rusteloosheid
en vastgeroest verdriet
niemand ziet
het lam tussen de wolven
maar ver komt het niet
waar komt het vandaan
en waar is het geboren
of zit dat tussen haar oren
als er weer eens niemand is
het aftuigen van zelf
nog hopen op meer
lichamelijk zeer
een druppel wanhoop
gemengd met wantrouwen
en al gauw, de wanemmer verzoop
in eigen tranen
dan stromen het doet
en blijft stromen voor goed
rusteloosheid
diep in de nacht
wanneer er niemand op je wacht
behalve de ster achter de wolken
geen woorden maar daden
ja dat zal het zijn
maar het tegenbewijs valt klein
woorden onhoorbaar
een jongen die lacht
het vertrouwen ontkracht
een laatste afscheidsgroet
valt niet helemaal goed
als de duisternis nabij
zoals mijn geboorte
alleen en vrij
later zeer zelfstandig
maar nog geen procent als de rest
verpest
verpest
waarom ben ik zo anders
wat is er mis met mij, zo vrij
iedereen een ander perspectief
en ik begrijp het maar niet
ook al noemen ze mij lief
de wereld redden
met iedereen erin
heeft opeens weinig zin
als het verboden blijkt te zijn
slechts een eenzijdig spel
ach, het lam weet het nu wel
tevergeefs
rennend in de ochtendzon
verscholen in een wolkenbed
de eerste straal licht
uit het zicht
uit het zicht van de wolven
waar anders heen
springend over steentjes
met sterke beentjes
alleen in de grote wei
waarin de stilte zo groot
haar hart stilletjes vergroot
zo ook de klap van pijn
de enorme val
zo jong al
de verhouding van zwaarte
en het verdragen
aan de andere kant het extreem behagen
dat is toch geen rechte lijn
maar slechts twee woorden mochten er zijn
in steen gekerfd, beroerd gepolijst
blijdschap en depressie
maar niets er tussen in
want dat had toch geen zin
voor iemand met sensitieve uitersten
bestaat geen middenin
toch levende in een wereld van het midden
zoek balans, het middelpunt
en *** men het haar ook gunt
ze was nu eenmaal als lam geboren
en niet als schaap..  (noch rund)

blind als een mol
gravend in de grond
het was haar eigen graf
waar ze uiteindelijk op stond
omringd door de vertrouwde pijn
vroeg zich af wel van haar te zijn
met borstkas gespleten door twee
het lam kreeg heimwee
stond half dood op
wachtend op één
met hart nog langzaam trekkend
lekkend
de geur van aarde in vacht
wie had deze terugkomst ooit verwacht
en het worden van schaap
in wolfskleren
wilde zich immers niet bezeren
want moe het al was
met steen gevulde buik
de val nu slechts een kras
en wist niet eens meer wat de val was
de doorn(en) uit verleden
gestoken in vers vlees
al genoeg geleden
dus besloot nu gewoon ook wolvin
je bent een wolf, meisje
je bent een wolfmeisje
met het schaap
bloedend
nog ergens binnenin

De zon gaat langzaam onder
En zakt weg in de oceaan
Hier aan de rand van de wereld
Voelt alles zwaarder aan

Of ik nu fluister, bid of schreeuw
Alleen is hier pas echt alleen
De leegte van de horizon,
Slechts de golven om me heen

Ik weet niet waar het water stopt
En waar de lucht begint
De kleuren smelten samen
Mijn blik wazig in de wind

En met de zon daalt het besef
Het leven is als een oceaan
Golven en storm zijn relatief
Als je op het strand blijft staan

Ik weet niet waar het heden stopt
En de toekomst beginnen gaat
Zelfs als alles anders wordt
Is dat vaak te weinig, te laat

Maar als de zon haar licht onttrekt
Aan de branding van mijn bestaan
Verlicht ineens van achter mij
Het schijnsel van de maan

Zo leert een lege horizon dat
De hemel de verste zee verlicht
Zelfs in het donker van de nacht
Biedt U mij helder zicht

