Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Keiri Nov 2019
I will speak a thousand words unspoken.
Leave a hundred paws unprint.
Have dozens of nights awoken.
Smell the lonesome wind.

I will see the invisible, and touch the nothing.
I shall be irresistible, with what you have to bring.

Yours I shall become, your neck will be my future.
My teeth do no harm and your words are a murmur.

Regarde moi, Tu me vois!
Tu me portes, ma vie, ma joie.
Pourquoi tu te fous de ma vie?
Dis-moi, comment je survis?

Tu choisis ce que je serai!
Je ne comprends pas ce que tu me vais!

Regarde-moi, Tu me vois!
Alors, n'ecoute pas!

C'est ma vie que vous avez prise
Personne n'entend mes cris

Qui méconnaît mes pleurs
Qui tue mes freres et soeurs?

Maar het doet je niets, je hoort me niet.
Je ziet het bloed niet dat je vergiet.
Je hoort en spreekt en ziet en luistert.
Alle leugens die je voor me verduisterd.

Je doet me pijn, weet je dat.
Al is het iets dat je snel vergat.

Al zie je niets als je me draagt.
Al weet je niets als men je vraagt.

Daremonai ga watashi no gengo wo hanashimasen.
Demo kono ate watashi no atama ha ten ni ikimasen.

Watashi no karada ha anata no issho ni aru darou.
Shin ha kowai deshou.

Watashi ha anata no fuku koto ni naranai.
Dakara sore koto ni kawatte shimasu kudasai.
Shin ha totemo kowai!

Spreche die sprache der toten.
Wer hat mich leben angeboten.
Von mirh zu stelen?
Ist Daß nicht elend?

Trage mich und mein blut.
Trage mich und siehst mich gut.
Dein Schwein pfeift nicht.
Mein Worte sind wirklicht.

Neden beni seviyorsun?
Beni öldürüyorsun.
Bana bir sans ver.
Beni öldürüyorsan.
Beni nasil sevebilirsin?

For I will speak a thousand words unspoken
Dis-moi, que tu me vois?
Of lieg je tegen jezelf?
Beni verdim sans...
Aber du siehst mich nicht!

Speak my language of the death.
Tu ne m'aimes pas que tu me mort.
Regardez-moi, qui tu t'en fous.
Je suis la vison autour ta cou.

_____
Grammar checked "Mink in the neck"
(Still a W.I.P.)
My keyboard failed on me with Turkish, I didn't have an 'i' without the point or the 'S' cedille. Forgive me... (Because of loving in a neighbour country, I did have the German eszett XD. I also had all the French accents. But don't get me startes on all the Japanese characters I couldn't type... Romaji it is XD
cimen altinda gecen 225 gunden sonra benden daha *** sey biliyor olmalisin.
kanini emip bitireli epey oldu, artik bir sepetteki kuru bir cubuksun.
bu isler boyle mi oluyor?
bu odada hala ask saatlerinin golgeleri var.
birakip gittiginde asagi yukari herseyi alip gittin.
geceleri beni ben olmaya koymayan kaplanlarin onunde diz cokuyorum.
senin sen olman asla bir daha olmayacak.
kaplanlar beni buldular ama artik umurumda bile degil.
translated by somebody
Kenna Nov 2012
During a walk through the hallway
of the primary school
I find hallways
filled with turkeys and leafs and stiff scrawled characters.
What is Mr. Smith's class thankful for?
Flowers and toys and cars and dresses and pink and purple and soccer and skirts and barbies and family.

How could you sum up all of the things you are thankful for in one word?
At the end of the hallway I am faced with a choice:
What are you thankful for?
-----------------------------------------------------------­------------------------------------------------------------
What­ am I thankful for?
Happiness, and family and security and nature and
friends.
I am thankful for friends.
I am thankful for laughs and chatts and cries and sobs and games and smiles.

I am thanful for ****** contortions and 80s dance sessions,
for inabilty to speak.
I am thankful for hobos, eating on the side of the road,
and for devious scheymes of intoxicatation.

Hep beni anlayan bir arkadaşım var müteşekkirim
and who listens to my sob stories.
I am thankful for singing in the rain.
And styling hair in the sink
for screeching and howling
and hissing.

I am thankful for obkirchergasses,
for Ströcks and for ice cream plarlours.
I am thankful for mentos,
and walnuts.

I am thankful for bad lip readings and hilarious youtube vidoes.
I am thankful for unknown languages and nymphs
and for eloquence.
I am thankful for good taste in music
and for strong opinions.

I am thankful for dancing indian pirates with demon chicks and fireballs.
I am thankful for two-headed teenagers and barbeques.
I am thankful for God and healthy choice prayers,
and Hawaii get aways.

I am thankful for huge, hanging sweaters and crazy, funky leggings.
I am thankful for deep talks about the world's lack of beauty
and for poetry buddies.

I am thankful for dodgeball playing mice,
and poor old wenches.
I am thankful for pirate and mermaid adventures.

I am thankful for the looks we get:
looks of loud disapproval,
and whispers of quiet exasperation.

I am thankful for golden men and loud singing,
for crazy dances with crazy cousins and cute brothers.
I am thankful for Aunt Jemima.

I am thankful for banging on metal bars with rocks and shouting at the top of our lungs.
I am thankful for climbing over gates in order to not step on cracks.
I am thankful for amazing humanities teachers.
I am thankful for a laugh when the day is over.
-----------------------------------------------------------­---------------------------------------------------
How those kids manage to fit all of their thankfulness into one word  is beyond me.
Even the one-word things we are thankful for, must be described with a million words.
For my dearest, lovely Isabelle <3
Ceyhun Mahi Dec 2016
Sessizlik kovulur; bir yıldırım duyar yağmur,
Cennetten ince inciler gibi akar yağmur.

Aleme mal ile mülk sormadan ikram eder,
Birden gelir, birden verir, birden kaçar yağmur.

Beni terk ederse güneş ya terk ederse ay,
Hüzünlü yalnızlıkta beni kucaklar yağmur.

Semaların ahları sessiz sessiz duyarım,
Hüzün, bereket dünya içine katar yağmur.

Görmez açık elin renkleri ya işleri,
Güle kör, dikene kör; zira kör ağlar yağmur.

Efendi dervişe, namusuz katile verir,
Bilmez bir dindar ya bilmez bir günahkar yağmur.

Allahın Rahmeti sır gibi duyulmaz bazen,
Sessiz şakır şakır, ıslak ıslak akar yağmur.

El açık Rahmet Deryası semada bulunur,
Mis Gül Efendisi gibi Rahmet saçar yağmur.
I love writing in all the languages I wield.
Victoria May 2016
This was supposed to be fun
but now it's hard to say
We fight every single day
We didn't have much friendship to begin with
So now it's hard to live with the constant feeling like
I'm doing something wrong. I stay in one place. You told me you moved on.
I started to like you to tell you the truth
Then you shot me down, rejection painted me as the clown
So I tried to move on
Started another connection, because I thought all you saw me as was someone to relieve your *******
Then you got angry, and confusing word had been said
I don't understand what going on in your head
Why did we start being beni-friends?
If you liked me,then you should have just said it
If you don't want me around whose gonna regret it
If you want to find someone new, stop bringing me around like your favorite old pair of shoes
I'm getting confused
And my emotions feel abused
What do you want from me?
And yes, i'm asking you to choose.
A feeling of guilt from my past
An inkling that this just won’t last
A look from the mirror
Yesterday’s smell on my clothes
Your smile is mixed in with all those
That I never was
That I’ve always hated
Just ideas
Keiri Oct 2019
I will speak a thousand words unspoken
Leave a hundred paws unprint
Have dozens of nights awoken
Smell the singular wind

I will see the invisible, and touch the nothing
I shall be irresistable, with what you have to bring

Yours I shall become, your neck is my future
My teeth do no harm, your words are a murmur

Regardez-moi, Tu me vois!
C'est moi tu portes, ma vie, ma joy.
Pourquoi ma vie tu t'en fous pas?
Pourquoi tu choisis quoi je sera?

