‘Para **’.
‘Yan ang sambit ng mga pasahero
sa t’wing sila’y magpapaalam.
Magpapaalam sa tapat na tsuper,
na sila’y nalalapit nang magpaalam.
Ngunit sa kaso ko, ipapaalam ko sa’yo,
Na ako’y magpapaalam na.
Sa tinagal ng aking pagsabit sa dunggot nitong hawakan,
Sa likod nitong pampasaherong dyip na sa kasagutan mo’y
pupunta,
Mas pipiliin kong bumitaw na lamang at masugatan.
Kaysa patuloy na mangawit sa dulo ng dyip na iyong minamaneho,
Tangay ang daan-daang mangingibig.
Bawat isa, sabik sa patutunguhang destinasyon mo.
Walang kaalam-alam na isa lamang ang maaring
parangalan,
Ng banayad at matamis **** ‘Oo.’
Ngunit sa bawat pagtapak sa silinyador ng jeep,
Sa bawat pagpihit ng kambyo,
Ang aking kamay, katawan, binti, at kaluluwa,
ay unti-unting nawawalan ng sigla,
Hanggang sa mabatid ng aking makitid na pag-unawa,
Na ito na ang hangganan, at wala na akong kawala.
Kaya bago ako bumitaw sa aking kinakapitang pulungan,
Nais kong ipa-alam, na ako’y magpapaalam.
Ibinuka ko ang aking nag-aatubiling bibig,
at ang mga salitang nakulong sa aking lalamunan,
tumakas at nagpaalam.
"Para, para sa inyo…
Ay hindi. Para sa’yo."
