Ang kwento natin ay binuo sa gitna ng maling sitwasyon at maling pagkakataon.

High school.

Magkaibigan tayo noon.
Nagsasabihan ng problema, umiiyak sa isa't isa.
Kabisado mo ako, at kabisado na rin kita.
Tantya ko ang birong magpapatawa sayo at tantya ko rin naman ang tamang kiliti upang mawala ang galit mo.

Nakahanap tayo sa isa't isa ng kanlungan at hingahan sa nakakasulasok na mundo.

Lumapit at patuloy pang napalapit ang loob ko sa'yo, at ikaw sa akin. Hindi ko na rin namalayan na mahal na pala kita. Taguan ng nararamdaman ang nilaro natin ng ilang buwan. Totoo, laking gulat ko rin sa sarili ko kung paano ako nahulog sa'yo. Dahil ang katulad mo ay isang dyosa na hindi ko dapat lapitan, hagkan, o kahit hawakan man lang. Hanggang ang simpleng tingin ay naging mga titig, mga haplos lang dapat sa kamay ay naging mga kapit, at magkatabi lamang ngunit iba ang dikit.

Napuno ang puso ko ng pagmamahal at umabot na ito sa pagsabog. Naglahad ng nararamdaman, nagbabakasakaling pareho ang 'yong nadarama.

Pero mas laking gulat ko nang sabihin **** mahal mo rin ako. At isa 'yon sa pinaka masayang araw ng buhay ko.

Simula noon ay araw araw nang hawak ang iyong kamay, inaamoy ang iyong buhok, nagpapalitan ng mga mensahe, kinakantahan; ginagawa ang lahat upang mapakita lang sayo.. na mahal kita. Pero higit sa mga pinakita natin sa isa't isa ay mas tumimbang ang mga hindi natin pinakita ngunit pinadama.

Hawak ko ang buwan at ang mga bituin kapag kasama kita ngunit bakit ba kapag tayo'y masaya ay talagang lungkot ang susunod.

Nalaman ng mga magulang mo kung ano ang meron tayo. Hindi ko noon inasahan na ang mga susunod na mga linggo at buwan ay ang pinaka madilim na parte ng buhay ko. Dahil ang kwento natin ay binuo sa gitna ng maling sitwasyon at maling pagkakataon.

Papasok ka sa eskwela ng mapula ang mata at may pasa sa braso. Ngunit ang mas pumapatay sa akin ay ang ngiti sa labi mo. Mga ngiting hindi ko masabing peke dahil totoo. Dahil ba masaya kang makita ako kahit na ang sakit na nararamdaman mo ay dahil sa pagmamahal ko? Hindi nanlamig ang pagmamahal natin dahil sa kung ano mang ginawa natin sa loob ng relasyon. Kundi ang lamig ng pataw ng galit ng mas nakatatanda sa atin. At ang mas masakit ay hindi pa natin kayang lumaban.

Ang hindi mo alam ay walang lumipas na araw na hindi rin ako umiyak sa harap ng ating mga kaibigan, sa harap ng salamin, sa harap ng isang ****, sa harap ng mga matang nangungusap at ang sabi ay...

"may isang pagmamahalan na naman ang namatay."

Pinatay sa gitna ng saya, pinatay sa gitna ng ligaya, pinatay sa gitna ng magandang paglago.

Pinatay tayo ng tadhana. Pinatay tayo ng mga taong walang tiwala. Pinatay tayo ng mga taong ang  tingin sa atin ay mga isip-bata. Oo, tayo'y mga bata pa noon ngunit alam ko, alam ko na ang pag-ibig na 'yon ay totoo.

