Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
JOJO C PINCA Nov 2017
Paunawa sa babasa:

Hiniling ng isa kong kaibigan na relihiyoso na gawan ko daw s'ya ng tula tungkol sa ikalimang wika ni Kristo noong nagdaang Mahal na Araw kaya kahit Atheist ako ay ginawa ko ang Free Verse (Malayang Taludturan) na ito.



“Nauuhaw ako”

Malalim ang baon ng mga pako sa kanyang mga kamay at paa. Mahigpit din ang pagkakatali ng lubid sa kanyang mga braso. Napapalibutan siya ng mga kaaway, nagsusugal at nag-iinuman ang mga sundalong Romano habang nililibak siya ng mga Pariseo. Tiyak na wala s’yang kawala. Naghahalo ang dugo at pawis magkasabay itong umaagos palabas mula sa kanyang katawan; hindi na rin n’ya maalala kung ilan ng sampal, suntok, sipa at palo ang kanyang natanggap. Sa gitna ng kanyang paghihirap binigkas ni Hesus ang kanyang ikalimang wika:

“Nauuhaw ako”

Kagabi lang bago s’ya dakpin ng mga tampalasan ay nagmakaawa s’ya sa hardin ng Getsemane at taimtim na hiniling sa kanyang Ama na kung maaari sana ay huwag na n’yang danasin ang paghihirap na ito. Subalit hindi s’ya dininig nito.

“Nauuhaw ako”

Siya ba ang kailangan na magdusa, obligado ba s’ya na bayaran ang kasalanan ng iba? Bakit s’ya ang inutusan ng kanyang Ama para akuin ang sala ng sangkatauhan? Masyadong mabigat ang pasanin na ito para sa isang hamak na karpintero na gaya n’ya.

“Nauuhaw ako”

Ito ba ang kapalit ng pagiging masunurin at mabuting anak ang masadlak sa laksang dusa at malagim na paghihirap? Nasasabik na s’yang umupo sa tabi ng kanyang ama; hinahanaphanap n’ya na ang papuring awit ng mga Anghel sa langit.

“Nauuhaw ako”

Nilikha ba ang sanlibutan at ang mga tao upang sa bandang huli ay maging mapaghimagsik sila at walang galang sa kanilang lumalang? Bakit punong-puno ng kalupitan at karahasan ang mundo?

“Nauuhaw ako”

Hindi sapat ang tubig o ano mang inumin para mawala ang kanyang uhaw na nagmumula sa puso; ang pag-ibig ng sangkatauhan ang kanyang inaasam.
Thirty six years after they last were held in  pre-war Berlin
The games of the Olympiad were all set to begin
This time though, in Munich, set to host the sports worlds greatest show
It was the night before the opening, and all were set to go

August 26th, the games did start and all was going well
But ten days in, the world was shook, and Munich was now a hell
Where terrorists changed how the world would see these famous games
From that date on, The Olympic world, would never be the same

Mark Spitz, that year, set records as he won seven swimming golds
Olga Korbut, elfin princess, stole our hearts with moves so bold
Frank Shorter won the marathon for America, and he was German born
But, Munich's games are famous for the actions, that September morn

Close your eyes, remember back, if you are of the age
Remember those victorious, who were outstanding on that stage
Steve Prefontaine, he came up short, Lasse Viren, he did what he set to do
Think back now to that late summer day in nineteen seventy two

Eyes closed, still remember....David Berger, Mark Slavin and Kehatt Shorr
Seew Friedman, Josef Gutfreund,Elieser Halfin, and you know there is five more
Josef Romano, Amizur Shapira, not tweaking any pictures in your mind,
Andre Spitzer, Jaakow Springer, Mosche Weinberger...any memories do you find?

These men all were Olympians, judges, coaches, athletes, refs
September 5th is now famous, it's remembered for their deaths
They all should be remembered, for their lives, for why they came
They all reached the highest level, they had made it to The Games

Did they ever win a medal ? Would they ever get their glory?
They're remembered as a victim, unfortunately that's their story
It's 40 years on, London hosts, The IOC does not
Take a single minute, give these Olympians a thought

Now close your eyes again and think, could that happen once again
Could terrorists take Olympic lives, could they come and **** like then
Now if I repeat all the names I mentioned, you may not see their face
But, for one short shining moment, please put them in their earned space

Eyes closed, still remember....David Berger, Mark Slavin and Kehatt Shorr
Seew Friedman, Josef Gutfreund,Elieser Halfin, and you know there is five more
Josef Romano, Amizur Shapira, not tweaking any pictures in your mind,
Andre Spitzer, Jaakow Springer, Mosche Weinberger...any memories do you find?
Ako lang naman yaong hamak na kapuluan
Sa kontinenteng Asya bandang timog-silangan
Na minsan mo nang dinayo at pinagkanlungan.

España, me todavia en tu memoria?

‘Di ba’t hindi ako ang marapat na sadyain?
Ika’y nagkamali sa dinaungang lupain!
Subalit bakit ka pa nagpumilit sa akin?

España, me todavia en tu memoria?

Ano bang nasilayan at ako’y binihag mo?
Ikaw pa ang naghandog sa akin ng ngalan ko
Bininyagan na maging Romano Katoliko.

España, me todavia en tu memoria?

Langis ng Kristiyanismo ako ay binuhusan
‘Di nga lang lubos dumaloy hanggang talampakan
Na kay Allah ay tali na noon pa man.

España, me todavia en tu memoria?

Tatlong daan, tatlumpu’t taong alipin
Dugo’t laman ko’y pinagpumilitang bigkisin
Sa kultura’t kamalayang dayuhan sa akin.

España, me todavia en tu memoria?

Ano bang taglay mo’t nagtiis din sa’yo?
Mga dantao’y inabot bago napagtanto
Pag-alpas na marapat mula paniniil mo!

España, me todavia en tu memoria?

Ginang ng karagatan kung ikaw ay turingan
Ako’y isa lang pala sa’yong anak-anakan
Na sa kapangyarihan mo’y nakipagkumpulan.

España, me todavia en tu memoria?

Ngayon ay isandaan at sampung taon narin
Ang nakalipas nang ako ay iyong lisanin
Pero siguradong ikaw ay nandito parin.

España, me todavia en tu memoria?

Bayani kong si Rizal sa’yo ay nagtungo
Upang ipabatid ang aking panlulumo
Wika mo’y inaral ngunit balewala sa’yo.

España, me todavia en tu memoria?

Ngayon ako naman kung nais maunawaan
Ang tulang ito na sa’yo ang patukuyan
Ang wika kong ito naman ang ‘yong pag-aralan.

España, me todavia en tu memoria?
España, ako ba’y nasa iyo pang gunita?

-08/01/2008
(Miagao)
*for PI 100 under Sir Sansait
My Poem No. 31
Jose Remillan May 2017
matiyaga kang pinapasan ng
mamang nangumpisal sa salamin,
umami't umako ng karnal na
pagkakamali. habang ang karamiha'y

mga miron sa silong ng tirik na araw,
namamanata sa ritwal ng pag-ulit,
pagpako't pagpapasakit sa huling
Adan na nabayubay. upang ang

kapirasong kahoy ay maging kahulugan,
upang ang kahuluga'y maging ehemplo.
templo at tiyempo ng mga himno ng
mga epokrito't espasyo ng hunghang na

pagsamba.

ang balikat ay hudyong Kristo, ang kamay ay
romano. paano kaya kung ang idolo
ng impostor ay sa silya elektrika hinatulan,
papasanin din kaya ito ng walang alinlangan?
Después de todo qué complicado es el amor breve
y en cambio qué sencillo el largo amor
digamos que éste no precisa barricadas
contra el tiempo ni contra el destiempo
ni se enreda en fervores a plazo fijo

el amor breve aún en aquellos tramos
en que ignora su proverbial urgencia
siempre guarda o esconde o disimula
semiadioses que anuncian la invasión del olvido
en cambio el largo amor no tiene cismas
ni soluciones de continuidad
más bien continuidad de soluciones

esto viene ligado a una historia la nuestra
quiero decir de mi mujer y mía
historia que hizo escala en treinta marzos
que a esta altura son como treinta puentes
como treinta provincias de la misma memoria
porque cada época de un largo amor
cada capítulo de una consecuente pareja
es una región con sus propios árboles y ecos
sus propios descampados sus tibias contraseñas

he aquí que mi mujer y yo somos lo que se llama
una pareja corriente y por tanto despareja
treinta años incluidos los ocho bisiestos
de vida en común y en extraordinario

alguien me informa que son bodas de perlas
y acaso lo sean ya que perla es secreto
y es brillo llanto fiesta hondura
y otras alegorías que aquí vienen de perlas

cuando la conocí
tenía apenas doce años y negras trenzas
y un perro atorrante
que a todos nos servía de felpudo
yo tenía catorce y ni siquiera perro
calculé mentalmente futuro y arrecifes
y supe que me estaba destinada
mejor dicho que yo era el destinado
todavía no se cuál es la diferencia

así y todo tardé seis años en decírselo
y ella un minuto y medio en aceptarlo

pasé una temporada en buenos aires
y le escribía poemas o pancartas de amor
que ella ni siquiera comentaba en contra
y yo sin advertir la grave situación
cada vez escribía más poemas más pancartas
realmente fue una época difícil

menos mal que decidí regresar
como un novio pródigo cualquiera
el hermano tenía bicicleta
claro me la prestó y en rapto de coraje
salí en bajada por la calle almería
ah lamentablemente el regreso era en repecho

ella me estaba esperando muy atenta
cansado como un perro aunque enhiesto y altivo
bajé de aquel siniestro rodado y de pronto
me desmayé en sus brazos providenciales
y aunque no se ha repuesto aún de la sorpresa
juro que no lo hice con premeditación

por entonces su madre nos vigilaba
desde las más increíbles atalayas
yo me sentía cancerbado y miserable
delincuente casi delicuescente

claro eran otros tiempos y montevideo
era una linda ciudad provinciana
sin capital a la que referirse
y con ese trauma no hay terapia posible
eso deja huellas en las plazoletas

era tan provinciana que el presidente
andaba sin capangas y hasta sin ministros

uno podía encontrarlo en un café
o comprándose corbatas en una tienda
la prensa extranjera destacaba ese rasgo
comparándonos con suiza y costa rica

siempre estábamos llenos de exilados
así se escribía en tiempos suaves
ahora en cambio somos exiliados
pero la diferencia no reside en la i

eran bolivianos paraguayos cariocas
y sobre todo eran porteños
a nosotros nos daba mucha pena
verlos en la calle nostalgiosos y pobres
vendiéndonos recuerdos y empanadas

es claro son antiguas coyunturas
sin embargo señalo a lectores muy jóvenes
que graham bell ya había inventado el teléfono
de aquí que yo me instalara puntualmente a las seis
en la cervecería de la calle yatay
y desde allí hacía mi llamada de novio
que me llevaba como media hora

a tal punto era insólito mi lungo metraje
que ciertos parroquianos rompebolas
me gritaban cachádome al unísono
dale anclao en parís

como ven el amor era dura faena
y en algunas vergüenzas
casi insdustria insalubre

para colmo comí abundantísima lechuga
que nadie había desinfectado con carrel
en resumidas cuentas contraje el tifus
no exactamente el exantemático
pero igual de alarmante y podrido
me daban agua de apio y jugo de sandía
yo por las dudas me dejé la barba
e impresionaba mucho a las visitas

una tarde ella vino hasta mi casa
y tuvo un proceder no tradicional
casi diría prohibido y antihigiénico
que a mi me pareció conmovedor
besó mis labios tíficos y cuarteados
conquistándome entonces para siempre
ya que hasta ese momento no creía
que ella fuese tierna inconsciente y osada

de modo que no bien logré recuperar
los catorce kilos perdidos en la fiebre
me afeité la barba que no era de apóstol
sino de bichicome o de ciruja
me dediqué a ahorrar y junté dos mil mangos
cuando el dólar estaba me parece a uno ochenta

además decidimos nuestras vocaciones
quiero decir vocaciones rentables
ella se hizo aduanera y yo taquígrafo

