O, ang daang aking tinahak ay unti-unting kumikitid,
Ang daluyan ng hangin sa paghinga ay sumisikip.
Ang paningin ay nahati sa dalawang lagusan,
Isang madilim na madali, isang mahirap na naliliwanagan.
Ano ang pipiliin? Ano ang susundin?
Ang bulong ng isip? O ang tibok ng damdamin?
  
Ang landas na inakalang magdadala sa tagumpay,
Lulan ng isang bangkang inaalon sa karimlan.
Tinahak ang karagatan ng apoy na nagliliyab,
Nagsaya, nagpakasasa, nagsilbing ulap sa kawalan.
Ang daang binalewala ay bumubulong ng salita,
"Bumalik ka, pumarito ka, tutulungan kita".
Pilit na sumisiksik sa masikip na lagayan,
Ang katotohanang wala kang paroroonan.
  
Ikaw na ninais ang siyang iginapos,
Ng aking katauhan sa pusong naghihikahos.
Sa pagdama ng kasiyahang ikaw lamang ang magbibigay,
Aking tinalikuran pag-asang hinihintay.
Ang lahat ay tinalikuran, itinapon sa kawalan,
Upang makapiling ka sa matatamasang kaligayahan.
Subalit matapos ang gabi ng panaginip,
Ako ay nagising ang kasuota'y lagunit.
Ang lalamunan ay wasak, ang mata ay mapula,
Sa aking paglabas, kinatatakutan nila.  
  
Sa aking paglalakad sa mundong umiikot,
Mga mata'y nagsasabi na ako ay nakalimot.
Nang mapadpad ako sa kuwadradong silid,
Ay nanlaki, nagulat, sa sarili nakatitig.
"Sino ka?" "Sino siya?"Aking pagsusumigaw,
Nilisan ng katinuan, ang kaluluwa'y inagaw.
Nagpatiluhod at doon ay nagnilay,
Ako'y patay na, sinayang ang aking buhay.
  
Isang katauhan ang nababalot sa liwanag,
Nagsasabing " Bumalik ka, pumarito ka, tutulungan kita".
Ang nakaabang ang kamay ako ay hinihintay,
Bago pa man mahawakan ay isang dilim ang bumalot,
Sa likod ng aking isipan, sa harap ko ay may inabot.
Supot na naglalaman ng buhanging Kristal,
Kristal na nagpapasaya at wawasak ng ligaya.
  
Kukunin ba kita at titikmang muli?
Itatapon ba kita at sa liwanag kakapit?
Ano ang gagawin ng isipang sabog,
Sa sayang dulot sa pagkain ng durog?

1.
Noong unang panahon, may lupaing walang makapapantay
Sa kariktan at kasaganahan nitong tinataglay
Ito ang “Ibalon” na kilala ngayong Bikol, Albay
Subalit ito’y iniiwasan ng mga manlalakbay
(Once upon a time, a land was known
For its beauty & bounty nothing outshone
It was Bicol, Albay which was then, Ibalon
Yet, travelers to there had been withdrawn)

2.
Dahil ito ay pinamumugaran
Ng mga halimaw na hayok sa laman
(Because it was teeming
With monsters to flesh were starving)

3.
Walang nangahas doon makapasok
Maliban sa lalaking si Baltog mula Boltavara na ubod ng lakas at pusok
(No one dared to enter in there
Except for Baltog, a daring & brave man from Boltavara yonder)

4.
Sinalanta niya ang mga halimaw na parang delubyo
Una si Tandayag, ang dambuhalang baboy-ramo
(He wiped out the monsters like a deluge
First was Tandayag, a warthog so huge)

5.
Mula noon, sa lupain na dating kinatatakutan
Mga tao’y dumayo at doon nanirahan
(From then on, in the land once feared
To flock & reside, people dared)

6.
Subalit hindi pa wagas na masaya
Dahil may mga halimaw pang natitira
(But it was not yet the happy ending
There were still monsters remaining)

