Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
NadPoet Mar 2018
bayan kong mahal sayo'y ibibigay ang aking buhay
ipaglalaban ang aking katwiran at karapatan
ipagsisigawan ang salitang pagkakaisa at kapayapaan
ngunit bakit sa lahat ang may hadlang?
tuluyan na bang nabaon sa nakaraan ang kapatiran?
mas nanaisin ng karamihan ang kaginhawaan para sa sariling kapakanan
ang paggiging  makabayan ay bibitawan nalang kapalit ay maging sa sariling alipin sa bayan
magbibingi bingihan na lamang sa mga maling nasaksihan sa mga taong naka upo sa mataas na upuan
ang mali ang nagiging tama ang tama ay mailap ng makita
anung silbi ng mga pinaglalaban kung ang lahat ayaw makipag laban?
sakim sa sarili at sarili lang ang mahalaga
wala na ang mga bayani patay na!
kailan may walang tunay na kalayaan sa ating bayan
dahil ang lahat ay ang nais lang ang sariling interes at kapakanan
nasayang lang ang watawat na hinabi ng ating mga bayani
hindi pagkakaisa ang nasa ang nasa isipan kundi paano maka isa sa lahat
bayani ba ay isang nalang alamat?
wala na bang mag aangat at magsasabing dapat ipaglaban ang karapatan?
nagiging mahirap ang mahirap at sa pera silay salat
ang mayaman ay nagtataas ng bakuran upang di makita ang tunay na kalagayan
iiyak na lamang ang mga tunay na nagmamahal sa bayan
wala na nga ang tunay na kahulugan ng kapatiran
di na isa ang bawat kulay ng watawat kundi ito'y kulay kung saan ka dapat mabilang
naging pangkat ang kulay, naging simbolo na ng watak watak na paniniwala
di na siguro magiging buo ang kulay ng watawat ang kapayapaan ay di magiging sapat
wala na! hindi na magiging isa ang mga pulo ng bayan
nagiging paligsahan na lang kung sino ang magiging una at tatawanan ang talunan
sa inaakalang laban ng pinaka magaling, di man lang maiisip na pagkakaisa sana
bayan kung magiliw paanu na? di na ba magkakaisa?
o sadyang mailap na talaga ang tinatawag na pagkakaisa.
patulong sa pag ayos ng letra. salamat
032116

Sumayad ang takong ng apat na kandidato
Hindi para mangalakal at maghain
ng kani-kaniyang plataporma.
Alay ang boses para sa nagkakalansingang masa,
Habang magbabanyera ng laway ng pananalita.
Tagisan, ika nga
Tahasang pagbubukambibig ng motibo sa bayang
May kinabukasan pa.

BINAYubay nga ba ang Pilipinas naming mahal?
Sa FOI na minsang itinapo'y ano ang tugon?
Hampas-lupa ba ang mga Pilipino
Para magbulag-bulagan
Sa binulsang kaban ng bayan?
Yang pambobola nyong haing 5Ps
Saan nga ba ang liderato ng ngiting may bungisngis?
At sa pagbaba ng tax, maibabalik nyo ba
Ang nasa bangko ninyong
May iba't ibang ngalan?
Sagot ba ang waivers at ilang kasulatan?
Kamusta naman ang assets nyo at liquidations?
Sana'y hindi maging makati ang mga kamay,
Gawin **** mala-Makati, wag lang ulitin ang pangangati.

Mala-Talk Back and You're Dead,
Yan ang peg ng kamandag ni Duterte.
Palabiro raw sya't matalas ang dila,
Bagkus ang masa'y panay ang tugon sa kamao niya.
Kamay na bakal, iyo bang ibabalik?
Sabik nga ba sa Death Penalty ang kinauukulan?
Sa posibleng anim na buwan ng iyong pag-upo,
Sana'y malinis ang minsang Tuwid raw na Daan.
Posible bang dahas ang kasagutan
Sa bayang talamak ang bayaran at tulakan?

Tila saulado mo ang bawat numero,
Ang galang mo Poe, nagmula nga ba sa pusong Pilipino?
Paano nga kung nagising kang
May alarma sa Bayan,
Babangon ka ba talaga't di kami tatalikuran?
Wag sanang gaya ng pagtapon mo
Sa Amerikang minsang naging bayan mo rin.
Paano mo babalansehin ang tulong
Ng malalaking korporasyon sayo?
Boto ba nila'y hindi mo binili?
Wala bang kapalit ang oo
Ng mga batikan at mayayamang negosyante?