íbamos a casarnos por la iglesia
y no tanto por dios padre y mayúsculo
como por el minúsculo jesús entre ladrones
con quien siempre me sentí solidario
pero el cura además de católico apostólico
era también romano y algo tronco
de ahí que exigiera no sé qué boleta
de bautismo o tal vez de nacimiento

si de algo estoy seguro es que he nacido
por lo tanto nos mudamos a otra iglesia
donde un simpático pastor luterano
que no jodía con los documentos
sucintamente nos casó y nosotros
dijimos sí como dándonos ánimo
y en la foto salimos espantosos

nuestra luna y su miel se llevaron a cabo
con una praxis semejante a la de hoy
ya que la humanidad ha innovado poco
en este punto realmente cardinal

fue allá por marzo del cuarenta y seis
meses después que daddy truman
conmovido generoso sensible expeditivo
convirtiera a hiroshima en ciudad cadáver
en inmóvil guiñapo en no ciudad

muy poco antes o muy poco después
en brasil adolphe berk embajador de usa
apoyaba qué raro el golpe contra vargas
en honduras las inversiones yanquis
ascendían a trescientos millones de dólares
paraguay y uruguay en intrépido ay
declaraban la guerra a alemania
sin provocar por cierto grandes conmociones
en chile allende era elegido senador
y en haití los estudiantes iban a la huelga
en martinica aimé cesaire el poeta
pasaba a ser alcalde en fort de france
en santo domingo el PCD
se transformaba en PSP
y en méxico el PRM
se transformaba en PRI
en bolivia no hubo cambios de siglas
pero faltaban tres meses solamente
para que lo colgaran a villarroel
argentina empezaba a generalizar
y casi de inmediato a coronelizar

nosotros dos nos fuimos a colonia suiza
ajenos al destino que se incubaba
ella con un chaleco verde que siempre me gustó
y yo con tres camisas blancas

en fin después hubo que trabajar
y trabajamos treinta años
al principio éramos jóvenes pero no lo sabíamos
cuando nos dimos cuenta ya no éramos jóvenes
si ahora todo parece tan remoto será
porque allí una familia era algo importante
y hoy es de una importancia reventada

cuando quisimos acordar el paisito
que había vivido una paz no ganada
empezó lentamente a trepidar
pero antes anduvimos muy campantes
por otras paces y trepidaciones
combinábamos las idas y las vueltas
la rutina nacional con la morriña allá lejos
viajamos tanto y con tantos rumbos
que nos cruzábamos con nosotros mismos
unos eran viajes de imaginación qué baratos
y otros qué lata con pasaporte y vacuna

miro nuestras fotos de venecia de innsbruck
y también de malvín
del balneario solís o el philosophenweg
estábamos estamos estaremos juntos
pero cómo ha cambiado el alrededor
no me refiero al fondo con mugrientos canales
ni al de dunas limpias y solitarias
ni al hotel chajá ni al balcón de goethe
ni al contorno de muros y enredaderas
sino a los ojos crueles que nos miran ahora

algo ocurrió en nuestra partícula de mundo
que hizo de algunos hombres maquinarias de horror
estábamos estamos estaremos juntos
pero qué rodeados de ausencias y mutaciones
qué malheridos de sangre hermana
qué enceguecidos por la hoguera maldita

ahora nuestro amor tiene como el de todos
inevitables zonas de tristeza y presagios
paréntesis de miedo incorregibles lejanías
culpas que quisiéramos inventar de una vez
para liquidarlas definitivamente

la conocida sombra de nuestros cuerpos
ya no acaba en nosotros
sigue por cualquier suelo cualquier orilla
hasta alcanzar lo real escandaloso
y lamer con lealtad los restos de silencio
que también integran nuestro largo amor

hasta las menudencias cotidianas
se vuelven gigantescos promontorios
la suma de corazón y corazón
es una suasoria paz que quema
los labios empiezan a moverse
detrás del doble cristal sordomudo
por eso estoy obligado a imaginar
lo que ella imagina y viceversa

estábamos estamos estaremos juntos
a pedazos a ratos a párpados a sueños
soledad norte más soledad sur
para tomarle una mano nada más
ese primario gesto de la pareja
debí extender mi brazo por encima
de un continente intrincado y vastísimo
y es difícil no sólo porque mi brazo es corto
siempre tienen que ajustarme las mangas
sino porque debo pasar estirándome
sobre las torres de petróleo en maracaibo
los inocentes cocodrilos del amazonas
los tiras orientales de livramento

es cierto que treinta años de oleaje
nos dan un inconfundible aire salitroso
y gracias a él nos reconocemos
por encima de acechanzas y destrucciones

la vida íntima de dos
esa historia mundial en livre de poche
es tal vez un cantar de los cantares
más el eclesiastés y sin apocalipsis
una extraña geografía con torrentes
ensenadas praderas y calmas chichas

no podemos quejarnos
en treinta años la vida
nos ha llevado recio y traído suave
nos ha tenido tan pero tan ocupados
que siempre nos deja algo para descubrirnos
a veces nos separa y nos necesitamos
cuando uno necesita se siente vivo
entonces nos acerca y nos necesitamos

es bueno tener a mi mujer aquí
aunque estemos silenciosos y sin mirarnos
ella leyendo su séptimo círculo
y adivinando siempre quién es el asesino
yo escuchando noticias de onda corta
con el auricular para no molestarla
y sabiendo también quién es el asesino

la vida de pareja en treinta años
es una colección inimitable
de tangos diccionarios angustias mejorías
aeropuertos camas recompensas condenas
pero siempre hay un llanto finísimo
casi un hilo que nos atraviesa
y va enhebrando una estación con otra
borda aplazamientos y triunfos
le cose los botones al desorden
y hasta remienda melancolías

siempre hay un finísimo llanto un placer
que a veces ni siquiera tiene lágrimas
y es la parábola de esta historia mixta
la vida a cuatro manos el desvelo
o la alegría en que nos apoyamos
cada vez más seguros casi como
dos equilibristas sobre su alambre
de otro modo no habríamos llegado a saber
qué significa el brindis que ahora sigue
y que lógicamente no vamos a hacer público
wulfhug27 Feb 2014
Is it weird how I remember one of your favorite artists was Frank Sinatra?
That Red you adored.
On your lips, on your nails, clip clopping heels on the floor.
That you were born on the 18th
In one of the J's of summer.
That you eyes were "fat" you called them
and Sad..
and beautiful..
I cannot look at them anymore
they are filled with everything
everything.
Is it weird that I remember
how full the face of you
how alluring, proactive, your smile
I remember even, how you hated your nose
It was too wide you said.
How your cheeks were too thick for your taste.
Its weird.
How in class, as we learn about Shakespeare, I still look forward
for that little second
to telling you, showing you what I've learned of what you like.
I miss how I got used to out short
random chit chats.
You'd inspire me to come to love an idol of yours
and not only for you she now lives inside
Marilyn Monroe.
Her beauty you desired, her beauty you longed for and admired
and I to
she only reminds me of you
just of you
I wonder how would that be to know?
How you were the Spain to my Romano
and my Romano to your Spain.
How you made me love Spain, Antonio- Carriedo.
That Tomato ******* head.
How you portrayed him, with your joy
all of you joy and with the underlying of your sadness
was his sadness
made him beautiful.
My heart cherishes your Spain, and cherishes you.
Its odd, how I remember your voice.
The exact tone, and that sometimes I hear it, or want to
and find myself remembering a time when
you spoke the words I love you
doubtful
always, careful, but openly.
I miss you. I do. I think of you every passing day.
Its as if you were dead, good forbid it, far ahead it will come but for now its all the same.
You are gone from my life.
I'm sorry,
so sorry....
but no more regrets. I miss you my friend.
You were one of the best.
For Jerrica.
Robin Carretti Jun 2018
Jamming jellyfish
Top-Me 
((Giddy App Seahorse))
The horseradish on
my lap_

The jolly Jelly
Gefilte Fish
Little help from  my friends
How we click the laptop
One dent to Deceive me
The Rock and Rolling

Stomach his smoke went
Like (*** Cheese)
he leaves me
The spicy tongue map
Z-Top Zany Chilli Pepper

your # tap dance tap
Italian top of
the cheese designer skirt
The outskirts of Naples
Her sweet dimples, please
The Islands of Sicily
So many Cheese forms
Terms of Endearment

Mama Mia Murano-Positano
Her lips of Romano Cheese
(To Top Me) Challenge me
Cheese doesn't mix
with cappuccino,
she's the Capri
Ala Denti
Cheese Wiz chair
Mediterranean Wines
Bear men doing low
sips of time
the grisly(Z) pour

The car smelled like
Flight (Top Me) Swiss air
Meet Dominique

How it went La Cirque
Anti Christ Devil Red-bed
cheese mystique
SOS to their notes
PS the junk car in
Midas the makeover
Make-up artist counter
Clinique
I could paint over your hood
Creamy mind put at ease
He's so displeased

New castle disease
Mingling social disease
She's so infectious
ZZ- Top me rock me
Eyes bloodshot you got me

And nevertheless
With twelve and V
V- Vamps tramps
and 14 karats
The French Lieutenant
Mistress Brie with heavy
bite teeth like garnets

Cher turning back time
The burlesque striptease
Come back little Sheba
Z Top Queen of Sheba

I know it's coming soon
?

All Tight claustrophobic
The tight squeeze
Him speaking
Mandarin Oranges
The British Colony

Unique Chinese languages
Her hills, San Francisco
Jack Nicholson
Comedy of China town
The American Women
Smile cheese at the Disco
The food Cantonese
style
Z muscles Hercules
Joan Rivers
Fashion Police
The Cheese of Portuguese
Its the meat market
With his nifty thrifty Neice

All Socrates
(Gromet and Cheese)
Those Brooklyn
workers
The Falcon Matese
_*
More cheese Z-Top
Who could ever top
The string cheese
Silken strings became
to rest, I rest my cheese
What cheese fascinates you
Tell me?
This is about cheese wait no smiling yet you need to read my poem
Do you want some cheese so many spreads to choose? Oh! Ghezz
We don't have to be polite please donate this poem
Li osservo, questi uomini, educati
ad altra vita che la mia: frutti
d'una storia tanto diversa, e ritrovati,
quasi fratelli, qui, nell'ultima forma
storica di Roma. Li osservo: in tutti
c'è come l'aria d'un buttero che dorma
armato di coltello: nei loro succhi
vitali, è disteso un tenebrore intenso,
la papale itterizia del Belli,
non porpora, ma spento peperino,
bilioso cotto. La biancheria, sotto,
fine e sporca; nell'occhio, l'ironia
che trapela il suo umido, rosso,
indecente bruciore. La sera li espone
quasi in romitori, in riserve
fatte di vicoli, muretti, androni
e finestrelle perse nel silenzio.
È certo la prima delle loro passioni
il desiderio di ricchezza: sordido
come le loro membra non lavate,
nascosto, e insieme scoperto,
privo di ogni pudore: come senza pudore
è il rapace che svolazza pregustando
chiotto il boccone, o il lupo, o il ragno;
essi bramano i soldi come zingari,
mercenari, puttane: si lagnano
se non ce n'hanno, usano lusinghe
abbiette per ottenerli, si gloriano
plautinamente se ne hanno le saccocce
piene.
Se lavorano - lavoro di mafiosi macellari,
ferini lucidatori, invertiti commessi,
tranvieri incarogniti, tisici ambulanti,
manovali buoni come cani - avviene
che abbiano ugualmente un'aria di ladri:
troppa avita furberia in quelle vene...