Als een zoeklicht, opgericht
Naar een hemel vol sterren
Kruist ze lichtstralen, verhalen
En schiet verder in de nacht
Voor één moment, onbekend
Voor de lege eenzaamheid
Dan weer eindeloos, zwart

Een knipperlichtrelatie
Met de glinsterende maan
Stralend middelpunt
Van de nacht die zij zelf
Slechts bliksemsnel verlichten mag

Zij, kortstondig als de dag
En voor de maan niet anders
Dan de sterren
Die hij lichtjaren eerder
Al doven zag

De afstand onoverbrugbaar
Tussen haar en het donkerste licht
Vindt ze zichzelf
In het laatste kwartier
Terug aan de kust

De enige plek waar zijn vingers haar beroeren
Waar zijn passie in de golven
Haar op haar knieën dwingt
Waar de zwarte eenzaamheid
Haar niet langer van hem *******br>Daar waar de maan
Het tij steeds weer keert

de maan streelt mijn naakte huid
teder en zacht
net of iemand op mij wacht
daar in het hoekje van het natte dakraam
ver weg
schijnt toch zo voldaan

en al is haar blanke gloed
slechts een reflectie van
een verdoofd licht
zo veel die reflectie mij kan schenken
want ook de maan heeft meer dan één gezicht

's nachts toont ze soms bescheiden een lach
wachtend op de overname van de zon
wachtend op een nieuwe dag

zwemmend in een zwart meer
de stilte houdt van me
de wereld houdt me
in zijn greep
een pijn
niemand zal begrijpen
accepteer maar
meisje
zoekt vervanging
vindt vervanging
van leegte
waar ik wil drijven
op het zwarte meer
mijn rug slechts een trap
voor zij die er in zijn gevallen
maar laat mij zinken
laat me maar
in deze koude nacht
vol onbegrip, steken van leven
wachtend op een ladder naar de maan
mijn hand reikt uit

Het succes ligt voor de hand,
Is bijna niet meer te ontwijken.
Iedereen lijkt van een andere kant
Steeds hetzelfde te bereiken

Zij heeft een diploma, een huisje
En een baan. Ze viert dat als een luisje,
Lijkt maar half te bestaan.
Als ik klaar ben met studeren,
Kraait dan diezelfde haan?
Zullen anderen mij eren
Of is voldoening slechts een waan.
Ik zal het maar proberen
Anders is er niet veel aan
Je moet ergens voor kunnen leven,
dus kies ik voor elke volgende kus
Die jij mij misschien zou willen geven.

Ik wil mezelf adviseren
mijn verleden zelf
niet zo te viseren,
hij was pas vijf plus elf,
wist niet wat te studeren.

Ik wil mezelf vertellen
dat het goed komt
ook al lijkt dat niet,
dat tijd alles weggomt,
zelfs wat je ziet,
doet verloop vervellen.

Je kan alles nog proberen,
maak je maar geen zorgen.
Je foute keuzes zijn slechts schijnbare
problemen.

Beren, blemen, zemen, zeren,
je hebt jezelf onwillend pijn gedaan.
Willens en wetens zijn bij mijn weten
gewillige verschillen.

Wees niet zo hard
voor jezelf
wees niet zo jezelf
voor je hart

Je doet meer pijn, kwaad
dan goed als je het zo laat
en blijvend gemeen doet.

We komen er wel,
we blijven ons best doen,
we komen er snel
als we maar ons best doen
tot in de eeuwigheid.

Ik zit al weken op de werf,
werkend aan verderf,
op zoek naar lekker klinken,
wil mezelf graag in de *****
doen verdrinken.

In Troje had je nood
aan slechts één dompelhiel,
daar had werk geen ziel,
was niemand lief
telde enkel je naam,
werd je vanzelf zelf-destructief.

Waarom hecht ik dan zoveel waarde
aan in goed gevallen aarde,
in indruk wekkers zonder uur,
faam van onbepaalde duur?