7.
Si Baltog na matanda na ay labis nabahala
‘Pagkat siya’y mahina na at ‘di na makalaban pa
(Baltog was bothered now that he’s older
For he’s already weak and could fight no longer)

8.
Mabuti nalang at may binatang nagkusa
Siya si Handiong – matapang na, malakas pa
(Good there’s a young man who presented at last
He was Handiong so valiant and robust)

9.
Kanyang pinatumba ang duling na Sarimao
Pating na may pakpak at higantedng kalabaw
(He crushed down the cross-eyed Sarimao
The winged shark and the giant carabao)

10.
Subalit may nilalang na hindi niya nagapi
Ito ay mapanganib at tuso kasi
(But he cannot defeat a certain creature
For it was so dangerous and clever)

11.
Siya si Oryol, ang babaeng ahas
Lumalaban ba siya ng patas?
(She was Oryol, the snake lady
Does she fight impartially?)

12.
Sa kanyang mga yapos, walang nakapipiglas
Maging si Handiong na kaylakas, hindi nakaalpas
(On her grip, no one could break free
Even strong Handiong couldn’t escape from thee)

13.
Swerte ni Handiong, hindi siya binalak patayin
Bagkus ay ginamit nalang sa matagal na mithiin
(How fortunate was Handiong, there’s no plan to **** him
Instead, she just used him for her long-time dream)

14.
Laban sa mga mortal na kaaway, dapat tulungan siya ni Handiong
Na lipulin ang mga buwaya sa Ilog Ibalon
(Against her mortal enemies, Handiong must help her
To annihilate the crocodiles in Ibalon River)

15.
Matapos tuparin ang mapanganib na misyon
Si Oryol ay naging kapanalig sa Ibalon
(After fulfilling the dangerous mission
Oryol became an ally in Ibalon)

16.
Si Handiong ay naging mahusay na pinuno
Bangka, araro, alibata – kayraming naimbento sa kanyang pangungulo
(Handiong became an excellent ruler
Boat, plow, alphabet – many inventions were made during his tenure)

17.
At sa mga sumunod pang henerasyon
Naging mapayapa’t maunlad ang Ibalon
(And on the succeeding generations
Peace & prosperity reigned over Ibalon)

18.
Hanggang sa may sumulpot
Na panibagong kinatakutang salot
(Until there appeared
A new abomination so much feared)

19.
Siya’y nagtataglay ng katakut-takot na kapangyarihan
Hindi rin maipaliwanag ang kanyang kaanyuan
(He possessed a terrifying power
No one could even describe his feature)

20.
Siya ay isang mangkukulam na kilabot
Na tinatawag nilang Rabot
(He was a sorcerer fearsome
Called Rabot by some)

21.
Mapalad ang Ibalon, may natira pang bayani
Siya si Bantung, matalino’t maliksi
(Lucky was Ibalon, a hero was still there
That was Bantung vigorous and aware)

22.
Siya’y lumikha ng isang payak na plano
Pinaslang niya si Rabot habang natutulog ito
(He just devised a simple planning
He murdered Rabot while the monster was sleeping)

23.
Si Rabot ang pinakahuling halimaw sa Ibalon
Nang siya’y mapuksa, naging payapa na doon
(Rabot was the very last monster in Ibalon
Upon his death, peace reigned there from then on.)

-03/10-11/2012
(Dumarao)
*for Lit. Day 2012

Paano nga ba nagsimula ang lahat?  
Kahit ako ay naguguluhan
Sa damdaming di ko lubos maintindihan
Bakit sa dinami-dami ng tao sa mundo
Bakit ikaw pa?  
Di ko matanggap na ako'y
Nahulog na sayo ng tuluyan
Nakakatawa mang pakinggan
Pero sino ba sila, ikaw?
Para damdamin koy husgahan?

