Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Eugene Nov 2015
Sa  bawat katahimikan,
Hatid ay kalungkutan.
Sa bawat kalungkutan,
Kasama ang kapighatian.
Sa bawat kapighatian,
Natatakpan ang kasiyahan.

Sa bawat kasiyahan,
Nailalabas ang kamusmusan.
Sa bawat kamusmusan,
Naitutuwid ang kamalian.
Sa bawat kamalian,
Sumisibol ang kaginhawaan.

Sa bawat pusong sugatan,
Nakakalimutan ang pinagmulan.
Sa bawat pinagmulan,
Naikukubli ang kasalanan.
Sa bawat kasalanan,
Nauuwi sa kamatayan.

Kaya...

Nararapat lamang na iyong pigilan.
Iiyak mo ang bawat kalungkutan,
Ilabas mo ang ngiti ng kasiyahan,
Palitan ang pusong naging sugatan,
Magiging matatag sa bawat pagdaraanan,
At Diyos ay huwag na huwag kalimutan.
Lae Jul 2019
Papalubog na ang araw. Nakatutok ang mga bata sa harap ng gadget nila. Mga chismosang naninira ng kapwa nila. Lahat ay masaya sa kalayaang nadadama nila.

Lingid sa kaalaman nila ay may isang babaeng nakamasid lamang sa isang sulok.. Dala-dala nito ang alaala ng masakit na kahapon.



ISANG madugong nakaraan- mga bayaning dumanak ng dugo para sa lupang sinilangan. Mga iyak- sigaw at kapighatian ng mga pilipinong inapi nang mga dayuhan. Mga sakripisyong tiniis at inalay nila para sa kalayaan ng bayan.

Nasasaktan ang babaeng iyon. Nasasaktan ang ating Inang Bayan.
Eugene Jul 2016
Pipigilan ko ba kung hindi ko na kaya?
Hahayaan ko na lang bang umagos ang mga luha?
Tatahimik na lamang ba ako at hindi magsasalita,
Kung puso ko ngayon ay mabigat na mabigat na?


Ano ba ang kasalanan ko at ako ay pinagkaitan?
Nagkamali ba ako, kaya pasan ko ang kapighatian?
May magagagawa pa ba ako kung dalawa na kayo ang nang-iwan,
At isisigaw na lamang sa hangin ang lahat ng aking pinagdaanan?


Tinutusok ang puso ko, nadudurog na parang yelo.
Nanghihina ako, kulang na lang ako ay mag-deliryo.
Ano ba kasi ang kasalanan ko at ako ay pinaghiwalay ninyo?
Nasaan ang pagmamahal na matagal kong hinintay na maramdaman sa tunay na ina ko?


Tatlong dekada akong nagtiis sa pag-aakalang tama kayo.
Tatlong dekada akong naghirap para maiahon ko kayo.
Tatlong dekada akong nagbigay ng purong pagmamahal para ipagmalaki ninyo ako.
Pero bakit kailangang itago ninyo ang katotohanan sa tunay na pagkatao ko?


Sinubukan kong tuklasin pero pinagbawalan niyo ako.
Tinangka kong alamin pero ayaw ninyo.
Nang tangayin ang pag-asang mayroon ako,
Hindi niyo sinabing may tunay na kapatid pala ako.


Hahalikan ko na lamang ang hangin.
Pakikinggan ko na lamang ang boses ng kalikasan.
Sasayaw sa tunog ng kalembang sa kung saan,
Hanggang sa buhay ko ay tuluyan maparam.
Twelve Oct 2017
Para tayong isang sasakyan,
na tatakbo ng maayos sa umpisa,
at kapag naggamit na ng husto,
nagiging palyado.

ngunit hindi doon natatapos
ang istorya nating dalawa
kung saan tayo sumakay
patunggo sa desisyon
nating magkaugnay

maglalakbay tayong dalawa
ng walang panggamba
hanggang gabi ata umaga
tayo parin ang magkasama

pero darating yung oras
na masisira ang isang parte
na kailangan baguhin o ayusin
para umandar uli ang sasakyan ng buo

hanggang makalipas ang biyahe
na nagsilbing ala-ala ng mga kasiyahan
at kapighatian
mapapagod din ang makina
at doon tayo’y baba
kingjay Feb 2019
Itinudla sa puso ang palaso
kung tumatagos at nagdurugo
maaaring ito'y kapalaran na
umaabay sa delubyo

Tunay na paggiliw
ang siyang magdudulot,
magpuspos sa talaarawan
ng saya't sigla
sa likod ng kapighatian

Sa silakbo ng pag-ibig
ang nararamdamang umiinit
Hindi marahan
Masyadong mabagsik

Kung gayon iba na ang ipinapahiwatig
Tawag ng laman ay ang kalibugan
at ito'y di kailanman maihahambing sa puso ng Pebrero
na walang iba na mag-aangkin

