Գորկու գիրք, սկսած '« Նկարիչը ապակյա տան մեջ », Թալքոթ Բ. Կլապպ,« The Waterbury Sunday Republican Magazine »ամսագրում, 1948 թ. Փետրվարի 9-ին
Նկարիչի համար դա տխուր կլինի, եթե նա գիտեր, թե ինչպես նկարել: - այնքան տխուր. Նկարիչը ներկում է, քանի որ դա մարտահրավեր է նրա համար, այն նման է դեւին շեղելու փորձին: Եթե հաղթահարեք այն, սպորտը չի մնացել: Ես նույնիսկ չեմ սիրում խոսել նկարչության մասին: Հնարավոր չէ խոսել նկարչության մասին, քանի որ ես չգիտեմ, թե ինչ է դա: Եթե ես գիտեի, թե ինչ է եղել, ես արտոնագիր կստանայի, եւ ոչ ոք այլեւս չի կարող նկարել:
Դա այդպես է, որ գեղեցկությունը հայտնաբերվի, պատահական [ասելով ապակե տունը, նա ապրում էր, ընտանիքով]: Դուք չեք ճանաչում այն, երբ դուք փնտրում եք այն, եւ դուք չեք գտնի, որ նայելով ամսագրին: Դա հենց այստեղ է լուսնի, աստղերի, հորիզոնի, ձյան ձեւավորումների ... Այս տանը մենք կարող ենք տեսնել այդ բոլոր բաները: Բայց, ես կարոտում եմ, այդ ոլորտներում երգեր են: Ոչ ոք այլեւս չի երգում, քանի որ բոլորն էլ փոքր բիզնեսմեն են դարձել: Եվ էլի հողեր չկան: Ես ֆերմայում շատ ավելի շատ եմ սիրում հաբը:
Երբ ես զգում եմ հոգնած եւ հուսալքված, եւ ես դաշնամուրի վրա պառկում եմ, ապա կարծում եմ, ամենալավ բանը, որ կարող եմ, մի լարային կտոր, եւ ես ներս մտնեմ եւ նկարեմ: Դա նկարելու համար միջոց է, ներսում ինչ-որ բան ստեղծել, որը ցանկանում է վերարտադրել այն:
Այս ամենը կատարեց ամենահին աղջիկը [դուստր Մարոն, չորսուկես տարեկան]: Նա նկարում է մի փոքր թռչնի նման: Եվ սա, երիտասարդը [Նաթաշա, երկու ու կես] արեց: Տեսեք, որ կտավը երկու կողմերում ներկում է: Նա ավելի նման է կրքոտ ջրամատակարարին: Ցանկանում եմ, որ կարողանամ ազատորեն նկարել, ինչպես նրանք են անում: Նրանց աշխատանքում զվարճանքի ծանրությունը կա: Եթե նրանք կարողանային պահել դա, բայց նրանք կկորցնեն, քանի որ նրանք մեծանում են:
It would be a sad thing for an artist if he knew how to paint. – so sad. An artist paints because it is a challenge to him – it is like trying to twist the devil. If you overcome it, there is no sport left. I don't even like to talk about painting. It is impossible to talk about painting because I don't know what it is. If I knew what it was I would get out a patent and then no one else would be able to paint.
That's the way beauty is found, by accident [referring to the Glass house he lived in, with the family]. You don't recognize it when you are looking for it, and you won't find it by looking in a magazine. It's right here in the moon, the stars, the horizon, the snow formations.. .In this house we can see all those things. But what I miss are the songs in the fields. No one sings them any more because everyone has become a little businessman. And there are no more plows. I love a plow more than anything else on a farm.
When I feel tired and discouraged and I lie down on the sofa, then I think of the simplest thing I can – a piece of string – and I go in it and paint it. That's the way to keep painting – to create something inside that makes you want to recreate it.
The oldest girl [his daughter Maro, four and a half years old] did this. She paints like a little bird. And this, the young one [Natasha, two and a half] did. See, she paints on both sides of the canvas. She is more like a passionate plumber. I wish I could paint as freely as they do. There is a gravity of playfulness in their work. If they could only keep it – but they will lose it as they grow older.