Nagsimula ka ng hindi pumasok sa eskwela. At kung ilang oras kitang hindi nakita sa iyong upuan ay ganon ding haba ng oras ng aking pagiyak sa likod ng silid. Sinisisi ang sarili sa kung bakit ganito at bakit ganyan. Bakit ganito ang tadhana? Bakit ganyan ang pag-ibig? At makikita nila sa mga luha ko na lumuluha na rin ito dahil sa patuloy na pagpatak, bagsak sa kahoy na upuan. At mas lalong bumabagsak ang luha ko dahil hindi ko alam kung anong nangyayari sayo. Sinasaktan ka ba? Umiiyak ka rin ba? Mahal mo pa ba ako? Kung pwede lang hugasan ng luha ang mga tanong ay kakayanin, dahil sa dami ay kayang anurin ang mga ito.

Ilang linggo pa ay hindi na tayo nakapag usap, pumapasok ka ngunit ang kaya lang nating gawin ay maghawak ng kamay. Dahil kalakip ng mga salita ay patak ng luha. Kaya tinakpan natin lahat ng ito ng hawak sa kamay, patong ng ulo sa balikat, yakap. At hindi ko inasahan na huli na pala 'yon. Dahil tapos na ang taong 2011-2012 ng eskwela. At hindi na kita nakita; ni anino, ni bagong larawan mo, sa loob ng maraming taon.

Ang meron lang ako ay ang manila paper na binigay mo sa kaibigan natin para ibigay sa akin. Na nagpaisip sa akin na sana, sana man lang ay nakita kita bago mo inabot ang pinaka mahabang mensahe na nabasa ko, mula sa pagiibigang pinilit na pinapatay.

Pagkatapos ng mga tagpong iyon, nalaman kong lilipat ka na ng eskwela sa susunod na taon. At parang 'yon na ang nagpa manhid sa pusong meron ako noon. O kung meron pa ba ako non noon. Dahil sa ilang linggo at buwan ng pinaka madilim na parte ng buhay ko ay unti-unti na pala itong nabasag, nawala, at nadurog.

Ilang taon rin bago ito nabuo o nabuo nga ba talaga ito. Ilang taon din akong nagmahal ng walang puso, dahil utak ang ginamit ko. Doon ko nasabi na ang pagmamahal ko sayo ay ang unang pagmamahal ko sa una kong puso.

Ilang taon akong nagpagaling, nakahanap ng kanlungan sa iba, kasayahan, kakumpletuhan, kabuuan.

Sa likod ng aking isip ang tanong na, "Nasaan na kaya s'ya?"

Hindi naaalis sa mga inuman ng barkada ang mga tanong na, "Saan na s'ya? Nakita mo na ba 'yon ulit?" Alam kong ramdam din nila, na kahit ano ang isagot ko ay may marka 'yon sa puso ko.

"Nakita ko s'ya sa Fatima ah."

"Nakakasalubong ko 'yon ah."

At kahit ilan pang pahapyaw ng mga tropa ang magpaalala ng ikaw ay may sakit pa rin. Kahit hindi ko ipakita, ramdam.

Walong taon.

Walong taon ang lumipas ng muli tayong magusap.
Kamusta?
Maayos naman,
Ikaw?
Okay lang din.

At para bang binalot muli ang puso ko ng muling pagkawasak mula noong umpisa.

At tila ba hindi pa pala natapos ang istorya natin sa nakalipas na walong taon, hindi pa pala namatay ang 2012 na bersyon ng mga sarili natin.

Nagusap tayo. Pero 'yon pala ang mali natin. Na kaya pala hindi na tayo nagusap hanggang sa mga huling sandali ng pagkikita natin ay alam nating ang mga salita ay katumbas ng luha, at ang mga salita ay katumbas ng sakit, at ang mga salita ay katumbas ng muling pagwawakas.

Apat na libo tatlong daan at walumput tatlong milya ang layo natin sa isa't isa. Muli, ang parte ng kwentong ito ay nabuo na naman sa gitna ng maling sitwasyon at maling pagkakataon.

At ang pinaka masakit sa lahat at ang punit sa kwento nating dalawa ay meron na akong iba. Dahil alam kong hindi kita nahintay, at sana malaman **** hindi ka rin naman nagparamdam. Ang kwento nating dalawa ay masyadong naging komplikado dahil sa iba't ibang kamalian ng sitwasyon at pagkakataon.

