Para sa Gobyerno:
Walang halaga ng pintura
Ang kayang takpan
Ng kalagayan ng inang bayan.
Walang halaga ng tamis ng mga pangako mo ang kayang
Magpakalimot ng mga
Kalapastanganan na ginawa mo sa kaniya.
Para ka lang isang puta,
Na Nag nagsabi akoy iyong mahal,
Pero pag gising sa umaga
Wala ka na.
Iniwan mo lang akong
Umaasa na tayo'y
Magkakaroon ng magandang kinabukasan.
Pero wala.
Akoy' niloko mo lang,
At pinagpalit sa iyong kabit,
Ang pera.
Ikay' walang ginawa
Kung hindi gahasain
Ang walang laban na
Bansa.
Siya ay Ibinugaw mo sa iyong mga kaibigan,
Kapalit ang kakaonting piraso ng pilak para makamit ang
Panandaliang kapayapaan.
Siya ay hinalikan mo sa pisngi,
Sabay tinraydor ng tulad ng nangyari kay Cristo.
Parang awa mo na.
Umayos ka na.
Para sa kabataan*:
Ilang
Rizal, Bonifacio, Luna,
Ang kelangan isakripisyo
Para lang
Magising ka
Sa masakit na katotohanan?
Ilang rebolusyon pa ang kelangan
Mangyari
Para ikay tumayo
Sa iyong trono
At gumawa ng pagbabago
Ilang buhay pa ba
Ang kailangan ialay
Upang ikay
Maistorbo sa
Pagdudot ng iyong telepono.
Parati mo nalang sinasabi,
Na wala ng pag-asa,
At kahit anong gawin natin,
Hinding hindi na kailan mag babago ang lugar na to'
Ikaw pa ang may ganang mag reklamo,
Tungkol sa mga perwisyo
Na naidudulot sayo,
Ng mga opisyal,
Na nakaluklok sa puwesto.
Maawa ka naman sa kaniya,
Nanglilimos siya ng pag mamahal
sa sarili niyang
lupa*.
Kaya may tanong ako sayo,
Sa inyo.
Ayaw mo ang nakikita mo?
Edi, baguhin mo.
A poem written for AComm's Vocal Youth. My thoughts about the government and the youth.
The Philippines have been personified as an abused wife and the government as an abusive partner.