Sono usciti dal ventre delle loro madri
a ritrovarsi in marciapiedi o in prati
preistorici, e iscritti in un'anagrafe
che da ogni storia li vuole ignorati...
Il loro desiderio di ricchezza
è, così, banditesco, aristocratico.
Simile al mio. Ognuno pensa a sé,
a vincere l'angosciosa scommessa,
a dirsi: "È fatta, " con un ghigno di re...
La nostra speranza è ugualmente ossessa:
estetizzante, in me, in essi anarchica.
Al raffinato e al sottoproletariato spetta
la stessa ordinazione gerarchica
dei sentimenti: entrambi fuori dalla storia,
in un mondo che non ha altri varchi
che verso il sesso e il cuore,
altra profondità che nei sensi.
In cui la gioia è gioia, il dolore dolore.
Era su nombre Betsy y era de Ohio.
                                                       
Un día,
En que al azar vagaba por mi ruta sombría,
Los dos nos encontramos.  Y la quise por bella;
Después amé su alma, porque mi alma en ella
Vio una luz casta y blanca, vio piedad y ternura.

Jirón azul de cielo rompió mi noche oscura,
Y la luz de una estrella de fulgores risueños,
Hizo abrir la dormida floración de mis sueños.

¿Qué fuerza misteriosa la puso en mi camino?...
¿Fue una intuición secreta quizá de mi destino
La que a la senda suya llevó mi errante paso?
¿Fue casual ese encuentro?... ¿Fue presentido
acaso?
No lo sé... ni me importa.

                                                 
De raza puritana,
De aquella raza austera que a la costa britana,
Buscando hogar y patria, dijo adiós sin tristeza;
De los lagos del Norte rubia flor de belleza;
Los libros y la música su amada compañía,
Y esquiva a los arranques de ruidosa alegría;
Su flor dilecta, el lirio; mística en sus anhelos,
 -Palomas que sus alas tendían a los cielos;-
En contraste sus hábitos y su elación divina
Con todos los impulsos de mi raza latina;
De regiones distantes dos solitarias palmas,
¿Qué fuerza misteriosa juntó nuestras dos almas?
De su idioma, al principio, pocas frases sabía,
Mas mezclando palabras de su lengua y la mía,
Con versos que copiaba de antiguo Florilegio,
Y dísticos de Byron que aprendí en el Colegio,
Le dije muchas cosas... muchas, en el balneario
Donde por vez primera la vi.
                                              (Del solitario
Poeta fue la Musa desde entonces).

                                      Su gracia
Y atractiva belleza; su aire de aristocracia;
Su cabellera blonda, de un rubio veneciano,
Y su perfil de antiguo camafeo romano;
Sus ojos pensativos y de mirar risueño
Donde flotaba a veces el azul de un ensueño;
Sus mejillas rosadas como un durazno; el breve;
Esbelto busto, en donde tuvo vida la nieve;
Sus veinte años... ¡Qué hermosa primavera florida!
¡Todo en ella era un himno que cantaba la vida!
En bailes, en paseos, en la playa...  doquiera
De todos los galanes la preferida era.

Con su traje de lino, con su blanca sombrilla,
Con sus zapatos grises de reluciente hebilla,
Y el sombrero de paja con una cinta angosta,
Nunca se vio más bella mujer en esa costa.

Quiso aprender mi lengua: cambiábamos lecciones,
Y así fueron frecuentes nuestras conversaciones;
Hasta que al fin un día-mi alma de ella esclava,
-Le dije que era bella... muy bella y que la amaba.

Pasado ya el verano, adiós al mar dijimos,
Y en tren, expreso, todos a la ciudad volvimos.
Rodaban... y rodaban las hojas, desprendidas
En raudos torbellinos, por parques y avenidas;
Del ábrego se oían los resoplidos roncos,
Y entre brumas se alzaban casi escuetos  los troncos;
En las calles formaba la lluvia barrizales
Y eran soplos de invierno las brisas otoñales.
Rodaban... y rodaban las hojas. De ceniza
Parecía el crepúsculo con su niebla plomiza,
Y alzábase doliente la luna, en la gris y ancha
Lámina de los cielos, como amarilla mancha.

Con sombrero de plumas, sobretodo entallado,
Y traje azul oscuro, su rostro sonrosado
Era una nota viva y alegre, era un celaje
En la helada y sombría tristeza del paisaje.

«¡Qué triste es el otoño... qué triste!» me decía;
«Todo se está muriendo... todo está en la agonía,
Mas nuestro amor...»:

                                             
(De pronto cayó. Vivos sonrojos
La hicieron al instante bajar los castos ojos).
«También!» dije riendo, «cual todo lo que vuela».
Y reía... reía como alegre chicuela,
Porque su claro instinto de mujer le decía
Que la amaba y que nunca mi pasión moriría.

En bailes, en conciertos, en salones... doquiera

De todos los galanes la preferida era,
Y aunque su amor, a veces, riendo me negaba,
También reía, porque... sabía que me amaba.
Una tarde de invierno, cuando como un sudario
La nieve en albos copos, el parque solitario
Y las calles desiertas cubría; cuando el cielo
Era blanca mortaja; cuando espectros en duelo
Parecían los árboles quemados por el frío,
En un diván sentados, en el salón sombrío,
Junto a la chimenea que con su alegre y clara
Luz daba un vago tinte sonrosado a su cara,
Enjugando una lágrima silenciosa y furtiva,
«Me siento enferma y triste», me dijo pensativa.

Los aullidos del viento vibraban en la sombra...
Y se alejó. Y el roce de su traje en la alfombra
Me arrancó de mis sueños. Incliné la cabeza,
Y solo, y en silencio, quedé con mi tristeza.
Pasó el invierno.
                                     
El cielo fue todo resplandores;
El bosque, lira inmensa, y el campo, todo flores.
Y una tarde, su alcoba, después de muchos días,
Dejó por vez primera la enferma.
                                               
¡Oh, las sombrías
Noches en vela, noches de indecible martirio,
Noches interminables de fiebre y de delirio,
Cuando todos, henchidos de lágrimas los ojos,
Su vida amada al cielo pedíamos de hinojos,
Mientras que en el silencio de esa calma profunda
Se oía, delirando, su voz de moribunda!

Abierta la ventana que daba al parque, en ondas
De fragancia entró el aura susurrando.  Las frondas
De las viejas encinas sus más gratos rumores
Dieron en el crepúsculo.  Fue el triunfo de las flores
Sobre el verde sombrío de los boscajes.  Era
Una tarde rosada, tarde de primavera.

Envuelta en amplia bata de rojo terciopelo,
Suelta la cabellera, como un dorado velo,
Y en la pálida boca, pálida flor sin vida,
Una sonrisa casta, como estrella dormida,
Tendiéndome la mano, pero baja la frente,
Y esquivando los ojos, avanzó lentamente.

Unidas nuestras manos, a mi lado sentada,
Y un instante en mi hombro su frente reclinada,
Quedamos en silencio...

                                                   
¡Cuántas veces, de noche,
Lloroso, y en los labios el blasfemo reproche,
Desde ese mismo sitio sus quejidos oía,
Los ahogados quejidos de su larga agonía!
¡Cuántas veces a solas, cerca de esa ventana,
Me sorprendió sin sueño la luz de la mañana,
Mientras que de la Muerte, furtiva y en acecho,
Oíanse los pasos en torno de su lecho!...
De pronto alzó los ojos, llenos de honda dulzura,
Donde brillaba siempre su alma blanca y pura,
Y con su voz de arrullo, voz de celeste encanto,
-«Sé que lloraste... Gracias», me dijo, y rompió en llanto.

Por la abierta ventana soplos primaverales
La fragancia traían de los verdes rosales.

Luego al parque salimos.
                                                     
Su palidez de cera;
Sus pasos vacilantes al bajar la escalera,
Al andar, su cansancio; los círculos violados
En torno de las claras pupilas; los holgados
Pliegues de su vestido; la enfermiza blancura
De las manos; los dedos, en donde con holgura
Los anillos giraban; la tos, triste presagio
De que estaba marcada para el final naufragio
En la roca sombría de la Muerte; la lenta,
Triste voz; la dulzura de la faz macilenta,
Sus ahogados suspiros, plegarias de su anhelo,
-Plegarias sin palabras para un remoto cielo,-
Su laxitud... ¡Cuán pura, cuán ideal belleza,
Allí mis ojos vieron con su halo de tristeza!...
Y como presintiendo su eterna despedida
En ese dulce instante reconcentré mi vida
Y fue mi amor más grande, fue más intenso y fuerte
Al pensar que muy pronto sería de la Muerte!

Era música el vago rumor de la arboleda,
Y seguimos callados por la oscura alameda.

Al verla se agitaron en sus tallos las rosas;
Más aromas regaron las auras bulliciosas;
Entre arbustos tupidos y fragantes macetas
Asomaron sus ojos azules las violetas;
Todas las campanillas en el verde boscaje
Como que repicaron al ver su rojo traje;
Los pájaros miraban a la convaleciente,
Del parque solitario tantos días ausente;
Se oyeron en las frondas cual vagos cuchicheos,
Y al fin la alada orquesta preludió sus gorjeos
Los cisnes, como góndolas de alba plata bruñida
Enarcaron sus cuellos en el agua dormida
Y del sol a los tibios fulgures vesperales;
Destellaron las colas de los pavos reales.

«La vida es la tristeza», me dijo. «¡Todo anhelo
Del presente, mañana será amargura y duelo;
La vida es desencanto. Feliz creíme un día,
Y ya ves, cuan traidora la suerte y cuan impía!
Como flor, en mi pecho, se abría la Esperanza,
Y ya la desventura por mi camino avanza.
Lentamente mi vida se extingue. Triste, enferma,
¿A qué traer tus sueños a la sombría y yerma
Soledad de mi alma? ¿Para qué tu alegría
Trocar en amargura con mi lenta agonía?
Del árbol de la Vida fui pálido retoño,
Y me iré con las hojas marchitas del otoño;
Para toda esperanza ya soy despojo inerte...
Tú vas para la Vida... ¡yo voy hacia la Muerte!»

«Tus temores», le dije, «son de niña mimada;
Tú todo lo exageras...»