At alam kong sa pagkakataon na ito ay hindi na dapat natin ito sisihin, dahil ang kamalian ay nasa atin nang dalawa. Kung paanong naging sobrang huli na pala, o sobrang aga pa pala.

Ang kwento nating dalawa ay maaaring dito na matatapos ngunit ayoko naman ding magsalita ng tapos, kagaya ng nangyari matapos ang walong taon, biglang nabuksan ang kwento. At hindi ko alam kung ilang taon ulit, o talagang tapos na.

Pero kagaya nga ng sabi mo, ito ang ang paborito **** kwento sa lahat, at oo, ako rin. Ang kwentong ito ay magsasalin salin pa sa inuman, sa kwentuhan, sa simpleng halinghingan, kwentong bayan; na may isang lalaki at babae na nagmahalan kahit pa pinilit itong patayin at makipag patayan. Isang kwentong puno ng kawasakan, at patuloy na pinaglaruan ng tadhana. Tapos na nga ba ang pahina? Muli, kagaya ng nakalipas na walong taon, ang sagot ay oo. Ngunit ang kwento ay buhay pa, at patuloy na mabubuhay pa sa puso ko.

Old Deuteronomy’s lived a long time;
He’s a Cat who has lived many lives in succession.
He was famous in proverb and famous in rhyme
A long while before Queen Victoria’s accession.
Old Deuteronomy’s buried nine wives
And more—I am tempted to say, ninety-nine;
And his numerous progeny prospers and thrives
And the village is proud of him in his decline.
At the sight of that placid and bland physiognomy,
When he sits in the sun on the vicarage wall,
The Oldest Inhabitant croaks: “Well, of all …
Things… Can it be … really! … No!… Yes!…
**! hi!
Oh, my eye!
My mind may be wandering, but I confess
I believe it is Old Deuteronomy!”

Old Deuteronomy sits in the street,
He sits in the High Street on market day;
The bullocks may bellow, the sheep they may bleat,
But the dogs and the herdsmen will turn them away.
The cars and the lorries run over the kerb,
And the villagers put up a notice: ROAD CLOSED—
So that nothing untoward may chance to distrub
Deuteronomy’s rest when he feels so disposed
Or when he’s engaged in domestic economy:
And the Oldest Inhabitant croaks: “Well, of all …
Things… Can it be … really! … No!… Yes!…
**! hi!
Oh, my eye!
My sight’s unreliable, but I can guess
That the cause of the trouble is Old Deuteronomy!”

Old Deuteronomy lies on the floor
Of the Fox and French Horn for his afternoon sleep;
And when the men say: “There’s just time for one more,”
Then the landlady from her back parlour will peep
And say: “New then, out you go, by the back door,
For Old Deuteronomy mustn’t be woken—

I’ll have the police if there’s any uproar”—
And out they all shuffle, without a word spoken.
The digestive repose of that feline’s gastronomy
Must never be broken, whatever befall:
And the Oldest Inhabitant croaks: “Well, of all …
Things… Can it be … really! … No!… Yes!…
**! hi!
Oh, my eye!
My legs may be tottery, I must go slow
And be careful of Old Deuteronomy!”

Of the awefull battle of the Pekes and the Pollicles:
together with some account of the participation of the
     Pugs and the Poms, and the intervention of the Great
     Rumpuscat

The Pekes and the Pollicles, everyone knows,
Are proud and implacable passionate foes;
It is always the same, wherever one goes.
And the Pugs and the Poms, although most people say
That they do not like fighting, yet once in a way,
They will now and again join in to the fray
And they
Bark bark bark bark
Bark bark BARK BARK
Until you can hear them all over the Park.

