Titila ang ulan...titila..
Ang maaliwalas **** mukha ang aking napagmamasdan,
Hindi ko masisilayan,
Isang napakagandang larawan,
Ano ang kahulugan?
Ng iyong ngiting iniwan.

Hindi kita kilala,
Ngunit ang ngiti mo'y may ipinapahiwatig sa tuwina,
Nakakamangha talaga,
Hanggang sa tuluyan kitang makilala.

Binuhay mo ang aking pagkatao!
Ginuhitan mo ang aking puso!
Kinulayan mo ang madilim nitong sulok,
Salamat! sa biyayang minsan **** inalok,

Sino ka ba talaga?
Bakit mo ako tinuruan ng ganoong pagpapahalaga?

Titila ang ulan.....oo---ang ulan,
Ngunit kasabay nito ang iyong pagkawala,
Paglisan na nag-iwan,
Isang bakas na may itinatagong kariktan,
at sa pagtila ng ulan,
Isang malaking pala-isipan,
Ang iyong ngiti ay--------
Ngiti ng isang------------ anghel.

Iniisip mo naman sila.
Iniisip ka ba nila?
Hahayaan mo na naman bang tangayin ka ng mga alaala
o lulunurin ang sarili kahit alam **** wala namang pag-asa.

Ayan ka na naman!
Namamasa na naman ang iyong mga mata.
Hahayaan mo na naman bang tumulo sila?
Akala ko ba kaya **** mag-isa?

Huwag kang mainip!
Titila rin ang mga luha.
Hayaan **** sila ang gumawa ng paraan.
Hindi iyong ikaw ang laging nagpapatahan.

Titila rin ang mga luha.
Sana pigilan mo ang puso **** nagdurusa.
Maging matatag ka kahit mag-isa ka lang
at sikaping sarili mo palagi ang dapat na mauna.

Hanggat maari ayaw ko pa sanang
Iligpit ang mga pinggan at ilang kubyertos
Na ginamit natin, ang damit ****

Nakasampay sa ulunan ng higaan natin,
Ang mga basyo ng lotion, shampoo, at
Pabango na naiwan mo, lahat sila itinabi

Ko, kasama ang damdamin kong binuo
Mo sa maikling panahon na naglagi ka,
Dito kung saan iniwan mo ako.

Dumating na naman ang summer, at
Heto ako, inaalala ang plinano nating
Forever. Ang alon sa dalampisagan,

Ang mga piraso ng batong inipon mo't
Sinilid sa sisidlan ng tarheta, hanggang
Ngayon binibilang-bilang ko pa, tila mga

Patak

Ng luha na hindi na titila. Ang dalawang
Pirasong damit mo, ayun, nakasabit pa,
Sa dingding na naging saksi sa mga

Sandaling hiniram natin sa tag-araw.
Dumating na naman ang summer, at
Heto, ang dalampasigan, pinagmamasdan

Ko, nagsasabing may forever...

0118

Hindi Ka lumipas —
Naalala ko noong nakaraang taon
Ilang araw buhat sa ngayong pagbibilang ko
Bago pa sumulyap ang mga pampakulay sa kalangitan
Para magtagisan sa pagbungad sa paunang ngayon.

Hindi Ka lumipas —
Halos itim na lamang ang kulay sa kalangitan
Na para bang ang pag-asa ay kinitil na ng sanlibutan
Na para bang ito’y nobelang pawang paghihintay na lamang
At nang subukang gapangin ng putik ang pangarap ngunit hindi —
Hindi Ka pa rin lumipas
At muli **** binigkas na Ikaw ang dahilan ng lahat
Na ang lahat ay walang kabuluhan
Kung ang Ikaw ay ibabaon sa limot at tatalikuran.

Hindi Ka lumipas —
Gaya ng mga butil ng luha sa aking mga mata
Na ang pagsusumamo ay tila araw-araw na pag-aakyat ng ligaw Sayo
Na maging ang umaga ay tila Simbang Gabi.

Hindi Ka lumipas —
Nang dungisan ng mundo ang mensaheng laan Mo
Ngunit sabi Mo’y tapos na ang lahat
Malambot pa sa bulak ang sumalo sa bawat pagkabagsak
Walang katulad ang Iyong mga yakap,
At heto ako — mas natutong sumandal sa nag-iisang Ikaw.

———

Hindi Ka lumipas —
Ilang beses **** hinayaang masaksihan ko ang pagsagwan nila sa agos
Ang paglipad sa ere na tanging Ikaw lamang  ang sumalo
Na para bang ito na ang huling mga katagang bibitiwan ko —
Ayoko na
Pero hindi —
Pagkat nagkakamali ang dilim sa paghasik ng kanyang sarili
Pagkat ang Liwanag ay panghabambuhay
At hindi tayo kakapusin sa oras
At hindi ito isang “sandali lang.”

Hindi Ka lumipas —
At ayokong palipasin ang kahit isang pintig ng sinasabi nilang “sandali lang naman”
Pagkat sa oras na ito’y hindi Ka lilipas —
At tanging ang pangalan Mo ang mangingibabaw
Sa susunod pang hihiranging mga araw
Kahit pa sabihin nilang nagbago na ang lahat.

Hindi Ka lilipas —
Kahit pa tabunan ng pangungutya ang Iyong kasulatan,
Tanging Ikaw ang magiging bukambibig.
Kahit pa hindi makakita ang mga bulag
Ay ipagdidiinan pa ring Ikaw ang magbubukas ng bawat paningin
At walang dilim na kayang sakupin ang Bayan Mo, Ama.