                                                   
En mi brazo apoyada
El parque abandonamos, y al subir la escalera
Parecía un crepúsculo su rubia cabellera.

Un día, para Ohio, tomó el tren.,.., ¡triste día!
Y alzando la vidriera, cuando el tren ya partía
De la Estación, me dijo:
                                             
«Te escribiré primero,
Pero escribe. Hasta pronto...  No olvides que te espero».
Y después.... en sus cartas decía:
                                                         
«Si vinieras,
¡Qué sorpresa la tuya! ¡Qué cambio...! ¡Si me vieras!
Las brisas de mi lago fueron auras de vida.
Razón tuviste. Ha vuelto la esperanza perdida.
Recuerdas? Tú decías: todo eso pronto pasa,
Y es verdad.  La alegría de nuevo está en mi casa.
Soy otra.... y soy la misma: tú entiendes.  Frescas rosas
Se abren en mis mejillas, que eran dos tuberosas.
(Bien sé que de esta frase burla harás con tu flema,
Mas no importa.  No es mía: la copié de un poema).
Hoy río, canto y juego como chiquilla. El piano,
Cerrado tanto tiempo, ya al roce de mi mano
Es música perenne.  Las viejas Melodías
¡Cómo evocan recuerdos de venturosos días!
Soy otra.... habrás de verlo.  Pasaron mis congojas,
¡Y creí que me iría con las marchitas hojas!».
Sueños de un alma casta... ¡Visión desvanecida!
Creyó en la Vida ... ¡Y pronto la traicionó la Vida!

Para siempre descansa del rigor de la suerte,
Con su velo de novia tejido por la Muerte,
Con todas sus quimeras, con todos sus anhelos,
Junto al nativo lago... bajo brumosos cielos.
Dominic Gasbarre Apr 2014
Dear sandwiches,
You're awesome
Everything about you
Is perfect

Your swarm white bread
Baked golden-brown in a pan of butter
Crunchy on the outside
Light as a pillow on the inside

Your lettuce
Cold and crunchy like an apple
Freshly picked
A strong base layer

The cheese
So many types
Romano, Mozzarella, Pepper Jack
Muenster, Cheddar, & American

And the meat
Oh how I love you
With your savory, salted taste
You truly are what makes a sandwich

Last, but not least, the sauce
A tangy break from the norm
Dripping from the sides
A perfect mess

Thank you sandwiches
For everything
I like sandwiches
Mateuš Conrad Jan 2019
.note to self: to make the perfect hungarian goulash, for ever capsicum pepper used, use a romano (sweet) pepper... bay leaf, allspice... pristine pork... no need for chicken stock... decently sizzled lard trimmings (from the pork)... a generous amount of garlic to balance the onions... chilli... and... a 2 : 1 ratio of paprika to smoked paprika powder: cooked generously for an hour+ having poured water into the mixture and some tomato purée... a decent cut of carrot and root parsley... and then... only then: the chopped tomatoes... salt to taste... fresh parlsey on top; yes, served on a massive hash brown (raw potatoes, grated, egg, flour, salt), with a sidedish of coleslaw... come to think of it: no... why would you add nutmeg to the sauce?

                                              nicht ist mehr?
              nicht ist noch -

                       a cough of Ernst Bloch:
    and there i was thinking:
where does Franz Marc (blues horses)
                        and Kandinsky ever begin?
precursor to:
      postcard poetry -
        i'll watch me a painting and invent,
rather, succumb to: phenomenalism -
               what with the senses already dimmed,
blunted to b & w and bad deutzsche grammar?


walking through the mess of yesterday's town,
i couldn't but succumb to the allure
of a thought:

   a thought that resurfaced just about
when i finished my going-to-bed-routine:
smoked a cigarette,
did the no. 1 & the no. 2 &
    ****** off on the toilet,
             smoked another cigarette,
drank a glass of water with
     the prescription,
                     dressed myself in pajamas,
     closed the blinds,
   closed the window,
    put on the headphones -
      put on a horror movie soundtrack,
switched off the light,
       lay myself in bed:
   toiled in it for an hour...
hyper-excited by the prospect of
heading to central London
        to pick out a cabbage vinyl..
     ate a piece of chocolate in the dark,
followed by a decent gulp of water...
fell asleep...

  but prior: in between - the allure of
the thought:

       self-worth attached to certains
jobs...
         and... how else to expand on this?
i reckon i'll write as much a decent
verse in the morning with
a coffee: than i will ever
           (constipated) get out of a nightly
session with a bottle of amber-glug...

if only i was so desperate as to have
written some of this prior to
closing my eyes:
                                 exposing my eyes
to the insomnia glue
       of a brightly lit screen of
                            a brain-harvester...

comparison:
    no one would really care to think
of a street cleaner as important...
     well... for me:
                            if i could be a street
cleaner: i could have all the legs
   and recycling heavens' wheels of
fortune to: blah-blah this sort of
wordings...
                       walking yesterday
through town i noticed two of them...

clean streets...
    what could be more important than
clean streets?
           ***** streets for rats...
            
         but i could never...
never count a barista to be a barrister:
yet both could cite you
some sort of philosophy:
  one would cite you something from
jurisprudence,
   the other something from
       what pedants discuss in an opera
prior to the curtain fall...

yet with a barista?
   a strange hyper-inflated membrane
of self-worth:
  noticed in a supermarket cashier,
noticed in a ekspedientka (saleswoman)
  ekspedient (salesman)...
the more trivial the job becomes:
the more self-worth buds under
the surface: with no ulterior outlet beyond
the role...
   like this shawl of glass full of
water: having more water poured into it...

(god, this looked better in my head):

            how much self-worth permeates
from the face of a street-cleaner?
                zilch...
                    ah..­. but how much of "something"
permeates from you walking
down a clean street:
    indifferently -
                you'll hardly think yourself
as garbage: staring at the blank canvas
of pavement...
             yet the barista?
              it's as if he knows:
i've just put on a kettle, boiled some water,
squeezed some coffee...
   ergo? i have to "look" important!
the street cleaner?
    do i really have to "look" important?
i know this is important:
what? whatever the hell i'm doing.

or at least that's how the narrative goes...
in my little head on my little planet
of cycling upside-down apes...

the more trivial a job:
   the more self-worth needs to permeate
from the person given
a function, which, otherwise:
would conscript disdain...
        the camouflaged workforce...
self-evident:
   walking past a bank...
wait... weren't there 6 cubicles
here with cashiers?
                em... self-service?
imagine that!
           sooner or later
                there will be talk of
                             the                   self-:
not being a philosophical curiosity,
rather a study of the past,
or the reaching out attachment prosthetic
of revealing a dead someone
  a dead former profession...

                   crux hyphen:
                       i'm already part employed
as a supermarket cashier,
  i'm already a bank cashier...
               nothing new: auto-cue:
propagandist line, skewed news...
    
but there's still the blatant glare of
the staring match (and the missing E
starring - and the missing macron
on top of A in the latter) -

                  a láte(!) lātte -
rhythm (caffèlat) - cough-la-la-'t:
   hey, scribble here, scribble there,
you hear it in English all the time,
the ever pertinent question:
how do you say that?
  measure metres in inches
in: metric syllables no good...
   'ave to *** beck tou d' imperial...
yes: and because Dickens...
really really, wrote just any better
   schlang than anglo-saxon Idaho...

self-worth: volumptous in certain
instances in public:
   the same self-worth attached to...
would you really want
to have your shoes-polished
with your feet in the shoes?
i wouldn't...
                      trivial *******,
i know... but such is the beast of
self-worth disguising the trivial
nature of certain professions...
   where would be the Wall St. broker
without a shoe-shiner?
boy oh boy: on the same dirt road:
        shoeshine is that thick splodge
of canvas worth a twinkle 'ere,
           a twinkle o'      'er...

airy-fairy: bottom's up and
flaky in the visage of the pompous
boston alto horn of
              a Parisian kelner...
bulging mass: bloated larynx:
puff ****: the three piglets and
the asthmatic bad wolf...

quick... untangle me from this language!
i have a no-nonsense person
to speak to later:
and i can't be bound to
  this metaphor Dali allure;
literally a square is a square,
red is red,
     and escapism only in
              a prosaic paragraph;

this hardly compensates
even the bare scraps of what is
a work of ethic of...
                                                an ant.
Se perdió el laberinto. Se perdieron
todos los eucaliptos ordenados,
los toldos del verano y la vigilia
del incesante espejo, repitiendo
cada expresión de cada rostro humano,
cada fugacidad. El detenido
reloj, la entretejida madreselva,
la glorieta, las frívolas estatuas,
el otro lado de la tarde, el trino,
el mirador y el ocio de la fuente
son cosas del pasado. ¿Del pasado?
Si no hubo un principio ni habrá un término,
si nos aguarda una infinita suma
de blancos días y de negras noches,
ya somos el pasado que seremos.
Somos el tiempo, el río indivisible,
somos Uxmal, Cartago y la borrada
muralla del romano y el perdido
parque que conmemoran estos versos.
Thousand years ago, the world somewhere began
an escape, a thousand years later still trying to get to the end, but my body becomes a decorative piece, becomes of a number one digital romano ... that turns into flames cinch and dressing this base disencounter ; that is my physical, on an all, regardless of who will manage and the rule ... "

... I find it hard to breathe ... i do not know if i can continue what i have proposed ....
there is so much to say. i never wanted to write about it. and now i am here, changing the paper by words.
   better...... so nobody will remember anything, thanks to the evanescence. I have nothing to leave, no one for whom to stay here. i just hope to leave my soul in peace ...
   ... tonight i die.

**** dreamer who i am! i never got anywhere by myself. i never got to be what it was if it had not been for someone else.
   my days, my whole life governed by feelings ... they left me?
  
Inserts 1 - full moon in three shooting lights threshold pierced window shades sea view. there were three golden stingrays. they went to his room versailles, with some electricity that flowed from their bodies corps plans were roots electro-magnetic. upon entering threshold, their bodies pressed proportion to the input capability, but yes, each tidily came one after other. snipf believed to be asleep yet, but ***** it finding that was very real., many thought to pray, the saint who heard his confession had derived dimensional elsewhere.

Each stood before him. they looked with your eyes ldeep blue, relighted one in your iris reddish tint. your long antennas your heads caressed her room like recognizing them. snifp raised his arms as if embracing them, but put them over his head like imitating them, so began to turn, as if he were at the bottom of the ocean. this way, began to rowing with his arms in the room. the four members looked at each other, until snifp stood in between them, restarting your memories and confession to your new species of visitors. - no doubt their gods were they who visited because they were the ones that helped him in difficult and conflicting tasks. they must be highlighted; no le imposed a religiousness, only you your matches proposed delayed stages,

Four together, sit finally, focus on one thought as he took him to snipf arm for lease gate reality. aso these blankets emit a high-pitched noise that made snipf his new travelers to dream where would be the master sea and land beside them.

Romanticism is only rain emotions between winter skies sweetened; it is the cessation of rain from storms deaf. those deaf people who never believed in sentiment. Perhaps they have died without discovering it, and so poor and eager to continue living. instead i say goodbye to my land, my things, my memories. i'm so overjoyed without missing anything because what i miss is dead.