Now on the occasion of which I shall speak
Almost nothing had happened for nearly a week
(And that’s a long time for a Pol or a Peke).
The big Police Dog was away from his beat—
I don’t know the reason, but most people think
He’d slipped into the Wellington Arms for a drink—
And no one at all was about on the street
When a Peke and a Pollicle happened to meet.
They did not advance, or exactly retreat,
But they glared at each other, and scraped their hind
     feet,
And they started to
Bark bark bark bark
Bark bark BARK BARK
Until you can hear them all over the Park.

Now the Peke, although people may say what they please,
Is no British Dog, but a Heathen Chinese.
And so all the Pekes, when they heard the uproar,
Some came to the window, some came to the door;
There were surely a dozen, more likely a score.
And together they started to grumble and wheeze
In their huffery-snuffery Heathen Chinese.
But a terrible din is what Pollicles like,
For your Pollicle Dog is a dour Yorkshire tyke,
And his braw Scottish cousins are snappers and biters,
And every dog-jack of them notable fighters;
And so they stepped out, with their pipers in order,
Playing When the Blue Bonnets Came Over the Border.
Then the Pugs and the Poms held no longer aloof,
But some from the balcony, some from the roof,
Joined in
To the din
With a
Bark bark bark bark
Bark bark BARK BARK
Until you can hear them all over the Park.

Now when these bold heroes together assembled,
That traffic all stopped, and the Underground trembled,
And some of the neighbours were so much afraid
That they started to ring up the Fire Brigade.
When suddenly, up from a small basement flat,
Why who should stalk out but the GREAT RUMPUSCAT.
His eyes were like fireballs fearfully blazing,
He gave a great yawn, and his jaws were amazing;
And when he looked out through the bars of the area,
You never saw anything fiercer or hairier.
And what with the glare of his eyes and his yawning,
The Pekes and the Pollicles quickly took warning.
He looked at the sky and he gave a great leap—
And they every last one of them scattered like sheep.

And when the Police Dog returned to his beat,
There wasn’t a single one left in the street.

Sa mundong ito ay patuloy na nabubuhay ako,
Wala akong pinipili na kahit na sino,
Basta sa oras na ako ay makilala mo,
Sa oras na pinapasok mo 'ko,
Hindi ko alam kung kaya mo akong takasan,
Dahil marami ng nagtangkang kitilin ang buhay ng dahil sa hatid kong kapalaran.

Ako, ang sisira sa buhay mo,
Gagawin kong miserable ang utak mo,
Kapag nakilala mo ako,
Kahit saan ka pa magtago
Wala! Walang tutulong sayo!
Tandaan mo!
Lahat sila aayawan mo!
Guguluhin ko ang iyong mundo,
Yayanigin ko bawat pahina ng buhay mo,
Kahit ipagpilitan **** isarado ang bintana,
Papasok, papasukin kita-
Wala ka nang magagawa!
Sumuko ka na!
Kaibigan hinihintay na kitang sumama,
Ikukulong kita, sa lugar na hindi na makakalabas pa,
Kahit ilang beses **** hanapin-
Susi para makalabas sa suliranin,
Ikaw ay pilit kong aangkinin.

Pilit kitang aagawin,
Dahil sinasabi ko sa'yo isang pagpapanggap lang ang kanilang gagawin,
Makinig ka!
Halika na at sa akin ay sumama,
Dahil alam kong patuloy lang sila sa panghuhusga,
Patuloy ka lang kukutyain,
At patuloy ka lang paiiyakin,
Oo, nabubuhay ako sa husga, sa kutya, sa pagbalot sa sarili mo sa awa,
Sa walang tigil na pagluha ng iyong mga mata,
At sa malalang pag-iisip tulad ng pabago-bagong emosyon na hindi alam kung ano ba talaga,
Nabubuhay ako at mas lumalakas ako,
Sa tuwing nakikita ko ang isang taong mahilig magtago,
Ilihim ang nararamdamang sakit sa kahit na sino,
Mas lalakas pa ako kung sa oras na ako ay niyakap mo.

