Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Opgedra aan ‘n kind  wat gebliksem moet word.
Deur: Desperaatheid en vrees

Jy klim in en uit die ***** van bestaan,
beide die rede vir liefde en
die kind wat sy baar.

Jy is ‘n drievoud van godelike hervertellings
, want wie kan regtig liefde
in ‘n enkel sin verhaal?

Geminag , die seun van liefde en haat
- jou einste bestaan ,van die vroegste
paradoksale meesterstukke.

Verewig , verewig tot ‘n kind
tussen die Groottes wat
blindlings onder jou boogpunt swik.

Vir elke nasie ‘n ander droom
Vir elke geloof ‘n ander naam en
Vir elke mens ‘n ander god.

Amor , oh Amor!
Die sinnebeeld van liefde
wat die mendsom verbly

, maar Eros jou ramkat
jou hupse hygelbek!
Jou erotiese aanraak!
(die begeer ek)

En ek?
Met my koker van lig en van goud,
wat hulde blyk en bou en bring
maar bestorwe le voor my Laurel
oor ‘n lood-stomp pylpunt vir haar ‘n treuerlied sing!

Amor, Amor word wakker!
My son le liefdeloos in my bros hart
, wat instaan teen logika
– sterk op die oorlogspad!

Jy wat na my heuning reik
-met honger hande vieslik gryp
en ek wat jou met angel steek
in desperaatheid jou nat vel breek…

“Oh moeder”, roep die wetter na bo
vir die planete om aan te ****:
“Oh moeder, Oh liefde “ ,spat die sot se treur,
“ *** kan so bietjie , so klein – so seer!”

En die heumel druis soos die moeder lag
haar humor eg , maar haar woorde sag:
“ My naakseun, my hinksperd
My fallus met vlerke!
Jy ,nog ‘n roosknop.
gaan ook so te werke!
Aanvaar die poëtiese justitie
Stil nou liefstetjie
Lamtietie Damtietie …”

Amor, Amor!
Weerstaan tog skoonheid se wieggelied
en wees my genadig!

Begunstig my ten einde laaste
, selfs vader tyd is verveeld
met die son se enkelpad!

*** lank nog wil jy sluimer?

Amor, Amor!
Tel weer op jou leisels
en bring liefde op die wind
my wereld lê in afwagting
vir die dolfyn en sy kind!

Wees my genadig, Amor!
Deurboor my leemte met goud,
,want die bringer van lig is slapeloos
en my hart is droewig en koud.

Oh Amor, Amor!

Ek weet jys nog jonk,
maar *** speel jy dollos met lewe se vonk…

Amor, Amor!

Word wakker!

Amor…
Vir die liefhebbers van die Griekse- , Romeinse mitologie en aanhangers van Eros...
DIe pleidooi van almal wat valentynsdag haat... geniet die epiese klagbrief aan Amor!
Is moeilik om te begryp,
en nie rerig mooi nie.
Dis 'n spoegspat soos 'n herrie-
'n gemmors wat langs die kar staan en bedel.

Dis 'n gemoedsbekakking... ag verskoon tog
verswakking soos die breakdowns innie gossip magazine.
Ag shame , hulle dra ook maar swaar aan society se crimes
en al dai drugs is maar ommie pyn te verlig.

Kyk nounet daar , sterre wat pyn , is seker maar
'n metafoor. Vir wat? Se jy my!
Jy wat my analiseer en dissekteer...
want daar is geen meer sterre wat pyn nie,
die woorde wat rym ennie
ander goeie goed is lankal van alle kleur bevry
in my agterkop waar dit donker is soos
'n land waar hoop 'n feeverhaal is.

Dis te donker om nou te rym,
maar te donker om in te hou...
so ek sny maar die kanker stuk vir stuk uit
en bloei nonsens-ink op die blaai.