Regardez-moi, Tu me vois!
Alors, n'ecoute pas

C'est ma vie vous avez pris
Pas des personnes s'entendent mes cris

Qui méconnaît mes pleurs
Qui tue mes freres et soeurs?

Regardez-moi, si tu t'en fous
Je suis la vison autour ta cou.

Maar het doet je niets, je hoort me niet
Je ziet het bloed niet dat je vergiet
Je hoort en spreekt en ziet en luistert
Alle leugens die je voor me verduisterd

Je doet me pijn, weet je dat
Al is het iets dat je snel vergat

Al zie je niets als je me draagt
Al weet je niets als men je vraagt

daremonai ga watashi no gengo wo hanashimasen
demo kono ate watashi no atama ha ten ni iko

to watashi no karada ha anata no issho ni aru darou.
shin ha kowai deshou.

Watashi ha anata no fuku koto ni naranai.
Dakara sore koto ni kawatte shimasu kudasai

Shin ha totemo kowai desu.

Spreche die sprache der toten
Wer hat mich leben angeboten
Von mirh zu stelen?
Ist Daß nicht elend?

neden beni seviyorsun musun?
beni öldürüyorsun
Şans sen veriyorum
sevgi giyebilirsin musun?
beni öldürmüyorsan

For I will speak a thousand words unspoken
Look at me. you see me!
Even though you lie to me
I refuse to be yours!

Speak the language of the dead
You can't wear love to **** it.
I will speak a thousand words unspoken
Leave a hundred paws unprint
Have dozens of nights awoken
Smell the singular wind
I will see the invisible, and touch the nothing
I shall be irresistable, with what you have to bring
Yours I shall become, your neck is my future
My teeth do no harm, your words are a murmur
French part:
Look at me, you see me!
It's me you wear, my life, my joy.
Why don't you care about me?
Why do you choose who I'll become?
Look at me, you see me!
Yet, you don't listen.
It's my life you took,
and nobody hears me cry.
Who will ignore my tears,
who killed my brothers and sisters?
Look at me, even if you don’t care
I am the mink in your neck
Dutch part:
But you don’t care, you don’t listen
You can’t aknowledge the blood you spilled
You hear and speak and see and listen
Only the lies that you kept in the dark for me
You are hurting me, did you know?
Even though you forgot it just so.
Even though you can’t see, if you wear me.
Even though you can’t answer when we plead.
Japanese part:
Nobody speaks my words
But I turn my head to the heavens
And my body will stay with you
Death fears me
I refuse to become your clothing
So please, do something
German part:
Speak the language of the dead
Who offered me this life?
To steal from me?
Isn’t that just miserable?
Turkish part:
Why do you love me?
If you are killing me?
I will give you a chance, but
Is love something you can wear?
Only, if you don’t **** me for it!
For I will speak a thousand words unspoken
Look at me. you see me!
Even though you lie to me
I refuse to be yours!
Speak the language of the dead
You can't wear love to **** it.
Sözleriyle dokunmaya çalışır elleriyle dokunamayanlar
Ondandır sana şiir yazma çabalarım
Belki yazdıklarım kalbini sarıp sarmalar
Birlikte geçirdiğimiz o güzel günleri hatırlatırlar

Sözleriyle dokunmaya çalışır elleriyle dokunamayanlar
Ondandır her gece mektuplarda senin sıcaklığını arayışlarım
Belki seni bana getirmezler
Ama beni senin rüyalarınla baş başa bırakırlar