Huwag kang magtangka-
Pagtakas ay wala kang mapapala,
Dahil kapag dinapuan na kita,
Wala ng gugulo pa sa iyong mundong ginawa,
Gilitan ng leeg, wala pa ring talab,
Susundan kita hanggang kabilang buhay
Kahit magtago ka man sa kaibuturan ng kagubatan.
Ako, ang iyong kalaban,
Patago kitang sasaktan,
At unti-unti kitang pahihirapan,
Ako ang madadala sa'yo sa kamatayan,
Buhay ako at patuloy na gagambala sa iyong mundo,
Mistulang buhay mo ay sisirain ko,
Unti-unti kong babaguhin ang iyong sarili,
At titiyaking ni isa sa iyo ay walang mananatili.

Tandaan mo, at laging isaisip mo,
Kakatok ulit ako sa pintuan mo,
Dahil ilang beses ko ng sinabi sa'yo,
Na nabubuhay ako sa lungkot, sa takot, sa luha, sa panghuhusga ng iba,
At sa tuwing nag-iisa ka habang hindi na alam ang gagawin at solusyonan ang problema.
Ipapaalala ko lang sa iyo na hindi mo ako basta madadaig,
Na hindi mo ako basta malulupig,
Hangga't dala-dala mo ang aking mundo,
Hindi ako titigil sa'yo.

May panahon ka pa,
Makakatakas ka pa,
At magagawa mo akong daigin kung makikinig ka,
Hindi ako kasinungalingan,
Nagsasabi ako ng toto, dahil totoo ako.
Kung sinasabi **** peke ako,
Na dulot ko lang ay pagpapapansin,
Sinasabi ko na sa'yo mali ang makinig sa kanilang daing,
Intindihin mo ako at unawain lahat ng sinasabi ko,
Marami ng buhay ang nawasak ng dahil sa akin,
Kaya kung mabuhay ng matagal ang iyong hangarin,
Pakinggan mo ako dahil hindi ako nagbibiro,
At hindi ako nakikipaglaro.

Hindi ako pag-iinarte, hindi ako pag-iinarte.
Sa oras na dapuan ko ang mga mahal niyo,
o maging ang mga kaibigan mo,
Pakiusap, hawakan mo ang kaniyang kamay at hilain papunta sa masayang mundo,
Pakiusap ko!
Kung sakaling ako ay makilala mo,
Layuan mo ako,
Ipakilala mo ako sa lahat ng malaman nila na hindi ako pagpapapanggap.
Makakatakas ka pa,
Makakatas ka.
Nabubuhay ako sa mundong ito,
Ngunit kaya niyo ako.
Dasal lang at tiwala sa sarili ang katapat ko.

DEPRESYON.
~

✍: mula sa kolaborasyon nina PenSword at Lucifer
[Kevin V. Razalan || John Nelo San Juan]

Macavity’s a Mystery Cat: he’s called the Hidden Paw—
For he’s the master criminal who can defy the Law.
He’s the bafflement of Scotland Yard, the Flying Squad’s despair:
For when they reach the scene of crime—Macavity’s not there!

Macavity, Macavity, there’s no on like Macavity,
He’s broken every human law, he breaks the law of gravity.
His powers of levitation would make a fakir stare,
And when you reach the scene of crime—Macavity’s not there!
You may seek him in the basement, you may look up in the air—
But I tell you once and once again, Macavity’s not there!

Macavity’s a ginger cat, he’s very tall and thin;
You would know him if you saw him, for his eyes are sunken in.
His brow is deeply lined with thought, his head is highly doomed;
His coat is dusty from neglect, his whiskers are uncombed.
He sways his head from side to side, with movements like a snake;
And when you think he’s half asleep, he’s always wide awake.

Macavity, Macavity, there’s no one like Macavity,
For he’s a fiend in feline shape, a monster of depravity.
You may meet him in a by-street, you may see him in the square—
But when a crime’s discovered, then Macavity’s not there!