Het verleden begeeft het
Verweet het me eerst nog
Niet te zijn geworden
Wat kon
Nu
Nu beleeft het
De kleuren, de klanken, de stilte
Nu weet het
Dat wat gisteren miste
Vandaag was
Scheef gegroeid door de jaren
De kaders, de verhalen, de adem
In wat van mij is
Uit wat verraadt ***
Goed
*** dit slechts
Het tipje van de sluier is
*** de ontluistering
Leidt tot luister
Tot alles wat rauw en puur is
Wat echt is
Het vroeger van vroeger hoopte
En bad
Maar vreesde
Het vroeger van nu belooft me
En leert
Dat angst nooit in me zat
Ondanks het vroeger groeide ik
Vergroeide ik, met mezelf
Bloedde ik
Maar niet zonder te voelen
Ondanks het vroeger
Vermoedde ik
Dat de missende link
Verlicht was
De liefde was
De liefde is

Hé, lang geleden, leuk je terug te
zien. Heb je al een vriend gevonden,
wanneer pak je een jongen mee?
Of, misschien, een meisje, dat mag ook,
het is tweeduizendnegentien.

Want zonder relatie, liefje,
ben je slechts een halve, mens.
Zonder huisje, boompje, kinderwens,
ben je niet als anderen en grief je.

Wanneer ga je trouwen?
Wanneer kom je, doe je
eindelijk eens mee, normaal,
al is het maar één keer,
wanneer?

Rimpels die naar onder wijzen,
kijkend op de kunstenklok,
haren die jongeren vergrijzen
en de patroonloos zwarte sok.

Wat kijk ik toch op naar mensen
die zelfs op vakantie wensen
dat iedereen *** status ziet.

Wat kijk ik toch hoog naar hen
terwijl ik ze slechts amper ken.
Zij weten wat het echte leven biedt.

Normaal gezien van rechts
en links gezien als slechts
een fout van de natuur haar hand.
Maar ik heb ook nog recht op voorrang
zelfs al kom ik van een andere kant.
Als de kletsen de bocht om komen scheuren,
heb ik altijd nog mijn tweede ****.
De derde en de vierde kan je kussen
als je de voorkeur van een ander gaat betreuren.

Ik slaap met een knuffel
en zij met handgranaten,
klaar om voor het vaderland
De levende wereld te verlaten.

Ik ben slechts een mug
op de hogerstaande rug,
de lang voor mij gebouwde brug
en haal vast nooit diezelfde waarde terug.

Maar dat is oké, het leven,
want ik draag ook mijn steentje bij.
En elke kleine prik die ik kan geven
maakt mijn parasietenzieltje blij.

Het stuit me tegen de borst
dat voeden in het openbaar
met luid en regen bloeddorst-
ig wordt onthaald als raar.

Voor mezelf hoeft niets per se,
'k hou gewoon liefst iedereen tevree
al weet ik dat dat eigenlijk niet kan.
Noem me maar naïef of halve man.

Ik probeer te kiezen wat ik mij laat deren,
me slechts inwendig af te weren.
Ik ben hier om bij te leren, als zovelen,
niet om appels of muilperen
uit te delen.

Dwing me, duw me naar
de luwte, de schaduw en de rust.
Stuur me met vijftien zegels daar-
heen waar het tij mijn voeten kust.

Ik wil geen zand tussen mijn billen,
wil geen stofjes in mijn oog.
Soms heb je niet te willen,
doet de natuur slechts haar betoog.

Ik wil geen zeem en zoet,
geen niks mag, alles moet,
geen lockdown of geen quarantaine
om ieders ziel te zien verdwijnen.

De waarheid is een harde plaats.
Ik kijk op naar zij die blijven zitten.

Niks behalve mis lukt.
Ik monolieg
over mijn zwijgen.

Ik loop levenslessenlang gebukt
onder een kopie van een kopie
van een robber met mijn eigen
geestig.

Voor hetzelfde geld
deed ik niet veel ander werk.
Geprezen, gewezen, deze
man is meer duivels dan de kerk.

Schilderijen langs de trap en lege zalen vol met mensen.
Ik had me geen beter beschreeuw kunnen wensen.

