Whispers from a voice

A voice from a distant time
Time filled with only noise
Noise that always made me blind


Whispers creeping slow

Slowly crawling in my mind
My mind's begun to flow
Flow like the deserted night


Whispers feeling cold

Cold unlike the blazing fire
Fire glowing bright and bold
Bold as we begin to climb

Don't forget to live
don't live to forget

'k Zie u daar nog liggen
in uw doodsbed
Uw laatste woorden ben'k vergeten
en gij zijt blijven leven

Maar 'k zie u daar nog liggen
een schaduw van de vader die ik kende
En gij zijt blijven leven
maar de schaduw is gebleven

'k Zie u daar nog liggen
met ogen die het einde zien
en handen die *** grip verliezen

En gij zijt blijven leven
maar 'k zie u daar nog liggen
in uw doodsbed

Ge moet maar is proberen
om door een glazen wand
uw hand uit te steken
Of om uw oren te spitsen
en door een betonmolen te horen
waarover de mensen staan kletsen

Als ge wa zit rond te zweven
zonder te leven, in een zeepbel
zonder naald, zonder een stem
dan is er geen mens die erom zal geven
als ge zonder het te merken
heel voorzichtig en langzaamaan
doorzichtig wordt.

De zwaarte enkel te verlichten
door de leegte te inhaleren
in steeds grotere dosis
en steeds gretiger teugen
tot ge begint te geloven
dat het zo wel beter is

En al zout ge beloven
Uzelf te verplichten
uw ogen te openen
Ge zout het vergeten
en zonder het te weten
uw leven voorbij zien flitsen

vastgeworteld in de grond, als een half volgroeid struikje
in de harde wintergrond, wachtend op de langste nacht
de eerste vooruitblik naar de warme zomerzon
wanneer de duisternis langzaam, voorzichtig
wordt verdreven door smalend ochtendlicht

Starend
Sijpelend zonlicht
Bekladde bladzijden
Overpeinzend, verlies
Deinend, verborgen
getier

Oorzaken, redenen, onzin
Niet genoeg, veel te veel
gewoon verkeerd

Zelfkastijding en eigentwist
Halve indrukken
gedempte kreten

Apex van apathie en egofobie
Dierbaren die doodzwijgen
Leven en leut die uitblijven
Ik zal het moeten ontstijgen

De zon straalt met een schitterende
schijn, door een raam half geopend
Illusies van hoop en een nieuwe start
brengt zij onvermijdelijk met zich mee

Illusies onvermijdelijk doorprikt tegen
het einde van de dag, wanneer
de wanhoop en het gemis weer
*** lelijke kop opsteken

Doch ook is er de hoop, de wens dat
deze dag anders zijn zal
De hoop, de wens dat de wind
alle zelf-medelijden en onlust als
te lang ongeroerd gelaten stof opneemt en...

en wegblaast
                door de bladeren van de klimop

wegblaast
                naar de schitterend schijnende zon

Ik ben bang om vrij te zijn, om te leven
Bang om mijn vrijheid weer te verliezen
Bang van het leven om de hoek
Bang van de vlagen van hoop die
het kluwen van angst en verlies ontwarren en
de weg vrijmaken naar doorzichtige
denkbeelden

Ik heb het maar te vatten
Ik heb het maar te grijpen
Gewoon maar zwemmen
zonder verzuipen

Elke vers een zucht
Elke zucht vers
Gezucht over de klucht
van niets dan lucht

Ver vlucht ze zonder gerucht
Verder nog, nooit terug

Geen dag zonder gezucht
Geen dag zonder klucht

De roep om loutering
mondt uit in een schreeuw
en ontsnapt als een zucht

Botst tegen lege blikken
uit een ver verleden
gedroomd door gapende reuzen

Amidst things left undone
and things yet to do,
In the passive inertia
of infinite friction,
I decided I did not want
to die;
and so I must live

De machtsstrijd der onzekerheid
het gevecht om bestaansrecht
Het klauwen en douwen
om extentie en redemptie
Het stelen van mijn kracht
het spelen met mijn identiteit
De onderdrukking van mijn zijn
Blijven geven tot ik verdwijn

Anything goes
Nothing comes
Fading and taunting

Mocking and pushing
me to give up
Pushing me to carry on

Shows me the answers
To life and being
Takes them away
And burns them up

Ashes in my hands
Hold the seeds of hope
Slip through bony fingers
Fingers bleeding and
keeping

Seeping and sleeping

Words and thoughts
Fiction and friction
******* around and
shutting down

Hiding, abiding
Sliding and fighting
Fighting for existence
Cursing persistence

Loodzware gewapende poorten
weer toegeklapt op de dag
Onder druk van alles ontdoken
ver van rumoerig getij
Waterig geprikkelde ogen
enkel open voor de nacht

his back on
dry sand

his eyes to
drab sky

ocean tide comes
silently engulfs

his mind floats
sleepily drifts

sullen sea recedes
slowly ebbs

his body shivers
life withers
slowly ebbs

endlessly

One foot forward
at the edge of a cliff

Take a step forward
into the abyss

One step for darkness
One step for death
One step for silence
just one step ahead

This procession
of concessions to
impressions of
preconceptions

Abandoned to cruel games
of flickering shadows
bringing fear and shame
to the constricted mind
of a fading flame

Rooms full of mirrors
Fields of broken glass
Reflections of hopes and dreams
slowly gathering dust
To be torn down at last

Open it creaks
slowly and dryly
light inside creeps

Shyly and slyly it seeps
feels and smells
all fears and jeers

Borne from the self
then thrown shut
and locked from within

Mired in hypothetical
ethical quandaries
Vexed by anticipation and
expectations of attention
given without question

Come, then, isolation:
take me into your embrace
Swallow me up and cover me
within your lukewarm folds
And leave me safe and alone
free from consideration
In a landscape bare and
unchanging

Fallen angel, porcelain
skin sun-singed,
fractured, fragile

Fallen angel, by
demons hollowed,
cast aside

Beautiful angel,
let your light shine,
your wings fly
your demons die