati lunan natin ay nag-iba.
sa ating pagtingala,
hindi na yung mapunong gubat ang ating nakikita,
kundi ang bughaw na langit
na walang anuman ang makakadaig
sa lawak at laya.
at siyempre,
ang ating malinaw na sapa
ay humantong na sa
karagatan.
di matalos ang hangganan,
di matalos ang lalim.
maraming tinatagong lihim.
nalusaw na sa tubig ang mga bangkang gawa sa papel.
at dito sa dagat,  
nararapat lang na maglayag sa mga galyon kasi
araw-araw may digmaan sa laot.
kalaban natin
ang mabagsik na hangin,
mga higanteng alon,
mga piratang nananamantala,
pati na rin ang uhaw, gutom, at pagod.
pero bago pa man magsimula ang digmaan,
tayo na ang panalo.
walang sinabi ang lupit ng dagat sa bagsik ng ating puso.

sa ating paglingon
mapapagtanto na
hindi masukat ang layo
ng narating na pala
at mararating pa natin.
matagal nang wala ang gubat at sapa,
napalitan na rin ang mga mumunting bangka.
ngunit ako,
ay nandito pa
at patuloy na mananatili
kahit na
magkaiba at magkalayo
ang sinasakyan **** barko sa sinasakyan ko.
'di bale
iisa lang naman ang Kapitan,
iisa lamang ang kayamanan na hinahanap,
iisa lamang ang lupain na tinutungo.

hindi talaga
matiwasay at madali ang paglalayag
dito sa malawak na dagat na ating tinatahak. kaya
kung dumanas man ng sindak at lungkot,
huwag maniwala sa lawak at lalim
na natatanaw sa mga alon; kasi
kahit saan man mapadpad,
kahit saan man ihatid ng tadhaha,
**nandito lang ako.
Stephanie  Jan 2020
Malaya
Stephanie Jan 2020
Ikaw ang takbuhan sa mga oras na walang wala..

Ang ibig kong sabihin sa walang wala ay yun bang walang wala na kong maibuhos na luha,

Walang wala na kong malapitan,

Walang wala na kong makapitan,

Wala nang gustong makinig,

Wala nang interesado, naubos na kasi ultimo ang para sa sarili.

Ikaw lang ang natatangi.

Ang lakas pala ng loob kong magalit sa mga mang-iiwan, naisip kong wala rin pala akong karapatan.

Ganoon din ako..

Binitawan kita kapalit ng kasiyahan.

Nakangiti ka sa akin habang hinahatid ako sa napakagandang hantungan.

Baligtad na ang mesa.

Nandito na ko.... muli.

Lalakad patungo sa iyo na may dala dalang pluma at papel

Iguguhit ang pait, ngingiti dahil ito na naman tayo sa puntong ito at hindi ko mahanap ang mga tamang salita

Nalimot ko na ata ang tamang pakikipagtalastasan.

Alam kong mauuwi na naman sa tipikal na kamustahan.

Hindi ko inakalang babalik tayo sa nakaraan habang umuusad ang mga kamay ng orasan

Mapagbiro.

Hindi ako handa sa pagsalubong ng taon

Bakit ko nakikita ang mga aninong matagal nang nilamon ng liwanag

Bakit muling nagdurugo ang mga sugat na matagal nang naghilom

Hindi ako naniniwala sa swerte.

Walang swerte. Walang sumugal na hindi natalo.

Buti na lang mayroon akong babalikan.

Ikaw yung kaibigan na hindi lumilisan.

Matagal ang isang taon,

Sumulat ako ng mga tulang kawangis mo

Binuo ko sila na parang mga bahagi ko

Akala ko ay tapos na...

Kung ang pagsulat ay paglaya, hindi ba dapat ay nakakalag na sa akin ang tanikala?

O mali.. baka wala talagang paglaya

Paano kung nililibot ko lamang ang malawak na hawla nang may huwad na pag-asa?

Minasdan ko ang obrang nilikha ng dekada,

Makulay, sa unang tingin ay puno ng pangarap

Parang nobelang nagsasalaysay, at kapag naroon ka na sa kasukdulan ng tunggalian,

Nanaisin **** isara ang pahina..

Makikiusap ang nobela sa isang pagkakataong sana'y siya ay tapusin hanggang huling kabanata...

Napaluha ako ng matindi dahil isa pa lang trahedya ang nobela.

Teka.. teka..

