words had been said
footprints walking away from the door
broken pieces of dreams
shattered hearts

i can only watch you weep
listen to your sighs
empathy is what I have
but there won't be a hint

i'll just peek at your pain
even lift some of your rocks
but you'll never know
i'll just wait for your smile

naglalaan pa rin ako ng panahon para pagmasdan ang mga lumang litrato
sa mga status ko sa facebook, ikaw madalas ang nagiging inspirasyon ko, kung hindi man ikaw, mga karanasan ko mula sayo
sa mga tanong ng mga kaibigan ko patungkol sa akin, ikaw ang pinagmumulan ng mga sagot ko
lumilipas ang mga araw ng buwan at madalas kasama ng isip ko ang mga alalala mo sa mga lugar kung saan madalas ang kahapon
sa bawat minsang nakakasama ka, nagiging abala ako sa paglimot sa mga salitang gaya ng katapangan at pagpapakatotoo
minamasdan ko pa rin ang sakit na dulot ng pag-ibig, katapatan o katangahan
sa lahat ng mga nakaraan, ikaw ang hindi lumipas
nawala man ang pagtingin ko sayo, mananatili ang pag-ibig ko sayo, kasama.

Words aren't spoken
Pain piercing me inside
Is regret real?
Or is it really a way of learning?

I wish I can do more
I wish to give you more
But all I can give now is my heart
I hope you'll see that I love you too much
And it pains me to even say that
For I don't know if I am really capable of that
What is the boundary of loving and selfishness?

Someday, we'll make sense of these
For now, let us live on and be happy no matter what