Palaisipan ang pagpili ng regalo para sa taong minamahal
Syempre hindi pwedeng pandesal... pero di rin naman importante kung mahal
Gusto ko sana yung personal, yun sa lungkot tagapagtanggal
Para sa katulad **** espesyal, sana sa puso at isip mo magtatagal
Syempre hanggat maari kasing bisa ng dasal, yung kasing saya gaya ng mga ikakasal
Yung tipong pag-abot ko pa lang sayo, yung ngiti mo mula U.P hangang La Salle
Maligayang kaarawan!! Dapat ngayon puro saya lang
Kasi araw mo ito.. sayo lang.. walang pwedeng humadlang
Hayaan **** mabahiran ng tsokolate ang iyong matamis na ngiti
Kasi yung nagiisa **** TSOKOLATE.. wala ng sino man makakabili

Written: 01/08/2011

Or,  The Poor Man's Bread*

Three pieces
Of pandesal to begin a day.

Where’s the salt in here? I ask.

Then came three beads of sweat
Trailing my face after a walk

On three streets:
Valero, Leviste and Dela Costa.

I climb on the 9th Floor,
Of Liberty Centre Building,*
To make salt.

Ang love story natin
Ay parang kwento ng theme songs ng JaDine
Di ka fan, di mo siguro maaappreciate
Pero kinakantahan tayo ni Nadine Lustre at James Reid

Ang daming tanong nung umpisa
Ang daming pagdududa
Game na ba? Ano na? Sure na ba?
Ang hiling ko, sige na

Para ngang isang pagsusulit
Bawal magbura, one seat apart, walang kopyahan,
Right minus wrong, kung di alam 'wag hulaan,
Kumpletuhin ang patlang, bawal ang tyambahan

Para ngang isang pagsusulit
Pinag-isipang mabuti
Hanggang sa sabi mo, "Oo na.". Yes!
Oh, wala ng bawian, mamatay man, period no erase!

Matapos no'n, nagdagsaan ang mga pagsubok
Katulad din naman sa kahit kaninong relasyon
Pero dahil naniwalang sayo'y may forever
Pareho tayong hindi sumu-render

Pagkat sayo natagpuan ang ipinagkait sa akin
At sakin mo naramdaman and di mo akalain
Ipaglalaban ko
Ipaglalaban mo

Wala na tayong ****, basta bahala na
Alam lang kasi natin mahal natin ang isa't isa
At kahit pa sabihin na, tayo'y di itinadhana
Na na na na na na na na na na na bahala na

Pero katulad din ng ibang relasyon
Lumalamig, parang kapeng napaglipasan ng panahon
Tumitigas, parang pandesal na naiwan sa kahon
Tila di na alam kung san tayo paroroon

Piniling lumayo
Ngunit pilitin man ay bumabalik sayo
Di matatago kahit magpanggap
Ang iyong yakap, ikaw, ang hanap-hanap

Ikaw ang hanap-hanap
Dahil ang puso'y nangangarap
Na magsasamang muli
Na may happy ending bandang huli

Pero di pa tapos
Ang kwento natin hindi pa tapos
Sana'y hindi pa tapos
At sana'y di na matapos

Tatlong kanta pa lang naman
No Erase, Bahala Na at Hanap-hanap
Sana ay kumanta pa sila
Sana ay marami pa

At sana, kahit gaano man karami
Masayang kanta ang maiwan sa huli
Yung may forever, may happy ending
Kaya sige, mag-duet pa kayo *JaDine

Gusto ko ng panibagong balat.
Iyong maputi at makinis.
Mala porselana,
Na halos kuminang tuwing masisinagan ng araw.
Kabisado ko ang bilang ng araw,
Na ginugugol sa ilalim ng araw kakabanat.

Ngunit,
Ang panibagong balat,
Hindi nito ako kayang protektahan, alam ko.
Lilimitahan lamang nito ang mga nalalaman ko.
Ngunit,
Sa panibagong balat, nais ko magsimula.
Kilalanin at kalimutan ng halos magkasabay,
Ang imahe ng nakakadiri kong balat.

Bilang ang peklat.
Sukat ko kung gaano kalalim ito,
Noong sugat pa lamang.
Kaya ko gusto ng bagong balat para pagtakpan ito.
Baka sakaling iwasto ng bago kong balat,
Ang mga naimali ko.