MARami ka nang satsat sa Daang Matuwid na yan,
Talamak na rin ang paghuhugas-kamay
Para sa patapos nang administrasyon.
Ba't nga ba panay ang pag-eendorso mo
Sa sarili't tila baga sayo nanggaling ang pondo noong Yolanda.
Naroon ka nga't ika'y ligaw at wala raw tugon,
Ano itong alarma mo raw
Pag nandyan lamang ang kamera.
Wala bang tiwala sayo si PNoy?
At tinago pa sayo ang nauukol sa mamasapano?
Kamusta po ang pag-endorso ng Pangulo sayo?
Sana'y inasikaso niya na lang
Ang nahuhuling termino.

Marami na po kayong mga pangako,
Naawa nga kami sa Translator
Pagkat gulung-gulo rin siya
Sa pag-aagawan ng oras at mikropono.

Magandang ideya ang naganap na mga Debate,
Pagkat nauntog ang Bayan,
Nagigising aming diwa't magigisa ang tamang boto.
Ang boto ng bawat Juan,
Para yan sa Bayan.
Sana'y matiyak po nating
Wala nga tayong kinikilangan
Maliban sa malinis na eleksyon.

Tayo ang simula, kapwa ko mga Juan!
Maging wais tayo!
Makialam para sa Bayan!
Gising Pilipinas!

"Alab ng puso,
Sa dibdib ko'y buhay!"
- Lupang Hinirang
Marlo Cabrera Jul 2015
Jebs na jebs na ako.

Dumudungaw na siya na parang isang taong kagigising lang umaga,

gustong buksan ang mga bintana,

para lumanghap ng hanging bukang liwayway

Malapit na siyang lumabas,

unti uting tumitigas sa paglipas,

Ng bawat, segundo, menuto,

kung babae ako, dysmenorrhea na ito.


Pero sabi ng mga kaibigan ko,

wag ko daw pilitin ito,

baka naman daw kase

na imbis na ito ay tae,

mauwi lang sa utot.

At pinagmukha ko lang ang sarili kong  tanga.

Umasa, nasapag upo ko sa inidoro na lahat ng pagtiis ko, ang piling ko ay giginhawa.

Pero wala.

Para lang siyang damdamin ko, ang tagal kong kinimkim, ng taimtim sa pag-asang pag ito ay pinakawalan ko, na sasabihin mo na ikaw rin.

Na ang nararamdaman mo ay pareho din sa akin.

Lahat naman tayo dito nag huhugas ng pwet gamit ang tabo at tubig hindi ba?

Pwera nalang kung galing ka sa mataas na estado ng pamumuhay. Ikay gumagamet ng tissue paper o bidet.

Pero ako hinuhugasan ko ang puwet ko, kase ito ang turo saakin ng nanay ko.

Pero.

Bago ko natutunan ito, ang nanay ko ang nag hugas ng pwet ko.

Para saatin, wala namang espesyal dito,

Pero ngayon ko lang napagtanto, na ang pag hugas ng puwet ko ng nanay ko, ay puno ng pagmamal.

Sino ba naman ang gustong mag hugas ng labas ng butas kung saan lumalabas ang pinagtunawan pagkain.

Kaya kung sasabihin **** hindi ka mahal ng nanay mo, tignan mo lang ang sarili na nakatalikod sa salamin. At sariwain ang mga alala ng mga sandaling hindi mo kayang linisin.

Pero bago iyon, kung sa tingin mo na ang tula na ito, ay hugot lang, nag kakamali ka... Well actually, medjo lang.

Puwera biro.

Kung tutuusin, di' malayo ang pinag kaiba natin sa Jebs.
Kung iisipin, ang mga ginagawa natin araw araw ay mas masahol pa sa jebs.

Kung ipipinta ko ang isang imahe, makikita mo na ang jebs ay nakapahid ang tae sa buong kasuluksulukan, at kasingitsingitan ng katawan natin.

Pero may Isang tao na gusto padin yumakap at humalik sa pisngi natin.

Sino siya?

Siya ay ang Pagibig.

Araw araw lang siyang nagihintay, na ikay' lumapit sa kanya, magpalinis.
Ang gamit niya, na pang hugas ay mga kamay at dugo, dugo na ang tanging nakakapag linis ng katawan at ng kaluluwa mo.

Mula ulo hangang hangang sa talampakan ng iyong mga paa.

At sa kabila ng lahat gusto niya pa din tawagin mo siyang Ama.

At sa imbis na pangdidiri ang kaniyan nadarama,
Pag mamahal ang kaniya sayo ay pinadama.

Siya ay pinako sa mga kamay na ginagamit sa pag linis saiyo. Sa mga dumi na mas madumi pa sa jebs.

Ang iyong mga kasalanan.

