Natuyo na ang kaalatang pumapalibot sa kanyang mga mata
Ilang papel na ang nasira sa pagtulo ng mga basang kalungkutan sa mga salitang pinagsikapang idikta't ibuga
Umaasang, balang araw
Ang sakit na kinikimkim ay tuluyan ding
maiibsan
Ngunit
Lumipas ang mga buwan, humina ang katawan
Nagkulong sa loob ng sariling kasakiman't kadiliman sa takot na muling masaktan.
Pero tama na.
Sa wakas, dumating na ang realisasyong matagal nang inaasahan: Nakakasawa nang magtiis matulog sa mga basang unan.
Panahon na para ito’y labhan.
I've been trying to write more poems in my native tongue. Lately, I've been falling in love with its rythmic flow. I hope that the people who got so used to my english poems can appreciate this new direction.