Ze roepen, ze sleuren, ze trekken en ze treuren,
ze wilden dat ze anders waren, in de arm knijpen
en plots de knepen kennen, zichzelf begrijpen.

De mens is vast geen onverander lijk.
Voor velen ben ik slechts een wissel,
een speler op de bank, aan de zijk-
ant. En ik twijfel of het bedissel-
en ervan
de moeite nog wel is.

Dezelfde foto's op de mooiste plaatsen,
op vrijdagavond scheve schaatsen,
de wereld vraagt je beter te gedragen.
En wij, wij lachen met die vragen.

Ik wou dat ik de visserskoning was
en elke vis kon vangen.
Ik wou dat ik kon lopen en pas
als anderen allang niet meer, m'n handdoek op moest hangen.

Kon ik maar wormen graven, verzamelen en verkopen,
was ik maar wereldkampioen in hopen.
Als ik kon zien in donker of glijden door de lucht,
gewoon slechts één talentje had, al was ik erdoor berucht,
dan zou ik eindelijk gelukkig zijn.

Van dat laatste is toch één ding waar
en neen het is niet dat van dat vliegen.
Ik ben de allerbeste
in mezelf beliegen.

Soms is afvragen slechts begin.
Waarom moet ik per se dit,
waarom kan ik niet gewoon zo en in
het hokje passen, zwart en wit?

Zo simpel is dat allemaal niet,
je kijkt en kijkt en denkt dat niemand ziet
waar je mee bezig bent.
Dat niemand het herkent.

Je kan best wel zonder
maar daar moet je zelf onder
aan gaan hangen, werken aan fatsoen
en zo nu en dan een beetje minder flauw doen.

Bereid je voor en beloon jezelf
met kritiek. Proberen, leren
adapteren en jezelf verweren tegen luiigheid.
Als het makkelijk was, was iedereen
geprezen voor zijn of haar verwezen-
lijkingen.

Als je wat anders wil, is dat ook ok.
Slechts wanneer je er zelf achter staat,
krijg je je motivatie mee.

Even op te klaren, het is wat
zeveren en maren, zeggen dat
en dit en broer enzo. We hebben
allemaal ons eigen leven, onze zaken,
onze tijd om er wat van te maken.
Ik wilde slechts observeren, niet verwijten,
irriteren.
Want ik ben dankbaar dat je ooit voor mij
wat hebt betekend. Dat draag ik voor
altijd mee in wie ik ben en wie weet, mens,
zeggen we ooit weer meer tegen elkaar
dan een vlugge verjaardagswens.

Ik kijk uit naar jou weer zien.
Dan kan ik je een knuffel geven,
een kus en weer genieten van het leven.
We zijn nog even blind, moeten nog even
in het rond
draaien, achter ramen zwaaien
en elkaar begroeten van op anderhalve meter.
Maar ooit, beloof ik je,
wordt alles wel terug beter, echt,
mijn lieve goede vriend.
Ooit wordt het weer beter, slechts
voor nu nog even blind.

Het is pas woensdag en de bedden
liggen vol.
We hebben materiaal tot vrijdag en
de mensheid hamstert brol.
Sommigen moeten viermaal uren kloppen,
anderen slechts de kin.
Waarom moet ik nu binnen blijven?
Ik ben toch gezond, heeft dat dan wel zin?

In de zetel kijkt een vrouwtje op de
zondag van haar leven
angstig naar het nieuws.
Jullie mogen je nog wel wat bezig houden
want de ziekte treft toch enkel maar de ouden.

Een floppy disc, een video, een dvd,
wanneer gaan zij eens met *** tijden mee?
Het verandert meerdermaals per week.
Mijn functie houdt vast overmorgen
al niet langer steek.

Mijn stick is slap, mijn ballen
zijn een floppertje,
ze zijn zo laag gevallen,
ze spelen terug verstoppertje.

Word geen vijftig, word geen tachtig,
wees de waalse taal slechts gebrekkig machtig.
Voor advies moet je bij mij niet zijn,
ik draag ondergoed van Albert Heijn.