Di man tayo personal na magkakilala
Pero bakit yung puso ko
Parang matagal na kitang kilala?
Lihim kitang nagugustuhan sa higit pa sa iyong nalalaman.
Pag-ibig na kaya ito?

Ito na ba ang kinatatakutan kung mangyari?
Ang umibig sa taong ni minsan ay di
Kayang suklian ang pagsintang aking nararamdaman?

Sana dumating ang araw na kahit minsan lang
Mawala ka naman sa isip ko
Kasi kahit saan ako magpunta
Ikaw lang ang laman ng isip ko
Kung kamusta ka kaya?
Kumain ka na ba?  Anong ginagawa mo ng ganitong oras?
Kung naiisip mo din ba ako?
Tila kay daming laman ng isip ko
Pero ikaw lang talaga ang nakarating sa puso ko

Lagi naman ganyan eh.
Puro na lang ikaw?  Minsan natanong ko din sa sarili ko.
Kelan kaya magiging ako?
Yung tipong ako naman ang iisipin mo,  maging laman ng puso at damdamin mo.

Kahangalan mang maituturing
Ngunit paano nga ba mapipigilan
Ang bugso ng damdamin?
Aasa ba ako?  O tuluyan ko na lang
Limutin itong aking nararamdaman?

Ano na gagawin natin?
Pagod kana ba?
Mag papahinga ba muna tayo?
O pag-ibig ang magiging pahingahan natin?

Apat na natatanging sagot na hindi ko masagot.
Ngunit kailangan ko.

"Gusto mo na ba mag pahinga?" Aniya.

Hindi ako napapagod.
Ayoko lang mapagod ng husto.

Mahal, hindi ako titigil.
Hindi naman kita kakalimutan,
Kailangan lang talaga natin mag pahinga.
Ipahinga ang mga puso nating kinatatakutan kong mapagod.

Ayokong maubos ang pagmamahal ko.
Kailangan ko lang muna maging buo.
Kailangan bumalik tayo sa dati.
Kailangan natin ulit maging bago.

Yung gaya ng tayo noon.
Walang kahit ano at sino ang nakakapag pa hinto.
Hindi na tatakot sumugal.
Hindi iniisip ang mangyayari na pano kung ganyan,
Na paano kung ganito.

Ayokong aalis ako kung kelan wala na.
Yung matapon ang dating puno.
Maging abo ang dating nag aalab.
Mag papahinga lang ako habang mahal padin kita.

Mahal, wag ka masanay na wala ako.
Wag **** kakalimutan na sayo at saiyo parin uuwi at igagapos ang mga braso.
Tanging mga labi mo padin ang hahanapin ko.

Babalik ako ng buong buo,
Handa na muli sa kahit ano.
Babalik ako ng hindi nag babago ang ritmo ng puso.
Babalik ako na Ikaw parin ang tanging kanta na aawitin nito.

Mag kikita tayong muli.
Mag hahawak ng kamay.
Ngingiti at tatawa.

Mahal, ayoko lang mapagod kung kailan malapit na tayo sa dulo.
Ayokong masayang ang lahat.
Ayokong mawala ang Ikaw at ako.

Babalik tayo.
Kasi ayun ang mangayayari.
Naka tadhana na iyon.
Tayo naman lagi.
Tayo lang palagi.

sa pangatlong araw ng pagsikat,
sa isang lamesang puno ng kalat
dumating na'ng isang hudyat
sa isang makathang pagsusulat

kasabay ng pagdaan ng panahon
ang pag-alala sa maling nagawa ng kahapon
sa aking paglisan, tumahak ng ibang direksyon
batas ng tadhana, tayo ay hinamon

waring nabighani sa kaniyang aparisyon
sa kaniya'y sumama, pinakinggan ang tugon
ngunit lingid sa aking pag-iisip, siya'y hamak na ilusyon
ako'y niligaw, tinangay ang aking aguhon