Buburahin ang ilang metapora.

Masyadong madrama.

Malayo sa imaheng gusto kong makita at ipakita

Ngunit tila hindi hawak ng aking kamay ang panulat,

Hinablot nang marahas ng pusong gustong kumawala

Ganon ata talaga sa muling pagkikita pagkatapos ng matagal na pagkakawalay...

Puno ng emosyon.

Magugulo ang burador, wala nang patutunguhan ang tula.

Hindi bale.

Hindi naman dapat na maging maganda ang porma ng tula,

Hindi importante ang sukat at tugma,

Sa susunod na babasa ka ng tula,

Nagbibigay ka ng tunay na pag-asa sa may akda.

Kasinungalingan ang bigkasing masaya ako, ngunit aaminin kong may tuwa, may katiting na pagsigla sa muli nating pagkikita,

Maraming salamat, Sining ng Malayang Pagsulat.
This is my another piece which is written in Filipino. And, it is a free verse poem.
JE  Aug 2018
Ngiti
JE Aug 2018
Nakikita niyo akung naka ngiti
Mga ngiting to kay dami nang ikinubli
Mga damdaming di na masabi
Siguro habang buhay na ito mananatili

Naririnig niyo ang malakas kong tawa
Sa likod nito ay may malaking problema
Na sa tuwing ako'y mag isa
Hindi tawa kundi patak nang mga luha

Ngiti, kahit labis nang nasasaktan
Ngiti kahit wala nang matatakbuhan
Ito lang ang naiisip kong paraan
Upang di mapansin ang aking pinagdaraanan

Ngiti, kahit luha mo'y pumapatak na
Ngiti, kahit di mo na kaya
Huwag mo nang ipakita sa kanila
Ang iyong pusong sugatan na

Ngiti para sa kanya
Ngiti upang lahat ay maging masaya
Kahit damdamin ay kumikirot na
Di bale na, napasaya mo naman siya

Ang mga ngiti ay marami nang naitago
Isa na ang mga damdaming di na mag lalaho
Ang nararamdaman ko sayo'y di pa nagbabago
Mahal parin kita nang buong buo
Prince Allival  Mar 2021
Pighati
Prince Allival Mar 2021
Nakikita niyo akung naka ngiti
Mga ngiting to kay dami nang ikinubli
Mga damdaming di na masabi
Siguro habang buhay na itong mananatili

Naririnig niyo ang malakas kong tawa
Sa likod nito ay may malaking problema
Na sa tuwing ako'y mag isa
Hindi tawa kundi patak nang mga luha

Ngiti, kahit labis nang nasasaktan
Ngiti kahit wala nang matatakbuhan
Ito lang ang naiisip kong paraan
Upang di mapansin ang aking pinagdaraanan

Ngiti, kahit luha mo'y pumapatak na
Ngiti, kahit di mo na kaya
Huwag mo nang ipakita sa kanila
Ang iyong pusong sugatan na

Ngiti para sayo aking Sinta
Ngiti upang lahat ay maging masaya
Kahit damdamin ay kumikirot na
Di bale na, napasaya naman kita

Ang mga ngiti ay marami nang naitago
Isa na ang mga damdaming di na mag lalaho
Ang nararamdaman ko sayo'y di pa nagbabago
Mahal parin kita nang buong buo Vanessa Alba  

Pinilit mang sukuan at kalimutan ka
Ngunit di ko magawa-gawa aking sinta
Para bang ako'y nakakulong sa silda
Sa pag ibig ko sayo'y hindi makawala

Hanggang ngayo'y ngiti ang aking Sandata
Pilit nilalabanan ang kirot na nadarama
Umaasa na ikay muling makasama
Ipagpatuloy ang Pangarap na binuo nating dalawa ❤

Ngiti hanggang sa mapawi ang aking Pighati
Ikaw lang magpapabalik ng Tamis na Ngiti sa aking mg Labi.
#NgitiKahitMayPighati
Pat  Sep 2015
Malamig
Pat Sep 2015
Mga daliri’y nanginginig