Sözleriyle dokunmaya çalışır elleriyle dokunamayanlar
Ondandır senin her bir sözüne muhtaç oluşum
Belki şimdi bana ulaşamayacak kadar çok uzaktalar
Ama hâlâ kalbimi senin aşkınla kaplarlar
Vaghe stelle dell'Orsa, io non credea
Tornare ancor per uso a contemplarvi
Sul paterno giardino scintillanti,
E ragionar con voi dalle finestre
Di questo albergo ove abitai fanciullo,
E delle gioie mie vidi la fine.
Quante immagini un tempo, e quante fole
Creommi nel pensier l'aspetto vostro
E delle luci a voi compagne! Allora
Che, tacito, seduto in verde zolla,
Delle sere io solea passar gran parte
Mirando il cielo, ed ascoltando il canto
Della rana rimota alla campagna!
E la lucciola errava appo le siepi
E in su l'aiuole, susurrando al vento
I viali odorati, ed i cipressi
Là nella selva; e sotto al patrio tetto
Sonavan voci alterne, e le tranquille
Opre dè servi. E che pensieri immensi,
Che dolci sogni mi spirò la vista
Di quel lontano mar, quei monti azzurri,
Che di qua scopro, e che varcare un giorno
Io mi pensava, arcani mondi, arcana
Felicità fingendo al viver mio!
Ignaro del mio fato, e quante volte
Questa mia vita dolorosa e nuda
Volentier con la morte avrei cangiato.
Né mi diceva il cor che l'età verde
Sarei dannato a consumare in questo
Natio borgo selvaggio, intra una gente
Zotica, vil; cui nomi strani, e spesso
Argomento di riso e di trastullo,
Son dottrina e saper; che m'odia e fugge,
Per invidia non già, che non mi tiene
Maggior di sé, ma perché tale estima
Ch'io mi tenga in cor mio, sebben di fuori
A persona giammai non ne fo segno.
Qui passo gli anni, abbandonato, occulto,
Senz'amor, senza vita; ed aspro a forza
Tra lo stuol dè malevoli divengo:
Qui di pietà mi spoglio e di virtudi,
E sprezzator degli uomini mi rendo,
Per la greggia ch'** appresso: e intanto vola
Il caro tempo giovanil; più caro
Che la fama e l'allor, più che la pura
Luce del giorno, e lo spirar: ti perdo
Senza un diletto, inutilmente, in questo
Soggiorno disumano, intra gli affanni,
O dell'arida vita unico fiore.
Viene il vento recando il suon dell'ora
Dalla torre del borgo. Era conforto
Questo suon, mi rimembra, alle mie notti,
Quando fanciullo, nella buia stanza,
Per assidui terrori io vigilava,
Sospirando il mattin. Qui non è cosa
Ch'io vegga o senta, onde un'immagin dentro
Non torni, e un dolce rimembrar non sorga.
Dolce per sé; ma con dolor sottentra
Il pensier del presente, un van desio
Del passato, ancor tristo, e il dire: io fui.
Quella loggia colà, volta agli estremi
Raggi del dì; queste dipinte mura,
Quei figurati armenti, e il Sol che nasce
Su romita campagna, agli ozi miei
Porser mille diletti allor che al fianco
M'era, parlando, il mio possente errore
Sempre, ov'io fossi. In queste sale antiche,
Al chiaror delle nevi, intorno a queste
Ampie finestre sibilando il vento,
Rimbombaro i sollazzi e le festose
Mie voci al tempo che l'acerbo, indegno
Mistero delle cose a noi si mostra
Pien di dolcezza; indelibata, intera
Il garzoncel, come inesperto amante,
La sua vita ingannevole vagheggia,
E celeste beltà fingendo ammira.
O speranze, speranze; ameni inganni
Della mia prima età! Sempre, parlando,
Ritorno a voi; che per andar di tempo,
Per variar d'affetti e di pensieri,
Obbliarvi non so. Fantasmi, intendo,
Son la gloria e l'onor; diletti e beni
Mero desio; non ha la vita un frutto,
Inutile miseria. E sebben vòti
Son gli anni miei, sebben deserto, oscuro
Il mio stato mortal, poco mi toglie
La fortuna, ben veggo. Ahi, ma qualvolta
A voi ripenso, o mie speranze antiche,
Ed a quel caro immaginar mio primo;
Indi riguardo il viver mio sì vile
E sì dolente, e che la morte è quello
Che di cotanta speme oggi m'avanza;
Sento serrarmi il cor, sento ch'al tutto
Consolarmi non so del mio destino.
E quando pur questa invocata morte
Sarammi allato, e sarà giunto il fine
Della sventura mia; quando la terra
Mi fia straniera valle, e dal mio sguardo
Fuggirà l'avvenir; di voi per certo
Risovverrammi; e quell'imago ancora
Sospirar mi farà, farammi acerbo
L'esser vissuto indarno, e la dolcezza
Del dì fatal tempererà d'affanno.
E già nel primo giovanil tumulto
Di contenti, d'angosce e di desio,
Morte chiamai più volte, e lungamente
Mi sedetti colà su la fontana
Pensoso di cessar dentro quell'acque
La speme e il dolor mio. Poscia, per cieco
Malor, condotto della vita in forse,
Piansi la bella giovanezza, e il fiore
Dè miei poveri dì, che sì per tempo
Cadeva: e spesso all'ore tarde, assiso
Sul conscio letto, dolorosamente
Alla fioca lucerna poetando,
Lamentai cò silenzi e con la notte
Il fuggitivo spirto, ed a me stesso
In sul languir cantai funereo canto.
Chi rimembrar vi può senza sospiri,
O primo entrar di giovinezza, o giorni
Vezzosi, inenarrabili, allor quando
Al rapito mortal primieramente
Sorridon le donzelle; a gara intorno
Ogni cosa sorride; invidia tace,
Non desta ancora ovver benigna; e quasi
(Inusitata maraviglia! ) il mondo
La destra soccorrevole gli porge,
Scusa gli errori suoi, festeggia il novo
Suo venir nella vita, ed inchinando
Mostra che per signor l'accolga e chiami?
Fugaci giorni! A somigliar d'un lampo
Son dileguati. E qual mortale ignaro
Di sventura esser può, se a lui già scorsa
Quella vaga stagion, se il suo buon tempo,
Se giovanezza, ahi giovanezza, è spenta?
O Nerina! E di te forse non odo
Questi luoghi parlar? Caduta forse
Dal mio pensier sei tu? Dove sei gita,
Che qui sola di te la ricordanza
Trovo, dolcezza mia? Più non ti vede
Questa Terra natal: quella finestra,
Ond'eri usata favellarmi, ed onde
Mesto riluce delle stelle il raggio,
È deserta. Ove sei, che più non odo
La tua voce sonar, siccome un giorno,
Quando soleva ogni lontano accento
Del labbro tuo, ch'a me giungesse, il volto
Scolorarmi? Altro tempo. I giorni tuoi
Furo, mio dolce amor. Passasti. Ad altri
Il passar per la terra oggi è sortito,
E l'abitar questi odorati colli.
Ma rapida passasti; e come un sogno
Fu la tua vita. Iva danzando; in fronte
La gioia ti splendea, splendea negli occhi
Quel confidente immaginar, quel lume
Di gioventù, quando spegneali il fato,
E giacevi. Ahi Nerina! In cor mi regna
L'antico amor. Se a feste anco talvolta,
Se a radunanze io movo, infra me stesso
Dico: o Nerina, a radunanze, a feste
Tu non ti acconci più, tu più non movi.
Se torna maggio, e ramoscelli e suoni
Van gli amanti recando alle fanciulle,
Dico: Nerina mia, per te non torna
Primavera giammai, non torna amore.
Ogni giorno sereno, ogni fiorita
Piaggia ch'io miro, ogni goder ch'io sento,
Dico: Nerina or più non gode; i campi,
L'aria non mira. Ahi tu passasti, eterno
Sospiro mio: passasti: e fia compagna
D'ogni mio vago immaginar, di tutti
I miei teneri sensi, i tristi e cari
Moti del cor, la rimembranza acerba.
Emma Oct 2014
Te busco en las esquinas del pueblo
Te busco en los ojos de los caballeros  
Te busco como una niña perdida
busca a su madre
Con angustia, con miedo
Miedo a encontrarte entre otros brazos
Miedo de hallarte con otra boca
Pero aun asi tengo esperanzas
de encontrarte entero
porque de poder encontrar pedazos tuyos
eso si pude hacer
Encontre tus ojos mientras miraba el cielo estrellado
una noche oscura en el Beni
Halle tu sonrisa por ahi en el mar
azul de Brasil
Senti el rozo de tus dedos
Mientras el viento jugaba con mi pelo
en pleno Los Angeles
No te he perdido para siempre
Eso me sigo diciendo
Y sigo viajando porque
te sigo buscando con esperanzas
de poder juntar todos los pedazos tuyos
y que formen el rompe cabezas
mas bien rompe corazones y mentes y almas
y que finalmente te pueda nuevamente ver

Deje mi corazon en tus manos hace mucho tiempo
y al irme, me lo quise llevar
termino en dos pedazos
yo con una mitad y tu con la otra
espero que al igual que yo estes buscando la otra mitad
Me gusto mas cuando me veo con tus ojos.
declan morrow May 2019
God's Mercy rushed
over me,
enshrouded you
in its grace.

It washed us
clean,
its tide so calm, so pure.
It was my mother’s breathing,
your father’s laughter,
their chests rising and
falling.


It tore off our
skin
in another war of charity;
it peeled us
to the holy core.

Then all I knew was that
I felt safe with you.

Jesus, Jesus, Jesus.
Mercy, Mercy, Mercy.
Tanrı benim gücümdür.
Tanrım, lütfen beni koru.

Down from the imposing
basilica's dome,
to the pulpit's
booming drone,
to our soul's
cold sweat
after the angels have gone
to bed.

We saw it all with bloodshot eyes,
wondering how
we could flay ourselves
further yet.

Then all you knew was that
you were scared of yourself.

Jesus, Jesus, Jesus.
Mercy, Mercy, Mercy.
Tanrı benim gücümdür.
Tanrım, lütfen beni koru.
The Turkish lines translate to:
"God is my strength.
God, please protect me."
Jon Shierling May 2014
So now, after this war has ended, I know I will never be the person whom you loved once.
You've written so much beauty, doing all you can to save what you believed in.....
This is my hope....my own piece of sorrow, since you have given more of yourself than I ever thought you could when we were together.
Beni Beni my dearest, I've lost who I was when you loved me, yet you still believe, and that....has cost me more sorrow than the children I have thrown to wolves.
How can you still love one such I? After all I have accomplished in the name of equality?
I tried to change our society, I tried to make those old Men wake up and realize that their way;
their way is the wrong way, the way that starving children have grown up with.
And I...was wrong.
You loved me, and I couldn't realize the value of that.
All this time later, I just am  now realizing what you have done for me...the person you have helped me become.
I've hurt you...terribly. And you've deserved someone that has the ability to treat you as a painter could portray you.
I love you ... always have.
Yürüyorum yol yok
                                iz yok
Düşünüyorum sen yok
                                   aşk yok
Bir ormana sapıyorum birden
Adımlarımı kaybediyorum
Gözyaşlarımı tutamıyorum
Senden ayrılamıyorum