sa panahong ako'y naliligaw
sa desisyong tinahak, isang mapurol at maginaw
bakas sa aking munting balintataw
ang hangaring gustong bumitaw

ngunit dumating ang aking kinatatakutan
ako'y naligaw, sa isang mapurol na bilangguan
ang aparisyong pinaglalaruan ang aking isipan
pilit na tinutulak sa aking magiging hantungan

hindi ko ninais na ika'y iwanan
nais kong ilahad ang aking pinagdaanan
ngunit hindi ito sapat sa nagawang kasalanan
lipos ang pagsisisi, na ika'y binitawan

hahamakin ang lahat, ako'y uuwi sa ating tagpuan
walang nang aparisyong hahatol sa ating pagmamahalan
ngunit nariyan ka pa ba? o ako'y tuluyan nang kinalimutan?
gayunpaman, ako'y naririto, naghihintay, na muli kang mahahagkan

Ang bayrus ng COVID ay tila makasalanan.
Katulad s’ya ng isang halimaw sa katahimikan,
o isang ministrong mataas ang katungkulan
na aliping tagasunod ng kanyang among si Kamatayan.
Kahit anino pa lamang n’ya’y dulot
ay lubos na takot, katulad ng pinakamadilim
sa mga gabi, o sulok ng guwang
o pinakailaliman ng karagatan.
Kumakatha sa isipan
ng mga kakila-kilabot na nilalang
at pinagagalaw sila ng sabay-sabay
nakaambang silain, lamunin
ang bawat kaluluwa, ang mga dibdib binabaklas
upang nakawin ang mga pusong malinis at wagas -
hinihigop ang lahat ng dugo, bawat patak
sinasaid ang bawat pintig ng natitirang lakas..

Malupit itong coronavirus,
isang haring espada ang batas, ang utos.
May kumakalat na ulop, ang madla’y binabalot;
walang kamalay-malay nilang nasisinghot,
orasyong buhay ka pa’y loob mabubulok.
Sa pintuan, naririnig ang katok:
isang panauhing di-kanais-nais ay gustong pumasok,
isa na namang payapang tahanan,
ang kanyang natuklasan.
Wari’y may samurai na iwinawasiwas
doon, dito, nananabas, walang habas
kapagdaka, lahat ng tila nasugatan, mga biktima
lupaypay, bagsak ay sa ospital, lugmok sa kalungkutan,
kinakapos ng hininga, unti-unting nalulunod mistula,
ng sa baga at lalamunan, ay naiipong sariling plema.

Ang pandemyang ito’y isang salaan
salamin ng lipunan,
isang digmaan, kung saan
mailap ang tagumpay at katapusan
at bawat laban, laging anong sakit, talunan.
Lahat ng uri at sinsin ng pangsala ay taglay:
pusong may kabaitan, sa walang puso’y inihihiwalay
maayos na pag-iisip, ibinubukod sa mga lutang at walwal
matatapat, angat sa mga kurakot sa mga larangan
prinsipe’t pulubi, pilosopong tunay
at mga tagasunod, makata’t mga mang-aawit.
Salaan
ng mga malubhang pagkakamali
ng nakaalpas na pagkakataon
ng mga leksyong dapat pang matutunan
ng mga landas na hindi nakita, at maling tinahak
ng daan tungo sa kaligtasan, anuman ang kanyang kahulugan,
anuman ang halagang kabayaran.

Ang pagkakaliit na bolang ito ay mamamatay na payaso
mapanghati, katulad ng isang salaming nanlalansi, nanloloko
pinag-aaway:
Hilaga laban sa Timog
Silangan laban sa Kanluran
pinakamahihirap sa mga mahihirap
itatapat sa angkan ng kamahalan
at ng mga bago’t biglang-yaman
at ang nasa gitna: Aba! Aba! Isang iglap ay sigaw
“Saan ang Hustisya?”
at hindi naambuhan ng ayuda
kayamanang munti sa panahon ng taghirap
na nang panahon ng sagana’y inismiran, sabay irap
sila umanong nagbubuwis,
bakit ngayon ay nagtitiis?
Parang sina Cain at Abel naghinagpis
Nahihiya ako. Nahihiyang labis.

