Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
011717

Sabi ko noon, hindi na ako magsusulat pa -- na hindi na ako mag-aalay ng tula para sayo. Na ang huling piyesa ng tula ay ipinalipas ko na rin noong isang taon, ipinatikom sa dagat na bumubura ng bawat larawang binigkis sa buhanginan -- noong isang taong napagmasdan ko ang pagbagsak ng bawat dahon ng alaalang dinumog at pinunit ng hangin.

Akala ko yun na ang huli, nang bigkasin ko sa mismong harapan mo ang bawat malayang mga tugmang naikatha buhat sa lalim ng sugat nang palihim na pag-ibig -- ngunit walang lihim na hindi nabubunyag kaya marapat na rin sigurong mailathala ang damdamin sa bawat dahong muling pausbong bagamat hindi ko pa rin alam kung aabutan ba ito ng taglagas.

Akala ko yun na ang huling pakikipagtagisan ko sa bawat salitang may mensahe ng pagbitaw. Akala ko kakayanin kong bumitaw agad, bumitaw nang kusa at tuluyan nang maihihimlay ang bawat tula sa mismong pinagtuyuan ng bawat dahong bumabagsak.

Ilang beses na kitang ipinaubaya sa Kanya pero paulit-ulit kang bumabalik -- ni hindi ko alam kung dapat bang sisihin ko ang tadhana o talagang kailangang kong tanggaping parte ito ng pagpapasakop at pagpapaayos ko sa Kanya. Paulit-ulit kitang kinatatagpo sa panaginip na halos magtaka ako kung bakit.

Napuno ng listahan ng ngalan mo ang mga petsa sa kalendaryo kung ilang beses kang naging bisita sa aking pagtulog at paghimbing. Hindi naman ako kumakatok sa aking unan at kumot para masilayan ka -- masilayan kung posible bang maharap kita at hindi na ako urong-sulong pa.

Paulit-ulit tayong ipinagtatagpo kung saan una tayong nagkita at nagbitaw ng mga pangakong uunahin natin Siya at doon din natapos ang bawat panimulang may matatamis at mabubulaklak na pagsasalarawan ng mga salitang "kung tayo'y tayo talaga." Pero paulit-ulit kitang hindi ipinagkakait sa Kanya kasi alam kong para sa Kanya ka naman at hindi ako ang makapagsasabing ang bukas ay laan para sa atin ng may iisang pintuan.

Hindi ko maaaring ilibing nang buhay ang bawat alaalang naging parte ng kung sino ako ngayon, mga nakaraang sabi nila'y dapat daw ay daanan ko lang at wag pagtambayan. At kung hihimayin ko ang bawat yugto, hindi ko alam kung kaya bang paluputan ang mga ito ng metaporang pampalasa sa bawat linya ng tula.

Hindi ko alam kung magkakasya ito sa puso **** ni minsa'y hindi mo nagawang pagbuksan. Inilatag ko na sa Kanya ang lahat kasama ang pagpapatawad ko sayo, kasama ang bawat panalangin ko para sa ikatataas Niya sa buhay mo -- mga panalanging para sa ikatatag ng pananampalataya mo, para sa ikalalalim ng relasyon at pundasyon mo sa Kanya.

At hindi, hindi ko lubos maisip na ganito ang paraan Niya para sa paghilom ko -- na mismong pinagtatagpi-tagpi niya ang bawat tauhan sa paligid ko para lang maharap kita.

Ilang beses akong umiwas na may sumbong sa kalangitan na sana nga dumating na ang panahon -- yung panahon na kaya ko na at kaya mo na rin. Nag-iwasan tayo na waring naglalaro ng Patintero at nakakapagod nga -- nakakapagod makipaglaro kasi hindi naman natin ninais na makipaghabulan sa wala na.

Pinili kong bitiwan ka pero hindi ko binitiwan ang paghihintay ko sayo -- naghihintay akong marinig lang mula sayo na ayos ka lang.

At oo, ayokong nakawin ang mga oras at sandali na laan para sa paglago mo sa Kanya. Noon pa man, yun na rin ang tanging dasal ko sa Kanya. At kahit sa pagbitaw natin nang paulit-ulit, mas minamahal ko Siya. Oo, mas matimbang ang pag-ibig Niya para sating dalawa kaya nga't mas mainam na mag-ipon na lamang hindi ng mga pangamba, bagkus ng mga panalanging kalugud-lugod sa Kanya pagkat iisa lang ang ating Ama.

At kahit pa, kahit pa hindi ko masuri sa aking sarili kung ito na ang huling piyesa, hindi pa rin ako bibitaw sa pagsusulat. Maubusan man ng pagdanak ng tinta ng aking pluma'y patuloy akong makapagsusulat.

At hindi matatapos ang mga tula na may ganitong pangwakas. Hindi ko rin alam kung kailan ito madudugtungan at kung dapat bang ihanay ko na sa ibang istilo ang bawat katha.