Adımlarım hızlanıyor
Gözyaşlarım kayboluyor karanlıkta

Birden bir ışık
             Bir umut
                     Gecemi aydınlatan

Bir ay
            Bir yıldız
                      Belki de gözlerin

Hava daha ağarmamış
Gün doğmamış
Işık yok insan yok
Bir ben bir de aşkın uyanık
Göz gözü görmez zifiri bir karanlık
Yavaş yavaş doğuyor güneş
Bitiyor gece
Gölge gibi beliriyor yalnızlığım

Biliyorum karamsarım ama
            Beni hiç sevmediğinin de farkındayım
Muzaffer May 2019
kuşların senfonik
tweet’lerini banlıyor
çirkin martı vaazları
ve
çatlak sürahiden sızan
su gibi
kafam bi milyon
bugün

koca götlü martha
ile
kocası solucan fred
balkonda çiçeklere
spa bakımı yaparken
akşamdan kalan
jack daniels’ın son nefesini
yudumluyorum

akşama parti var
lacivert ******>çok mu havalı olur
bilemiyorum
tırt mı kaçar
blue jean gömlek
beyaz nike

nazar
geliyo hep
ona hiç
gitmediğim halde
peşimi bırakmıyor
yaşlı bunak

dişi ceylanların
skimoske beni
yakalayamaz ki
bakışlarını
meşgule veriyorum
eleği duvarda
hızlı bir uncu olarak

çünkü
son
romanımla meşgulüm
eften, püften
çatı çığlığımda
agatha sürmenaj geçiriyor
parmakladığım
her bir tuşta


sahi
ben de, merak ediyorum
katil kim?
akışına bıraktım hikayeyi
oradan oraya sürüklüyor
robotron adlı haspa

akşama sarkıyor gün
vantuzlamak için
kestane yanığı
batım dudakları

ve artık
uçan tenekemi almalıyım
rot balanstan
belki
birlikte intihar
ederiz
kim bilir..
L'uomo, monotono universo,
Crede allargarsi i beni
E dalle sue mani febbrili
Non escono senza fine che limiti.

Attaccato sul vuoto
Al suo filo di ragno,
Non teme e non ******
Se non il proprio grido.

Ripara il logorio alzando tombe,
E per pensarti, Eterno,
Non ha che le bestemmie.
Muzaffer Mar 2019
rem yeri
mağduruyum uzun zamandır
imarlı ifrazlı
hatta
ifrazatlı uykularım var
geçer diyor mütehassıs
saatleri geçirme
bir poşet leblebi yazıyor rengarenk
otanı için depresif günlere
koridor...
dar ve loş
ne güzel de bakmış o yıllar
susçu cazibe
kreşondo çakıp durdu
yüzdü denizlerimde

su dalgası
perma
küt

hepsi içimde
kalıcı yaralar gibi
devşiriyor her defasında
yeni bir kesiğe
son geyşa da gitti
şeyla bakıyorum maziye
dün de
kalsa da dikiş izi
sırıtıp
tepemi attırıyor
makas unutuyor kimi
ölmezsem bir ümit sözde

ama geçti bor’un festivali
woodstock gündem’de
eski kayıtlara bakıyorum
jimmy esrarla sahnede
ama tırmalamıyor kulağı
üflüyor sadece
kim anıyor beni bilmem
belki hapın etkisinde
yürüyorum

yollar buz
başım kel
gözüm perde

ne zaman kliniğe gelsem
kayıp oluyorum bu evrende
akşam soğuk bir odam var
bir mum, biraz meze
bir de şarap olur mutlaka
gülümser plaktan zeki
göçerim hayallere

yakışıklı ölümdür tek arzum
şişmeden kafa, gövde

uzatırlar bir şarkıya kefeni
usulca girerim içine...
Muzaffer Sep 2019
yağmuru seviyor
beni de
sanırım - yani
o minvalde
hissettiriyor en azından

özellikle bekletmeyi
boğa heykelinde
endişe
tepelerimi sis kapladığında
çıkıyor birden soprano
şarkılar söylüyor
naftalinli, lavantalı
gönlümü bir hoş ediyor

gülüşüne biraz boya katıp
ve buz attığında rakıya
ağzında kalabalık azalıyor

ve arada.
şarkı söylediğinde
pado kokuyor nefesi
fakat arabesk sevmiyor
ne enteresan değil mi?

öyle herkes gibi
aşkım, sevgilim demiyor
vaha san diyor sürekli
sevdiğini başka türlü
belli ediyor
A. Ş. 'yi ben ekliyorum
cümle sonuna
günbe gün IQ' mu
iflasa sürüklüyor

şiire ilgimi bilmiyor
cahitten 35 yaş ezberinde
hasta beşiktaşlı, çarşıya kayıtlı
zararsız bir argosu var
racon, protokol,
kafa, göz yarma
hepsini ezbere biliyor

derin kilitliyor gözü
içimde kendini katlıyor

aralayıp nefesi hesapsız
güpegündüz
dudağımda oruç bozuyor

ya
birgün tövbe derse !?



..
This poem is Turkish...
ne zaman yunanca bir ezgi dolansa kulaklarımda
aklım utanmadan sana gider
çok üzgünüm sevgilim
seni tanımadan geçirdiğim yıllara
ama daha çok üzgünüm
seni bulacağımı sanarak boşa harcadığım zamanlara
dudaktan dudağa
kucaktan kucağa
dolanarak
senin izini aradığıma
çok pişmanım sevgilim
seni tanımadan geçirdiğim yıllara
ama daha çok pişmanım
aşktan gözümün kör olup
beni böyle sokaklarda
seni aramaya muhtaç bırakacağına
farkında olmadığıma
Can Jul 2014
yine uzaklaşasım var şu mahalleden
balkonuma zeplinimi indirip,
uçan balkonuma atlayıp,
yükselesim, gözden kaybolasım.
bırak beni tatar, uçayım
Muzaffer May 2019
siz beni tanımaz
görünen yüzüme bakarsınız
ben havuçları dikim dikim diker
toprak inim inim inlerken
pembe şalvarlı şeftali soyardım
kalın ağaçlarımın gölgesinde
sulu sulu, vıcık vıcık
ne hoş gelirdi
tüylerin dudak masajı

bitmesin diye
yemez
porschelen tabağa koyardım
kıymetliydik ikimiz de
unutmadan
türküler
söylediğim de olmuştur
deep purple çaldığımda
asyalı kalça
dalgalansın da, durulsun diye
söylemesi ayıp
İyi şarkı çekerdim phuket sokaklarında

sonra, sarhoşluk mitoz duvara
dayandığında kafası güzel kargalar
ve süzülürken larva kolonisi
şeftali kurt(l)anmaya başladı
yatay geçiş hakkıydı elbet

şans işte
kurtulayım paniğiyle
önce çakal
sonra puma karşıladı
flört hayattı şeftaliye
hep aynı dudak gezinecek
değil a
delilah dinlemeye başladı
escobar kılıklı buluşma noktalarında

bir süre sonra
bitmeliydi bu zül
deryaların
aman bre
yine mi
çamaşır yıkamasıyla
martı çığlıkları karşıladı
bir zamanlar damak zevkimi

narkozlu balık yendi önce
boğazın legal sularında
sahil soğuma kimlik sorunca
kalktılar arelacele
aldılar soluğu
dişçi koltuğunda
apse yoktu bereket
takıldı protez
sabahın ilk ışıklarına..