Insert 2 - feel distant sounds thunders and lightnings - some cats stumbled after feeling loud noise.

   I was born in 1832, dressed in beautiful costumes me, but i was on saturday mornings bathe with my blankets friends, all that leave very soon because every day stuttered more, and i found it hard to beat in my talk. They moved me with all my belongings to higher school, even only place to hear the bells of the cathedral, filled me with hearing loss and mortuary pain inside me was a place that then fled, over time i graduated from journalist, without anyone in my family believed in me. they never could understand my lack of realism. some call me naive, not without reason, i must admit.

   It's curious. whatever it is that one wants in life, always have obstacles from the people closest. from them comes the pain of misunderstanding and apathy. of them come from the larger wounds heals any ointment. Until i met a fisherman near a marina rivera long in a bar, then he told me his adventures and i became the eager boy children's stories. that night made me drink and drink until you drop at the side of a fishing terminal on the deck of a great ship.

Insert 3 - sleep - my in between growth stingrays, they were flying at night over my house, and sometimes brought me messages about the new season climate. interrupted my homework prepared, and most important, including, the most important; me included among the best, to sail with them. some among their ranks, me and took me taught to fly, although i always kept my body cold, completely oblivious to provide me own will enough heat. they gave me when stuttered or epileptic seizures, they did me your riding world where no disturbance physics i was afraid. But my blankets, me covering, me had in his pilgrimages slitting sea, sea to own and only, just for me. noises in them moderated my ears oversensitive, and for the first time vi from the sea depth rain fell as planting the ocean, as vast brightening the room he shared alongside them.

Insert end -

my life was empty without a firm helm, but ... god!
   she was several years younger than me. a beautiful creature in sight and confined to good feelings. i met a rainy night. she was with hat, with umbrella. we were heading to the same place where there was no one, because the activity had been suspended. after waiting and exchanging timid and nervous words we decided that we would be together forever.

   I do not mean it was love at first sight. rather, it was like finding my soul mate. and although we knew that the road would be hard and painful, we launched into a destination built by us and our struggles.

it's beautiful outside, with the moon through the trees can they see me sitting here or your mind round inside me?
   All of me are gone, even the children we never had. they left me in the cold. she will not sit in front of my fire more, because now she is snow.
    Is dark outside, trees writhe can they wait or live without me?
   but his fingerprints are still marked, marked in the snow left in me. everything is so white that hides the traces of tears that you never saw. everything is a blanket of snow falling on the memories you used to have. But even heart aches as before, i can not help feeling that someday come back from the dead to take your hand.
  
it's warm outside; the trees are gone. my soul took another turn. he never appeared someone like her. if your fingerprints are still, and i can see them in the snow! Everything is so white that covers the trails that she was not allowed to continue. everything is nothing, that clouds the movements that made me.
   But my heart is still suffering as he did. you followed the path that never again will bring.

I am confined to my bed in a dark room. i have a window overlooking the sea from the east, and another that puts me in front of the forest. i left on my bed a wooden box with yellowed leaves are the letters we sent her and i for so many years. yet i keep them all ... no, it's not true, many were lost in the fire flash - she will walk through the park until a curtain falls separating both. - pauses then your thinking and strongly bites pencil in her mouth was.

But no matter, i have the words engraved in my memory. and that will continue.The branches of the tree, which adjoins east window of small ones are ways to my walking, like war heroes. further, on stretchers, bring my faithful subjects in about trust management mi. but to raise my head like a big diving, they come see some maimed, come without it, come without his presence, bring only pieces of his body.
    
Our whole life, a very short time we were together, and not that we would not be, but there was always something that separated us. first the family, then the distance. We were separated and had to go in your search. at that time i was studying and trips were long, tedious and very damaging to my career, by the way, my family did not look favorably upon our union, rather than being recognized by men had communed in the sky ...
  
How i detest this ancient time! it is not day nor night, and i am not a man more educated to think more than this ... i hate to see the sun when i pray to the west, but someday she will take my dreams where the stars shine, where all they talk with their hands, without anguish nor grief, where all secretly want to go where the beauty sing constantly.

[ellipsis n 1]  

Adulthood - in the municipal choir - snifp came with his briefcase wondering if had kept all their material header, then trying to put his hand to pocket inner his coat, pulls out a key, this will be falling from his hands, and could realize there was a leaf on the floor, announcing a performance coral group in the premises of the municipality.
[end ellipsis 1]

[ellipsis 2]

Children age - in the conservatory - this brings another memory your memory with air fire, a dense air, movement of people, unable to help each other. it was toward the end of his second childhood, with his mother ran near a school where she thought enroll for classes theater.  mourn strongly but his mother, asking what was wrong? she said nothing for you not to worry. small but was snifp intuited by the uncertainty of their economic resources. he hugs her and says he has talent, that will come after all. snifp for a moment lets his mother and a photo seen in someone like his father, leaving the building and walks cobblestones wetted by the ***** of a vil exploited horse, and suddenly caresses their hands caress end the cabinet of the lord of the book store. and see i was like his father, but this time had the pipe on the left hand and lenses in the right hand. then, scare away horse and scared snifp trying to crossing the street leading the news to his mother. Her, i had signed up for next season.

[end ellipsis 2]  

After his assistant will take a reactant concoction snipf felt memories of those rejuvenated, making faces on the wall of his room. some of them were very funny and some not. but suddenly crossing the fingers tightening strongly and fix your clothes. buckle his belt. to sing is arranged, to shout and satiated to see if it really true the spirit that motivated him aires to be acquired new life. gets, fell knee, runs open window. try to touch everything with his hands, then kick chair to sit down and write. for each paragraph writing was setting and take off  lenses. for every paragraph, she took a sip of boiling concoction that was with him at that time

   Many of these letters were written thought in poetry. some might object letters "form", but the content, our feelings ... they can not be judged by anyone. I can not symbolize things. for me a bottle is a bottle. i need to reach a level of abstraction, because i recognize that everything beautiful i've seen i remember; because i know that to forget, everything will fly in the wind. so i can not symbolize anything. on the other hand, i know that everything that meant something to me, i could never do completely reach your heart. i hope to be wrong.
- get your consultant with tray in his hands unite.
snipf lord, your medicine. remember that leave this excerpt stingray than recommended by your doctor. You and your advisor and the look before opening the door thinking it would the last time i'd see him, then snipf recommences his speech ._
... i consider myself a failure fledged. some of those past failures are transmuted into fertilizers for ephemeral successes, lost in the sound of the wind beneath me accommodating my feet to tie them to my chair inquisitor.  TO  BE CONTINUED
SCREENPLAY ONIRIC POEMS - MAIN CHARACTER SNIFP  THE STINGRAY - under edition
Inés es joven: en su faz hermosa,
Luchando están como Hércules y Anteo,
El carmín pudibundo de la rosa,
Con la avarienta lumbre del deseo.

Torna los corazones en despojos,
Pues tiene en su diabólico albedrío,
Miel en sus frases, dardos en sus ojos
El alma en ascuas y el semblante frío.

Es blanca en su exterior como azucena
Negra en su fondo cual la noche oscura;
Roja adelfa es su boca, que envenena
Al que una gota de su miel apura.

A fuerza de sufrir, lleva consigo
Tal odio al mundo que su planta pisa,
Que, engañando al amante y al amigo,
Usa como una máscara la risa.

Visita los altares, y allí brota
De sus labios y en público la queja:
Que por ganar la fama de devota,
Ha dado, siendo joven, en ser vieja.

Cansada al fin de dar funesto ejemplo,
Suelta un ***** mantón sobre su talle,
Y aunque igual en la calle y en el templo,
Hoy ha cambiado el templo por la calle.

En la humildad con que su rostro juega,
Se juntan lo piadoso y lo pagano:
Un correcto perfil de estatua griega,
Y el colorido del pincel romano.

Tan modesta se viste, y tan seguido
Se la mira en el templo lacrimosa,
Que son juntos su faz y su vestido,
Hábito y faz de austera religiosa.

Cuando se haiia en el templo arrodillada,
Rezando en alta voz con gran tristeza,
La gente que la ve dice asombrada:
«Inés es muy devota porque reza».

Los ojos bajos y la faz contrita,
Trémulos y turbados sus acentos,
Toma y lleva a su frente agua bendita,
Para ahuyentar los malos pensamientos.

Se ven correr las cuentas del rosario
Entre sus dedos de alabastro y grana,
Como en el blanco lirio solitario
Las perlas de la púdica mañana

Cuantos miran a Inés rezar sumisa,
Y oyen la voz con que piedad implora,
Y ven que, puesta en cruz, toda la misa,
Solloza, ruega, se estremece y llora;

Al ver su rostro en lágrimas deshecho,
Con santa unción resplandecer ufano;
Las reliquias que cuelgan de su pecho,
Las novenas que tiemblan en su mano;

Juzgan verdad su devoción sagrada,
Cierta juzgan su mística tristeza,
E ignoran que la dama arrodillada
No viene a orar... y, sin embargo, reza.

Entre orar y rezar hay un abismo,
Que ni medir ni escudriñar me toca:
El rezo y la oración no son lo mismo,
Que no es lo mismo el alma que la boca.

Inés, del templo en la imponente calma,
Por rendir culto a Dios, le infiere agravios:
Su rezo está en la boca, no en el alma...
¡La oración en el alma, no en los labios!

La dulce fe de sus primeros días
Mataron en Inés los desengaños,
Y hoy reza en alta voz Avemarías
Iguales: ¡ay! a las de aquellos años.

¿Qué son las tiernas frases de su boca?
Gritos que aturdirán su propio duelo...
Flores con que su afán cubre una roca
Coronada de témpanos de hielo.

Víctima de su gracia y su belleza,
Tiene Inés una historia de dolores.
Y recuerda su historia cuando reza,
Queriendo despertar tiempos mejores.

Rezando sin orar, en voz muy alta,
Ofende al templo del Señor, sagrado,
Pues pone allí, para encubrir su falta,
El rezo como escudo del pecado.

Es incrédula, y júzganla creyente;
Llena con falso culto el alma hueca,
Y así a la faz de Dios rezando miente,
Y el mundo ignora que rezando peca.

¡El mundo! Vedlo... toma como ejemplo
De santa unción a Inés que está llorando...
¿Ejemplo? Sí: de las que van al templo,
Hijas del mal, para pecar rezando.

¿Cómo ensalzar sus aparentes galas
De misticismo y devoción? -¡Del cielo
Es la oración, que, al agitar sus alas
Ni polvo ni rumor alza en el suelo!
En el precio, el favor; y la ventura,
venal; el oro, pálido tirano;
el erario, sacrílego y profano;
con togas, la codicia y la locura;
en delitos, patíbulo la altura;
más suficiente el más soberbio y vano;
en opresión, el sufrimiento humano;
en desprecio, la sciencia y la cordura,
promesas son, ¡oh Roma!, dolorosas
del precipicio y ruina que previenes
a tu imperio y sus fuerzas poderosas.
El laurel que te abraza las dos sienes
llama al rayo que evita, y peligrosas
y coronadas por igual las tienes.
Tienes, como Luzbel, formas tan bellas,
Que eí hombre olvida al verte, enamorado,
Que son tus ojos negros dos estrellas
Veladas por la sombra del pecado.