Siya ay isinakripesiyo para ay ikay manatiling malinis, at iligtas ka sa lugar kung saan umaapaw ang jebs. At dalhin kung saan ang kalsada ay gawa sa ginto, at makasama ka magpakaylanman.
May seem really stupid at the beginning, but it gets better. I promise.
Leonoah Apr 2020
Alas sais y medya na ng umaga nang makauwi si Natividad mula sa bahay ng kanyang amo. Pagkababa n’ya ng maliit na bag na laman ang kanyang cellphone at wallet na merong labin-limang libo at iilang barya ay marahan siyang naglakad tungo sa kwartong tinutulugan ng kanyang tatlong anak. Hinawi niya ang berdeng kurtina at sumilip sa kanyang mga anghel.
Babae ang panganay ni Natividad, o di kaya’y Vida. Labindalawang taong gulang na ito at nasa Grade 7 na. Isa sa mga malas na naabutan ng pahirap na K-12 program. Ang gitna naman ay sampung taong gulang na lalaki at mayroong down syndrome. Special child ang tawag nila sa batang tulad nito, pero “abnormal” o “abno” naman ang ipinalayaw ng mga lasinggero sa kanila. Ang bunso naman niya, si bunsoy, ay kakatapak lamang ng Grade 1. Pitong taong gulang na ito at ito ang katangkaran sa mga babae sa klase nito. Sabi ng kapwa niya magulang ay late na raw ang edad nito para sa baiting, pero kapag mahirap ka, mas maigi na ang huli kaysa wala.
Nang makitang nahihimbing pa ang mga ito ay tahimik s’yang tumalikod at naglakad papuntang kusina. Ipagluluto niya ang mga anak ng sopas at adobong manok. May mga natira pa namang sangkap na iilang gulay, gatas, at macaroni na galing pa sa bahay ni Kapitan noong nangatulong siya sa paghahanda para sa piyesta. Bumili rin siya ng kalahating kilo na pakpak ng manok, kalahating kilo pa ulit ng atay ng manok, at limang kilo ng bigas.
Inuna niya ang pagsasaing. Umabot pa ng tatlong gatang ang natitirang bigas nila sa pulang timba ng biskwit kaya ‘yun na lang ang ginamit niya. Pagkatapos ay agad niya rin itong pinalitan ng bagong biling bigas.
De-uling pa ang kalan ni Vida kaya inabot siya ng limang minuto bago nakapagpaapoy. Siniguro niyang malakas ang apoy para madaling masaing. Kakaunti na lang kasi ang oras na natitira.
Habang hinihintay na maluto ang kanin ay dumiretso na sa paghahanda ng mga sangkap si Vida. Siniguro niyang tahimik ang bawat kilos para maiwasang magising ang mga anak. Mas mapapatagal lamang kasi kung sasabay pa ang mga ito sa kanyang pagluluto.
Habang hinahati at pinaparami ang manok ay patingin-tingin s’ya sa labas. Inaabangan ang inaasahan niyang mga bisita.
Mukang magtatagal pa sila ah. Ano na kayang balita? Dito lamang naikot ang isip ni Vida sa tuwing nakikitang medyo normal pa sa labas.
May mga potpot na nagbebenta na pan de sal at monay, mga nanay na labas-masok ng kani-kanilang mga bahay dahil tulad niya ay naghahanda rin ng pagkain, at mga lalaking kauuwi lamang sa trabaho o siguro kaya’y galing sa inuman.
Tulog pa ata ang karamihan ng mga bata. Mabuti naman, walang maingay. Hindi magigising ang tatlo.
Binalikan niya ang sinaing at tiningnan kung pupwede na bang hanguin.
Okay na ito. Dapat ako magmadali talaga.
Dali-dali niyang isinalang ang kaserolang may laman na pinira-pirasong manok.
Habang hinihintay na maluto ang manok ay paunti-unti rin siyang naglilinis. Tahimik pa rin ang bawat kilos. Lampas kalahating oras na siyang nakakauwi at ano mang oras ay baka magising ang mga anak niya o di kaya’y dumating ang mga hinihintay n’ya.
Winalis niya ang buong bahay. Maliit lang naman iyon kaya mabilis lamang siyang natapos. Pagkatapos ay marahan siyang naglakad papasok sa maliit nilang tulugan, kinuha ang lumang backpack ng kanyang panganay at sinilid doon ang ilang damit. Tatlong blouse, dalawang mahabang pambaba at isang short. Dinamihan niya ang panloob dahil alanganin na kakaunti lamang ang dala.
Pagkatapos niyang mag-empake ay itinago niya muna backpack sa ilalim ng lababo. Hinango niya na rin ang manok at agad na pinalitan ng palayok na pamana pa sa kanya. Dahil hinanda niya na kanina sa labas ang lahat ng kakailanganin ay dahan dahan niyang sinara ang pinto para hindi marinig mula sa loob ang ingay ng paggigisa.
Bawat kilos niya ay mabilis, halata **** naghahabol ng oras. Kailangang makatapos agad siya para may makain ang tatlo sa paggising nila.
Nang makatapos sa sopas ay agad niya itong ipinasok at ipinatong sa lamesa. Sinigurong nakalapat ang takip para mainit-init pa sakaling tanghaliin ng gising ang mga anak.
