Kaibig-ibig ka, katangi-tangi, at hinahangaan,
Alindog mo at kagandaha'y hindi matatanggihan,
Ng sino mang taong handing-handa kang ligawan.


Kinahuhumalingan ka ng mga lalaki sa ating pamayanan.
Kinaiinggitan ng mga babae sa iyong kaseksihan,
Bakit hindi kita magawang magustuhan?



Ilang lalaki na ang umakyat ng ligaw sa iyo,
Ni isa ay hindi mo sinipot, hindi ka kumibo o nakihalubilo.
Ang sabi ng nakararami? 'Ako' ang gusto mo.


Nang ako'y iyong lapitan sa aming tahanan,
Ang mga ngiti mo'y nag-uumapaw sa kasayahan,
Nang masilayan ka, mukha ko'y walang bakas na kaligayahan.


Ako'y iyong sinisinta, higit pa sa kaibigan.
Ika'y tahasang nagsabing, ako ang iyong napupusuan.
Sinabi **** ako'y liligawan at iyon ay iyong paninindigan.


Subalit, ayoko kong ikaw ay masaktan.
Kaibigan lang ang aking masusuklian,
Sa kaaya-aya **** ngiti at kabaitan.


Hindi ako karapat-dapat na iyong ligawan,
Hindi kita mahal, 'yan ang aking nararamdaman.
Hindi na hihigit pa ang iyong pagkakaibigan.

Kaya, pakiusap, pawiin mo ang iyong kalungkutan.
Ibaling mo sa iba ang iyong isip at damdamin,
Ako'y magpapaalam, mahal kong kaibigan.

Alam mo ba ang salitang pag-ibig?
Natagpuan mo na ang iyong mangingibig?
Handa ka na bang maging kaibig-ibig,
Sa isang taong tinatangi mo't iniibig?


Nang tamaan ako ng pana ni Kupido,
Nabighani ako sa isang katulad mo.
Bumilis ang tibok nitong abang puso ko,
Hindi ko alam kung bakit ako nagkakaganito.


Sa tuwing ika'y pinagmamasdan,
Lagi akong tulala at hindi maintindihan.
Natataranta sa tuwing ika'y mapapadaan,
Sa aking harapan at ako'y iyong ngingitian.


Pag-ibig na nga itong aking nararamdaman.
Naging magulo ang sistema sa aking katawan.
Parang piyesta sa bayan kung ika'y pagkaguluhan,
At nag-uumapaw na kaligayan kapag ako'y iyong kinindatan.


Ang iyong mga mata'y ay parang bituin sa kalangitan.
Na nagniningning at punong-puno ng kaligayahan.
Ang hugis ng iyong mukha ay parang engkantada sa kagubatan.
Napakaamo at mala-anghel kung ika'y aking tititigan.


Nang ako'y magtapat ng aking tunay na hangarin,
Naisiwalat ko ang sinisigaw nitong aking damdamin,
Hindi ka nagdalawang-isip na ako'y agad na sagutin,
At pinanindigan **** ako ay mahal mo rin.


Mahigit dalawampu't limang taon na ang ating pagsasama.
Biniyayaan tayo ng anim na anak at masusunuring mga bata.
Inaruga at minamahal natin bilang mapagmahal na ama at ina,
Na siyang dahilan na matagal nating buhay mag-asawa.

Kaibigan, naalala mo pa ba?
Ang araw na lagi tayong magkasama?
Ikaw at ako, tayong dalawa,
ay masayang naghahabulan sa may kalsada.

Kaibigan, natatandaan mo pa ba?
Nagkasakit ka't sa iyo'y walang nag-alaga?
Mabuti na lang naroon ako.
Walang araw at gabing inalagaan kita.

Kaibigan, hindi mo ba nakalimutan?
Ang pagtangi kong mahal pala kita?
Nagulat ka, at napaurong ang dila.
Natigilan, natahimik, at mulagat ang mata.


Kaibigan, sa tingin mo ba?
Naiwaksi ko sa aking isipan na,
Mahal mo ako noon pa,
At hindi mo iyong sa'kin ipinagkaila.


Kaibigan, sampung taon na pala?
Ikaw at ako ay buhay pa.
Kahit uugod-ugod at matanda na,
Pagmamahalan natin ay tunay na dakila.


Kaibigan, mahal na mahal kita...

Naalala ko noong tayong dalawa pa.
Ikaw at ako ay laging magkasama.
Magkahawak ang kamay at hindi nag-iisa.
Walang makakapaghiwalay dahil tayo ay iisa.

Kahit munting kubo lamang ang ating tahanan,
Puno naman ng pagmamahalan ang buong kabahayan.
Walang pag-iimbot, walang pinagdududahan.
Pagka't nasa gitna ang Diyos sa ating puso at isipan.

Aliw na aliw kang ako'y pagsilbihan, tinalikuran ang karangyaan,
Sumama sa akin sa kabukiran, at pinagsaluhan ang matamis na pag-iibigan.
Payapang namuhay malayo sa mapanghusgang mata at mapang-aping bayan.
Nagbungkal, nagtanim, nag-araro at nagdilig sa lupa upang gawing ating sakahan.

Ngunit malupit ang tadhana at tayo ay pinaghiwalay.
Ninakaw ang ating kabuhayan at ika'y nilapastanganan,
Ng mga hayok sa laman, pinagpiyestahan ang iyong katawan,
Hanggang sa dugo mo'y dumaloy sa tigang na lupa at ako'y iniwan.

Nilikha man akong walang mga mata,
Mayroon naman akong maibubuga.
Nariyan ang aking dalawang tainga,
Nakikinig sa bawat matatabil niyong dila.
May dila rin akong nakakapagsalita,
At bukambibig sa isipan ang inyong pag-aalipusta.

Ano ngayon kung wala akong mata?
Ano ngayon kung hindi ko kayo nakikita?
Ano ngayon kung paningin ko ay nawala?
Nabawasan ba ang pagmamahal ko sa Diyos na Dakila?
Naging suwail ba akong anak katulad ng iba?
O nagrebelde dahil sa wala akong kwenta?

Nawalan man ako ng ilaw sa aking katawan,
Madilim man ang landas na aking dinaraanan,
Masaya naman ako sa loob ng aming tahanan.
Sina Ama at Ina'y lagi akong ginagabayan.
Inaruga, minahal, at hindi pinabayaan.
Laging pinapaalalang, ako'y biyaya sa kanilang kanlungan.

Umurong man ang aking dila ng ako ay nilikha,
Bukas naman ang aking mga mata sa inyong pangungutya.
Pangungutyang hindi kailanman ay kaaya-aya,
Bagkus ay naging tinik sa aking araw-araw na pag-asa.

Pag-asang milagro na lamang ang hinihintay,
Pag-asang masabi ko rin ang bawat letrang nakahimlay,
Pag-asang maibibigkas ang katagang sa dugo ko ay nananalaytay,
At pag-asang, ika'y naririyan upang sa akin ay umalalay.

Aalalay at maging tagapagsalita sa aking harapan.
Isasatinig ang aking naisulat na mga banghay-aralin.
Upang malamang nila ang aking mga saloobin,
Saloobing tatatak sa puso at isipan ng bawat mamamayan natin.

I'm tired of you...

on screaming at me,
on yelling at me,
on shouting at me,
on punching at me,
on crying at me,
on waiting for you.

but...

I
am
not
and will never get
tired
of
Loving
YOU...