..
In the vicinity of Skalá the miscellaneous image of the Nashema or consciousness of the soul of the Mashiach was discovered that undertook to summarize this Byzantine fight, which had no hold on the detriment of all those children of Adam that was translated by distorted copulations of infamy and psychic morbidities of Judas Iscariot, who was abstracted from his evil infernality by the Fifth Hell of Iblis, god of harmful subtraction as plagiarism of a deteriorated being from his consigned load from the uprooting caves of Iblis, appearing tacitly in the tetragram indicating alef or tav, being a wayward son of David who knows well about caves that sponsored him from the Philistines and those who had the power of Allah, as biblical sovereigns who unloaded the sum of the ego that was transferred on flaming elytra of Cherubim under the edict of a champion and close teacher in the armchair of the bewilderment of other celestial spirits that dozed off from their reveries, until e revealed himself and defended himself from the stews of heaven where he claimed for another equal to him, which was Judas Iscariot.

The secret task was that nothing will stop the Apokálypsis, because the second essay where the manuscripts denoted a real area of eschatological mythology contained manuscripts where the Iblis was already authenticated as being equidistant from Judas, but its magnetization fascinated him, even wanting to obtain it to be the devout image of the first century, where everything was Bereshit from the Beni Masar region of Egypt. Thus doing this genealogy of guideline that documented being created in the salvific parabens of the Kassotide or orifice that had been confined from the concave pectoral relief of the Colosso de Apsila; being this same Vernarth who would expiate himself in absolute solitude, only executing by dump trucks of oxen to feel the centuries that went by over the through of the first century pass slower. The Subtraigo was the standard of the unborn from the womb of the mother of Judas, Cyborea Iscariot. Exorcising what has appeared after thousands of years and from this the instant filled with centuries that will make the apostle the failure of his solar macula, or the paradigmatic mole in ******'s hair, judging immolators who would be indicted in the nihilism of ego that underlies the unity of the capacity of the neat body, whom no one has inter judged in the culmination of a divine plan, which will just begin with the investiture of Himation. The personifications of the Iblis are profuse since the fluctuation is appreciated in the analysis of the ink of the papyri, which are the range of the Nefesh or divine blood that he writes and no other. The perceptible time washer takes us back to Mariah, escorting her son in Nazareth in which time is not time, it is only consciousness of endless enhancement on the ends that press Gethsemani to the opposite degree of lack of gradation or renewable oil in the sublime beatitude with which it was to be mentioned at Easter, where the menorahs were to radiate in the portraits of worlds that follow one another from the septenary that covers his robe. The years oppress the equinox when the Sun presses olive trees that turn their carmine green leaves to brown leaves, for those who let out of the concrete body what makes blessings of the kiss itself to an Iblis god who also abandoned his entity, to reside in the essence that hides the black olive tree. The celestial deprivation of the seawater of Skalá asked the day that the ashes of Cyborea Iscariot will float on his body; whose matriarchal physical body would spread the disconcerting manias when expressing that nothing affects, it is only a slight sting in the entrails of Apollo that has spread the upheavals that are lost so far from him, as well as they have deprived him of wills that speak where his wasteland will be the only conjuncture of a widespread assumption of mythology, as if it were an axiom that would be within a consecrated category of submitting logs, being the gnosis of a quick thought that shelters aphonia and mutes of the gospel that awaits who would really give a kiss without felony.

The Battle of Patmia presided over external wills towards an extroverted theology in all the Matakis or sacred canvases, inserted in the dispossessed who in their last struggle would no longer be worthy beings to mention combatants, neither the Hoplites nor the Achaemenids. They were already the last death throes of the first century, and what the hand writes is first forged by the ink that is the section devoid of the primary ego, with the piety of Wonthelimar that extended in its bilocation towards the northeastern region of El Minya, after the Judas world map. Here the Iblis or archangel agreed to lead the Speleothemes of El Minya with what a right-hander makes relativity of the throne at the edge of the universe, where the affliction faces fought before them, being automatons that will be commanded by their friezes of geniuses, as defective ****** dawn in the creation mud of the adventurous human. From this slime the Iblis arises in Skalá when the fourth day of vertebral battle began, while the hell in the den was subordinated to the will of the congener of the Judas curse in El Minya, concretizing the utensil that let everything run over matter, until the moraines with black rain and volcano lava would make the previous temptation of a false edge return that made the world vary in degrees, which make clairvoyance very higher than the nose of a penitent Judas. Making the critical hell the reintegration of the being that inflicted fervor from head to toe due to the collapsed preconceiving of who does more damage with the claims, than with the head of a Cherub in discredit of a headache. The fifth hell of the Iblís would go on to engender extensive speeches and speeches in idleness where the shadows of their doubts would respond to the obstinate ones that were really intended, even when they flowered in the calender that flew over the shadows of pain, after the winch of conscience would debate the shady intentions in the anger of a god who was confused with himself, making them believe that their laudable salvation would be left by a two-person demonic locution that perceives evil with good and vice versa, that is why the albuminoid of quantum salvation transgressed from serum, speaks in this work of Vernarth as the clister of the Iblis, accusing having to do ablutions to later be admitted for his altruism in the impressionism background in who lives in delight in the high sphere of lust, alter ego of the fallen but grace of neutrality of a seraphim, who became a libertarian in the gift of free will, willingly experiencing the fifth hell of l Iblis, to turn him into the fifth dimension of the tree of life that flourished as an underhanded host, if he is a Madhi Chiita who wants to revile him in his lust.

******* innovated by giving food and drink to the limbo that was an eternal dimension, where specimens of piety spoke with languages of the seven heavens and the seven nights, where the nuances lag behind in an indoctrinated Islamic being, and who testified for a single voice the reincarnation of all the faiths that awaken from conscience, and that does not shy away from the technical risk that precedes the first gradation or the alpha grade of olive oil, on apocalyptic statements even the Lepidoptera that have supplemented the external pouch to carry pollen for the child in the manger. This equivalent pollen will ****** the mystery phraseology of diseases, making the urgent reason and belated conspiracy presented by its antitoxin, which can be hinted aloud, but it gets lost in the Vas Auric that made formulas in the children of indulgence from where it is now tinned. the groin of the Iblís, for the defense of those who destroy sufficiently in those who build in their acoustics in the Speleothemes of El Minya.
The Subtraigo Hell of the Iblis
Muzaffer Apr 2019
iki kartal
geceyarısı
gece karası
içimiz’deki parıltı

elmas göz
İnce bel
iki benzemez
kanat aralığı

ertelenmez gözenek
ve nemli tahıl ambarı
kızıl bir yangın başlatır
şeytanın sırtladığı

