Ang ibigin ka ay tila pagpasok sa walang hanggang digmaan.
Bawat araw na iniisip ka ay mistulang bakbakan,
At bawat gabing naalala ka ay pawang sagupaan.

Ngunit bakit sa digmaang ito, ako nalang ang hindi sumusuko?
Habang ika'y tahimik na naglaho, ako'y patuloy na lumalaban at hindi tumitigil sa pagsamo.

Kung pagsuko ang siyang makakapagpalaya sa pusong sugatan,
tatanggapin ko ang pagkatalo at lilisanin ang nakaraan.
Dahil ang palayain ka ay
tulad ng pagtaas ng puting bandila,
sapagkat sa bawat digmaan ay may kapayapaang dala.

Akala ko ako'y kanyang pahinga,

Pero yun pala,

Isa ako sa mga bagaheng pinapasan nya.

Sa ilalim nitong mga ngiti at tawa,
ay isang pusong nangungulila
na puno ng mga hikbi at dalita.

Kailan kaya kita muling makita?
Kailan muli masilayan matamis **** tawa?
Kailan ulit kita mayakap aking sinta?

Ang turing kaibigan lang
ay sana'y
magiging ka ibigan
sa walang hanggan

Tama nga sila
na sa simula lang masaya,

Kasi simula nung nakilala kita,
lagi na akong masaya.

Nasa dulo na ng aking dila,
ang mga hinahanap na kataga.
Maraming nais ibigkas na talata,
pero ang buod ay nasa dalawang salita.


Mahal Kita.

Isa marahil sa libu-libong isda sa karagatan
Ang maigting na pumipili ng pain sa kawalan
Sa takot na baka ibalik lamang sa karamihan
Sapagkat ang nais ay di na pakawalan

Ang uri ay hindi maihahambing kaninoman
Tila nagiisang premyo sa makahuli na sinoman
At isang beses nya lamang matitikman
Ang tunay na tagumpay ng hamon ng karagatan

Sumisisid nga ng husto pailalim
Hinahanap kung may butas pang susuungin
Takot na takot na baka mapain
Ang isdang nasanay nang nasa ilalim

Kailan kaya susubukang umangat
At matutong sa pain ay kumagat?
Makatagpo nang mangingisdang tapat
At kung mahuli sa kanya ikaw na ay sapat.