i.
the Hibiscus is the paradisiacal
armistice of quagmire and wind:
leave it there anchored to Earth.

ii
when it rains, it bows to no one;
when it genuflects to no bird,
  it trills on the red of the moseying hour—
nobody sees the Hibiscus.
  only the children of the vandal.

iii.
last summer we had makeshift
bubble machines and in the high-rise
  of the twilight's cradle, we ran
viciously against the humdrum town
  blowing bushels of laughter at
the dreary populace — the brooms
  to a sweeping rustle, unsettled dust
mounting the ether.
         we hurtled across the
infantile roads like they owed us something finitely attributed
     to our locomotives.

iv.
  the Semana Santa had gone by
and the season, no matter how promisingly redolent with emollient brush
   of wind and laboring silence, held
no reprise — the Hibiscus,
   it is not alone in the quiet verdigris.

v.
  somewhere amid the hubbub of city,
there is a pendulum of line biting
   the shore of waiting repeatedly.
only steel scaffolds erected and no
   flagrant scent aroused. peregrinating
in the haloed hour, the nascent furl of
    belch from vociferous iron-clad beasts
in all of EDSA

   and when i look at people around me
they look like gumamelas, finally,
    yet i am

        not coming home.

The wind howls to the craters of the moon, wondering if its lack of breath is another respiratory disease waiting to happen
As bodies crash into the ocean and casualties increase by every bottled up sensibility
The cracks of cardboard doors fill up the voids of emptiness,
Emptiness of washed up filth and five days worth of street toxic meant for the guts too vacant to feel
Their doors quiver to every knock and exhale, families too hungry, awaiting to devour assurance of safety
Just this once, they are asking for a little more
Than numbered days of handfuls of rice and rock salt, enough to feed the mouths of eight
Teeth clicking to every bite, bones clashing together to prolong the food not more than a mouthful
However this time the clicking doesn’t stop
It intensifies as street light poles plummet into windows and shards are washed away, seeping through soaked doors
They are told to leave these places without titles but this unnamed land is their entitlement and home
Their mother whose tongue is a symphony of lullabies remains silent, hoping for the storm to pass
Lips swollen from biting, she looks at her children with fear in her eyes, tears reflecting the shattered bulb that hangs by the kitchen ceiling
She links her arms to her children’s, grips their skin tightly hoping to warm their shivering exterior while whispering the words “they’ll come for us”

Time elapses and the water rises, their properties enveloped by the disease
Their house disappears along with it, in a downward current of pitch black and rotten forestry
What is left is a family of seven, arms linked and accompanied by the howling wind,
Slowly diminishing with its lack of breath, becoming a nationwide debris

n.j.

Bakit ba
Ganito sa pinas
Kung saan masyado tayong tutok sa tamang landas

Landas na di naman natatahak
Pagkat lahat ng pangako ng mga naging pangulo ay puro palpak

Ano nga ba ang tamang landas
Palagi na lamang itong bukambibig ng mga taong malalaki ang bibig ngunit maliliit at malalamig naman ang mga puso.

Wagas kung makapagsabi ng tamang landas
Kailan ba magwawakas ang pagpapatag sa tamang landas
Tila masyado nang nabigyang importansya ang paghahanda sa tamang landas
Na naaaksya na ang pera ng ating mga probinsya


Ang mga pangakong napako
Ang mga pulitkong napako na sa pagtahak sa landas na ito
Na tila nakakalimutan na nilang isama ang sambayanan sa pagtahak nito
Ang mga mamamayang pilipino na naubusan na ng lakas
Pagkat wala na halos mailagay sa hapagkainan na bigas
Sa walang katapusang pag taas ng tax upang mabuo at mapatag lang ang sinasabing tamang landas

Mga pukitikong
Masyado nang naging overly attached sa tamang landas
Na tila konting lubak lang kuha agad sa kaban ng bayan... Sa pera ng mga mamamayan.. Upang magpagawa ng bagong daan. Mas matuwid na daan. Wow. Gusto nyo ba ng sapak?


Bakit hindi nalang hayaan ang malubak na daan?
Bakit hindi nalang hayaan ang konting baluktot sa daan?