kendi gölgesi ay’ın
dolaşan sus, pus koyları
taşar gümüş ibrikten

boşalır göğün kızları ve
renk cümbüşünde gece
ve titrek dudağı yaprağın
öp beni çiçeği gibi
açar koynuna sabahın..
Vaghe stelle dell'Orsa, io non credea
Tornare ancor per uso a contemplarvi
Sul paterno giardino scintillanti,
E ragionar con voi dalle finestre
Di questo albergo ove abitai fanciullo,
E delle gioie mie vidi la fine.
Quante immagini un tempo, e quante fole
Creommi nel pensier l'aspetto vostro
E delle luci a voi compagne! Allora
Che, tacito, seduto in verde zolla,
Delle sere io solea passar gran parte
Mirando il cielo, ed ascoltando il canto
Della rana rimota alla campagna!
E la lucciola errava appo le siepi
E in su l'aiuole, susurrando al vento
I viali odorati, ed i cipressi
Là nella selva; e sotto al patrio tetto
Sonavan voci alterne, e le tranquille
Opre dè servi. E che pensieri immensi,
Che dolci sogni mi spirò la vista
Di quel lontano mar, quei monti azzurri,
Che di qua scopro, e che varcare un giorno
Io mi pensava, arcani mondi, arcana
Felicità fingendo al viver mio!
Ignaro del mio fato, e quante volte
Questa mia vita dolorosa e nuda
Volentier con la morte avrei cangiato.
Né mi diceva il cor che l'età verde
Sarei dannato a consumare in questo
Natio borgo selvaggio, intra una gente
Zotica, vil; cui nomi strani, e spesso
Argomento di riso e di trastullo,
Son dottrina e saper; che m'odia e fugge,
Per invidia non già, che non mi tiene
Maggior di sé, ma perché tale estima
Ch'io mi tenga in cor mio, sebben di fuori
A persona giammai non ne fo segno.
Qui passo gli anni, abbandonato, occulto,
Senz'amor, senza vita; ed aspro a forza
Tra lo stuol dè malevoli divengo:
Qui di pietà mi spoglio e di virtudi,
E sprezzator degli uomini mi rendo,
Per la greggia ch'** appresso: e intanto vola
Il caro tempo giovanil; più caro
Che la fama e l'allor, più che la pura
Luce del giorno, e lo spirar: ti perdo
Senza un diletto, inutilmente, in questo
Soggiorno disumano, intra gli affanni,
O dell'arida vita unico fiore.
Viene il vento recando il suon dell'ora
Dalla torre del borgo. Era conforto
Questo suon, mi rimembra, alle mie notti,
Quando fanciullo, nella buia stanza,
Per assidui terrori io vigilava,
Sospirando il mattin. Qui non è cosa
Ch'io vegga o senta, onde un'immagin dentro
Non torni, e un dolce rimembrar non sorga.
Dolce per sé; ma con dolor sottentra
Il pensier del presente, un van desio
Del passato, ancor tristo, e il dire: io fui.
Quella loggia colà, volta agli estremi
Raggi del dì; queste dipinte mura,
Quei figurati armenti, e il Sol che nasce
Su romita campagna, agli ozi miei
Porser mille diletti allor che al fianco
M'era, parlando, il mio possente errore
Sempre, ov'io fossi. In queste sale antiche,
Al chiaror delle nevi, intorno a queste
Ampie finestre sibilando il vento,
Rimbombaro i sollazzi e le festose
Mie voci al tempo che l'acerbo, indegno
Mistero delle cose a noi si mostra
Pien di dolcezza; indelibata, intera
Il garzoncel, come inesperto amante,
La sua vita ingannevole vagheggia,
E celeste beltà fingendo ammira.
O speranze, speranze; ameni inganni
Della mia prima età! Sempre, parlando,
Ritorno a voi; che per andar di tempo,
Per variar d'affetti e di pensieri,
Obbliarvi non so. Fantasmi, intendo,
Son la gloria e l'onor; diletti e beni
Mero desio; non ha la vita un frutto,
Inutile miseria. E sebben vòti
Son gli anni miei, sebben deserto, oscuro
Il mio stato mortal, poco mi toglie
La fortuna, ben veggo. Ahi, ma qualvolta
A voi ripenso, o mie speranze antiche,
Ed a quel caro immaginar mio primo;
Indi riguardo il viver mio sì vile
E sì dolente, e che la morte è quello
Che di cotanta speme oggi m'avanza;
Sento serrarmi il cor, sento ch'al tutto
Consolarmi non so del mio destino.
E quando pur questa invocata morte
Sarammi allato, e sarà giunto il fine
Della sventura mia; quando la terra
Mi fia straniera valle, e dal mio sguardo
Fuggirà l'avvenir; di voi per certo
Risovverrammi; e quell'imago ancora
Sospirar mi farà, farammi acerbo
L'esser vissuto indarno, e la dolcezza
Del dì fatal tempererà d'affanno.
E già nel primo giovanil tumulto
Di contenti, d'angosce e di desio,
Morte chiamai più volte, e lungamente
Mi sedetti colà su la fontana
Pensoso di cessar dentro quell'acque
La speme e il dolor mio. Poscia, per cieco
Malor, condotto della vita in forse,
Piansi la bella giovanezza, e il fiore
Dè miei poveri dì, che sì per tempo
Cadeva: e spesso all'ore tarde, assiso
Sul conscio letto, dolorosamente
Alla fioca lucerna poetando,
Lamentai cò silenzi e con la notte
Il fuggitivo spirto, ed a me stesso
In sul languir cantai funereo canto.
Chi rimembrar vi può senza sospiri,
O primo entrar di giovinezza, o giorni
Vezzosi, inenarrabili, allor quando
Al rapito mortal primieramente
Sorridon le donzelle; a gara intorno
Ogni cosa sorride; invidia tace,
Non desta ancora ovver benigna; e quasi
(Inusitata maraviglia! ) il mondo
La destra soccorrevole gli porge,
Scusa gli errori suoi, festeggia il novo
Suo venir nella vita, ed inchinando
Mostra che per signor l'accolga e chiami?
Fugaci giorni! A somigliar d'un lampo
Son dileguati. E qual mortale ignaro
Di sventura esser può, se a lui già scorsa
Quella vaga stagion, se il suo buon tempo,
Se giovanezza, ahi giovanezza, è spenta?
O Nerina! E di te forse non odo
Questi luoghi parlar? Caduta forse
Dal mio pensier sei tu? Dove sei gita,
Che qui sola di te la ricordanza
Trovo, dolcezza mia? Più non ti vede
Questa Terra natal: quella finestra,
Ond'eri usata favellarmi, ed onde
Mesto riluce delle stelle il raggio,
È deserta. Ove sei, che più non odo
La tua voce sonar, siccome un giorno,
Quando soleva ogni lontano accento
Del labbro tuo, ch'a me giungesse, il volto
Scolorarmi? Altro tempo. I giorni tuoi
Furo, mio dolce amor. Passasti. Ad altri
Il passar per la terra oggi è sortito,
E l'abitar questi odorati colli.
Ma rapida passasti; e come un sogno
Fu la tua vita. Iva danzando; in fronte
La gioia ti splendea, splendea negli occhi
Quel confidente immaginar, quel lume
Di gioventù, quando spegneali il fato,
E giacevi. Ahi Nerina! In cor mi regna
L'antico amor. Se a feste anco talvolta,
Se a radunanze io movo, infra me stesso
Dico: o Nerina, a radunanze, a feste
Tu non ti acconci più, tu più non movi.
Se torna maggio, e ramoscelli e suoni
Van gli amanti recando alle fanciulle,
Dico: Nerina mia, per te non torna
Primavera giammai, non torna amore.
Ogni giorno sereno, ogni fiorita
Piaggia ch'io miro, ogni goder ch'io sento,
Dico: Nerina or più non gode; i campi,
L'aria non mira. Ahi tu passasti, eterno
Sospiro mio: passasti: e fia compagna
D'ogni mio vago immaginar, di tutti
I miei teneri sensi, i tristi e cari
Moti del cor, la rimembranza acerba.
Muzaffer Apr 2019
intihara zorladığım
kaçıncı şiir bu asu
kaçını bıçakladım
güzden bu yana
güz vakti doğmuştu sahi
gitarı vurmuştum
gözü karartıp
naaşı yükledi omzuma
çantada iki ceset
vurduk kendimizi dalgalara
kız kulesini görmeliydin
nasıl da süzüyordu acınası
silikonlu göz parıltımı
of be asu
yorma beni
kader miydi
kurbanı seçen
ne bileyim
bilmeyi de istemem
scarlet gibi delip geçti işte
Muzaffer May 2019
paraftan ziyade
ıslak imzalarınız mutlu ediyor beni
o yüzden
kırmızı öpücükler bırakıyorum
banyo aynasına rujunuzdan
her sabah

ve geceden kalma
açık, saçık sözleri
düzenlice katlayıp
hafızamda ütülüyorum
buruştukça günboyu

seviyorum ıslak imzalarınızı
elimde değil
aç parmak uçlarınız
dolanıyor boynuma
saçımda daireler çiziyor
dikkatim dağıldığında
yıldırım düşmesi gibi sıcaklık
kaskatı kesiliyor
döner koltuğumda
ayağa kalkamıyorum
Pierre’den

