Rain needles the windowpane, soft and cruel,
a silver net cast over the world's slow breath.
Inside, I cradle heat-
dark and bitter as memory-
in a chipped mug that knows my hands.

The throw blanket clings like a second skin,
threadbare, trusted, steeped in the scent
of long hours and quiet survival.
At my feet, the slow thud of his sigh-
my great beast of comfort, fur soaked in dreams.

Outside, the world drowns in its own grey hush.
Inside, I sip the storm away-
one steaming mouthful at a time.

Love is always so fickle,
Itself only as strong as our commitments.

Oftentimes, we seek a level
Which is non-commiserate
To that which we offer.

We often feel ourselves
To be what's most important.
Pushing & pushing.

Until that day
In which the push is away.
Distance becomes
Only that which we are close with.

I am wilted. I am weary.
I am weathered. I am worn.
I am stuffed with seeping sadness, and stewed in sticky, seething scorn.

I am deflated. Thoughts debunked.
And I am drowned in desperate dread.  
When I soak my roots in water, I find it dries them out instead.

I am wilted. I am weary.
I am wilted. I am worn.

Ilang taon akong nabulag sa paniniwalang kailangan mo munang makaranas ng sakit bago mo makamit ang tunay na ligaya.
Na ang bawat luha ay may katumbas na galak, na ang bawat gabi ng pighati ay may pangako ng isang masayang umaga.

Ilang taon akong nakipagsapalaran sa pagibig na mapagpanggap. Kaliwa't kanang kabitan, walang katapusang kasinungalingan.
Pagibig na sa harap ng madla ay puno ng kilig at lambing. Ngunit sa ilalim ng mga yakap at mga halik ay ang mga pasa at sugat na dulot ng masasakit na salitang sing talim ng bagong hasang lanseta.

Ilang taon akong nasanay sa kalungkutan, walang kadaladala. Sugod ng sugod sa labang alam ko namang sa bandang dulo ay ako ang uuwing talunan. Pilit akong kumapit sa mga maling tao. O tamang tao sa maling pagkakataon. O sa akala ko'y tamang tao pero hindi naman ako gusto. Sakit no?

Ilang taon akong sumugal sa mga relasyong walang kasiguraduhan, sa pagibig na "pwede na", kahit alam ko sa sarili kong walang patutunguhan. Minsan nga kahit wala nang kakabit na emosyon basta lang may pantawid sa tawag ng laman pinapatos ko ng walang pagaalinlangan.

Ilang taon akong pansamantalang nakisilong sa iba’t ibang tahanan. Na sa una’y buong puso ang pagtanggap ngunit sa bandang dulo ay walang habas din akong pinagtabuyan palabas.

Ilang taon? Hindi ko na mabilang. Hindi ko na mabilang kung ilang taon akong nagtapang tapangan na suungin ang mga tila panibago na namang disgrasyang maaari kong kaharapin sa proseso ng paghahanap ng tunay na ligaya. Isang pagibig na may pangako ng walang hanggan.

Hanggang sa... napagod na ako. Sa wakas, napagod na ako. Napagod na akong kwestyunin ang kalawakan sa kung bakit palagi na lang akong pumapalya sa pagibig. Napagod na akong magtiwala. Natakot na akong magtiwala. Natakot na akong buksang muli ang puso ko sa susunod na estrangherong magsasabing “hindi kita sasaktan, peksman mamatay man”

At Unti unti kong napagtanto na sa ilan taon kong paghahanap ay ako, ako ang nawala.

At nahanap mo ako.

Ikaw ang naging sagot sa bawat tandang panong na ibinato ko sa kalawakan sa loob ng maraming taon. Tinuldukan mo ang lumbay at ipinamukha sa akin na hindi ko kailangang masaktan para makamtan ang tunay na ligaya. Na kailanma'y hindi ako dapat lumuha dahil sa hinagpis. Hindi ka nangakong hindi mo ako sasaktan, ngunit ipinadama mo sa akin ang  ang masarap **** pagaalaga. Pagaalagang hindi kailangan malaman ng iba para mapatunayan na bukal sa loob ang hangarin. Binigyan mo ako ng dahilan para muling magtiwala.

... Ng lakas na sayo ay kumapit at ipadama sayo ang init at gigil ng pagibig na ni minsan ay hindi ko naipadama sa sinoman. Binigyan mo ako ng pagasa... ng dahilan para muling maging matapang.


At ngayon, sa unang pagkakataon.
Buong tapang kong ipagsisigawan sa buong mundo na palangga ta ka. Na handa na ako sa pagsisimula ng isang bagong paglalakbay kasama mo mahal ko. At oo, oo ang naging sagot ko.

words have orbit for pain to find a skin,
to slide into wonder
silence is in balance with the danger in your eyes
I'm not looking for an antidote for dreaming
I feel your barbaric alchemy, your mouth full of birds
I play hide and seek with you in my hair
your hands don't sit quiet at the edge of hours
I wear my steps like I throw the dice
poetry is an antidote for the scream of an unseen colour
I keep you in my tears and you flow

a quarter of a second
that's all I need to understand
the emotion of spring leaves

A being so yielding,
Yet so easy to break.
Soul’s component so rare
It must be a mistake.

Here on the outside,
The inside seems gangrene.
And there’s no one
I’ve known
That knows
What I mean.