Basta siguraduhin lang natin na tama ang ating pupuntahan.
Na pagdating natin sa ating paroroonan, paglingon natin ay wala na tayong babalikan dahil wala na tayong naiwan.
Magkaroon man ng galos sa paglalakbay, ang sakit ay kayang pawiin ng haplos ng kapwa pilipinong naging kasama mo sa pagtahak ng daan na tnahak ng bawat pilipino.

Ang kailangan namin ay isang pinuno
Hindi pangulo na ituturo lamang ang tamang daan habang nakasakay sa kanyang mamahaling sasakyan at hindi na namamalayan na kanya na palang naiwan ang mga mamamayan.

Magsusulat ako ng tula,
Ilulubog sa balde baldeng tubig,
Tila nalulunod na mga letra,
Sumasayaw sa imahinasyon ng bukas.

Ako'y batang naglalaro sa hangin,
Dala ang pait ng iyong alaala,
Ilalapit sa bukana ng langit,
**matapos lamang kita.

Namis ko ang mga panahon,
na naglalakad ako papunta at pauwi mula trabaho
Sumasakay sa jeep, mukhang tanga, nagaabang sa kanto
Sulyap ko si kuya, nangungulangot ng patago
Nakatingala sa langit, ngiti ko'y tila ipinako

Masaya sumabay sa takbo ng mga tao
Kita mo lahat ng ganda at panget sa mundo
Maging avon man o ever bilena ang gamit
May lunes parin na maiiputan ka ng pato.

Namis kong mag tsinelas palabas ng bahay
Ngayon 3inches na ang taas ng yapak ko
Pati din ang jansport na laging nakasabit
Ngayon para akong magtatahong walang buena mano

Madaming nabubunyag sa aking biyahe
Malalagkit na sulyap ni kuya sa pasahero
Ngayon nga'y may pisong nalaglag sa tabi
Dadamputin sana ni ate kaso naunahan ko

Hiwaga sa'kin, saan kaya siya patungo?

Kahapon, noong gabi
Noong tulog ang mga ibon
Noong umiiyak ang mga tala
Dama ko ang iyong hiwaga

Ako ay iyong minasahe
Tila binugbog na sibuyas
Mga kamatis na nagdurugo
Palihim mo akong niluto

Dahan dahan ang haplos
Mula apoy hanggang upos
Dala ko ang mga pasa
Ultimo mga halik na basa

Mura lang ang aking binayad
Dumukot sa butas na bulsa
Dinig ko hanggang kusina
Ang tawag ng aking sikmura

Araw araw ako'y naglalakbay
Sa jeepney at tryk, nakasakay
Madalas naglalakad sa tulay
Nakasilong sa dahong makukulay

Nang dumilat ang ulap at nagmasid
Aral sa buhay ko'y dumarami
Bilang ng tao at hilaw na kapatid
Ako'y saksi sa kanilang pasanin

Matatandang panot, hayop na pilay
Batang walang saplot, naka-bitay
Babaeng may sanggol na alay
Kumakatok, nanlilimos ng karamay

Binuksan nila ang mga mata ko
Sa katotohanang pilit tinatago
Mga bangungot sa bawat kanto
Nabubulunan sa hiram na piso

Sa bawa't yapak ng aking lakbay
Dama ang kayamanan ng tao
Higit pa sa laman ng aking bulsa
Ang gintong binuo sa katauhan ko

*Taya!

be blunter not, be no folly still:
this is our heartland's voice.

we are not this land's tenant,
nor are we the shadows that inhabit
  light — this is out highest meed,
we go on with nobler steads.

  languorous scraps of warfare
  and a ****** of metal heed the
  clarion call of our oneness yet when
   it rains all shall rend in rust
    as how our nation
    furiously drowns yet emerges
     victorious past the renegade of hours!

  in it and from it
shall rise the true meaning
    of our blood.
our large voices mellow down
   in our guts outdoing our smallness - there is a river of
   phantasmagoria yet its
   rustle is same in its breadth in
     our deep land. o, yelp never a lie!
  
consider truthfully brutal
   affording solace:
  it is our form reshaping our body.
  it is our wills carving our flesh.
  it is the dreams that are ensanguined
     in us that forge the arms of
      our fatherland: language!