Aan die einde is dit nie net die gedig nie.
Dis die ganse wereld wat rym.
Elke herrie en spoegspatter
elke gerookte ster en hartseer kokkedoor
ek , jy - ons almal is 'n gedig.
Ons almal rym...
ons is net te moeilik om te verstaan
en nie altyd mooi nie.
Nat Lipstadt Mar 2014
a fair question, deserving of thought,
goodly soft care and hard consideration,
strangely, instantly and undeniable,
one worldly, word achieves *******

whether first or foremost,
après ma raison d'être,
cannot list, nor rank or certain state,
yet my heart repeats, nation, nation,
my understanding, instant and complete

worthy journey to self-fulfillment,
contentedly unhappy to be permanently,
one poem short on the one continuum,
the-road-trip to salvation,
my end, my finality / our self-acualization

aking pagtatapos, ang aking katotohanan
my einde, my realiteit
fen m 'yo, reyalite mwen
akhir saya, realiti saya
ma fin, ma réalité
M
write of the ifs of a man's life,
and come aboutface to conclusions,
instant and long in the making,
there are willing ears on this globe,
welcoming me open armed, opened lipped,
knowing firstly this open-eyed greeting,
welcome poet, tell us

for we are one nation, everywhere invisible,
indivisible with liberty and justice inherent,
creation our common good, in fact it is our
lifelong wares and goods, letter by letter composing,
we sell for the price of free

This then single common currency,
our ouro, derivation of
languages multi and mellifluous here spoke,
this my/our nation where birthright and
citizenship ego-and-geo boundless,
my loves, continentally arrayed,
to whom I pledge until last breath
utter all, guttural devotion

when one of us creates,
good manifests, I care not
in what tongue,
for our tongues
intertwine and intertaste
this one flavor,
communitas,
meine gemeinschaft, meine gesellschaft
where spoken
goodness all the days of life,
it has goodly gotten me to you...
inspired by an overheard conversation on Facebook between two poets, and this article about Robert Frost asking, can bad people write poetry.

This poem is dedicated to the so, so many good friends, in my life now attained, on continents near and so far away, of you I thought first, first, when this question, self-imposed interrogatory,  demanded answers.

http://online.wsj.com/news/articles/SB10001424052702303650204579376813629376986?KEYWORDS=Robert+frost&mg;=reno64-wsj

if you cannot open the article, I will send if one asks..

Filipino, Afrikaans, Haitian Creole, Malay, French
Dorslip en droogkeel huig ek
in die donker van terg gees middernag
vir die soet nektar name
waarna hierdie barslip hunker.
Skimletters vorm elke klinker
net so ryk soos 'n paar gisters terug.
Pype weerhou om die klank deur te laat,
wat finaal n skerwestorting bring.

Is ek aan n groter soeke om woorde te smee-
wat getuig van verlange en ander leed
,of aan jou invloed die pryseer te gee.

**** jy in heimwee ook dan aan my,
dit is al wat ek wil weet
of het jy ten einde my liefde by n ander gaan kry?
'n lewe in konstruksie...
dis tog die mees logiese manier om dit te beskryf...
ons bou en bou en bou,
en toets dan die produk.

Maar aan die einde, as ons klaar gebou het...
wat is dan daarvan te kom.
                        'n Lee huis...
                                       'n stil pad...

en wat het ons van onself geleer?

En wat leer ons van die wereld en mense om ons
             , vasgevang in die stryd teen tyd...

niks nie.

Ons het net voor onself uitgekyk
                   na die vaal stene
                                   en die slukkerige sement.

Watter vreugde het dit vir ons gebring.

Niks nie.

Nee,
         ek weier.

Ons is tog hier geplaas met vrye wil.

En iewers langs die pad,
                                          raak almal die pad duister...
en word dan deur die samelewing verdoem.

Die mensdom besluit dan wat van hulle sal word...
In daardie oomblikke is God meer vergete
deur die skares wat saamdrom op die rand van die pad...
                                                                ­                                      die wat lag en vinger wys...
                                                                ­                                                      die wat klippe gooi,
                                                         as deur die wat die prentjie aanskou.

Soms kort ons 'n perspektief van uit die donker,
                          om die lig rerig te verstaan...

Soms moet ons eers die genadelose aanraking van die koue voel,
                           voordat ons die sagte streel van die son oor ons gesigte kan waardeur.

Daar le wysheid in die donker,
                                      want dit is in die donker waar jy aleen is,

                         met niemand om in jou oor te fluister wat reg of verkeerd is nie.

                                                                ­                                                      Net die wind om jou siel te sus,
                                                                ­                                               die stilte om jou uit te rus...

                                                 en niemand wat jou god kan wees
                                       of sy woorde
                                                          ­      en planne
                                                                ­                   vir jou kan uitmessel nie.

Die pad het die gevaar geraak.