He’s outwardly respectable. (They say he cheats at cards.)
And his footprints are not found in any file of Scotland Yard’s.
And when the larder’s looted, or the jewel-case is rifled,
Or when the milk is missing, or another Peke’s been stifled,
Or the greenhouse glass is broken, and the trellis past repair—
Ay, there’s the wonder of the thing! Macavity’s not there!

And when the Foreign Office finds a Treaty’s gone astray,
Or the Admiralty lose some plans and drawings by the way,
There may be a scap of paper in the hall or on the stair—
But it’s useless of investigate—Macavity’s not there!
And when the loss has been disclosed, the Secret Service say:
“It must have been Macavity!”—but he’s a mile away.
You’ll be sure to find him resting, or a-licking of his thumbs,
Or engaged in doing complicated long division sums.

Macavity, Macavity, there’s no one like Macacity,
There never was a Cat of such deceitfulness and suavity.
He always has an alibit, or one or two to spare:
And whatever time the deed took place—MACAVITY WASN’T THERE!
And they say that all the Cats whose wicked deeds are widely known
(I might mention Mungojerrie, I might mention Griddlebone)
Are nothing more than agents for the Cat who all the time
Just controls their operations: the Napoleon of Crime!

Look at all those monkeys
Jumping in their cage.
Why don't they all go out to work
And earn a decent wage?

    How can you say such silly things,
    And you a son of mine?
    Imagine monkeys travelling on
    The Morden-Edgware line!

But what about the Pekinese!
They have an allocation.
'Don't travel during Peke hour',
It says on every station.

    My Gosh, you're right, my clever boy,
    I never thought of that!
    And so they left the monkey house,
    While an elephant raised his hat.

If dogs could speak, O Mademoiselle,
What funny stories they could tell!
For instance, take your little "peke,"
How awkward if the dear could speak!
How sad for you and all of us,
Who round you flutter, flirt and fuss;
Folks think you modest, mild and meek . . .
But would they - if Fi-Fi could speak?

If dogs could tell, Ah Madame Rose,
What secrets could they not disclose!
If your pet poodle Angeline
Could hint at half of what she's seen,
Your reputation would, I fear,
As absolutely disappear
As would a snowball dropped in hell . . .
If Angeline could only tell.

If dogs could speak, how dangerous
It would be for a lot of us!
At what they see and what they hear
They wink an eye and wag an ear.
How fortunate for old and young
The darlings have a silent tongue!
We love them, but it's just as well
For all of us that - dogs can't tell.

ano nga ba ang salitang two timer para sau.
Diba once na marinig mo ang salitang two timer,maiisip mo agad..

-ah sila ung mga taong di makuntento sa isa
-ung meron na pero diparin sapat para sa
knila
-ung di parin sila fullfilled
-ung gusto nla mas maging masaya pa sila

Dba ansaya nila!
-sobrang saya nilang makapanakit ng iba
-sobrang galing humabi ng mga pekeng pangako.

Ano asan na?
-aun biglang napako
-diba ang hrap nun pinako na
-pinako nya dahil peke

Peke
-pekeng mga salita mula sa mapanlinlang niyang mga labi
Salita
-mga salitang tumino sa utak at tumatak sa puso mo
-mga salitang ngbigay inspirasyon
at pag-asa para mangarap

Pangarap
-mga pangarap nasa isang iglap mawawasak lng pla
Alam mo kung bakit?
Dahil ang dating pangarap na binuo niyo noon,ay tinutupad na niya.

Dba ansaya?
Pero alam mo bang masakit?
Bakit?
-oo tinupad niya un pero hindi na ikaw ang kasama
-tinupad na niya sa piling ng iba
Sa piling ng iba
kung saan naging mas masaya xa

Dahil bakit?
-ang pag ibig nya sau ay parang bucket
-isang bucket ng yelo
-na tumunaw ng lahat ng pinangarap niyo
mga pangarap na ngayo'y pangarap na nila
Masakit!
Pero lagi **** tatandaan,lahat ng sakit na dinadanas mo ngaun
ay siyang maging tulay at ugat
upang makarating ka sa liwanag
liwanag ng Diyos

Diyos na naging mitsa
para ilayo ka sa maling tao
Na di nararapat sa busilak **** puso

Busilak na puso,na makakatagpo pa ng isang taong,magmamahal sau ng totoo
na siyang tutupad ng mga pangakong
Minsa'y napako dahil sa
maling tao.

maling na tao na siyang magiging para matagpuan mo ang siyang tamang nakalaan para sayo..