ıslak imzalarınız hep aklımda
hız limiti veriyor
eve dönüş yolları
mil çekiyor dudaklarıma
kapıda karşılamanı
umud ediyorum dün gibi
her akşamın tadı
dünden başka

ıslak olan herşeyinizi
seviyorum aslında
heyelana kapıldığınızı mesela
ve şiddetle boşaldığınızı
yükseklerden
derin ormanlarıma

durdurmak büyük haz veriyor sizleri
bir çınar gibi
iki pembe dudak aranızda...

sımsıkı sarılıyorum
savurdukça kırbaç gibi
sadakat saçlarınıza..
Yanıldım
Yalnızdım da
Hayallerim geçmişimi öldürene kadar.
Köpeğimi, yıldızlarımı ve sokak lambamı çaldılar

O köpekti
Benimle ağlayan
Şimdi çığlıklarımı bile duyamayan

O yıldızlardı
Beni bağlayan
Şimdi denizlerde boğulan

O sokak lambasıydı
Her gece hayallerime ışık tutan
Şimdi uykusuz ve yalnız bırakan.

Ve o gecelerin ardından
Uyandım yine, benim için karanlık bir güne
Kurumuş birkaç ağaç, kirli bir deniz
Muzaffer May 2019
aşk
birkaç ay
bolluk ve bereketle
ruhumu ve zihnimi giydirdiğinde
şükran günü kadar mutluydum..

-her şey yolunda sophie
-günaydın papatyalar, güller ve duvardaki kediler
-deli maria, karnına kıymalı börek gömmeye ne dersin?
-sevgili arı, lütfen at sineğine binip gider misin tatlım?
-beyaz mı, giydin bugün? hımmm öpüyorum onu
-çıkışta duraktan alırım seni, mahfele gideriz

ay gümüşse, güneş altındır gerçekliğinde
aşkın beni kıskandığını hissetmeye başladım bi süre sonra
talihsiz bir kara çarşamba yürüyordu üstüme salı’dan
ve kalp kırmayı denedi yüksek perdeden, ve kırdı da
hücrelerimden striptiz yaparak ayrıldı kıçı açık

aşkın, ağzı kapalı tutulması gereken
uçucu bir madde olduğunu anladığımda
salak bir tiner şişesi vardı yanımda
bir de kapağı tura gelen
ben..

..
Muzaffer Apr 2020
kim olduğumu
kendime ilk kez sorduğumda
tek gözlü karanlık bir odada
sırtımı sevgi dolu bir kaya'ya
dayamış olmanın verdiği huzurla
radyo'dan geçen şarkıların
plakalarını not ediyordum

biraz daha büyüdüğümde
mahalle çeşmesindeki
öfkeli kalabağın
al topuklarında köpüren
halı popülasyonunda
kovayla eve su taşımanın
bir kamu hizmeti
olduğu bilincine vardım
ki
şalvarı dizine dek sıyrılmış
antilop sürüsü
beni cezbetmeye başladığında
milli parkların en değerli
savunucusu olacağımı biliyordum

seraglio noktasındaki
haliç kıyısına kaydımı yaptırdığımda
ortaokul'da aldığım yara kabuğunun
kendiliğinden düştüğünü farkettim

tüm zamanların
en iyi ingilizce çevirmeni olabilmek
kırmızı başlıklı kıza
orman yolculuğunda eşlik etmekti
üç yıl sonunda formasyon
dezenformasyona dönüştüğünde
hipotenüs paramparça olmuş
ortak bölenlerin en büyüğü kader
farklı
fuckülte kapılarında
öpüşmeleri ertelemişti

yetişkin olduğumda
türk lirasının konvertibilite
durumları ve
aet'ye uyumsuzluk
sebeplerini araştırırken
onlarca tezgahta tecrübe
sahibi oldum

pera'nın
büyülü çiftliklerine meraklı
ineklerine müzükle terapi de
bulunma görevini üstlendiğimde
yeni bir kesiğe doğru
yola çıktığımı bilmiyor
sabahı şantözle
işkembecide karşılıyordum
fakat
aramızda ki bu tarifsiz nefasetin
kaşıkçı elması'yla uyumaktan
daha da
paha biçilmez olduğunu
evlendiğinde çok daha iyi
anladım

ve sonacıma
soluklanma gizeminin
sanatın diğer dallarında
daha yaşamsal bir döngüye
sahip olduğu fikri
daha cazip hale geldi

artık
biyolojik olarak bittiğimin
fizyolojik yaptırımlarına
yakınen şahit olduğumu
hissettiğim bugünlerde
bazı organları
özlemle anıyor
sadece birinin
verdiği dimdik morelle
pierre'den
haliçe
kahve ısmarlıyorum
This poem is Turkish.. Thank you for read.
Muzaffer Mar 2019
merhaba sarnıçları alnın
ve alt parlamentosu
kaz ayaklarım
sizi seviyorum

değirmen
kaçkını saçlarım merhaba
koşudan yorgun mu
apak sevdanız
fukaralık gibi
beni yalnız bırakmadınız

gözlerim merhaba
ne canlar yaktınız kim bilir
çoğundan haberim olmadı
çocuk mu hala bakışlarım
bulansa da mavilikler
deniz feneri gibi
ümit burnu’ndayım

merhaba dilim
kem konuştun bazen duydum
duydu absolut üzengim, çekicim
kemik meselesi deme
lâkin
erdemine alkışım
her daim özür diledin

merhaba
acı patlıcanlar
kırağ çaldınız hep
bir kadının dudağında
refuse edildiniz çoğu zaman
pek azınız durmakta
dudaklarda ya
ıslık çalan
buselere merhaba

merhaba, merhaba
ellerim, ayaklarım
bazen boş yola çıktınız
dolu rızkla döndünüz
cana gözkulak oldunuz
minnettarım...

(şşştt.
sen dersini yap
bakıyim...)

merhaba yüreğim
kaç şıpsevdi konakladı
kim bilir
kaçı hançerleyip kaçtı
yine de memnunum senden
ara da bir
cızz etmesen
ama ne şereftir ölüm
senin kudretli elinden
uyurken gel
ve canımı yakma