Dali-daling hinugasan ang ginamit na kaserola sa paglalaga at agad ulit itong isinalang sa apoy. Atay ng manok ang binili niya para siguradong mas mabilis maluluto. Magandang ipang-ulam ang adobo dahil ma-sarsa, pwede ring ulit-ulitin ang pag-iinit hanggang maubos.
Habang hinihintay na lumambot na ang mga patatas, nakarinig siya ng mga yabag mula sa likuran.
Nandito na sila. Hindi pa tapos ‘tong adobo.
“Vida.” Narinig niyang tawag sa kanya ng pamilyar na boses ng lalaki. Malapit niyang kaibigan si Tobias. Tata Tobi kung tawagin ng mga anak niya. Madalas niya ditong ihabilin ang tatlo kapag kailangan niyang mag-overnight sa bahay ng amo.
“Tobi. Andito na pala kayo,” nginitian niya pa ang dalawang kasama nitong nasa likuran. Tahimik lang ang mga itong nagmamasid sa kanya.
“Hindi pa tapos ang adobo ko eh. Ilalahok ko pa lang ang atay. Pwedeng upo muna kayo doon sa loob? Saglit na lang naman ‘to.”
Mukhang nag-aalangan pa ang dalawa pero tahimik itong kinausap ni Tobi. Maya-maya ay parang pumayag na rin ito at tahimik na naglakad papasok. Narinig niya pang sinabihan ni Tobi ang mga ito na dahan-dahan lamang dahil natutulog ang mga anak niya. Napangiti na lamang siya rito.
Pagkalahok ng atay at tinakpan niya ang kaserola. Tahimik siyang naglakad papasok habang nararamdaman ang pagmamasid sa kanya. Tumungo siya sa lababo at kinuha ang backpack.
Lumapit siya sa mga panauhin at tahimik na dinaluhan ang mga ito tapos ay sabay-sabay nilang pinanood ang usok galing sa adobong atay.
“M-ma’am.” Rinig niyang tawag sa kanya ng kasama ni Tobias. Corazon ang nakaburdang apelyido sa plantsadong uniporme. Mukhang bata pa ito at baguhan.
“Naku, ser. ‘Wag na po ganoon ang itawag niyo sa akin. Alam niyo naman na kung sino ako.” Maraan niyang sabi dito, nahihiya.
“Vida. Pwede ka namang tumanggi.” Si Tobias talaga.
“Tobi naman. Parang hindi ka pamilyar. Tabingi ang tatsulok, Tobias. Alam mo iyan.” Iniiwasan niyang salubungin ang mga mata ni Tobias. Nararamdaman niya kasi ang paninitig nito. Tumatagos. Damang-dama niya sa bawat himaymay ng katawan niya at baka saglit lamang na pagtingin dito ay umiyak na siya.
Kanina niya pa nilulunok ang umaalsang hagulhol dail ayaw niyang magising ang mga anak.
“Vida…” marahang tawag sa kanya ng isa pang kasama ni Tobi. Mukhang mas matanda ito sa Corazon pero halatang mas matanda pa rin ang kaibigan niya.
“Ano ba talaga ang nangyari?”
“Ser…Abit,” mabagal niyang basa sa apelyido nito.
“Ngayon lang po ako nanindigan para sa sarili ko.” garalgal ang boses niya. Nararamdaman niya na ang umaahon na luha.
“Isang beses ko lang po naramdaman na tao ako, ser. At ngayon po iyon. Nakakapangsisi na sa ganitong paraan ko lang nabawi ang pagkatao ko, pero ang mahalaga po ay ang mga anak ko. Mahalaga po sila sa’kin, ser.” mahina lamang ang pagkakasabi niya, sapat na para magkarinigan silang apat.
“Kung mahalaga sila, bakit mo ginawa ‘yon? Vida, bakit ka pumatay?”
Sasagot n asana siya ng marinig niyang kumaluskos ang banig mula sa kuwarto. Lumabas doon ang panganay niyang pupungas-pungas pa. dagli niya itong pinalapit at pinaupo sa kinauupuan niya. Lumuhod siya sa harap nito para magpantay sila.
“Anak. Good morning. Kamusta ang tulog mo?”
“Good morning din, nay. Sino po sila? ‘Ta Tobi?”
“Kaibigan sila ni ‘Ta Tobias, be. Hinihintay nila ako kasi may pupuntahan kami eh.” marahan niyang paliwanag, tinatantya ang bawat salita dahil bagong gising lamang ang anak.
“Saan, nay? May handaan po uli sina ser?” tukoy nito sa mga dati niyang amo.
“Basta ‘nak. Kunin mo muna yung bag ko doon sa lamesa, dali. Kunin ko yung ulam natin mamaya. Masarap yun, be.”
Agad naman itong sumunod habang kinukuha niya na rin ang bagong luto na adobo. Pagkapatong sa lamesa ng ulam ay nilapitan niya ulit ang anak na tinitingnan-tingnan ang tahimik na mga  kasama ni Tobias.
“Be…” tawag niya rito.
Pagkalingon nito sa kanya ay hinawakan niya ang mga kamay nito. Nagsisikip na ang lalamunan niya. Nag-iinit na rin ang mga mata niya at nahihirapan na sa pagbuga ng hangin.
“Be, wala na sina ser. Wala na sila, hindi na nila tayo magugulo.” ngiti niya rito. Namilog naman ang mga mata nito. Halata **** natuwa sa narinig.
“Tahimik na tayo, nay? Hindi na nila kakalampagin ang pinto natin sa gabi?”
“Hindi na siguro, anak. Makakatulog na kayo ng dire-diretso, pangako.” Sinapo niya ang mukha nito tapos ay matunog na hinalikan sa pisngi at noo. ‘Eto na ang matagal niyang pinapangarap na buhay para sa mga anak. Tahimik. Simple. Walang gulo.