Gayunpaman, ang bawat tinta ng bawat kataga'y iisa lang ang diin -- isang mensaheng hindi ko kayang sambitin, hindi kayang sambitin nang harapan kaya't katulad ni Rizal, mas nanaisin kong ganito ang maging istilo ng mapagdamdaming paghihimagsik. Isang mensaheng hindi ko kayang bigyang pamagat at mananatiling isang alamat --- alamat na hindi ko wari kung makakarating ba sayo o hindi.
Sasarhan ko na ang plumang may umaapaw na pagbulong ng lahat, pagkat ngayon: ikaw naman sana ang magsulat. Ngayon, ikaw naman sana ang magbigay ng pamagat -- isang pamagat kung may "tayo" pa nga ba sa huling mga linya o tutuldukan na lang ba natin ito at lilikha ng panibagong kabanata.
090316

Naabutan mo ba ang Chinese Garter o 10-20?
Luksong-lubid, Tagu-taguan, Piko o Patintero?
Alam mo ba yung Yes or No?

Gumuhit ka ng kahong pahaba't
Hatiin ang mga ito, marahil mahabang proseso
Mahalukay lamang ang tamang istilo.
Titingala't magtatanong, "Yes or No?"
At may magbabatuhan ng boses ng pagsilong.

Paano kaya kung ganoon kadali
Kung kaya **** magpatawad
Nang bukal sa puso't walang gitgit.
Hanggang kaya mo nang ipaubaya ang galit sa Langit,
Hanggang kaya mo nang lumaban na may sariling paninindigan.

Pagpapatawad
Sa mga nanakit sayo,
Sa mga nasaktan mo,
Maging sa sarili mo.
Kaya mo ba? Yes or No?

Bumisita ka sa Palengke,
Tiyak bistado mo ang 'yong sarili.
Hindi ba't pag mahal, humihingi ka rin ng tawad?
Pag di ba pinagbigya'y galit ang ibabayad sa Tindera?
Oo, mahal kasi; sobrang mahal
Kaya sana'y lambingin ng "oo" ang "patawad" niya.

May oras para sa lahat;
Maging sa paghilom ng Bayan,
Sa pagdidildil ng Asin sa sanlibutan,
Na Siya ring naghasik
Ng mga butong nagkalaman sa Lipunan.

Bahagi ka ng Tulang ito, isang tulang pasalaysay -
Payak at walang bahid na pagkukunwari.
Ibabalot ko ang tanong na "Yes or No?"
Batang 90's, iba na nga pala ang timpla't
Magkakaubusan na naman ng mga letra't himig.

Sige, magtatapos ako Sayo,
Pagkat Ikaw naman ang taya sa buhay Mo.
At ito na marahil ang Pagtatapos
Na Ikaw rin ang Panimula.

(P.S. Tapusin Mo, sa muli nating pagkikita)
Marge Redelicia Nov 2013
Into a place far away but too familiar,
I push open the rusty purple gates,
Inhale a lungful of the province air,
Kick away blue pebbles on the dusty ground,
And then
Mano my lolo, my tito
Beso my lola, my tita
And give my cousins a nudge on the arm,
A pinch on the cheeks.

I squeeze between four people
In a rickety wooden bench and
Pass around plate after heavy plate.
I fill my banana leaf
With spaghetti too soft too sweet,
Almost like pudding,
With crispy chicken dripping with oil.
I wash it off with a cool glass of gulaman,
Chewy beads and gems in sugary water.

Fathers talk about basketball, boxing, billiards;
Mothers browse through photo albums and magazines;
While we children argue about Superman or Batman.
Our laughter fills the humid air
And goes up, up, up to the ears of the neighbors.

In celebration of the time we have together
And a nice sunny day
We devour our meals
And go ahead and
Climb trees and
Get our faces sticky with sweet fruits,
Lick chocolate ice popsicles,
Chase each other in the weedy playground,
Bike around town,
Pick colorful flowers,
Wrestle with each other,
Play badminton on a windy day,
Scare around chickens and guinea pigs,
And play patintero under the dull orange street lamps.

We nervously creep inside the back door,
All sweaty, bearing bruises and scratches
But still with wide smiles on our faces.
All is futile though.
An angry grandmother awaits,
Scolding us for
Coming home past sunset.

More and more stars glitter the sky
As the night gets deeper and deeper.
The gentle evening breeze whistles a note
As it enters through the window.
The karaoke blasts grating voices
Interrupted by hearty laughter.
Playing cards and corn chips litter the table.
We children exchange jokes and ghost stories.