Hindi Ka lilipas —
At sa bawat pagtaas ng Bandila
Ay Ikaw ang mananatiling may tiyak na katuturan
Na ang mensahe Mo’y ipangangalandakan
Saanmang dako at sulok ng mga Islang hinati ngunit Iyong ipinag-isa.

Hindi Ka lilipas —
Tulad ng mga ulap tuwing ang ulan ay titila
Tulad ng tubig tuwing huhupa ang baha
Tulad ng ilaw at init ng kandilang inapula.

Hindi Ka lumilipas —
Gaya noon, hanggang sa huling hampas ng segundo sa huling pagyukod ng araw.
Maghari Ka —
Hanggang sa huling pagkurap na kasama Ka.

Anong silbi ng luha?
Kung papatak lang ito gaya ng ulan,
At gaya ng baha'y pagtatampisawan.

May iilang paslit sa Kalye ni Juan,
Nagbabangka-bangkaan
Paglaki nila'y dal'wa ang sinasagwanan.

Doon sa iskinitang panay basura ang laman,
Bisita nila'y araw-araw na kagutuman.
Iwinawagayway ang sarili,
Bentahan pala'y kanilang pagkakakilanlan.

Minsa'y nasaglit ako sa tindahan
Nang may matiyagang nakipag-usigan
Banta niya'y bubuwagin ang buhay
Ang latay ng bukas ay aangkinin nang ngayon
Titila rin daw ang buhos ng ulan,
Pang-lamang tiyan lang daw,
Bagkus dahas ang kikitil sa kasaganaan.

Ganoon na nga,
May mga nauudlot na kinabukasan
Pati istoryang panay nagtititigan.

Ngayon kasi'y
Pakalat-kalat na lang,
Iba na pati takbo ng isip,
Nakikilimos na lang
Baka may singkong duling man lang.

Tila –  simbolo ng kawalang kasiguraduhan
Tila bagyo ng pangamba’t agam-agam
Tila di na sapat
Pero tila 'di man matanaw sikat ng araw
Laging tatandaan na ang tila
Sa kabilang banda’y paghupa.
Pagtila – sa gitna ng iyak ng langit
Tila na puputol sa daluyong ng unos.

Kaya kung tila nangangamba
Asahang titila rin,
At darating pangibagong umaga

Pumatak ang ulan, unti-unti

Kasabay ng pagbugso nito ay ang musika na ikaw lamang ang nakakarinig

Sinubukan **** silipin ang mga tala na nagtatago sa likod ng mga ulap

Ngunit ngayong gabi, maging sila ay mailap

Isang awit ang nagwakas at isa pa ang muling nagsimula pero nandito ka pa rin

Hindi pa rin maihakbang ang mga paang tila nagapos sa kalungkutan at pag-iisa

Masyado na ata silang nasanay na walang naghahanap, na walang tumatanggap

Kaya heto’t kahit usigin mo ay hindi bumibitaw sa kawalan na tila walang nakakaramdam kundi ikaw

Wala pa rin ang iyong hinihintay

Titila na ang ulan at maaari ka nang magtampisaw sa naiwan nitong buhay

Ngunit wala pa rin ang iyong tinatanaw

Maging isang bula
Maglaho ng bigla
Kasabay ng luha
Sa pisngi mawala
At ang mga bahala
Na madalas alala
Sa puso'y bara
Kailan ba titila?
Ang ulan ng pagkaulila
Sa kaligayahan' tila
Tagpo ay sa tala

En la quieta impostura virginal de la noche
que cobija al amor con un tenue derroche
de luceros, padrinos del erótico abrazo,
el mundo de Rubén Darío se contrista
por el cordial filósofo que sembró en el regazo
de América esperanzas, por el espectro artista
que hoy arroba al Zodíaco con su arenga optimista.
Yo alabo al confesor de la Santa Esperanza
y a la doncella verde en la misma alabanza.
Esperanza, doncella verde, tu vestidura
es el matiz de una corteza prematura.
Esperanza, en el arco iris, tu cabellera
ameniza los cielos como una enredadera.
Esperanza, los astros en que titila el verde
son el feudo en que moras y en que tu luz se pierde.
Los ojos vegetales con que miras y salvas
parodian a la felpa rústica de las malvas.
En la luz teologal de tus dos ojos claros
se surten las luciérnagas, las joyas y los faros.
Rayan la oscuridad del más oscuro mes
las puntas de esmeralda de tus ínclitos pies.
Y tapizas el antro submarino, y la armónica
cuita de los cipreses, y la paleta agónica.
¡Oh doncella, que guardas los suspiros más graves
del hombre, como guarda un llavero sus llaves:
un relámpago anuncia que el instante se acerca
en que tiñas de ti las aguas de mi alberca,
y a tu paso, fosfórica e inviolable mujer,
mi corazón se abre, pronto a reverdecer!
Y bajo la impostura virginal de la noche
que cobija al amor con un tenue derroche
de luceros, un mito saludable me afianza
y alabo al confesor de la santa Esperanza
y a la doncella verde en la misma alabanza.

Fragancia
de lilas...

Claros atardeceres de mi lejana infancia
que fluyó como el cauce de unas aguas tranquilas.

Y después un pañuelo temblando en la distancia.
Bajo el cielo de seda la estrella que titila.

Nada más. Pies cansados en las largas errancias
y un dolor, un dolor que remuerde y se afila.

...Y a lo lejos campanas, canciones, penas, ansias,
vírgenes que tenían tan dulces las pupilas.

Fragancia
de lilas...