“Kaso, ‘nak, kailangan kong sumama sa kanila.” Turo niya kayna Tobias. Nanonood lamang ito sa kanila. Hawak na rin ni Tobi ang backpack niya.
“May ginawa kasi si nanay, be. Para diretso na ang tulog natin at para di na tayo guluhin nina ser. Pramis ko naman sa’yo be, magsasama ulit tayo. Pangako. Bilangin mo ang tulog na hindi tayo magkakasama. Tapos pagbalik ko, hihigitan ko pa ‘yon ng maraming maraming tulog na magkakasama na tayo.”
“Nay…” nagtataka na ang itsura ng anak niya. Namumula na kasi ang mukha niya panigurado. Kakapigil na humagulhol dahil ayaw niyang magising ang dalawa pang anak.
“Anak parang ano lang ito…abroad. Diba may kaklase kang nasa abroad ang nanay? Doon din ako, be.”
Bigla ay nagtubig ang mga mata ng panganay niya. Malalaking butil ng tubig. Hindi niya alam kung naniniwala pa ba ito sa mga sinasabi niya, o kung naiintindihan na nito ang mga nangyayari.
“Itong bag ko, andiyan yung wallet at telepono ko. Diba matagal mo nang gusto magkaroon ng ganon, be? Iyo na ‘yan, basta dapat iingatan mo ha. Yung pera be, kay Tata Tobias mo ihahabilin. Habang nagtatrabaho ako, kay ‘Ta Tobi muna kayo.”
“Nay, hindi ka naman magtatrabaho eh.” Lumabi ang anak niya tapos ay tuluyan nang nalaglag ang luha.
Tinawanan niya naman ito. “Sira, magtatrabaho ako. Basta intayin mo ‘ko be ha? Kayo nina bunsoy ko, ha?” Hindi niya napigilang lambing-lambingin ito na parang batang munti. Kailangan ay sulitin niya ang pagkakataon.
Paulit-ulit niya itong dinampian ng maliliit na halik sa mukha, wala na siyang pakealam kung malasahan niya ang alat ng luha nito. Kailangan ay masulit niya ang natitirang oras.
“Nay, sama po ako. Sama kami ni bunsoy. Tahimik lang kami lagi, pramis, nay. Parang kapag andito si ser, hindi naman kami gugulo doon.” Tuluyan na ngang umalpas ang hikbi niya. Naalala niyang muli ang rason kung ba’t n’ya ito ginagawa. Para sa tahimik na buhay ng mga anak.
“Sus, maniwala sa’yo, be. Basta hintayin mo si nay. ‘Lika ***** tayo doon sa kwarto, magbabye ako kayna bunsoy.” Yakag niya rito. Sumama naman ito sa kanya habang nakayakap sa baywang niya. Humihikbi-hikbi pa rin ito habang naagos ang luha.
Tahimik niyang nilapitan ang dalawa. Kinumutan niyang muli ang mga ito at kinintalan ng masusuyong halik sa mga noo. Bata pa ang mga anak niya. Marami pa silang magagawa. Malayo pa ang mararating nila. Hindi tulad ng mga magulang nila, ‘yun ang sisiguraduhin niya. Hindi ito mapapatulad sa kanila ng mister niya.
“Be, dito ka na lang ha. Alis na si nanay. Alagaan mo sina bunsoy, be, ha. Pati sarili mo. Ang iskul mo anak, kahit hindi ka manguna, ayos lang kay nanay. Hindi naman ako magagalit. Basta gagalingan mo hangga’t kaya mo ha. Mahal kita, be. Kayong tatlo. Mahal na mahal namin kayo.” Mahigpit niya itong niyakap habang paiyak na binubulong ang mga habilin. Wala na ring tigil ang pag-iyak niya kaya agad na siyang tumayo. Baka magising pa ang dalawa.
Nakita niya namang nakaabang sa pinto si Tobi bitbit ang bag niya. Kinuha niya rito ang bag at sinabihang ito na ang bahala sa mga anak. Baog si Tobias at iniwan na ng asawa. Sumama raw sa ibang lalaking mas mayaman pa rito. Kagawad si Tobias sa lugar nila kaya sigurado siyang hindi magugutom ang mga anak niya rito. May tiwala siyang mamahalin ni Tobias na parang sarili nitong mga anak ang tatlo dahil matagal niya na itong nasaksihan.
Pagsakay sa sasakyan kasama ang dalawang pulis na kasama ni Tobias ay saka lamang siya pinosasan ng lalaking may burdang Corazon.
“Kilala namang sindikato yung napatay mo, ma’am. Kulang lamang kami sa ebidensya dahil malakas ang kapit sa taas. Kung sana…sana ay hindi ka nag-iwan ng sulat.”
“Nabuhay ang mga anak kong may duwag na ina, ser. Ayokong lumaki pa sila sa puder ng isang taong walang paninindigan. Pinatay niya na ang asawa ko. Dapat ay sapat na ‘yon na bayad sa utang namin, diba?” kung kanina ay halo humagulhol siya sa harap ng mga anak, ngayon ay walang emosyong mahahamig sa boses niya. Nakatingin lamang siya sa labas at tinititigan ang mga napapatingin sa dumadaang sasakyan ng pulis.
Kung sana ay hindi tinulungan ng mga nakatataas ang amo niya. Kung sana ay nakakalap ng sapat na mga ebidensya ang mga pulis na ngayon ay kasama niya. Kung sana ay may naipambayad sila sa inutang ng asawa niya para pambayad sa panganganak niya.
Kung hindi siguro siya mahirap, baka wala siya rito.
unedited
ryn Mar 2015
Blue is the boulder overlooking the bay
Loosely pocked by weather-worn stains
Unwavering guardian of all that lay
Enigmatic yet silently screaming its pains