And then,
We bid our goodbyes,
Sharing hugs and kisses
Stained with discontent and sadness.
Our hearts about to burst
In excitement for the next
Reunion.
A typical Filipino reunion looks more or less like this :)

"Mano" is a respectful gesture done mostly to elders wherein you hold a person's hand and make it touch your forehead. "Beso" is something usually done by ladies wherein you brush cheeks with each other. "Lolo" means grandfather. "Tito" means uncle. "Lola" means grandmother. "Tita" means aunt. "Gulaman" is a popular drink/desert. "Patintero" is a kind of outdoor game wherein a team must prevent the other team from crossing over to the other side of the court by tagging them, it's really fun!
Penne Jan 2021
Ano 'tong haluan?
Bigla rin ako napasuka
Akala ko ako na ang utak
Pwede ako magbawi, pero ikaw hindi
Yan ang batas, di ba?
Patas ang batas
Ng patintero
Lamunin ang mga numero
Parang wala silang ****
'Pag nag-iisa daw, masama kaagad

Ang bilis umakyat ng ministro pero walang dalang impormasyon
Lagyan ng sablay ang tibok
Sakit na dala ng kinalalamnan ng araw
Sa sunod ng sunod sa malarong pisngi at ang kulay nito

Pinapasa-pasa nila
Wala daw sabaw
Kaya ko iniba ang presyo
Kahit hindi mahanap ang totoo
Nilalayo ang inspeksyon

Ingay ng "Happy Birthday"
Siyamnapung beses sa kabilang bahay

Paikot-ikot sa steering wheel
Ng milyong dolyar, walang down payment na sasakyan komersyal
Iyon ang benepisyo ng mga itik  sa latik
Wala naman talagang may gugusto na lumabas sa parisukat
Kasi iyon lang ang tirahan nila
Kahit ang halaman ay tigok

Ano ba talaga gustong mangyari?
Hindi iisa ang kasiyahan
Nasaan ba siya?
Kamatayan ang hintayan
Hindi pa rin matulungan ang nahihirapan
Hindi na ako komportable sa ilawan
hi Jun 2019
I was six when we used to play fairy
The unknown didn’t even bother me,
I went along with the rhythm
The neighborhood was my kingdom
The front yard was my palace
And nothing has malice.

We used to play pretends
Along with friends, without stupid trends
Worlds of magic and fantasy,
Flashily, randomly, valiantly, yet on rhapsody.
We made up spells and slayed dragons.
Years later, we had our own battles.

We looked at each other and all they think about is ***
All they do now is flex
Milktea, Sampgyupsal, Iphone X
Everybody now is an object of what's next.
Those things that should be treasured forever,
I wonder if they still remember.

Remember how the cold breeze of Christmas mixed well in December,
How "Ber Months" was welcomed by September,
How happy it was to do trick or treats at November
When celebrations meant for every family member to be together.
People forgot so fast like it was plaque,
No one even tried to be awake.

Kids these days will never understand
The heat of afternoon I withstand
To play "Patintero", "Garter" and "Piko"
How we chased "Binatog" and "Taho"
To have our bare foot at the heat or wet ground
With ignorance at our feet, we had the world as our playground.

All I seen in social media is words,
Words of people who wants likes and hearts.
I guess only few remember,
How good it was when we were younger.
Ignorance was bliss
When did we become like this?
I've read a poem here entitled "Ignorance was Bliss" so I decided to make my own version. No plagiarism intended, full credits to the rightful owner of the idea, unfortunately I can't find the poem anymore and I can't give proper credits.
Dave Cortel Apr 27
imagine this
you awoke to the chirping of mayas,
to the crowing of your neighbor’s chickens,
to the sound of vehicles jolting by the holes

you felt the amber light of sun,
kissing your cheeks
while it exposed the spiders forming
cobwebs on the corners of your room

what a pleasant day, wasn’t it?
to see children by the street
playing patintero
while you watered the bougainvilleas
your mother loved better than you

then you remembered it was Saturday again
and a friend’s mother would come,
selling a basket of bananacues

you quickly grabbed a copy of Jessica Zafra
from your bookshelf with a collection
of novels that you bought
from pickpocketing your father

you marched your way
down to your living area
through the stairs filled
with potted pothos and jade plants
your mother treated like little kids

today must be beautiful. you thought.
so you checked your phone,
hoping for an invitation to a beach.
because why not?
with this sky reminiscent of turquoise,
your skin yearned for the sun

instead of an invitation,
a forwarded message
popped in your screen:
the fourth murderr of the month.

a man shot dead in broad daylight
along the diversion road
in a barrio next to yours.

the spot turned red
as the blood of the man streamed
like a draining river.
people circled the murdered
as if it was news to them.
reality was, it had become a norm

gunshot after gunshot.
you heard them like bad songs on a stereo
and how could you turn it off? stop it?
you had no idea

you see, waking up
in this beautiful island is a bliss.
you get to watch the cinematic view
of a horizon where the sky kisses the sea,
while you stand firm on the pristine shores,
listening to the gentle rustle of palm trees

yet it was only a facade

on this island, where shores shimmer
like jewelry and lush greenery
abounds in beauty,
lies a darker truth

while the murdered men sleep
in agony of injustice,
the culprits loiter in this island,
smoking, plotting the next fire

— The End —