Aking mga labi’y sumisigaw ngunit walang tinig

Buong katawan niyayakap na ng lamig

Nang siya’y tumalikod para bang walang naririnig

Kailan kaya matutunaw,

Singlamig ng yelo, mga matang aking natatanaw

Kahit ganoon, isang bagay parin saki’y malinaw

Oo, puso ko’y iyong nabihag at paulit-ulit na ninanakaw

Sa mga nasisilip na bihirang ngiti mula saiyo

Ako’y mapapangiti, tatawa parang baliw ng totoo

Minsan ngiti mo’y kasing init ng araw

Ngunit tuwing ika’y nalulumbay, o luha ko’y umaapaw-apaw

Lubusang nagugulumihanan, nakakabaliw

Bakit itong nararamdaman ni minsan di nagmaliw

Paulit-ulit na binubulong sa sarili walang pag-asa

Ngunit sa loob looban di maiwasang patuloy na umaasa

Tinig ng puso ko’y hinding hindi mo napapansin

Di bale patuloy kang mamahalin ng palihim ng aking damdamin

Hihintayin ko ang pagtunaw ng yelo lumipas

Kahit abutin ng walang hanggan ang lamig ng pag-ibig na dinaranas
Anak kumusta na ang Dodoy ko diyan sa syudad, Masaya ka ba diyan , ha?

Kami ng itay mo at ng mga kapatid mo dito ay ayos naman.

Natanggap ko nga pala yung sulat mo nakaraang lingo alam kong mahirap mabuhay at mag-aral dyan sa syudad anak, pagbutihan mulang at mairaraos ka rin namin.

At yung itay mo hindi na umiinum ng alak at di na naglalasing, meron na rin siyang tatlong-daang katao  na under sa kanya. Sa sobrang busy niya nga sa trabahao, hindi niya na  nga masabi mensahe niya para  sayo ngayon,  nasa trabaho kase siya naglilinis at nagdadamo sa sementeryo.

Nanganak na nga pala ate mo kaso di pa namin nakikita ang yung bata, di pa tuloy naming alam kung tito kana o tita, kaya dodoy tulungan mo kaming magdasal nasana maging tita ka para di matigas ang ulo ng bata at di magmana sa kuya mo.

Nandoon sa bundok  nagtatraining sa Army, eh nakapagtataka may mga baril wala namang uniporme.

Okey naman ang lagay ng panahon dito sa atin, dalawang beses lang umulan ngayong lingo. Noong una tatlong araw tas nung sumunod apat na araw naman.

Ang itay mo okey lang din, naalala mo na yung sinabi ng doktor na mabubulag na daw siya buti nalang pumunta kami sa albularyo nakaraang lingo at pinigaan siya nang binendisyonang kalamansi, ipapatak daw yun sa mata ng itay mo at gagaling na daw ang  katarata niya sa makalawa.

Anak wag ka magalala sinusulat ko to nang dahan-dahan, alam ko naming di ka mabilis bumasa.

P.S. Maglalagay sana ako ng pera sa sobre  kaso nalawayan  ko na anak, di bale sa sususnod na buwan nalang ako magpapadala ng pera sa iyo anak, magaral ka ng mabuti!
Short funny story written in tagalog. Hope you enjoy.
Huehuehue
Hear me, Lord of the Stars!
For thee I have worshipped ever
With stains and sorrows and scars,
With joyful, joyful endeavour.
Hear me, O lily-white goat!
O crisp as a thicket of thorns,
With a collar of gold for Thy throat,
A scarlet bow for Thy horns!

Here, in the dusty air,
I build Thee a shrine of yew.
All green is the garland I wear,
But I feed it with blood for dew!
After the orange bars
That ribbed the green west dying
Are dead, O Lord of the Stars,
I come to Thee, come to Thee crying.

The ambrosial moon that arose
With ******* slow heaving in splendour
Drops wine from her infinite snows.
Ineffably, utterly, tender.
O moon! ambrosial moon!
Arise on my desert of sorrow
That the Magical eyes of me swoon
With lust of rain to-morrow!

Ages and ages ago
I stood on the bank of a river
Holy and Holy and holy, I know,
For ever and ever and ever!
A priest in the mystical shrine
I muttered a redeless rune,
Till the waters were redder than wine
In the blush of the harlot moon.

I and my brother priests
Worshipped a wonderful woman
With a body lithe as a beast's
Subtly, horribly human.
Deep in the pit of her eyes
I saw the image of death,
And I drew the water of sighs
From the well of her lullaby breath.

She sitteth veiled for ever
Brooding over the waste.
She hath stirred or spoken never.
She is fiercely, manly chaste!
What madness made me awake
From the silence of utmost eld
The grey cold slime of the snake
That her poisonous body held?

