Kaibigan,
Naalala mo pa ba ang masasaya nating kwentuhan?
May konting joke lang iyo mo na agad tatawanan,
Sumasabay pa ang mga laway **** nagtatalsikan,
Na nagkalat sa mukha kong iyo mo pa ngang pinupunasan.
Sa kanto,
Naalala mo pa ba ang ating istambayan?
Nagpapasama ka sa’kin matanaw mo lang ang crush **** dadaan,
Ngunit dedma ka, hindi ka nilingon kahit sinigaw mo na ang pangalan,
Kaya minsan umuuwi tayong ikay bigo at kung minsan ay luhaan.
Sa tabing ilog,
Iyo mo rin bang naaalala’t natatandaan?
Sa puno ng mangga doon tayo nagtayo ng bahay-bahayan,
Dun tayo nagdadala ng pagkain para sabay tayong mananghalian,
At dun ko na saksihan ang iyong kakaibang katakawan.
Pagkatapos ng bakasyon,
sabay tayong pumapasok sa eskwelahan,
Kapag break time magkasamang nakikisalo sa mga kaklase, nakikipagburautan,
Sa takdang aralin sabay tayong gumagawa at nakikipagkopyahan,
At sa pag-uwi sabay din tayong dumidiretso sa komputeran at bilyaran.
At nung nagsembreak,
Asan ka na nga ba aking kaibigan?
Hindi na kita nakita’t matagpuan sa kung saan,
Lumingon na ako sa likod, kaliwa at sa kanan,
Ngunit ang anino mo hindi ko na matagpuan.