Makikilala kaya ako ng ibang tao,
Sa bagong balat na suot ko?

Marahil hindi,
sana hindi,
panigurado hindi.

Nais kong magtago,
Sa paraan kung paano ako lulutang ng hubo't hubad.
Nang hindi ko na itatakip,
Ang aking palad sa aking dibdib,
Dahon sa ibaba ng puson.

Isisigaw ko ang salitang "PUTA!" ng napakalakas,
Halos magsisilabas
Ang mga putang mismong makakarinig,
At yayakapin ko sila.

Dahil bago ang balat ko, ito'y mainit.
Kumpara sa nahamugan kong balat kagabi.
Malinis,
Kumpara sa balat kong may dampi ng mabahong laway.
Mabango,
Kumpara sa mumurahing aficionado na nahaluan
Ng pawis ni Ricardo kagabi.

Bagong balat.
Ibebenta ko ang luma kong balat,
Sa gabing ito.
Bilhin mo ang aking balat.

May panibago bukas,
Pag-asa, hamon,
Mantikilya sa loob ng pandesal.

Gamit ang luma kong balat,
Makakabili pa ba ako ng bago?

Magkaiba ang bagong uri sa bagong palit.
Ang balat ko, nalaspag na.
Tulad ng puti kong damit,
Hindi na ito puti.

Marumi ang titig ko.
Marumihin ang aking naisuot.
Ang balat ko ay puno ng mantsa,
Ngunit bago ang aking suot ngayon, bagamat,
Iisa parin ng uri.

Balat na nakalaan para ulitin ang pagrumi at
Yurak sa puti kong suot.
Bagong balat, kulay puti.
Wala na akong maisuot.

Hubad na ang aking puri.
Hindi ko masuot ang salapi.
Magkano pera mo? Tara?
Nais mo bang makita ang aking balat?

Ubos na ang mga panahong hindi kailangan magmadali
Yung pagising sa umaga na hindi na kailangan ng nagwawalang awtomatikong orasan

Sa kakamadali ay nalilimutan nating magsoot ng pambahay na tsinelas pagbangon sa kama,
Maging ang pagharap sa salamin at pagbati ng "magandang umaga" ay lipas na

Ang mga pandesal at almusal na dati'y pinagsasaluhan sa lamesa, ngayo'y sa umaandar na sasakyan na inuubos okaya naman minsan ay dumadaan sa isang kainan para doon makakain

Kung noon ay sinusulit ang bawat hakbang ng mga lakad at napapansin ang mga bulaklak at dahon sa iyong paligid
Nalipasan na ng oras ang dati'y hindi ka tumatakbo at nagkukumahog, pinabilis ang pag-asam ng panahon

Kung babalik pa sa kahapon,
Lumipas na ang kapeng ilang beses **** hinalo't di na alam kung tunaw na ba ang bawat piraso ng oras kaya't di na napansing lumamig na sa paglipas ng oras

At sana, sa bawat pagmamadali at takbong gawin para makarating
Huwag mo sanang kalimutan
Na oras man ang kaaway,
Nakadikit ito sa ala-alang bumuo sa pagkatao natin

Muli, ipapa-alala ko na huwag mo sanang kalimutang pwede ka magdahan-dahan
Ipahinga mo ang iyong mga paa
Dahil ubos na ang panahong hindi tayo nagmamadali

Kaya  sana, hayaan mo munang mag-isa ang mundo at umupo ka muna sandali
Gumising kang hindi gula't sa nagwawalang orasan at isoot ang sapin sa paang sabik nang ihatid ka sa hapag-kainan
Timplahin mo ang kapeng mainit at hintaying matunaw ang bawat piraso
At doon, malalasahan mo, ang tunay ng sarap ng bawat segundong matagal mo nang hindi napapansing pinapalipas mo