Ito ang krisis. Takot ay inihahasik.
pinagsasama-sama sa iisang inayawang bayong
ang tila abuloy na pamatid-gutom
na nakamaskara bilang rilip na tulong,
lahat ng kinatatakutan -
pagkawalay,
                         pag-iisa,
kapanglawan,
                                          ­        diskriminasyon,
matinding kalungkutan,
                         pagkakasakit,
                         kamatayan . . .

Labis akong nag-aalala.
Labis akong natatakot.

Madilim ang paligid at umiiyak ang langit
Ibinuhos ko sa tahimik na paghikbi
ang lahat ng kinikimkim na galit
Sa lahat ng humusga at sa aki'y lumait
At sa mga lalong nagpabigat ng bitbit kong pasakit,
Hinayaan kong bumaha ng luha sa munti kong silid
Habang minamasdan ang mga larawan ng nakaraan
Doon sa isang gilid,
Hinayaan kong kumawala
Ang nagpupumiglas na mga luha
Na itinago ko ng panahong napakahaba
Sa loob ng kulungang ako mismo ang gumawa
Kulungang ako mismo ang lumikha.
Tapos na ang panahon ng pagpapanggap
Panahon na upang harapin ko ang reyalidad.


Patila na ang ulan at paubos na ang luha
At sisiguraduhin kong sa pagpatak ng mga huling butil nito lupa,
Ay uusbong ang bagong simula
Uusbong ang bagong "ako"
Sa aking pagtahan ay kasabay ang pagbabago
Sa pagtila ng ulan,muling sisilay ang magandang araw
Na magbibigay ng kulay sa mundo kong kay panglaw
Sa aking pagtahan haharapin ko ang aking kinatatakutan
Sa aking pagtahan haharap akong mas palaban
Sa aking pagtahan muli akong ngingiti
Sa aking pagtahan,kakalagin ko ang tali,
Taling pumipigil sa aking aking paglago
Sa aking pagtahan ay uusbong ang isang bagong "ako"
Sa aking pagtahan,hindi na ako muli pang magpapatalo
Tandaan mo yan: Itaga mo pa sa bato!

Sinabi ko naman sayo
Na may abandonment issues ako
Na dinaig pa ng pinandidirihan at kinatatakutan kong mga mahahabang bulate
Ang takot kong maiwan nalang basta basta

Para akong isang turistang naghahandang tumalon sa isang napakataas na bundok
Isa isang kinabit ang mga harness sa aking katawan
Maingat at ekspertong mga kamay ang siyang naninigurong ligtas ako sa gagawing pagsubok
Habang ako'y nanginginig at kinakabahan
Pinagpapawisan
Ang kamay, noo, paa, batok, likod, ilong at maging ang mga kili-kili
Malawak ang paligid at dapat ay maalwan ang paghinga
Ngunit ito'y tila kinakapos
Sige lang. Kaya ko to. Matatapos din to. Kasama naman kita, hindi ba?

Nagpaalala ang guide
Ngunit ako'y nag-aabang lang sa sinasabing signal
Tanda na magsisimula na ang pagbagsak

Ang lakas ng hangin
Hindi ba to makaaapekto mamaya sa amin?

Pinapwesto kami ng guide

'Pano kapag hindi ko kinaya?'

Nagbibilang na siya

'Matatapos ko ba?'

Ibaba na nila.

'Hindi na mahalaga. Kasama ko naman siya.'

Isa


Dalawa


Tat--

Teka. Teka. Asa'n ka na?

Ang lahat, may hangganan,
Ang lahat, may katapusan,
Dahil walang panghabambuhay,
Ang mapait na katotohanang tunay.

