Araw araw ako'y naglalakbay
Sa jeepney at tryk, nakasakay
Madalas naglalakad sa tulay
Nakasilong sa dahong makukulay

Nang dumilat ang ulap at nagmasid
Aral sa buhay ko'y dumarami
Bilang ng tao at hilaw na kapatid
Ako'y saksi sa kanilang pasanin

Matatandang panot, hayop na pilay
Batang walang saplot, naka-bitay
Babaeng may sanggol na alay
Kumakatok, nanlilimos ng karamay

Binuksan nila ang mga mata ko
Sa katotohanang pilit tinatago
Mga bangungot sa bawat kanto
Nabubulunan sa hiram na piso

Sa bawa't yapak ng aking lakbay
Dama ang kayamanan ng tao
Higit pa sa laman ng aking bulsa
Ang gintong binuo sa katauhan ko

*Taya!

mula sa bintana ng mga katotong tahanan
may pinaghuhugutan balitang pinagkainan
merong budbod di-umano ang bibingka sa bilao
madalas di-ginugusto,,minsan nama'y napapa-tipo.

bihira man ang daloy sa hiwa ng pagkakataon
nariyan pa rin ang kuro at haka sa loob ng kahon
sa tulong ng walang patumanggang bulong na hindi naririnig ang tunog
sa likod ng pulang bilang matatanaw may abiso sa kidlat na walang kulog.

ilako ang lakbay ng himay sa mga nagdidilang anghel
para mahumpay ang tamlay mula sa pader na papel
ibahagi ang natatanging kuwento sa oras ng hanay ng kasarinlan
mag-manman sa likuran bago dumating at gumawa sa tambayan

matabunan man sa araw-araw ang pag-apaw ng dalaw sa estado
wag mag atubili,hataw lang sa paggalaw muling ibangis ang talento
bagamat ano mang bulwak meron ang katha sa salamin,matapos na
maisulat
sa ere man hanggang sa paglapag ng tuyong dahon,may mangha na ipamu-mulagat

sapagkat hinde mababanaag sa mga nilakaran
ang iniwang bakas sa pinanggalingang upuan
dahil ang dati nang puting kulay sa loob na 'ala pang bahid
magkukulay dilaw sa pagkakaroon ng matimtimang masid

at kung ang inaasahan ay taliwas sa nakatakda,,alin lang yan sa dalawa :
bumilis ang pagbagal ng patak kaya manunumbalik ang dati nang sigla
o malamang na mangamba sa pakiwaring hindi daratnan dahil sa
pagkaantala?
kung magkagayo'y ituloy lang ang pagkasabik sa pagtatapos pagkat
*magkakabunga!

pahiwatig* _=
hayaan **** ang sumpong ng katahimikan ko
ang siyang maging gawi sa pag-sigaw ng puso ko
habang dumarampi sa iyo ang tatlong ihip ng hangin
sa tuwing ikaw ay nakaharap man o hindi sa salamin

bagamat ikaw nga at ako
magkabila man ang mundo
pinag-adya ng di sinasadyang destino
kagaya ng singsing na walang puno't dulo

dahil sa kahabaan ng lansangan
sa aking mga paglalakbay
lakbay-diwa kong tinatahak
kaibuturan ng hanap kong landas

kaakibat ng paalala **** may gabay
wag naman sanang maliligaw
itong puso kong pigil-hininga
**habang pinapakinggan-inaawit sa kanta.......

“Tumakbo ka na”, sabi ng aking mga paa
habang ika’y unti-unting lumalaho sa dilim
at habang ika’y hinahabol ko palayo sa’kin
hinahabol ko ang pagasa; hinahabol ko ang aking hininga

“Huminga ka muna”, sabi ng aking baga
habang pumapatak ang mga malalamig na pawis
nagbabakasakaling maabutan ang dama ng iyong yakap
at makita ang makikintab **** mata

“Pagod na ‘ko”, sabi ng aking puso
“Hindi ka pa ba napapagod? Hindi mo ba naipapansin na malayo na siya sa iyo?”,
dugtong ng puso at labis pigilan ang ikot ng mundo

Patuloy ang lakbay at pilit ‘kong umabot sa piling mo
ngunit kahit gaano kabilis ‘kong palakarin ang mga paa,
ngunit kahit gaano man karaming ikot na ang naidaan ko at ilang patak ng pawis na ang tumulo,
pilit pa ring binabaliktad ng mundo ang daan palayo sa iyo

At kung patuloy akong inililigaw ng buwan patungo sa liwanag
at kung patuloy akong inililigaw ng liwanag patungo sa kadiliman
palayo sa gulo,
bakit nagkaron ng dulo?