Blue is the reflection dancing playfully
Laid generously by the twilight moon
Upon the vast canvas of the darkened sea
Elated ripples readily accepting such a boon

Blue is the halo encircling the moon
Lavish circlet gifted by the sun
Unnoticed by eyes that slumbered too soon
Evading the sands of time that run

Blue is the silhouette of a lone sailboat
Lurching and bobbing by will of the waves
Unknowingly catching the zephyrs that float
Eluding the fingers from watery graves

Blue is the man; perched upon the boulder
Lapping up the stars mirrored upon the sea
Usurped heart of his had never sung drearier
Ensnared by woeful wonderment...
                                           *
*that man is me...
J De Belen Feb 2021
Gusto mo kape?
'O gusto mo tayo nalang,puwede
'O Teka,biro Lang
Pangako kape lang talaga,Tara na
Ano bang gusto **** lasa?
Matamis ba?
Para kahit sa pagtimpla nalang ng kape ko ibabawi yung lasa ng nais ko sa iyo'y ma-ipadama
Gusto mo ba'y Matabang?
'Yung wala ng lasa
'Yung wala ng pag-asa
'Yung kulang sa timpla
Dahil napagod na.

'O baka Gusto mo naman
'Yung sakto lang
'Yung kahit may gusto kang iba
Ako'y patuloy paring aasa
At kahit mangawit man ng sobra
At magpawis man ng kakaiba sa kakahintay,
Sa akin ay ok lang
Kahit ako'y kaibigan lang naman,Mahal
Basta ikaw
At kung ang sagot sa lahat ay pag-papakatanga
Sigurado ako ang nangunguna.

'O baka gusto mo ng 3 in one?
'Cause you want me to be your number one fan
Just like my favorite man
Superman
Spiderman
And maybe a man of mine
Nako ano ba yan!
Ano ba talaga gusto **** lasa?
Ayoko ng manghula pa
Kaya sabihin mo na
Para di nako mahirapan pa na
Ipagtimpla ka pa.

Ah alam ko na!
Gusto mo rin ba yung lasa tulad ng aking pag-timpla?
'Yung nag-kakasalubong yung tamis at pait ng kapeng barako
Oo
Kapeng barako
Parang tayo
Kapag ang mga mata nati'y nag-tatagpo na akala mo naman ay may salitang tayo
Kung nakakapag salita lamang ang ating mga mata
Sigurado
Bistado
Aminado  na gusto natin ang isa't-isa.

Pero
Teka,Kape lang ba 'to talaga?
'O meron pang iba?
Sabihin mo na
Para hindi na ako umasa pa na mahulog ka pa.
Tara kape pa
Para makasama pa kita
Ang sarap lang ma-upo kasama ka sa ating tambayan
Kasabay sa pagtanaw sa ating kalawakan.