Maaring di pa ngayon,
Pero dadating din ang panahon,
Panahon kung kailan,
Dadating ang katapusan.

Ito na ba ang tinutukoy?
Ito na ba ang kinatatakutan?
Ito  na ba ang di gustong maranasan?
Ito na ba ang sukdulan? ang katapusan?

Pag-ibig ang s'yang bumubuo sa aking pagkatao.
Pag-ibig na s'yang nadarama mula sa iyo.
Sayo natagpuan ang napakagandang mundo.
Ang mundo ko ay ang buo **** pagkatao.

Sa bawat pagpuno ng mga daliri mo sa pagitan ng daliri ko.
Ramdam na ramdam ko, ang pag-ibig mo.
Sa bawat pagbati na naririnig tuwing umaga.
Sa mga labi'y bumabakas ang ngiting napakasaya.

Saya na walang ibang makakapagdulot kundi ikaw.
Ikaw na s'yang nais maging kabiyak ng pusong nangangarap ng walang katapusan.
Katapusang kinatatakutan ng marami sa pagpasok sa ganitong uri relasyon.
Sa ating relasyon, dalangin ko'y huwag sanang humantong.

Ramdam mo din ba? Na tila tadhana na ang humusga. Na ikaw at ako ay pagtagpuin. Upang may magpatunay na ang pag-ibig na tunay ang tanging susi sa pangarap na walang hanggan.

Sana nga'y huwag magwakas. At lalo pa tayong bigyan ng lakas. Upang mapagtagumpayan ang lahat ng pabsubok. Sapagkat sayo, hindi ko alam ang salitang pagsuko.

Balang araw, tayo'y haharap sa altar. Isusuko ko ang buo kong pagkatao para sayo. Sapagkat ang tanging pangarap ko. Mahalin ka at alagaan habang may buhay ako.

Nang mabatid ang kinatatakutan
Galit bumalot sa maselang katauhan

Nais panghawakan inarugang puwesto
Dahil sa kagalakang naidulot nito

Kaya nang agawin ito sa tuwina
Binitiwan isang mapaminsalang sumpa

Mula sa lupain ng perpektong bulkan
Nagbadya ang galit sa kaloob-looban

Sa taon ng kabayo – tag-init, tagtuyo
Itinanim ang binhi ng panibugho

At sa muling pagyapak sa lupaing itinadhana
Iginawad sa tuwina ang halik ng sumpa

Para sa mga nais akong pabagsakin
Sila ay nararapat na aking singilin!

-11/13/2014
(Dumarao)
*My Cursed Poems Collection

hi! i dont know if youll eventually find your way here, but i did leave some clues for you to find this.

its unbearable, the pain. i did what i did, but i was thinking of what ill be going through again if i succumb into this kind of situation again. im just really really tired. its not that im not giving you a chance to change, but its because im tired of giving people chances. i cant seem to do anything good right now. i cant watch, sleep, play, or even sit down without thinking about you and how much i love you. but this is is how it goes, im running away again. its sad, but this is how ive always been. i just want to go back to the time where i was simply at peace with myself. for such a short amount of time, every fiber of my being became attached, and soon after, loved you for everything that you are. and it ***** because i think im scared of everything even if tho im hopeful?

im suffering every day! i blocked u bc i dont want to let my mind suffer. nung tayo naman, ang dami ko nang iniisip pero ngayon naman napalitan lang ng what ifs or other things na ayaw ko na sabihin. araw araw after the end, iniisip ko na gusto ko bawiin lahat ng sinabi ko and just let things fall back into place again. pero grabe, sobrang naaawa na ko sa sarili ko na i have to go through this thing again—na kailangan ko nanaman turuan ang taong mahal ko kung paano ba dapat ako mahalin ng tama. its so tiring and this is why i chose to let go.