At kung tinuturuan pa lang ako ng puso nang umibig ng tama,
bakit ngayon pa?
bakit ngayon pa kung kalian pagod na ang tadhana?
kailan ba sisikat ang araw at sa huli ng storya, tayo ang masaya?

Marami na ang nawala,
mga sugat na ‘di tuluyang naghilom
at mga tahi na nasira,
mga damdamin na pinaraya
at mga ngiting pinalaya

Aakitin rin tayo ng ligaya
darating rin ang panahon na tayo ang maligaya
ng wala sa piling
at sa puso
ng isa’t-isa

Pasensya ka na aking mahal
ngunit hindi ko maitahan ang lumuluhang puso na napilitang pakawalan ang nakaraan –
ang oras ang nakaharang
– Pasensya ka na, hindi kita naabutan

darating talaga sa punto na mapapagod sa inyo ang isa,
ang maiiwan ay di alam kung san ang puputahan,
walang lugar na kabibilangan.

ilalaban ng naiwan ang lahat,
pipiliting buohin ang mga bagay na wala na.
iipunin ang lahat ng lakas masabi lang ang bawat sana.

tila nakaraan lang ay ayos pa ang lahat,
naiguguhit pa ang litrato ng bawat ngiti.
ngunit nagdesisyon ang isa na itigil na ang kasiyahan.

natapos ang lakbay nating dalawa nang walang rason.
gusto **** lumaya? hindi na masaya? ayaw mo na?
mali... baka ayaw mo lang talaga simula palang nung una.

At kung napapagal ka na sa haba ng lakbay,
nababagot sa buhay o kawalan nitong taglay,
kung hapong-hapo ka na sa alon ng lumbay,
hayaan **** hayaan kitang dumaong,
pumarito ka sa aking baybay,
pumarada ka at pumatong.
𝘠 𝘥𝘶𝘦𝘳𝘮𝘦 𝘥𝘶𝘭𝘤𝘦𝘮𝘦𝘯𝘵𝘦 𝘦𝘴𝘵𝘢 𝘯𝘰𝘤𝘩𝘦,
𝘣𝘢𝘫𝘰 𝘮𝘪 𝘤𝘪𝘦𝘭𝘰 𝘦𝘴𝘵𝘳𝘦𝘭𝘭𝘢𝘥𝘰.
𝘠𝘰 𝘷𝘦𝘭𝘢𝘳é 𝘱𝘰𝘳 𝘵𝘪, 𝘥𝘦𝘧𝘦𝘯𝘥𝘦𝘳é 𝘵𝘶 𝘤𝘶𝘦𝘳𝘱𝘰
𝘥𝘦 𝘭𝘰𝘴 𝘦𝘯𝘦𝘮𝘪𝘨𝘰𝘴.
Kung napapagod ka na sa tagal ng byahe,
mananatili ba o muling mag-iimpake?
Kung nalilito saan nga ba patungo,
sa dako kaya rito, o dako roon?
Hayaan **** hayaan kitang huminto.
Pumara ka, papalapit, pumarito.
𝘋𝘦𝘴𝘤𝘢𝘯𝘴𝘢 𝘺 𝘢𝘵𝘳𝘢𝘤𝘢 𝘵𝘶 𝘨𝘢𝘭𝘦ó𝘯,
𝘺 𝘥𝘦𝘴𝘤𝘢𝘯𝘴𝘢 𝘤𝘰𝘯 𝘮𝘪𝘴 𝘰𝘭𝘢𝘴
𝘺 𝘮𝘪 𝘭𝘶𝘯𝘢 𝘭𝘶𝘮𝘪𝘯𝘰𝘴𝘢 𝘲𝘶𝘦 𝘣𝘳𝘪𝘭𝘭𝘢.
𝘚𝘰𝘺 𝘵𝘶 𝘵𝘰𝘳𝘳𝘦 𝘺 𝘧𝘰𝘳𝘵𝘢𝘭𝘦𝘻𝘢,
𝘵𝘦 𝘲𝘶𝘪𝘵𝘢𝘳é 𝘭𝘢𝘴 𝘵𝘰𝘳𝘮𝘦𝘯𝘵𝘢𝘴 𝘺 𝘱𝘦𝘴𝘢𝘥𝘪𝘭𝘭𝘢𝘴.