Y no turbas, hipócrita, el reposo
Del pobre hogar con que tu falta escudas,
Porque a besar te atreves al esposo,
Como besara a Jesucristo Judas.

¡Aun sus flores te dan las primaveras,
Y ya tienes el alma envilecida!
Ya llegarás a ver, aunque no quieras,
El horizonte oscuro de tu vida.

Desdeñas los sagrados embelesos
Del casto hogar de la mujer honrada,
Y audaz ostentas, al vender tus besos,
Las llamas del infierno en tu mirada.

Manchas el suelo que tu planta pisa,
Y manchas lo que tocas con tu mano.
Te dio Lucrecia Borgia su sonrisa,
Y Mesalina su perfil romano.

Brota el deleite de tus labios rojos;
Se aparta la virtud a tu presencia,
Porque negras, más negras que tus ojos,
Tienes, mujer, el alma y la conciencia.

Rosas de abril parecen tus mejillas,
Mármol de Paros tu ondulante seno;
Mas ¡ay! que tan excelsas maravillas
Son de barro no más, no más de cieno.

Reina del mal, tú tienes por diadema
La infamia, que con nada se redime.
¿El pudor? ¡Es un ascua que te quema!
¿El deber? ¡Es un yugo que te oprime!

Tienen las gracias con que al mundo halagas,
Precio vil en mercados repugnantes;
¡Y te envaneces de cubrir tus llagas
Con seda recamada de brillantes!

En este siglo en que el honor campea,
No te ha de perdonar ni el vulgo necio.
Hieren más que las piedras de Judea
Los dardos de la burla y del desprecio.

Mañana, enferma, pobre, abandonada,
De la mundana compasión proscrita;
El Honor, cuando mueras humillada,
Sobre tu losa escribirá: ¡Maldita!
Mujer de un funcionario romano,
recorriste la tierra
-sombra suya- de Gades a Palmira.
Soles distintos te doraron,
maduraron tu piel, fueron dejando
seco tu corazón.

                    Cómo sería tu cabeza, tu mano,
lo que fue carne tibia, vestidura del alma
y luego piedra silenciosa...
Ahora la mano ya no está en la piedra.
Y la cabeza fue limada, desfigurada y corroída
por el agua que la albergó durante siglos.
¿Cómo serías? Imagino que el escultor,
sumiso a los clientes, las rutinas,
los tópicos vigentes en la Roma de los Césares,
copió de ti la apariencia banal.
¿Serías verdaderamente
-no quedan rasgos que dejen comprobarlo-
matrona dura que mandaba sus hijos a la guerra,
que prefería muertos valerosos,
soledad y desolación,
antes que amor, calor y compañía de cobardes?
¿O tu rostro impasible
revelaría otra verdad?

Ahora no tienes ojos,
ni siquiera de piedra,
para que en ellos se refleje y cante el mar,
el mismo que rompía en tus ojos humanos
y te vestía de llamas azules.
(A la orilla del mar ocurriría aquel amor).

Un legionario, un soñador, un triste,
a la orilla del mar... Y le decías:
«Ráptame, llévame contigo, da a mi vida
sentido y esperanza, olvido y horizonte,
dale vida a mi vida». (El fingiría indiferencia
cuando subías con ofrendas al templo.

Y te abrazaba, enloquecía, te daba vida y muerte
cuando estabas con él a solas.)
El día que marchaste, dócil al lado de tu esposo,
a otro sol y otra tierra del Imperio,
lloró desconsolado el que era fuerza tuya.
Te hizo un collar de lágrimas
el que bebió tus lágrimas.
(Esto debió de suceder en la Imperial Tarraco).

Ahora no tienes ojos, ni siquiera de piedra.
El mar y el tiempo los borraron.
(Dentro del mar se pudriría aquel amor).
Sólo te queda la impasibilidad con que te imaginaron
para edificación y pasmo de los hombres.

Jamás podrá la piedra
albergar un soplo de vida.
Y entonces, dónde ha ido tanta vida,
dónde está tanta vida que la piedra no puede contener,
no puede imaginar y transmitir.
Tanta vida que fue la salvadora
del olvido y la nada, ¿habrá muerto contigo?
Cómo puede morir lo que fue vida.
Quién puede asesinar la vida.
Quién puede congelar en estatua una vida.

Qué hay en común entre este bulto
-pliegues rígidos y elegantes,
rostro esfumado, manos mutiladas-
y aquella estatua de ola tibia,
aquel pequeño sol poniente,
aquel viento de carne pálida,
aquella arena palpitante,
aquel prodigio de rumores:
o que tú fuiste un día,
lo que eres para siempre en un punto del tiempo y del espacio,
en el que escarbo inútilmente
con el afán de un perro hambriento.
Felicia C Jul 2014
I remember my primary school
which was all large hallways and shiny shoes

library
which was all popsicle stick projects
and a round reading room

after hours and finding a book about art.

I showed it to Mrs Romano
who was fat in a pleasant way and wore round glasses

and she said “Picasso?”
and
i said
"yes."
June 2014
No he de callar por más que con el dedo,
ya tocando la boca o ya la frente,
silencio avises o amenaces miedo.¿No ha de haber un espíritu valiente?
¿Siempre se ha de sentir lo que se dice?
¿Nunca se ha de decir lo que se siente?Hoy, sin miedo que, libre, escandalice,
puede hablar el ingenio, asegurado
de que mayor poder le atemorice.En otros siglos pudo ser pecado
severo estudio y la verdad desnuda,
y romper el silencio el bien hablado.Pues sepa quien lo niega, y quien lo duda,
que es lengua la verdad de Dios severo,
y la lengua de Dios nunca fue muda.Son la verdad y Dios, Dios verdadero,
ni eternidad divina los separa,
ni de los dos alguno fue primero.Si Dios a la verdad se adelantara,
siendo verdad, implicación hubiera
en ser, y en que verdad de ser dejara.La justicia de Dios es verdadera,
y la misericordia, y todo cuanto
es Dios, todo ha de ser verdad entera.Señor Excelentísimo, mi llanto
ya no consiente márgenes ni orillas:
inundación será la de mi canto.Ya sumergirse miro mis mejillas,
la vista por dos urnas derramada
sobre las aras de las dos Castillas.Yace aquella virtud desaliñada,
que fue, si rica menos, más temida,
en vanidad y en sueño sepultada.Y aquella libertad esclarecida,
que en donde supo hallar honrada muerte,
nunca quiso tener más larga vida.Y pródiga de l'alma, nación fuerte,
contaba, por afrentas de los años,
envejecer en brazos de la suerte.Del tiempo el ocio torpe, y los engaños
del paso de las horas y del día,
reputaban los nuestros por extraños.Nadie contaba cuánta edad vivía,
sino de qué manera: ni aun un'hora
lograba sin afán su valentía.La robusta virtud era señora,
y sola dominaba al pueblo rudo;
edad, si mal hablada, vencedora.El temor de la mano daba escudo
al corazón, que, en ella confiado,
todas las armas despreció desnudo.Multiplicó en escuadras un soldado
su honor precioso, su ánimo valiente,
de sola honesta obligación armado.Y debajo del cielo, aquella gente,
si no a más descansado, a más honroso
sueño entregó los ojos, no la mente.Hilaba la mujer para su esposo
la mortaja, primero que el vestido;
menos le vio galán que peligroso.Acompañaba el lado del marido
más veces en la hueste que en la cama;
sano le aventuró, vengóle herido.Todas matronas, y ninguna dama:
que nombres del halago cortesano
no admitió lo severo de su fama.Derramado y sonoro el Oceano
era divorcio de las rubias minas
que usurparon la paz del pecho humano.Ni los trujo costumbres peregrinas
el áspero dinero, ni el Oriente
compró la honestidad con piedras finas.Joya fue la virtud pura y ardiente;
gala el merecimiento y alabanza;
sólo se cudiciaba lo decente.No de la pluma dependió la lanza,
ni el cántabro con cajas y tinteros
hizo el campo heredad, sino matanza.Y España, con legítimos dineros,
no mendigando el crédito a Liguria,
más quiso los turbantes que los ceros.Menos fuera la pérdida y la injuria,
si se volvieran Muzas los asientos;
que esta usura es peor que aquella furia.Caducaban las aves en los vientos,
y expiraba decrépito el venado:
grande vejez duró en los elementos.Que el vientre entonces bien diciplinado
buscó satisfación, y no hartura,
y estaba la garganta sin pecado.Del mayor infanzón de aquella pura
república de grandes hombres, era
una vaca sustento y armadura.No había venido al gusto lisonjera
la pimienta arrugada, ni del clavo
la adulación fragrante forastera.Carnero y vaca fue principio y cabo,
Y con rojos pimientos, y ajos duros,
tan bien como el señor, comió el esclavo.Bebió la sed los arroyuelos puros;
de pués mostraron del carchesio a Baco
el camino los brindis mal seguros.El rostro macilento, el cuerpo flaco
eran recuerdo del trabajo honroso,
y honra y provecho andaban en un saco.Pudo sin miedo un español velloso
llamar a los tudescos bacchanales,
y al holandés, hereje y alevoso.Pudo acusar los celos desiguales
a la Italia; pero hoy, de muchos modos,
somos copias, si son originales.Las descendencias gastan muchos godos,
todos blasonan, nadie los imita:
y no son sucesores, sino apodos.Vino el betún precioso que vomita
la ballena, o la espuma de las olas,
que el vicio, no el olor, nos acredita.Y quedaron las huestes españolas
bien perfumadas, pero mal regidas,
y alhajas las que fueron pieles solas.Estaban las hazañas mal vestidas,
y aún no se hartaba de buriel y lana
la vanidad de fembras presumidas.A la seda pomposa siciliana,
que manchó ardiente múrice, el romano
y el oro hicieron áspera y tirana.Nunca al duro español supo el gusano
persuadir que vistiese su mortaja,
intercediendo el Can por el verano.Hoy desprecia el honor al que trabaja,
y entonces fue el trabajo ejecutoria,
y el vicio gradüó la gente baja.Pretende el alentado joven gloria
por dejar la vacada sin marido,
y de Ceres ofende la memoria.Un animal a la labor nacido,
y símbolo celoso a los mortales,
que a Jove fue disfraz, y fue vestido;que un tiempo endureció manos reales,
y detrás de él los cónsules gimieron,
y rumia luz en campos celestiales,¿por cuál enemistad se persuadieron
a que su apocamiento fuese hazaña,
y a las mieses tan grande ofensa hicieron?¡Qué cosa es ver un infanzón de España
abreviado en la silla a la jineta,
y gastar un caballo en una caña!Que la niñez al gallo le acometa
con semejante munición apruebo;
mas no la edad madura y la perfeta.Ejercite sus fuerzas el mancebo
en frentes de escuadrones; no en la frente
del útil bruto l'asta del acebo.El trompeta le llame diligente,
dando fuerza de ley el viento vano,
y al son esté el ejército obediente.¡Con cuánta majestad llena la mano
la pica, y el mosquete carga el hombro,
del que se atreve a ser buen castellano!Con asco, entre las otras gentes, nombro
al que de su persona, sin decoro,
más quiere nota dar, que dar asombro.Jineta y cañas son contagio moro;
restitúyanse justas y torneos,
y hagan paces las capas con el toro.Pasadnos vos de juegos a trofeos,
que sólo grande rey y buen privado
pueden ejecutar estos deseos.Vos, que hacéis repetir siglo pasado,
con desembarazarnos las personas
y sacar a los miembros de cuidado;vos distes libertad con las valonas,
para que sean corteses las cabezas,
desnudando el enfado a las coronas.Y pues vos enmendastes las cortezas,
dad a la mejor parte medicina:
vuélvanse los tablados fortalezas.Que la cortés estrella, que os inclina
a privar sin intento y sin venganza,
milagro que a la invidia desatina,tiene por sola bienaventuranza
el reconocimiento temeroso,
no presumida y ciega confianza.Y si os dio el ascendiente generoso
escudos, de armas y blasones llenos,
y por timbre el martirio glorïoso,mejores sean por vos los que eran buenos
Guzmanes, y la cumbre desdeñosa
os muestre, a su pesar, campos serenos.Lograd, señor, edad tan venturosa;
y cuando nuestras fuerzas examina
persecución unida y belicosa,la militar valiente disciplina
tenga más platicantes que la plaza:
descansen tela falsa y tela fina.Suceda a la marlota la coraza,
y si el Corpus con danzas no los pide,
velillos y oropel no hagan baza.El que en treinta lacayos los divide,
hace suerte en el toro, y con un dedo
la hace en él la vara que los mide.Mandadlo así, que aseguraros puedo
que habéis de restaurar más que Pelayo;
pues valdrá por ejércitos el miedo,
y os verá el cielo administrar su rayo.
Durante muchos siglos
la costumbre fue ésta:
aleccionar al hombre con historias
a cargo de animales de voz docta,
de solemne ademán o astutas tretas,
tercos en la maldad y en la codicia
o necios como el ser al que glosaban.
La humanidad les debe
parte de su virtud y su sapiencia
a asnos y leones, ratas, cuervos,
zorros, osos, cigarras y otros bichos
que sirvieron de ejemplo y moraleja,
de estímulo también y de escarmiento
en las ajenas testas animales,
al imaginativo y sutil griego,
al severo romano, al refinado
europeo,
al hombre occidental, sin ir más lejos.
Hoy quiero -y perdonad la petulancia-
compensar tantos bienes recibidos
del gremio irracional
describiendo algún hecho sintomático,
algún matiz de la conducta humana
que acaso pueda ser educativo
para las aves y para los peces,
para los celentéreos y mamíferos,
dirigido lo mismo a las amebas
más simples
como a cualquier especie vertebrada.
Ya nuestra sociedad está madura,
ya el hombre dejá atrás la adolescencia
y en su vejez occidental bien puede
servir de ejemplo al perro
para que el perro sea
más perro,
y el zorro más traidor,
y el león más feroz y sanguinario,
y el asno como dicen que es el asno,
y el buey más inhibido y menos toro.
A toda bestia que pretenda
perfeccionarse como tal
                                                  -ya sea
con fines belicistas o pacíficos,
con miras financieras o teológicas,
o por amor al arte simplemente-
no cesaré de darle este consejo:
que observe al **** sapiens, y que aprenda.
Stuffed Zucchini Blossoms
for my guest to eat
I work hard to make things right
for my family
I put my time to what I cook
I have gone to my garden and pick a basket
of zucchini blossoms
12-15 Zucchini Blossoms
½ cup Ricotta Cheese
1 oz grated Romano Cheese
1 oz Shredded Mozzarella Cheese
1 egg- lightly beaten
Sea Salt and Black Pepper to taste
Pinch of Granulated Garlic
Cooking oil as needed
Egg Batter
2 whole eggs
¼ cup milk
¼ cup flour
¼ cup grated Romano
1 Tablespoon chopped Basil or Italian Parsley
This is my recipe for the love of Zucchini Blossom stuffing
when I was all done I put all the food on the table
for all to eat the zucchini blossom of love
For my family I love.