Dis koud en korrupt.
                                     En ons is dankbaar,
         dat ons die kans gekry het om dit te sien,
terwyl ons stadig verswelg word deur die skadu's
                                                                ­                                             en wegsmelt in die donker...

want nou weet ons dat ons pyn maar net 'n gedeelte van die werklike hartseer was...

                                                               ­ ons is die gelukkiges...

en hulle loop op die pad na verdoemtenis
Elymaïs Apr 2023
Skryf poësie in die sand
Dis altyd soeter deur jou hand
Sien *** die letters smelt as die gety inkom
Dis nou te laat om weer huis toe te kom
Kom ons hardloop in die nag
Wilde harte is op jag
Vasgedruk hier in mekaar se arms
Lê ons veilig, bly en warm

Ek wil jou vra, kan ek soen jou op die bek
Soos ons gedoen het toe ons nog verliefdes was
Om vriende aan die einde van dit als te bly
Was wat ons wou, maar dit gee geen vrede nie
Die waarheid

In die nag se doodse donker
is selfs die krieke stil
, maar saam met honde huil
-Bloedstollend- weerklink haar gil

Die waarheid breek die stilte
die buurt slaap onversteurd
sy knaag weg aan my siel
... los my stukkend en verskeurd

Teen haar aanval is ek magteloos
, met net die wapens van die gees,
mens kan haar nie oorwin nie
want waar jy nog moet beskerm -
was sy alreeds gewees

Sy laat haar droewe spore
in die kamers van jou hart
en met vlymskerp, rooi vingernaels
los sy letsels van die smart

Teenstander. Díe is sy nie-
retireer vir geen swaard, nóg gebede
haar verwoesting : jou eie toedoen
slegs spoke van jou verlede...

Tog , selfs in waarheid lê daar leuens
-versprei in dit wat sy voorspel
, want die einde van jou storie
is joune om te vertel

ja...

*** droewig okal haar verhaal
bly dit jóúne om te bepaal
In die nag se doodse donker
is selfs die krieke stil
, maar saam met honde huil
-Bloedstollend- weerklink haar gil

Die waarheid breek die stilte
die buurt slaap onversteurd
sy knaag weg aan my siel
... los my stukkend en verskeurd

Teen haar aanval is ek magteloos
, met net die wapens van die gees,
mens kan haar nie oorwin nie
want waar jy nog moet beskerm -
was sy alreeds gewees

Sy laat haar droewe spore
in die kamers van jou hart
en met vlymskerp, rooi vingernaels
los sy letsels van die smart

Teenstander. Díe is sy nie-
retireer vir geen swaard, nóg gebede
haar verwoesting : jou eie toedoen
slegs spoke van jou verlede...

Tog , selfs in waarheid lê daar leuens
-versprei in dit wat sy voorspel
, want die einde van jou storie
is joune om te vertel

ja...

*** droewig okal haar verhaal
bly dit jóúne om te bepaal
Nienke Mar 2014
deze weg in het donker
vochtig van de regen
lang door het begin
omringt door zwart
behalve midden in

alleen loop ik, hem
en het einde is zoek
wie zal het terugvinden
wanneer begint het begin
of zal ik het verslinden

wanneer harten niet te controleren zijn
zijn monden het juist te vaak
maar luisteren, zullen zij nooit
bij het uitsteken van mijn stopbord
is het tegenovergestelde raak

zoals deze eindeloze weg
gespleten in twee
seethroughme Nov 2018
of
die begin van die einde
of die einde van die begin?
gaan ons af loop
of aanhou klim?
gaan ons voort fok
of gaan ons besin?
leef ons in vrees
of gaan ons spring?
Nienke May 2015
zo lang vechten
iets om te hechten
geef mijn mijn rechten
terug

leef
leven
recht om te leven
zonder streven

vrouw zonder einde
een punt in de zin
met tegenzin
de waanzin
seethroughme Nov 2018
water hardloop
teen die berg
se rug
af
alles is
grys en blou
die klippe onder my voete
die koepel wat oor ons vou
daar is geen begin en geen einde nie
A Henslo Feb 2019
DE SNEEUW VINDT HAAR EINDE OP EEN WARM GAZON
EN WAT OVERBLIJFT

De diepste indruk maakt een dik pak sneeuw.
Rustig residu die middag,
opziend naar een wonderblauwe hemel.