'O kay sarap sa pakiramdam noong sandaling  ika'y aking mahagkan
At batid kong ito'y panandalian lamang, Kaya
Tara kape lang
Kahit walang aminan
Dahil alam ko naman na
Tayong dalawa'y malabong mag-katuluyan.
Dosn't thou 'ear my 'erse's legs, as they canters awaay?
Proputty, proputty, proputty--that's what I 'ears 'em saay.
Proputty, proputty, proputty--Sam, thou's an *** for thy paains:
Theer's moor sense i' one o' 'is legs, nor in all thy braains.

Woa--theer's a craw to pluck wi' tha, Sam; yon 's parson's 'ouse--
Dosn't thou knaw that a man mun be eather a man or a mouse?
Time to think on it then; for thou'll be twenty to weeak.
Proputty, proputty--woa then, woa--let ma 'ear mysen speak.

Me an' thy ******, Sammy, 'as been a'talkin' o' thee;
Thou's bean talkin' to ******, an' she bean a tellin' it me.
Thou'll not marry for munny--thou's sweet upo' parson's lass--
Noa--thou 'll marry for luvv--an' we boath of us thinks tha an ***.

Seea'd her todaay goa by--Saaint's-daay--they was ringing the bells.
She's a beauty, thou thinks--an' soa is scoors o' gells,
Them as 'as munny an' all--wot's a beauty?--the flower as blaws.
But proputty, proputty sticks, an' proputty, proputty graws.

Do'ant be stunt; taake time. I knaws what maakes tha sa mad.
Warn't I craazed fur the lasses mysen when I wur a lad?
But I knaw'd a Quaaker feller as often 'as towd ma this:
"Doant thou marry for munny, but goa wheer munny is!"

An' I went wheer munny war; an' thy ****** coom to 'and,
Wi' lots o' munny laaid by, an' a nicetish bit o' land.
Maaybe she warn't a beauty--I niver giv it a thowt--
But warn't she as good to cuddle an' kiss as a lass as 'ant nowt?

Parson's lass 'ant nowt, an' she weant 'a nowt when 'e 's dead,
Mun be a guvness, lad, or summut, and addle her bread.
Why? for 'e 's nobbut a curate, an' weant niver get hissen clear,
An' 'e maade the bed as 'e ligs on afoor 'e coom'd to the shere.

An' thin 'e coom'd to the parish wi' lots o' Varsity debt,
Stook to his taail thy did, an' 'e 'ant got shut on 'em yet.
An' 'e ligs on 'is back i' the grip, wi' noan to lend 'im a shuvv,
Woorse nor a far-welter'd yowe: fur, Sammy, 'e married for luvv.

Luvv? what's luvv? thou can luvv thy lass an' 'er munny too,
Maakin' 'em goa togither, as they've good right to do.
Couldn I luvv thy ****** by cause 'o 'er munny laaid by?
Naay--fur I luvv'd 'er a vast sight moor fur it: reason why.

Ay, an' thy ****** says thou wants to marry the lass,
Cooms of a gentleman burn: an' we boath on us thinks tha an ***.
Woa then, proputty, wiltha?--an *** as near as mays nowt--
Woa then, wiltha? dangtha!--the bees is as fell as owt.

Break me a bit o' the esh for his 'ead, lad, out o' the fence!
Gentleman burn! what's gentleman burn? is it shillins an' pence?
Proputty, proputty's ivrything 'ere, an', Sammy, I'm blest
If it isn't the saame oop yonder, fur them as 'as it 's the best.

Tis'n them as 'as munny as breaks into 'ouses an' steals,
Them as 'as coats to their backs an' taakes their regular meals,
Noa, but it 's them as niver knaws wheer a meal's to be 'ad.
Taake my word for it Sammy, the poor in a loomp is bad.

Them or thir feythers, tha sees, mun 'a bean a laazy lot,
Fur work mun 'a gone to the gittin' whiniver munny was got.
Feyther 'ad ammost nowt; leastways 'is munny was 'id.
But 'e tued an' moil'd issen dead, an' 'e died a good un, 'e did.

Loook thou theer wheer Wrigglesby beck cooms out by the 'ill!
Feyther run oop to the farm, an' I runs oop to the mill;
An' I 'll run oop to the brig, an' that thou 'll live to see;
And if thou marries a good un I 'll leave the land to thee.