- Judy Emery © 2003
The Queen Of Darken Dreams Poetic Lilly Emery
THE QUEEN OF DARKEN DREAMS POETIC JUDY EMERY
judy smith Jan 2017
International designer Vivienne Tam is known for her culture-bridging, East-meets-West concepts in her collections. Her looks are global, often pioneering collaborations that marry fashion with technology. Her knack for blending her cultural roots with a modern design vocabulary in her looks is recognized. Often, her designs are sheer artistry.

Tam is also the author of the award winning book, “China Chic.” Pieces of her collection are a part of the permanent archives of the world’s most prestigious museums, including the Metropolitan Museum of Art in New York and the Victoria and Albert Museum in London. Tam also loves the space program and cowboy themes. Inspired by her recent trip to Houston, Texas, she utilizes the NASA logo in her collection. There are also soft suede jackets with fringe and chrome metallic flares, and a ruffled blouse in a blue and white motif. Pretty dresses in beautiful prints and patterns are enhanced with embroidery, sequins and appliques. Some of her looks reflect styles seen on folks at the rodeo. Tam’s signature 3-D butterflies were apparent on her garments. A black Western belt cinched the waist. Good show!

Rhode Island School of Design’s Apparel Design Department showed a rugged, yet fashionable collection of menswear on the New York Fashion Week runway. RISD prepares students to meet the demanding requirements of the fashion industry. The program is built on the philosophy that design and technical skills are mutually enhancing. From functional to experimental clothing, the course is structured to take students through all aspects of apparel design and construction.

RISD’s technical classes proceed from basic to advanced drafting, draping and construction and incorporate the use of computers as a tool for design and product visualization. RISD has offered programs in costume, clothing and fashion since 1918, and established the Apparel Design Department in 1952. Their graduates include such top designers as Nicole Miller, Sari Gueron, Sally Lapointe, Robert Geller and Nicole Romano. Many students have found success with designers such as Michael Kors and Ralph Lauren.Read more at:http://www.marieaustralia.com/short-formal-dresses | www.marieaustralia.com/red-carpet-celebrity-dresses
Lizzie Matthias Aug 2019
Thin fingers gracefully traced the neck,
Creating beautiful sounds in elegant patterns.
He speeds up,
Swiftly going from piano to fortissimo.

A pig interrupted from behind,
No, that was just a girl.
A girl squealing like a pig.
Couldn’t she just shut up?

The jejune girl known as Juliet was jumping up and down,
Her pink, floral dress bouncing up and down in non-existent wind.
She said something about her regional orchestra,
He grumbled a half-hearted congratulations.

He gently set the hairs of his bow back on his A-string,
but pressed down and pulled in frustration as two more voices interrupted him.
He knew who interrupted, and took a deep breath.

A thin, androgynous boy was smiling at the camera,
No doubt at Juliet.
Another boy was smirking,
A smirk that didn’t care.

Achilles laughed and asked what Roderich was working on.
On one hand, the Austrian was thrilled he asked.
On the other, he didn’t want him to ask.
So, he looked at his screen with a look of happiness, confusion and anger.

Hanna answered for him,
“Golden Statues and Fallen Castles.
It sounds pretty good, but it’d sound better on harp.”
Roderich looked offended, as if someone took an ugly picture of him.

He tried to retort, but it fell on deaf ears.
The Faroese girl gasped and slammed her hands down.
Something fell. She cursed in Danish.
“One second!” She sounded far away.

“Probably knocked her mic down,”
Roderich thought, rolling his eyes.
Achilles wanted nothing more
Than to punch his forever disgusted face.

“You all know Apollo, some Greek god?”
Everyone nodded in various degrees of enthusiasm.
From an uninterested hum to a scream of excitement,
They gave her a signal to continue.

The Greek boy began to rant, cutting off Hanna.
“Oh my God,
A folk story said the ‘Harp of Apollo’ fell from Olympus.
That’s my all time favorite story, I think it’s very informative and interesting and i-“

“The Harp of Apollo”
Roderich scoffed, interrupting him.
“fell from Olympus?
Who found it and got it’s magic powers?”

The two Italians chuckled lightly,
but Hanna didn’t think it was funny.
“That’s actually what I was gonna say.”
Everyone shushed at her serious tone. Why was it so serious?

“I have a challenge for you,
Find the Harp and get it back to Apollo.
Nobody has classes, right?”
She said the last word in a mock Austrian accent.

Unsurprisingly, Roderich rolled his eyes.
“Why? It’s not like it’s real.”
She shrugged and said it might be “fun”.
Who’s ever heard of fun?

An uncomfortable silence gave everyone time to think.
Eventually,
Achilles said goodnight.
He’d play.

Romano screamed something in Spanish,
away from the camera, thankfully.
He slammed his hand into the mouse
and logged off.

Juliet waved the two goodbye,
blowing them each a kiss.
Roderich flipped her off,
and she logged off.

Hanna sighed
and said nothing.
The two made brief eye contact,
and then logged off.
Leaving the Austrian alone with his viola.
i just got progressively less and less creative as i wrote lol, but it’s based off a story i wrote in sixth grade so :/
rereading this, the first stanza sounds like *** ****
Wk kortas Dec 2016
They arrive by the sackload from the main office on the Via del Pontiere,
Pouring from the bags as if a torrential weeping,
Envelopes a collage of shapes, a multiplicity of pastel hues,
Some addressed with all the formality of a judicial summons,
Others bearing no more than the name of the distaff half
Of the city’s most famous equation.
They tread upon paths long since worn flat
By any number of their predecessors:
Tales of love unrequited, passion misspent,
Promises untruthful and unmet.
These epistles and their authors
Seek solace of varying degree and efficacy:
Some seek kernels of actual guidance or blessing,
As if some ancient and inscrutable advice columnist
Had taken up residence in the Basilica di San Zeno,
Others looking to self-heal through the catharsis of the act of writing,
Most content to quietly assert to the universe itself
I am here, I am here, I am here.

Where, then, is the corresponding mountain of missives
For the son of the House of Montague?
Surely, his shade would be as kindred a soul
To those which affairs of the heart have left so disheartened,
(Indeed, more so, he most assuredly
The schemer and dreamer of the dramatis personae in question.)
For him, though, no rambling, rumbling truck
Emblazoned with the lemon-cheerful Posteitaliane markings
Arrives at an office chock-a-block with secretaries
Whose mission is to answer and archive its all-but-holy contents;
More likely, there is some humble cart,
(The wheel bearings frozen up, the canvas mildewed and frayed)
Containing a handful of birthday cards
Intended for some Renzo or Romano
Miswritten by some absentminded grandmother or great-aunt,
The odd solicitation or final-notice
Which shall go no further for all of eternity.
Despite the hectoring tone of the envelope
Stating that the material is critically time-sensitive
And intended for the eyes of the addressee only.
Abarbanel, Farías o Pinedo,
arrojados de España por impía
persecución, conservan todavía
la llave de una casa de Toledo.

Libres ahora de esperanza y miedo,
miran la llave al declinar el día;
en el bronce hay ayeres, lejanía,
cansado brillo y sufrimiento quedo.

Hoy que su puerta es polvo, el instrumento
es cifra de la diáspora y del viento,
afín a esa otra llave del santuario

que alguien lanzó al azul cuando el romano
acometió con fuego temerario,
y que en el cielo recibió una mano.
Lewis Bosworth Aug 2016
It’s the wee things that get to you,
the things that they – the invisible
“they” – don’t think of or deem –
what an egghead word – import.