Sneeuw biedt je weer een lijf, zet je een hoed op,
begraaft je in haar tweede natuur, met een schijnsel
van sepia, lekkend schemerblauw.

De sneeuw friemelt aan je voegen,
wil naar binnen.

In de sneeuw ben je engelachtig
en zij is niet beangstigend, zij lijkt ons veeleer
te omarmen en te beschermen
op onze weg door de stad

Zelfs middelbaar ben je weer even kind.
De sneeuw vangt ons met haar gepeperde adem
en geeft frisse lucht.

Zij komt en gaat en komt weer terug
Zij hoopt zich op zonder
hoop op duurzaamheid
& wenst niet te blijven.

De sneeuw, ik benijd haar,
dat zij zal verdwijnen
laat haar koud

Zij is haar eigen landschap,
met haar coole witkalk
creëert ze
een albasten pracht

trekt zich dan terug zonder klacht.
English Dutch transposition by A.Henslo
Original poem by Deborah Landau, 2018

The Snow Goes to the Gallows of a Warm Grass  and What Survives

The deepest redress is a thick and fulsome snow.
Peaceful prevail of afternoon,
looking out at this bluish marvel the air.

The snow realizes you a body, puts on you a hat,
tombs you in its second nature, with consequence
of sepia, a leaking dusky blue.

The snow fumbles at your borders,
wants a way in.

In the snow we are angelic
and it’s not discouraging in fact it is marvellous
when the snow has its arms around us
and we walk the streets as if safe.

You’re a child, even in midlife.
The snow clouds us in its peppery breath
and the air comes fresh.

It comes and goes and comes again
it doesn’t aim for durability
it accumulates for the sake of it
& doesn’t want to last.

The snow, I envy it,
it will vanish
but it doesn’t care,

it’s its own garden,
its own cool chalky paint―
kicks up
an alabaster splendor

then retreats without complaint.
EzraZebra Apr 9
'k Zie u daar nog liggen
in uw doodsbed
Uw laatste woorden ben'k vergeten
en gij zijt blijven leven

Maar 'k zie u daar nog liggen
een schaduw van de vader die ik kende
En gij zijt blijven leven
maar de schaduw is gebleven

'k Zie u daar nog liggen
met ogen die het einde zien
en handen die *** grip verliezen

En gij zijt blijven leven
maar 'k zie u daar nog liggen
in uw doodsbed
2024-03-03
Daan Oct 2019
Aan het einde van de week
moet ik naar een evenement,
dat mij bij beslissen leek
leuk te worden. Je kent
het wel, niet iedereen
en je moet veel doen
alsof, acteren.
Die moed kan keren
want het was zo druk,
het was vermoeiend op het werk,
'k had niet veel geluk
in de les of in de kerk
om op te letten, bij te blijven,
goal te getten.
Helaas, ik heb al toegezegd,
mijn vat is op en ik wil slapen,
ik wil rusten, voldoening geven
aan mijn eigen lusten.

Afgezegd,
gezwegen en belegen, leven
alle mensen verder
en ben ik heel tevreden
dat ik nog net genoeg had
in dat vat om te zeggen
dat het enige wat ik wilde,
mezelf erbij neerleggen
en hopen dat jullie
er niet te zwaar aan tilden.
Hervulling
EzraZebra Aug 2019
De zon straalt met een schitterende
schijn, door een raam half geopend
Illusies van hoop en een nieuwe start
brengt zij onvermijdelijk met zich mee

Illusies onvermijdelijk doorprikt tegen
het einde van de dag, wanneer
de wanhoop en het gemis weer
*** lelijke kop opsteken

Doch ook is er de hoop, de wens dat
deze dag anders zijn zal
De hoop, de wens dat de wind
alle zelf-medelijden en onlust als
te lang ongeroerd gelaten stof opneemt en...

en wegblaast
                door de bladeren van de klimop

wegblaast
                naar de schitterend schijnende zon
15/07/2010
Daan Apr 2019
Jullie hebben mij immens veel bijgeleerd.
Zoveel dat ik haast niet op kan sommen
wat in mij allemaal veranderd is.
Mijn werklust heeft hier gerevalideerd
in acht bewogen maanden die ik
niet meer weg wil gommen.

Vandaar dat ik tegen het einde
van deze uitgebreide sessie, met pen,
de datum heb genoteerd.