(DEPRESYON)
Sa mundong ito ay patuloy na nabubuhay ako,
Wala akong pinipili na kahit na sino,
Basta sa oras na ako ay makilala mo,
Sa oras na pinapasok mo 'ko,
Hindi ko alam kung kaya mo akong takasan,
Dahil marami ng nagtangkang kitilin ang buhay ng dahil sa hatid kong kapalaran.

Ako, ang sisira sa buhay mo,
Gagawin kong miserable ang utak mo,
Kapag nakilala mo ako,
Kahit saan ka pa magtago
Wala! Walang tutulong sayo!Tandaan mo!
Lahat sila aayawan mo!
Guguluhin ko ang iyong mundo,
Yayanigin ko bawat pahina ng buhay mo,
Kahit ipagpilitan isarado ang bintana,
Papasok, papasukin kita,Wala ka nang magagawa! Sumuko ka na!
Kaibigan hinihintay na kitang sumama,
Ikukulong kita, sa lugar na hindi na makakalabas pa,Kahit ilang beses hanapin Susi para makalabas sa suliranin, Ikaw ay pilit kong aangkinin.

Pilit kitang aagawin,Dahil sinasabi ko sa'yo isang pagpapanggap lang ang kanilang gagawin,
Makinig ka! Halika na at sa akin ay sumama,
Dahil alam kong patuloy lang sila sa panghuhusga,Patuloy ka lang kukutyain,
At patuloy ka lang paiiyakin,
Oo, nabubuhay ako sa husga, sa kutya, sa pagbalot sa sarili mo sa awa,
Sa walang tigil na pagluha ng iyong mga mata,
At sa malalang pag-iisip tulad ng pabago-bagong emosyon na hindi alam kung ano ba talaga,Nabubuhay ako at mas lumalakas ako,
Sa tuwing nakikita ko ang isang taong mahilig magtago,Ilihim ang nararamdamang sakit sa kahit na sino,Mas lalakas pa ako kung sa oras na ako ay niyakap mo.

Huwag kang magtangka,Pagtakas ay wala kang mapapala,Dahil kapag dinapuan na kita,
Wala ng gugulo pa sa iyong mundong ginawa,
Gilitan ng leeg, wala pa ring talab,
Susundan kita hanggang kabilang buhay
Kahit magtago ka man sa kaibuturan ng kagubatan.Ako, ang iyong kalaban,
Patago kitang sasaktan,
At unti-unti kitang pahihirapan,
Ako ang madadala sa'yo sa kamatayan,
Buhay ako at patuloy na gagambala sa iyong mundo,Mistulang buhay mo ay sisirain ko,
Unti-unti kong babaguhin ang iyong sarili,
At titiyaking ni isa sa iyo ay walang mananatili.

Tandaan mo, at laging isaisip mo,
Kakatok ulit ako sa pintuan mo,
Dahil ilang beses ko ng sinabi sa'yo,
Na nabubuhay ako sa lungkot, sa takot, sa luha, sa panghuhusga ng iba,
At sa tuwing nag-iisa ka habang hindi na alam ang gagawin at solusyonan ang problema.
Ipapaalala ko lang sa iyo na hindi mo ako basta madadaig,Na hindi mo ako basta malulupig,
Hangga't dala-dala mo ang aking mundo,
Hindi ako titigil sa'yo.

