Tumibok ang puso ko
Hindi dahil sa may hinihinga pa
Ngunit bunsod sa kaba.

Tumayo ako't humakbang
Narating ko ang entablado;
Hindi ko lubos maisip
Na ito na ang pangalawang beses
Na tutuntong ako't haharap sa madla.

Isang pribilehiyo
Salamat sa grasya ng Panginoon.

Panimula ko'y winaksi na sa isipan
Bagkus ang bibig ay kusang niluluwalhati Siya
Maging ang pangwakas ay nakatuon lamang sa Kanya.

Ang buhay ko'y minsang naging sakal
Akala ko noon, kaya kong walang sinasandalan
Ngunit ako'y minsang naupo sa silya-elektrika
At tinawag na nasasakdal.

Isarado natin sa siyam na taon
Ako'y nasa rehas pa ng kadiliman
Na tanging sariling latay ang nasasaksihan
Kilala ko Siya na may lalang sa akin
Ang tingin nga lang ay ambulansya Siya:
Na 'pag kailanga'y, panay hikbi't nanlilimos ng grasya
Ngunit 'pag ayos ang lahat,
Iniiwan ang sarili't umiindayog sa dilim.

Sa siyam na taon
Ako'y binahiran ng itim na blusa
Akala ko'y hindi ko na matatakasan ang rehas;
Ang sekswal na kasalanang bumalot sa pagkatao
At naging mitsa nang paghinto ng nararapat na pagpapala.

Ngunit ang lahat pala'y kayang limutin ng Ama
At ang maling relasyo'y kinitil sa tamang panahon
Na ang pag-ibig ay magkaroon ng katuturan
At doon nalaman na 'pag para sa kapwa'y
Sunod lamang sa mas rurok
Ng saktong timpla ng pagmamahal.

Umaagos ang luha ko nang walang nakakakita
Ang puso'y hinihele ng Kanyang mga anghel
At ang Kanyang sakripisyo'y tagos sa kamoogan.

Hindi ko lubos na maintindihan noon ang pag-ibig Niya
Na kayang akayin ang buo kong pagkatao
At buburahin ang kamalian ng nakaraan
At maging ng ngayon at ng bukas.

Hindi ko alam kung saan paparoon
Kaya't pilit kong sinuot ang maling maskara noon
Ang puso'y mali rin ang naging direksyon
Maling galaw at mali ang naging layon.

Ibinaling ko ang lahat sa sariling persona
Nag-aral nang mabuti't hindi nalulong sa anumang droga
Maraming organisasyon ang kinabilangan
Sa pag-aakalang matatakpan ang bawat butas
At masisilayan lamang ang magandang antas ng sarili.

Sa madaling salita, binuo ko ang sarili kong pagkatao
At nalimot at nakaligtaan na may nag-iisa lamang na Manghuhulma
Ngunit salamat at naarok ko ang tamang landas
Na ang minsang batong sinantabi't itinapon
Ang siyang tutuwid sa baku-bako kong daan.

Hindi pala ako magiging masaya
Kung ang sentro ko'y ang aking sarili
At nang ako'y palayain Niya,
Masasabi kong ganap na ang aking pagkatao
Na nakilala ko ang sarili --
Kung sino ako't kung para kanino.

Wala na akong mahihiling pa
Mahirap man sa sansinukob na ito'y
Patuloy pa ring maghihitay sa Kanyang pagbabalik.

Hindi ko kinalilimutan ang mundo
Ang labindalawang disipolo na Kanyang regalo sa akin
Ang kanilang mga buhay na tangan ko hanggang sa huli
At hindi sapat na sumuko lamang
Hindi ko kaya, ngunit kaya Niya.

Ang pag-ibig ko sa pamilya ko'y hindi maaawat
May mga tanong sa isipan ngunit hindi ko ito ginising
Hindi ko abot ang Kanyang kaalaman
Kaya't inilapag at inihain na lamang sa Kanyang paanan.

Muli, hindi ko kayang mag-isa --
Mag-isang nag-aarok ng pansamantalang tagumpay
Ngunit ang paniniwalang may pag-asa pa
Ay patuloy ang pag-usbong gaya ng mga malalagong dahon;
Ang bawat kaluskos ay maririnig ng Ama
At ang pugad na kinatitirikan ko ngayo'y
Haplos ng Kanyang banal na mga kamay.

(6/28/14 @xirlleelang)

I have yet to find the exact
size, length, width, weight, height,
of my rusted trusty nail, which I lost.
Painted golden brown
and rough on the edges,
that old man pinned my door to the wall.
Now it's left hanging in the open
dangling in the wind
swaying with the broken rain,
my home
vulnerable,
a feasty treat,
like the first time Hansel and Gretel saw the witch's house.

I'm not afraid of the
teeth baring wolves
bloodcurdling hounds with red eyes
massive 10 foot hungry bears
that tower over you with outstretched paws
holding a steak knife and fork
its brown fur a bib.
No

I'm afraid of my house
zipping up its backpack
filled with all the canned goods
fresh water canteens from the well
and all the matches and firewood in the cellar
taking off during the night
when the moon is at its darkest,
leaving I,
to do the only thing left:
To pay the bright orange flames
to entertain me as
my wads of money lit up the
darkest night of the century
all because I couldn't replace my

*most dear, loved, precious
nail.

we were inside a gazebo
alone together
with salt caramel beer on our hands
and sticks of nicotine
to syncopate our life spans
to fill the dead air,
you thought it was a great idea
to talk about our vices
you asked me why
i drink and smoke
i told you that
***** is like my own personal body of water
my ocean,
my river,
my stream,
my sea,
my dead sea
where i could either sink or swim,
even float effortlessly
and i only smoke when
heaving a sigh is not enough
i threw the same question right back at you
and you said
you have always been a sucker for winning
so you drink to outdrink
and smoke to outsmoke
your buddies
but most of the time, yourself

we may have different reasons
but we both agreed that
we are at our sanest when we are at our drunkest

you gave me another bottle
and asked me if i was  
up for a challenge

i nodded at you
and that's the last thing I could remember

There is something in us
Something in your eyes
the way they looked at mine
the way they perpetually shine

There is something in the way
you held my hands today
nobody ever did before
at least not like that, I'm sure

There is something in your smile
that makes everything worthwhile
there is something behind
and that's what I want to find

That something in you
makes me want to kiss you
you grin and close the door
then leave me begging for more