Eerst gedaald, daarna gestegen, rechtgetrokken,
toen verlegen, toe, later open,
gebloeid, vertrokken.
Ik zal de deur nog één keer sluiten
wanneer ik jullie bedank.
Want bij aankomst kroop ik mank,
liet ik tranen met tuiten.
Ondertussen, dankzij jullie allevier,
kan ik weer lopen met plezier.

Jullie namen zullen blijven hangen.
Desnoods gebruik ik knopen
om ze vast te maken, nooit meer te vervangen.

Want zelfs als ik zelf mijn geheugen ooit verlies,
zal ik jullie nooit vergeten.
Bedankt van harte, Sarah, Katrien, Geertrui en Marlies.
Ik hoop dat ik zonder
rollator verder kan.
Daan May 2019
Iedereen rond mij heeft pijn
mensen ten einde
raad en klein van hoop.
Ik hoop dat ik kan helpen,
dat ik ook een beetje nut heb.
Weet dat ik niet opschep
als ik zeg dat ik niet veel
heb meegemaakt.
Bibliotheekwaarde
Nikki Apr 2020
Het einde kwam te snel
Je was nog niet klaar
Je had nog zo veel te beleven
Je had nog zo veel te geven

Je leven was niet zonder pijn
Ik had graag al die pijn weggenomen
Ik had graag je wensen zien uitkomen
Samen met je liggen wegdromen

Toch kon je genieten van de kleine dingen
En wat was ik blij als ik je aan het lachen kon brengen
Jouw lach zal me altijd bijblijven
Jij zal me altijd bijblijven
Lee Jul 2020
Nogsteeds sit ek hier
Onder die puin van gister
My hart en gedagte
n opoffering vir jou
Om vir jou gelukkig te wees
Ek het geweet
Dit gaan my sou vermoor
Maar vir jou moes ek dit doen
Nou net 'n skaduwee
Van Wie ek was
My familie verloor oor wie ek is
*** kan ek aan gaan
Maar ek moet
Vir die mensdom
Vir die herinnering aan u
Ek sal opoffer wat oor is
Want dit is geen manier om te leef nie
As 'n holle dop hou ek jou tot aan die einde
Ek was so lief vir jou, so ek moes myself opoffer vir jou geluk, 'n Geluk wat ek vir jou nie kon gee nie
Daan Jun 2019
Het einde van de beurt,
vijftig euro weggespeeld,
mijn moeite afgekeurd,
ze had zich zelfs verveeld.

Met al mijn bezit in een zak
aan een stok, op mijn schouder,
schommelend, achter de rug,
kijk ik nog één keer om,
twee vingers aan de lippen,
daarna naar de lucht,
het liep hier op de klippen,
'k zal ergens anders moeten zoeken
naar de verboden vrucht.
JMC Jul 2023
Ik twijfel niet
aan de uniekheid van het universum
*** mijn hoofd tuimelt
als ik me erin verlies

Ik twijfel niet
aan de oneindigheid van de sterren
*** ik me verwonder
als ik dat ene lichtpuntje zie

Ik twijfel niet
aan de onvindbaarheid van die ene planeet
*** ik ernaar zoek
alsof ik het ooit nog terugvind

Ik twijfel niet
aan de pracht van de hemel
*** ik het mis
alsof het destijds anders voelde

Ik twijfel niet
aan het einde van de aarde
*** het hoort te zijn
als ik realistisch zou wezen

Wat als de liefde het universum is
jij de ster
onze relatie de planeet en
het verleden de hemel

Twijfel jij?
Op zoek naar closure
Daan Aug 2021
Het einde lijkt nabij, land in zicht!
Al is dat niet vast voor lang.
We kunnen wel weer ****
aan ****, vloeken in elkaars gezicht.

Misschien dat toffe slogans op een houten plank,
ah nee, dat hebben we al geprobeerd.
't Is moeilijk denken aan natuur en leven
in een wereld waar geld goddelijk wordt vereerd.

We hebben het ver genoeg gedreven,
het is bijna verdiend. We kunnen beter
stoppen, nog een afscheid geven,
onrespectloos een recensie achterlaten.

Alleen al voor die avonden dat we onder de sterren zaten,
geef ik de bol een tien.
Nog rap voor we haar verlossen,
wil ik graag de eiffeltoren zien.
Ik doe zelf ook niks ****.

— The End —