Is me n u,
Two souls tied in one knot,
Two hearts one melody,
From dimples to wrinkles,
Sharing and caring,
Even specs and false teeth.
Forgive and forget,
Till death doth us part.
2/9/2025

Τριλογία της αυγής












-----


        

Θέλω


α
Την ζωή που κανείς
πριν από μένα δεν διάβηκε.
β
Την σιωπή που μιλάει
και στάζει μόνο για μένα,
σε αφώτιστα ακόμα αστέρια.
γ
Το σπασμένο κομμάτι γυαλί
που περιμένει τη γυμνή μου πατούσα,
να το θραύσει,
να το συνθλίψει,
να το κάνει κομμάτια.
δ
Την ίσκα που μου τρώει τα σωθικά,
και το φιλί μου για ένα φυτίλι,
που ανάβει και σβήνει σαν τις ελπίδες.
ε
Εσύ και εγώ,
σαν μια θνητότητα που αναβάλλεται,
σα.... να... μην ήμασταν ποτέ εδώ,
και όμως ήμασταν,
σαν εκείνες τις στιγμές που γλιστρούν
σαν αμμόλοφοι στη θύμηση.

ζ
Σαν ένα φυτό που αναρριχάται
σε συστροφή αιώνια,
σπρώχνοντας τον χρόνο και τον τόπο
εκτός από την αρχή και το τέλος.
η
Το Νάμα που με λούζει
νερό σε κάθε δείλι και χάραμα,
μια αίσθηση αόριστη και παρούσα,
σαν όνειρο που περνά δίπλα σου.
θ
Κορμί δικό μου λένε πως είναι,
μα η σκιά του ποτέ δεν συμφωνεί.
Δεν είναι το σώμα που με καθορίζει,
είναι το κενό που γεμίζει.
ι
Τρυγώ την κάθε φλαμουριά που βρίσκω,
και γύρω από το σπίτι σπέρνω φλόμους,
για να σκεπάσουν τις αλήθειες
που ξεφεύγουν σαν φωτιά.







--------




   Μη με παρεξηγείτε





ανήκω σε ένα άλλο είδος,
μια άλλη γενιά.
Πείτε πως δεν υπάρχω,
πείτε πως ήδη έχω φύγει.
Μαζί μου παίρνω
όλους τους μύθους,
τα παραμύθια της Χαλιμάς.
Και αόρατη από πριν,
χάνονται τα ίχνη,
όπως κρύβεται το φίδι
βαθιά μες στην άμμο.
Μόνο να...
η δική μου κρυψώνα
είναι υγρή και σκοτεινή,
ροζ... ροζ... ροζ... ροζ,
γλιστερό ροζ...
υγρό ροζ...
το ροζ μονοπάτι,
εκεί που όλα αρχίζουν
και όλα τελειώνουν.
"Μα δεν θα με θάψετε κιόλας"
εκεί που θα είναι κενό,

θα φυτρώνουν πικραλίδες και  νούφαρα
σε  στεριά και ....λίμνες
βουνά ..... πεδιάδες  
ακροποταμιές .......χαράδρες
έτσι  θα πορευτούμε   -και πάλι μαζί.




















---------



Μήπως και βρέξει




Εικόνα πρώτη:

Έχουμε πεθαμένους,
ζωντανούς νεκρούς, για ποικιλία.

Εικόνα δεύτερη:

Όσοι ονειρεύονται ακόμη λευτεριά,
θυμούνται στιγμές ζωής,
μα δεν θρηνούν φανερά,
ντρέπονται που δεν τα κατάφεραν.

Εικόνα τρίτη:

Στο πέλαγος, εκεί που πλέναν τα πόδια τους κάποτε,
πλέουν φωτογραφίες προγόνων,
όμως δεν θρηνούν και πάλι.

Εικόνα τέταρτη:

Εκεί έξω, κάποιοι κλέβουν ό,τι άφησαν οι τελευταίοι,
και οι διαθήκες πετσοκομμένα κορμιά... κι αυτές.
Εικόνα πέμπτη:

Η γη  δεν συμμετέχει.

Επίλογος:

Θυμήθηκα πως κάθε φορά που έβρεχε,
έκανα μια ευχή, ευχή χωρίς όνομα
όχι συγκεκριμένη —
απλά έβγαινε ένα «αχ».
Και αμέσως η μνήμη απολάμβανε στιγμές,
ενώ εγώ, παρατηρητής,
ανήμπορος ακολουθούσα.





Μαρία Πανούτσου
All rights reserved
Ποιήματα σε εξέλιξη 2025

End of another season
It gives you another reason
Moving along in different
          Kinds of weather
Reason to believe
Seasons come and go
Some are fast
Some are slow
You have to make it last
Don’t be so fast
End of another season
It gives you another reason
Season ends

A spark, a glance, a whispered word,
A longing deep, a soul unstirred.
The everyday, the same old dance,
A love grown quiet, a fading chance.

But words like wine, a potent brew,
Can paint a world, exciting, new.
Of touch and taste, of skin on skin,
Where passion blooms, and lives within.

Not just a need, a simple claim,
But whispered secrets, a lover's game.
Desire unveiled, no longer shy,
A shared adventure, you and I.

The fire sleeps, it embers low,
****** whispers help it grow.
Imagination takes its flight,
And paints the darkness full of light.

So read aloud, let words take hold,
A story whispered, brave and bold.
For in that fire, rekindled bright,
A deeper passion finds its light.

WHITE GLASS
RED DRESS
BLUE SKIES
  
YOU’RE HERE, I’M FINE

DARK NIGHTS
GOOD BOYS
BROWN EYES

YOU’RE MINE, STRAIGHT LINES

SHARP KNIVES
GOOD WIVES
BLUE TILES

YOU LEFT, WHAT’S MINE?

I fought to belong,
But no bond grew.
I walk away …..
Freed from a war
Never mine to win,
Ready for paths
That will welcome me.

I have let you go

then why do I

still find you

in my heart?