Sa tuwing maaalala ko ang mga sandali,
Na ikaw ay aking kapiling.
Hindi maipinta ang ngiti sa aking labi,
Abot kamay na ang langit na aking hiniling.

Mga panahong nandito ka pa,
Lahat ng palihim na yakap at halik.
Bawat luha at halakahak,
Iyong malambot na pingi'y aking hawak.

Ngunit tila hindi ko napangalagaan,
Unti-unting lumuwag ang pagkakapit.
Ating naging huling sandali'y sadyang mapait,
At alam kong hindi na maibabalik ang nakaraan.

Pero iyo sanang mawari,
Na ikaw ay namumukod tangi.
At hinding-hindi ko na kayang itanggi,
Ako sayo'y nangungulila, ayoko ng magkunwari.

Salamat sa pag-ibig mo,
Ito'y mananatili sa akin.
Salamat sa pag-ibig mo,
Ikaw lamang ang nakapagpadama.

Tatlong oras bago sumapit ang umaga,
Panibagong araw, bagong panimula.
Bigyang liwanag ang isang tulad niya,
At siya namang ikabubuhay ko...

do not expect me
to pay you back
a garden of sunflowers,
if you haven't
given me
a single seed
even just for once.

it's very much easy to say
that today is the day
wherein you no longer
have feelings that grows fonder
for him— who you loved freely
but indeed so genuinely.

but your challenge
is to look at his every edge
and the way he laughs and smile
without asking for a while
if you still love him for real;
you should then infer
that you are now happier
without him— to whom you gave your all,
though from him you only got a downfall.