hindi ko naman alam if mapapadpad ka dito, pero gusto ko lang sabihin na totoo din kitang minahal and i still love you while im writing this. but we cant be together again hanggat ganito. hindi mo naman ako pinaglaban, i keep hearing excuses. or maybe hindi ka pa dumadating sa point na dapat alam mo na gagawin mo. we're just too far apart (figuratively and literally). but im glad i met you, but here we go again with the unending heartaches.

the final straw was when i read your horoscope for the week. seems like the world is in your favor and it wanted me to release you. to be fair, i was never tired bc of what happened but bc of what i know ill be going through again. i had to stop it. pero ayun, i knew naman na u had to be alone for the time being but i just had to push this relationship bc idk siguro talaga selfish ako and kasi gusto kita. nasaktan pa tuloy kita imbis na magmove on ka nalang sa ex mo.

ayun din, ang dami ko pang kinatatakutan. what if may iba ka nang kalaro, what if bumalik ka sakanya, what if may bago na altogether. hindi ko alam, for all i know baka nakamove on ka na. pero its okay, gusto ko talagang sumaya ka! i swear, yun lang gusto ko. bukod sa pagod na ko, iniisip ko din na baka nahihirapan ka na dahil sa pressure ng relationship natin. im truly sorry for not sayong goodbye ng maayos. i never had the ***** to say everything in front of your face. i didnt even have the ***** to say i love you one last time! i ****.

hay grabe. ill cherish our memories together, no doubt. sobrang saya ko sayo. kahit hindi tayo okay, sobrang saya ko parin kasi ikaw naman yung kasama ko lutasin yung problema. sana napasaya kita kahit papaano. i know naman na puro perwisyo lang nabigay ko sayo, but just know im truly sorry for everything. kung naging toxic ako sayo, pasensya na. pasensya na talaga if it was so difficult for you to love me. sabi ko sayo its not gonna be this hard sa the one mo. but to be fair, ginusto ko rin na sana ikaw nalang, na ikaw na talaga. naisip ko nga na ikaw na talaga pero baka hindi lang ngayon?

sana makahanap ka ng mas better sakin and i hope u learned kahit papaano. ito nanaman tayo sa cycle ko, pathway lang talaga ako para ready na kayo sa the one niyo 🤣 kung magkabalikan kayo, ayaw ko na malaman! hahahaha pero masaya pa rin ako para sayo no doubt. ill always be rooting for you and your life choices. magiging **** ka pa, and sana madami kang mapasayang bata when that time comes.

ill be fine but im always praying for you. i do hope mabasa mo to. but if hindi, then let these words just reach you in some other way, or baka ibulong ko nalang sa hangin.

i love you so much, p! ill always do 😊 ill never forget you.

Sa unang tingin, mabibighani
Iisiping napakaswerte
Tila kasingsaya ng mga tumaya
At nanalo sa lotto
Nakapipigil-hininga ang ganda
Imbis na pumikit upang manalangin
Na magkatotoo ang hiling
Pilit na dinilat ang mga mata
Sa pag-asang
Masulit ang bawat segundong
Nariyan pa
At maaaring masilayan
Tala ang tawag ng iba sa kanya
Tawag ko naman ay bulalakaw
Sa unang tingin pa lamang
Kinatatakutan na ang paglisan
Dahil ang mga bagay
Na nakapagbibigay ng ligaya
Madalas ay nawawala

Pilitin man ang dumilat
Hanggang hindi na kaya ng mga mata
Kinailangang pumikit
Ilang segundo lang, isang saglit
Pagmulat ng mga mata
Nawala ka na
Napunta sa lugar na hindi ko na mararating
Hindi na maabot
Pagmulat ng mga mata sa umaga
Bigla akong nagtaka
Mahal ko, saan ka nagpunta?
Kung di ba ako pumikit
Hindi ka rin mawawala?

Naririto lang ako, naghihintay
Kahit abutin ng dekada
O ilang taon
Umaasa pa rin ng pagkakataong
Masilayan ka muli
Kahit pa ika'y
Isang bulalakaw