May panahon ka pa,Makakatakas ka pa,
At magagawa mo akong daigin kung makikinig ka,
Hindi ako kasinungalingan,
Nagsasabi ako ng toto, dahil totoo ako.
Kung sinasabi  nila peke ako,Na dulot ko lang ay pagpapapansin,Sinasabi ko na sa'yo mali ang makinig sa kanilang daing,
Intindihin mo ako at unawain lahat ng sinasabi ko,Marami ng buhay ang nawasak ng dahil sa akin,Kaya kung mabuhay ng matagal ang iyong hangarin,Pakinggan mo ako dahil hindi ako nagbibiro,At hindi ako nakikipaglaro.

Hindi ako pag-iinarte, hindi ako pag-iinarte.
Sa oras na dapuan ko ang mga mahal niyo,
o maging ang mga kaibigan mo,
Pakiusap, hawakan mo ang kaniyang kamay at hilain papunta sa masayang mundo,
Pakiusap ko!Kung sakaling ako ay makilala mo,
Layuan mo ako,Ipakilala mo ako sa lahat ng malaman nila na hindi ako pagpapapanggap.
Makakatakas ka pa,Makakatas ka.
Nabubuhay ako sa mundong ito,Ngunit kaya niyo ako.Dasal lang at tiwala sa sarili ang katapat ko.

To all my co-seafarers out there
We're a kind of man that is rare
Sailing port to port is never easy
It makes our mind look messy

Grieve to achieve more and more
We sail to make our own lore
It's hard to have a safe sail you know,
Just to make my times flow and glow

For our family's on our homelands
Too far but cannot cut our bonds
Even if we are far from our loveones
A day with them will be our lance

As we sail through depths of sea
Only the future in your eyes, I see
Partly inloved without a body,
Of me waiting to be full heartedly

It's sad to say how people judge us
Disregarding it but it has a mass
We don't talk for us to believe
Is these words is what you give?

They say we're fool and full
Fool to trust our "I Love You"
And full of girls that we've made "I do"
But they know nothing but judgements

It feels good when you're way back home
Stealing kisses and hugs that comes
Years or months? Sad but there's also weeks
But its fine even a peke on your chicks

It's hard when we need to leave again
Let we connect with a paper and a pen
Our eyes won't lie to "I miss you"
All I wanted is to be with you

As of now we're heading east
To sail to other lands for a fiest
Not to make love to other girls
I'll finish my job and buy you rose

Mtu mweusi mweusi, katika mwezi mkali wa moto,
ameketi katika kivuli cha mti wa Baobab.
Majani yaliyomo mara moja
walikuwa kavu na ukame,
waathirika wa upepo wa mabadiliko.

"Wazee, wananiita zamani." Alidhani,
"Majira ya joto ya sabini yanigeuka kijivu,
lakini mti huu wa Baobab ulikua mrefu na wenye nguvu
Wakati majeshi ya Kirumi yalipitia njia hii. "

Mzee huyo alitafuta matunda ya baobab
na akaingia kwenye hali kama hali.
Alikuwa katika hali ya akili;
Sio usingizi, sio macho kabisa.

Aliposikia sauti: "Nina kiu." Ilisema,
Ingawa alikuwa na uhakika alikuwa peke yake.
Ilionekana si sauti ya binadamu:
monotone kavu ya ubongo.

"Kwa vizazi, wanaume kama wewe
Walitaka makazi yangu kutoka kwenye jua,
Lakini sasa imekamilika; nchi imeharibika
Na mimi nina kufa, mdogo. "

Mtu mzee alilia kusikia maneno haya
Kwa maana miti hizi zinapokufa, kama lazima,
Wao huanguka juu ya ardhi yenye ubongo
Hivyo haraka kurudi kwenye Vumbi.

"Dunia imebadilika kwa wewe na mimi,
Upepo ni kavu chini ya jua.
Ninasamehe ulimwengu wa wanadamu
Kwa maana hawajui waliyofanya. "

Mtu mzee aliamka na mwanzo
na akainua na miwa yake.
Alilia kwa kufikiri mti huu utafa

lakini machozi hawezi kuchukua nafasi ya mvua.