By night I ravished a maid
From her father's camp to the cave.
I bared the beautiful blade;
I dipped her thrice i' the wave;
I slit her throat as a lamb's,
That the fount of blood leapt high
With my clamorous dithyrambs
Like a stain on the shield of the sky.

With blood and censer and song
I rent the mysterious veil:
My eyes gaze long and long
On the deep of that blissful bale.
My cold grey kisses awake
From the silence of utmost eld
The grey cold slime of the snake
That her beautiful body held.

But --- God! I was not content
With the blasphemous secret of years;
The veil is hardly rent
While the eyes rain stones for tears.
So I clung to the lips and laughed
As the storms of death abated,
The storms of the grevious graft
By the swing of her soul unsated.

Wherefore reborn as I am
By a stream profane and foul
In the reign of a Tortured Lamb,
In the realm of a sexless Owl,
I am set apart from the rest
By meed of the mystic rune
That reads in peril and pest
The ambrosial moon --- the moon!

For under the tawny star
That shines in the Bull above
I can rein the riotous car
Of galloping, galloping Love;
And straight to the steady ray
Of the Lion-heart Lord I career,
Pointing my flaming way
With the spasm of night for a spear!

O moon! O secret sweet!
Chalcedony clouds of caresses
About the flame of our feet,
The night of our terrible tresses!
Is it a wonder, then,
If the people are mad with blindness,
And nothing is stranger to men
Than silence, and wisdom, and kindness?

Nay! let him fashion an arrow
Whose heart is sober and stout!
Let him pierce his God to the marrow!
Let the soul of his God flow out!
Whether a snake or a sun
In his horoscope Heaven hath cast,
It is nothing; every one
Shall win to the moon at last.

The mage hath wrought by his art
A billion shapes in the sun.
Look through to the heart of his heart,
And the many are shapes of one!
An end to the art of the mage,
And the cold grey blank of the prison!
An end to the adamant age!
The ambrosial moon is arisen.

I have bought a lily-white goat
For the price of a crown of thorns,
A collar of gold for its throat,
A scarlet bow for its horns.
I have bought a lark in the lift
For the price of a **** of sherry:
With these, and God for a gift,
It needs no wine to be merry!

I have bought for a wafer of bread
A garden of poppies and clover;
For a water bitter and dead
A foam of fire flowing over.
From the Lamb and his prison fare
And the owl's blind stupor, arise
Be ye wise, and strong, and fair,
And the nectar afloat in your eyes!

Arise, O ambrosial moon
By the strong immemorial spell,
By the subtle veridical rune
That is mighty in heaven and hell!
Drip thy mystical dews
On the tongues of the tender fauns
In the shade of initiate yews
Remote from the desert dawns!

Satyrs and Fauns, I call.
Bring your beauty to man!
I am the mate for ye all'
I am the passionate Pan.
Come, O come to the dance
Leaping with wonderful whips,
Life on the stroke of a glance,
Death in the stroke of the lips!

I am hidden beyond,
Shed in a secret sinew
Smitten through by the fond
Folly of wisdom in you!
Come, while the moon (the moon!)
Sheds her ambrosial splendour,
Reels in the redeless rune
Ineffably, utterly, tender!
Hark! the appealing cry
Of deadly hurt in the hollow: ---
Hyacinth! Hyacinth! Ay!
Smitten to death by Apollo.
Swift, O maiden moon,
Send thy ray-dews after;
Turn the dolorous tune
To soft ambiguous laughter!

Mourn, O Maenads, mourn!
Surely your comfort is over:
All we laugh at you lorn.
Ours are the poppies and clover!
O that mouth and eyes,
Mischevious, male, alluring!
O that twitch of the thighs
Dorian past enduring!

Where is wisdom now?
Where the sage and his doubt?
Surely the sweat of the brow
Hath driven the demon out.
Surely the scented sleep
That crowns the equal war
Is wiser than only to weep ---
To weep for evermore!

Now, at the crown of the year,
The decadent days of October,
I come to thee, God, without fear;
Pious, chaste, and sober.
I solemnly sacrifice
This first-fruit flower of wine
For a vehicle of thy vice
As I am Thine to be mine.

For five in the year gone by
I pray Thee give to me one;
A love stronger than I,
A moon to swallow the sun!
May he be like a lily-white goat
Crisp as a thicket of thorns,
With a collar of gold for his throat,
A scarlet bow for his horns!

— The End —