Like the many languages Pope Francis
speaks to the poorest of the poor – just
books away from Revelation and the
end – apocalypse, they call it?

Like the simple task, simpletons do it
in political campaigns for the simplest
of the simple – cost deferred until a
position be taken if it isn’t ******.

Like the contours of the manhood of
the waiter leaning tightly against your
table – as he asks again if you want
your salad with French or Italian.

Like the death of Romano III, a cat of
nineteen, lying alone on a warm rug –
or it was a cold shoulder, the mother
lode of forgiveness.

Like the birth of an heir or heiress of
a circus regnant – a cut above the
silliest of the silly, dancing in the
streets to a playwright’s tunes.

Like the circumcision of a newborn
boy – a social decision on an *****
that doesn’t know itself until puberty,
an unfair decision by a man.

Like the baptism of a child – protection
against purgatory or is it the shoreline
of the Jordan where wading isn’t kosher
when the teenaged lifeguard is absent?




Like the final couplet of the last sonnet
of a poet – her celebration and self-worth
still unrhymed, its meter and iambs
unborn until next week.

Similes slant to the similar, metastasizing
and growing outside the box – oh, ****,
the poet says, her wings clipped by a
little thing like a pep rally.


© Lewis Bosworth, 2013
Software ******* up my lines in the 2nd-to-last stanza.  Thanks, Vicki,for your comment!
No os espantéis, señora Notomía,
Que me atreva este día,
Con exprimida voz convaleciente,
A cantar vuestras partes a la gente:
Que de hombres es en casos importantes
El caer en flaquezas semejantes.

Cantó la pulga Ovidio, honor Romano,
Y la mosca Luciano,
De las ranas Homero; yo confieso
Que ellos cantaron cosas de más peso:
Yo escribiré con pluma más delgada
Materia más sutil y delicada.

Quien tan sin carne os viere, si no es ciego,
Yo sé que dirá luego,
Mirando en vos más puntas que en rastrillo,
Que os engendró algún miércoles Corvillo;
Y quien pez os llamó, no desatina,
Viendo que tras ser negra, sois espina.

Dios os defienda, dama, lo primero,
De sastre o zapatero,
Pues por punzón o alesna es caso llano
Que cada cual os cerrara en la mano;
Aunque yo pienso que por mil razones
Tenéis por alma un viernes con ciciones.

Mirad que miente vuestro amigo, dama,
Cuando «Mi carne» os llama,
Que no podéis jamás en carnes veros,
Aunque para ello os desnudéis en cueros;
Mas yo sé bien que quedan en la calle
Picados más de dos de vuestro talle.

Bien sé que apasionáis los corazones,
Porque dais más pasiones
Que tienen diez Cuaresmas con la cara,
Que Amor hiere con vos como con jara;
Que si va por lo flaco, tenéis voto
De que sois más sutil que lo fue Scoto.

Y aunque estáis tan angosta, flaca mía,
Tan estrecha y tan fría,
Tan mondada y enjuta y tan delgada,
Tan roída, exprimida y destilada,
Estrechamente os amaré con brío,
Que es amor de raíz el amor mío.

Aun la sarna no os come con su gula,
Y sola tenéis Bula
Para no sustentar cosas vivientes;
Por sólo ser de hueso tenéis dientes,
Y de acostarse ya en partes tan duras,
Vuestra alma diz que tiene mataduras.

Hijos somos de Adán en este suelo,
La Nada es nuestro abuelo,
Y salístele vos tan parecida
Que apenas fuisteis algo en esta vida.
De ser sombra os defiende no el donaire,
Sino la voz, y aqueso es cosa de aire.

De los tres enemigos que hay del alma
Llevárades la palma,
Y con valor y pruebas excelentes
Los venciérades vos entre las gentes,
Si por dejar la carne de que hablo,
El mundo no os tuviera por el diablo.

Díjome una mujer por cosa cierta,
Que nunca vuestra puerta
Os pudo un punto dilatar la entrada
Por causa de hallarla muy cerrada,
Pues por no deteneros aun llamando,
Por los resquicios os entráis volando.

Con mujer tan aguda y amolada,
Consumida, estrujada,
Sutil, dura, büida, magra y fiera,
Que ha menester, por no picar, contera,
No me entremeto: que si llego al toque,
Conocerá de mí el señor San Roque.

Con vos cuando muráis tras tanta guerra,
Segura está la tierra
Que no sacará el vientre de mal año;
Y pues habéis de ir flaca en modo extraño
(Sisándole las ancas y la panza)
Os podrán enterrar en una lanza.

Sólo os pido, por vuestro beneficio,
Que el día del juicio
Troquéis con otro muerto en las cavernas
Esas devanaderas y esas piernas,
Que si salís con huesos tan mondados,
Temo que haréis reír los condenados.

Salvaros vos tras esto es cosa cierta,
Dama, después de muerta,
Y tiénenlo por cosa muy sabida
Los que ven cuán estrecha es vuestra vida;
Y así, que os vendrá al justo, se sospecha,
Camino tan angosto y cuenta estrecha.

Canción, ved que es forzosa
Que os venga a vos muy ancha cualquier cosa:
Parad, pues es negocio averiguado
Que siempre quiebra por lo más delgado.
Vanno verso le Terme di Caracalla
giovani amici, a cavalcioni
di Rumi o Ducati, con maschile
pudore e maschile impudicizia,
nelle pieghe calde dei calzoni
nascondendo indifferenti, o scoprendo,
il segreto delle loro erezioni...
Con la testa ondulata, il giovanile
colore dei maglioni, essi fendono
la notte, in un carosello
sconclusionato, invadono la notte,
splendidi padroni della notte...

Va verso le Terme di Caracalla,
eretto il busto, come sulle natie
chine appenniniche, fra tratturi
che sanno di bestia secolare e pie
ceneri di berberi paesi - già impuro
sotto il gaglioffo basco impolverato,
e le mani in saccoccia - il pastore
migrato
undicenne, e ora qui, malandrino e
giulivo
nel romano riso, caldo ancora
di salvia rossa, di fico e d'ulivo...

Va verso le Terme di Caracalla,
il vecchio padre di famiglia, disoccupato,
che il feroce Frascati ha ridotto
a una bestia cretina, a un beato,
con nello chassì i ferrivecchi
del suo corpo scassato, a pezzi,

rantolanti: i panni, un sacco,
che contiene una schiena un po' gobba,
due cosce certo piene di croste,
i calzonacci che gli svolazzano sotto
le saccocce della giacca pese
di lordi cartocci. La faccia
ride: sotto le ganasce, gli ossi
masticano parole, scrocchiando:
parla da solo, poi si ferma,
e arrotola il vecchio mozzicone,
carcassa dove tutta la giovinezza,
resta, in fiore, come un focaraccio
dentro una còfana o un catino:
non muore chi non è mai nato.
Li osservo, questi uomini, educati
ad altra vita che la mia: frutti
d'una storia tanto diversa, e ritrovati,
quasi fratelli, qui, nell'ultima forma
storica di Roma. Li osservo: in tutti
c'è come l'aria d'un buttero che dorma
armato di coltello: nei loro succhi
vitali, è disteso un tenebrore intenso,
la papale itterizia del Belli,
non porpora, ma spento peperino,
bilioso cotto. La biancheria, sotto,
fine e sporca; nell'occhio, l'ironia
che trapela il suo umido, rosso,
indecente bruciore. La sera li espone
quasi in romitori, in riserve
fatte di vicoli, muretti, androni
e finestrelle perse nel silenzio.
È certo la prima delle loro passioni
il desiderio di ricchezza: sordido
come le loro membra non lavate,
nascosto, e insieme scoperto,
privo di ogni pudore: come senza pudore
è il rapace che svolazza pregustando
chiotto il boccone, o il lupo, o il ragno;
essi bramano i soldi come zingari,
mercenari, puttane: si lagnano
se non ce n'hanno, usano lusinghe
abbiette per ottenerli, si gloriano
plautinamente se ne hanno le saccocce
piene.
Se lavorano - lavoro di mafiosi macellari,
ferini lucidatori, invertiti commessi,
tranvieri incarogniti, tisici ambulanti,
manovali buoni come cani - avviene
che abbiano ugualmente un'aria di ladri:
troppa avita furberia in quelle vene...

Sono usciti dal ventre delle loro madri
a ritrovarsi in marciapiedi o in prati
preistorici, e iscritti in un'anagrafe
che da ogni storia li vuole ignorati...
Il loro desiderio di ricchezza
è, così, banditesco, aristocratico.
Simile al mio. Ognuno pensa a sé,
a vincere l'angosciosa scommessa,
a dirsi: "È fatta, " con un ghigno di re...
La nostra speranza è ugualmente ossessa:
estetizzante, in me, in essi anarchica.
Al raffinato e al sottoproletariato spetta
la stessa ordinazione gerarchica
dei sentimenti: entrambi fuori dalla storia,
in un mondo che non ha altri varchi
che verso il sesso e il cuore,
altra profondità che nei sensi.
In cui la gioia è gioia, il dolore dolore.
A pesar de mí misma te amo; eres tan vano
como hermoso, y me dice, vigilante, el orgullo:
«¿Para esto elegías? Gusto bajo es el tuyo;
no te vendas a nada, ni a un perfil de romano»
Y me dicta el deseo, tenebroso y pagano,
de abrirte un ancho tajo por donde tu murmullo
vital fuera colado... Sólo muerto mi arrullo
más dulce te envolviera, buscando boca y mano.
-¿Salomé rediviva? -Son más pobres mis gestos.
Ya para cosas trágicas malos tiempos son éstos.
Yo soy la que incompleta vive siempre su vida.
Pues no pierde su línea por una fiesta griega
y al acaso indeciso, ondulante, se pliega
con los ojos lejanos y el alma distraída.
Cristo en la cruz. Los pies tocan la tierra.
Los tres maderos son de igual altura.
Cristo no está en el medio. Es el tercero.
La negra barba pende sobre el pecho.
El rostro no es el rostro de las láminas.
Es áspero y judío. No lo veo
y seguiré buscándolo hasta el día
último de mis pasos por la tierra.
El hombre quebrantado sufre y calla.
La corona de espinas lo lastima.
No lo alcanza la befa de la plebe
que ha visto su agonía tantas veces.
La suya o la de otro. Da lo mismo.
Cristo en la cruz. Desordenadamente
piensa en el reino que tal vez lo espera,
piensa en una mujer que no fue suya.
No le está dado ver la teología,
la indescifrable Trinidad, los gnósticos,
las catedrales, la navaja de Occam,
la púrpura, la mitra, la liturgia,
la conversión de Guthrum por la espada,
la Inquisición, la sangre de los mártires,
las atroces Cruzadas, Juana de Arco,
el Vaticano que bendice ejércitos.
Sabe que no es un dios y que es un hombre
que muere con el día. No le importa.
Le importa el duro hierro de los clavos.
No es un romano. No es un griego. Gime.
Nos ha dejado espléndidas metáforas
y una doctrina del perdón que puede
anular el pasado. (Esa sentencia
la escribió un irlandés en una cárcel.)
El alma busca el fin, apresurada.
Ha oscurecido un poco. Ya se ha muerto.
Anda una mosca por la carne quieta.
¿De qué puede servirme que aquel hombre
haya sufrido, si yo sufro ahora?

— The End —