Mayroon na ang sinta ay itinatangi
halos ang larawan sambahin
sa araw at gabi nangabusog na sa
dasalin

Mas mabuti pa ang ganda
na pangkaraniwan ang uri
May kapintasan man ginusto pa rin at inibig

Ang nabigo't
nasadlak sa lumo
Nang muli kumabig ay
mas lalong naging matamis ang mga pagngiti
Wynter Oct 2018
Nagsulat ako ng tula
Kahit ako'y hindi makata.
Nagustuhan mo naman kaya
Ang paulit ulit na mga salita.
Nagnanais lang ng kasiyahan
Sa mundong puro kapighatian.
Nagbabakasakali
Na iyong mapili.
Posted late
kingjay Jan 2019
Minsan ay kaalitan ang kanyang magulang
Sa sigalot ay nanggilalas
Nang tumila ay nanaig ang kapighatian sa kanyang paligid
Di hamak na bituin na nalumpasay sa langit
Naka-baklaw ang mga paa

Ang inalagaang rosas sa paso ay pawang tintang dugo
kung saan natigmak itong puso
Pag yumabong ay nahihirapan ang mga ugat sa karampot na buhangin
Ang maliit na  sisidlan ay sumawata sa pagtubo

Ilang buwan din nagtiis
abot ng tanaw ngunit sa palagay ay lalong lumalayo ang sinta
Nang isang umaga'y may kumatok sa pintuan
Babaeng nakabelo ay biglang yumapos
Bumalisbis sa pisngi niya ang luha
- nagbigay ng imbitasyon

Sa pagka-akala niya'y mahal din
Humingi ng katiyakan ang kanyang paniniwala
Sapagkat naghintay sa kanya
Nagtanong nang diretsahan,
Kung sino ang babaeng napupusuan
Sa kanya ay umiibig ba

Di naibulgar ang pagsinta
Naibalik ang tanong sa kanya
Sino ang lalaking minahal bago maghiwalay ang mga landas at magpunta sa siyudad
Kurtlopez May 2023
Bibilang ng lima
upang sarili'y mapakalma
sabay bugtong-hininga
mga luha'y nagsitulo na pala
dahil hindi na kinaya ang sakit na dala,

akala nila wala akong problema
akala ng iba ako ay masaya
akala nila wala akong iniinda
nasanay kasi silang lagi kang nakatawa
nasanay kasi silang lagi kang masaya
nasanay kasi sila na ganyan ka,


napakahirap na sitwasyon
hindi nila alam na saking pag ngiti
sa loob nito'y pighati
iniisip ng iba na nagbibiro lang ako
iniisip nila na hindi ito totoo
pero hindi nila alam unti-unti na akong pinapatay nito,

dinadaan ko nalang sa pagpapatawa
upang ang iba'y mapasaya
ngunit sakabilang banda
ay may salitang nag nanais na "ako naman sana."

nag tatago sa bawat ngiti sa labi ko
ang sandamakmak na problemang pasan-pasan ko
sakabila ng aking pagtawa
ay may lungkot na dinarama,

ginawa ko naman ang lahat,
ngunit bakit hindi parin sapat
hindi ba nila nakikita
o ayaw lang talaga nila bigyang halaga,

siguro nga talagang walang nagmamahal sakin
dahil walang umiintindi
sa aking pag inda
lunod na lunod na ako sa kalungkutan
labis-labis na akong nahihirapan,

puso ko'y hirap na
Ayoko ng magpanggap pa
magpanggap na masaya ako
sa harap ng iba
dahil ang totoo, halos 'di ko na kaya,

ako'y biktima ng sarili kong kalungkutan
biktima ng kahibangan
biktima ng kapighatian
biktima ng pusong mapanlinlang
at biktima ng isip na nais ng lumisan,

hindi ko na kilala kung sino ako,
hindi ko na kilala ang sarili ko
kailan ba ako makakatakas dito
sa higpit ng kadilimang
bumabalot sa isip ko

alam kong hindi ko na kaya
pero kakayanin ko pa
kakayanin kong muling
makatayo sa sarili kong mga paa
upang masolusyonan
ang aking problema

kakayanin kong lumaban
dahil ayaw kong maging talunan
at hinding hindi ako magiging talunan
kakayanin kong labanan ang lungkot
upang hindi na ako tuluyan nitong mabalot,

alam kong may kwenta
akong tao dito sa mundo.
alam kong may nagmamahal
pa sa akin ng totoo
alam kong ang Diyos ay
lagi kong kasama sa lahat ng dako
alam kong Sya ay laging nasa tabi ko
alam kong yayakapin
nya ako sa bawat pighating ito!

hindi ako magpapalamon sa aking depresyon
lalaban ako kahit problema'y
kasing lakas ng alon
lilipas din ang hapti ng kahapon
hindi man ngayon
ngunit darating ang bukas
at itong kalungkuta'y magwawakas.

— The End —