Ang kape ay buhay

ipinantawid-gutom

kasabay, kaunabay

ng unang subo ng kanin,

sa murà kong isipan -

nilililok ng maalagang haplos

ng katam ng mga pangaral

at talim ng pait ng nakadaupang

mga dospordos ng karanasan,

bawat lagok ay nagbigay

ng iba ibang kulay,

ng alay



Alak ng paglimot ay tinagay

ng kapitbahay

na maingay

sigaw ng inipong luha’y

kakambal,

ngunit ang kape
 -
sa Pilipino'y sawsawan
ng tinapay na inaasam:
paimpit ang napilayang pag-usal

sa binging patron ng pandesal

taimtim ang piping dasal
:
“bigyan mo po kami
ng aming kanin

miski walang ulam

basta may kape
,
pero mas maigi na rin po

pag may bulanglang”

"salamat po sa kape
ngay'ong kami'y buhay
at sa burol
kung kami'y mamatay
na kalul'wa'y pasal,
tirik ang namumuting mata
Inaykupu Nanay!!!"

I'd like this all to be a dream.
A bad dream.
Not a nightmare,
just
the kind of dream that you know
is half real.
The kind of dream that is uncomfortable,
but you know you'll be waking up soon.
I'd like this all to be a dream,
and find myself waking up to you
at the table
sipping coffee
eating toasted pandesal
with queso de bola,
but I'm already awake.
And you're still gone.

Doring — not much has changed since
you last spoke.
the children are still deep in the mud.
the bellhouse at Poblacion still rings
when it is 5 PM and the ubiquitous bazaar
   sit on the cornerstones.
however, when the white angels began
     latticing you to contraptions,
the furling scent of your homely perfume
      has gone dithering. grandpa Mario's
revolver is somewhere hidden wreathed
    under a wrestle of things we do not
use anymore — lottery tickets ( 4 AM, grandpa would fall asleep reeking of
    ale as the lady announces frail luck
over the somnolence. kitchenware longs
for the ****** of your tremulous hands. the Lazy Susan is attended by only a bundle of rotten bananas, Mario's old
nauticals: whiskey bottles, scotch, goblets, unrest of glasses. we still
buy pandesal near Beng's piano maestro.)

nothing much has changed since you
last spoke. mother held your hands longer than imagined trill of Maya outside tightwire. it didn't flood in the swelter of
the cataclysm — years ago it was deathly silent when you were sitting on the rocking chair waiting for the flood to subside, your grandchildren laying cold on the aged floorboard, rescued by
zigzag of newspapers. it was the lightest
of darknesses. nothing much has changed
    since you last spoke and in your
silence we heard the most immense of
voices. the streets remain pockmarked.
ocher pots festooned by wily flowers,
stems of hope. your hands tryingly gripping whatever
     was brought to their splendidness
looked like forever smiles.

Doring — the nights are fuller,
my sweet old etcetera of chores.

we all lay quietly in the mud for now.

There should be no eyes
That could travel with you, these eyes,
     Having seen home in your eyes,
Brows, your doubled moon, pronating,
Both getting a massage, and lips,
Naked like soft fruits, as I think
     Of my islanded country,
Of getting one more
For you. Hands, not
Wanting to let go of your hand,
Its creases, portending love
Or not. And there's so much
Treasure like your chest,
     Undiscovered.

I have been told of them, all of them,
Yet, to have been blessed
     To experience things first hand,
Is a thing of forever. Your heart
Steady things which I couldn't,
This gaze, the lightest mood,
     A ballpoint pen,
Not to mention your laughter,
Unbridled, and free, as I could only
Describe them like the hunger
Or a craving for pandesal,
     This bread of my youth.

You, the thought of you,
Immensity,
Too much, too deep,
Though you only reached me,
     Like a lost pup.*

© 2015 J.S.P.

A veces, amor, a veces
I want to tell you all about
Asphyxiating in the ambrosia of *******
Indulging my kapritsos of thanatos
Following you to your crusades, caballero
I ******* to the mendacious marvels
my mind concocts to make mundanity
a bit more palatable.
I imagine that I consume your carne,
cariño, cannibal that I am
Quiero que te sientas como yo
Quiero que te mueras como yo
I commence with your carotid
I take swigs of your blood like bignay wine
Till satiation spells sweet slumber
Till I **** the sublimates of such fictions
Morning come I’ll bite into my bread
And wonder if I could toast it to be
as warm as your inaccessible flesh
I do not think I’ve sinned in such desires
To the padre I’ll have nothing to confess
This pandesal is a muscle of my messiah
I mutter amen and no longer protest.