öte yanda ki
ekmekli kadayıf zaten...
Vaghe stelle dell'Orsa, io non credea
Tornare ancor per uso a contemplarvi
Sul paterno giardino scintillanti,
E ragionar con voi dalle finestre
Di questo albergo ove abitai fanciullo,
E delle gioie mie vidi la fine.
Quante immagini un tempo, e quante fole
Creommi nel pensier l'aspetto vostro
E delle luci a voi compagne! Allora
Che, tacito, seduto in verde zolla,
Delle sere io solea passar gran parte
Mirando il cielo, ed ascoltando il canto
Della rana rimota alla campagna!
E la lucciola errava appo le siepi
E in su l'aiuole, susurrando al vento
I viali odorati, ed i cipressi
Là nella selva; e sotto al patrio tetto
Sonavan voci alterne, e le tranquille
Opre dè servi. E che pensieri immensi,
Che dolci sogni mi spirò la vista
Di quel lontano mar, quei monti azzurri,
Che di qua scopro, e che varcare un giorno
Io mi pensava, arcani mondi, arcana
Felicità fingendo al viver mio!
Ignaro del mio fato, e quante volte
Questa mia vita dolorosa e nuda
Volentier con la morte avrei cangiato.
Né mi diceva il cor che l'età verde
Sarei dannato a consumare in questo
Natio borgo selvaggio, intra una gente
Zotica, vil; cui nomi strani, e spesso
Argomento di riso e di trastullo,
Son dottrina e saper; che m'odia e fugge,
Per invidia non già, che non mi tiene
Maggior di sé, ma perché tale estima
Ch'io mi tenga in cor mio, sebben di fuori
A persona giammai non ne fo segno.
Qui passo gli anni, abbandonato, occulto,
Senz'amor, senza vita; ed aspro a forza
Tra lo stuol dè malevoli divengo:
Qui di pietà mi spoglio e di virtudi,
E sprezzator degli uomini mi rendo,
Per la greggia ch'** appresso: e intanto vola
Il caro tempo giovanil; più caro
Che la fama e l'allor, più che la pura
Luce del giorno, e lo spirar: ti perdo
Senza un diletto, inutilmente, in questo
Soggiorno disumano, intra gli affanni,
O dell'arida vita unico fiore.
Viene il vento recando il suon dell'ora
Dalla torre del borgo. Era conforto
Questo suon, mi rimembra, alle mie notti,
Quando fanciullo, nella buia stanza,
Per assidui terrori io vigilava,
Sospirando il mattin. Qui non è cosa
Ch'io vegga o senta, onde un'immagin dentro
Non torni, e un dolce rimembrar non sorga.
Dolce per sé; ma con dolor sottentra
Il pensier del presente, un van desio
Del passato, ancor tristo, e il dire: io fui.
Quella loggia colà, volta agli estremi
Raggi del dì; queste dipinte mura,
Quei figurati armenti, e il Sol che nasce
Su romita campagna, agli ozi miei
Porser mille diletti allor che al fianco
M'era, parlando, il mio possente errore
Sempre, ov'io fossi. In queste sale antiche,
Al chiaror delle nevi, intorno a queste
Ampie finestre sibilando il vento,
Rimbombaro i sollazzi e le festose
Mie voci al tempo che l'acerbo, indegno
Mistero delle cose a noi si mostra
Pien di dolcezza; indelibata, intera
Il garzoncel, come inesperto amante,
La sua vita ingannevole vagheggia,
E celeste beltà fingendo ammira.
O speranze, speranze; ameni inganni
Della mia prima età! Sempre, parlando,
Ritorno a voi; che per andar di tempo,
Per variar d'affetti e di pensieri,
Obbliarvi non so. Fantasmi, intendo,
Son la gloria e l'onor; diletti e beni
Mero desio; non ha la vita un frutto,
Inutile miseria. E sebben vòti
Son gli anni miei, sebben deserto, oscuro
Il mio stato mortal, poco mi toglie
La fortuna, ben veggo. Ahi, ma qualvolta
A voi ripenso, o mie speranze antiche,
Ed a quel caro immaginar mio primo;
Indi riguardo il viver mio sì vile
E sì dolente, e che la morte è quello
Che di cotanta speme oggi m'avanza;
Sento serrarmi il cor, sento ch'al tutto
Consolarmi non so del mio destino.
E quando pur questa invocata morte
Sarammi allato, e sarà giunto il fine
Della sventura mia; quando la terra
Mi fia straniera valle, e dal mio sguardo
Fuggirà l'avvenir; di voi per certo
Risovverrammi; e quell'imago ancora
Sospirar mi farà, farammi acerbo
L'esser vissuto indarno, e la dolcezza
Del dì fatal tempererà d'affanno.
E già nel primo giovanil tumulto
Di contenti, d'angosce e di desio,
Morte chiamai più volte, e lungamente
Mi sedetti colà su la fontana
Pensoso di cessar dentro quell'acque
La speme e il dolor mio. Poscia, per cieco
Malor, condotto della vita in forse,
Piansi la bella giovanezza, e il fiore
Dè miei poveri dì, che sì per tempo
Cadeva: e spesso all'ore tarde, assiso
Sul conscio letto, dolorosamente
Alla fioca lucerna poetando,
Lamentai cò silenzi e con la notte
Il fuggitivo spirto, ed a me stesso
In sul languir cantai funereo canto.
Chi rimembrar vi può senza sospiri,
O primo entrar di giovinezza, o giorni
Vezzosi, inenarrabili, allor quando
Al rapito mortal primieramente
Sorridon le donzelle; a gara intorno
Ogni cosa sorride; invidia tace,
Non desta ancora ovver benigna; e quasi
(Inusitata maraviglia! ) il mondo
La destra soccorrevole gli porge,
Scusa gli errori suoi, festeggia il novo
Suo venir nella vita, ed inchinando
Mostra che per signor l'accolga e chiami?
Fugaci giorni! A somigliar d'un lampo
Son dileguati. E qual mortale ignaro
Di sventura esser può, se a lui già scorsa
Quella vaga stagion, se il suo buon tempo,
Se giovanezza, ahi giovanezza, è spenta?
O Nerina! E di te forse non odo
Questi luoghi parlar? Caduta forse
Dal mio pensier sei tu? Dove sei gita,
Che qui sola di te la ricordanza
Trovo, dolcezza mia? Più non ti vede
Questa Terra natal: quella finestra,
Ond'eri usata favellarmi, ed onde
Mesto riluce delle stelle il raggio,
È deserta. Ove sei, che più non odo
La tua voce sonar, siccome un giorno,
Quando soleva ogni lontano accento
Del labbro tuo, ch'a me giungesse, il volto
Scolorarmi? Altro tempo. I giorni tuoi
Furo, mio dolce amor. Passasti. Ad altri
Il passar per la terra oggi è sortito,
E l'abitar questi odorati colli.
Ma rapida passasti; e come un sogno
Fu la tua vita. Iva danzando; in fronte
La gioia ti splendea, splendea negli occhi
Quel confidente immaginar, quel lume
Di gioventù, quando spegneali il fato,
E giacevi. Ahi Nerina! In cor mi regna
L'antico amor. Se a feste anco talvolta,
Se a radunanze io movo, infra me stesso
Dico: o Nerina, a radunanze, a feste
Tu non ti acconci più, tu più non movi.
Se torna maggio, e ramoscelli e suoni
Van gli amanti recando alle fanciulle,
Dico: Nerina mia, per te non torna
Primavera giammai, non torna amore.
Ogni giorno sereno, ogni fiorita
Piaggia ch'io miro, ogni goder ch'io sento,
Dico: Nerina or più non gode; i campi,
L'aria non mira. Ahi tu passasti, eterno
Sospiro mio: passasti: e fia compagna
D'ogni mio vago immaginar, di tutti
I miei teneri sensi, i tristi e cari
Moti del cor, la rimembranza acerba.
L'uomo, monotono universo,
Crede allargarsi i beni
E dalle sue mani febbrili
Non escono senza fine che limiti.

Attaccato sul vuoto
Al suo filo di ragno,
Non teme e non ******
Se non il proprio grido.

Ripara il logorio alzando tombe,
E per pensarti, Eterno,
Non ha che le bestemmie.
L'uomo, monotono universo,
Crede allargarsi i beni
E dalle sue mani febbrili
Non escono senza fine che limiti.

Attaccato sul vuoto
Al suo filo di ragno,
Non teme e non ******
Se non il proprio grido.

Ripara il logorio alzando tombe,
E per pensarti, Eterno,
Non ha che le bestemmie.

— The End —