Thim's my noations, Sammy, wheerby I means to stick;
But if thou marries a bad un, I 'll leave the land to ****.--
Coom oop, proputty, proputty--that's what I 'ears 'im saay--
Proputty, proputty, proputty--canter an' canter awaay.
supman Feb 2017
Sa ating pagsakay,
tayo'y magkahawak kamay
walang bumibitaw,
kahit tayo'y psrehong malumbay

sa ating pag upo,
ika'y hindi nagkasya
ako'y nag pa ubaya,
upang ika'y lumigaya

tayo'y nagkaroon ng tampuhan,
na sadyang hindi maiiwasan
pareho nating iniyakan,
ang ating mga kamalian

sa paglipas ng panahon,
tila ika'y pinanghihinaan
ika'y walang bukang bibig,
kundi ang aking mga kamaliang hindi naman ibig

Gusto mang magpatuloy,
ngunit mukhang hindi na muling liliyab ang apoy
Ayaw mang sumuko,
ngunit mas ayaw kong ika'y mapako

Tama na,
ang iyong isinigaw
Ayoko na,
ang iyong huling hirit

Ang iyong mahal kita,
ay napalitan ng ayaw ko na
Ang ating sumapaan,
ay napunta sa wala

Para po,
hangang dito nalang kami
Para po,
kami'y hindi na uusad pa

Para po.
idk
O Prince, O chief of many throned pow’rs!
        That led th’ embattled seraphim to war!
                      (Milton, Paradise Lost)

O thou! whatever title suit thee,—
Auld Hornie, Satan, Nick, or Clootie!
Wha in yon cavern, grim an’ sootie,
     Clos’d under hatches,
Spairges about the brunstane cootie
     To scaud poor wretches!

Hear me, Auld Hangie, for a wee,
An’ let poor ****** bodies be;
I’m sure sma’ pleasure it can gie,
     E’en to a deil,
To skelp an’ scaud poor dogs like me,
     An’ hear us squeel!

Great is thy pow’r, an’ great thy fame;
Far ken’d an’ noted is thy name;
An’ tho’ yon lowin heugh’s thy hame,
     Thou travels far;
An’ faith! thou’s neither lag nor lame,
     Nor blate nor scaur.

Whyles, ranging like a roarin lion,
For prey a’ holes an’ corners tryin;
Whyles, on the strong-wing’d tempest flyin,
     Tirlin’ the kirks;
Whyles, in the human ***** pryin,
     Unseen thou lurks.

I’ve heard my rev’rend graunie say,
In lanely glens ye like to stray;
Or whare auld ruin’d castles gray
     Nod to the moon,
Ye fright the nightly wand’rer’s way
     Wi’ eldritch croon.

When twilight did my graunie summon
To say her pray’rs, douce honest woman!
Aft yont the **** she’s heard you bummin,
     Wi’ eerie drone;
Or, rustlin thro’ the boortrees comin,
     Wi’ heavy groan.

Ae dreary, windy, winter night,
The stars shot down wi’ sklentin light,
Wi’ you mysel I gat a fright,
     Ayont the lough;
Ye like a rash-buss stood in sight,
     Wi’ waving sugh.

The cudgel in my nieve did shake,
Each bristl’d hair stood like a stake,
When wi’ an eldritch, stoor “Quaick, quaick,”
     Amang the springs,
Awa ye squatter’d like a drake,
     On whistling wings.

Let warlocks grim an’ wither’d hags
Tell how wi’ you on ragweed nags
They skim the muirs an’ dizzy crags
     Wi’ wicked speed;
And in kirk-yards renew their leagues,
     Owre howket dead.

Thence, countra wives wi’ toil an’ pain
May plunge an’ plunge the kirn in vain;
For oh! the yellow treasure’s taen
     By witchin skill;
An’ dawtet, twal-pint hawkie’s gaen
     As yell’s the bill.

Thence, mystic knots mak great abuse,
On young guidmen, fond, keen, an’ croose;
When the best wark-lume i’ the house,
     By cantraip wit,
Is instant made no worth a louse,
     Just at the bit.

When thowes dissolve the snawy hoord,
An’ float the jinglin icy-boord,
Then water-kelpies haunt the foord
     By your direction,
An’ nighted trav’lers are allur’d
     To their destruction.

And aft your moss-traversing spunkies
Decoy the wight that late an drunk is:
The bleezin, curst, mischievous monkeys
     Delude his eyes,
Till in some miry slough he sunk is,
     Ne’er mair to rise.

When Masons’ mystic word an grip
In storms an’ tempests raise you up,
Some **** or cat your rage maun stop,
     Or, strange to tell!
The youngest brither ye *** whip
     Aff straught to hell!

Lang syne, in Eden’d bonie yard,
When youthfu’ lovers first were pair’d,
An all the soul of love they shar’d,
     The raptur’d hour,
Sweet on the fragrant flow’ry swaird,
     In shady bow’r;

Then you, ye auld snick-drawin dog!
Ye cam to Paradise incog,
And play’d on man a cursed brogue,
     (Black be your fa’!)
An gied the infant warld a shog,
     Maist ruin’d a’.

D’ye mind that day, when in a bizz,
Wi’ reeket duds an reestet gizz,
Ye did present your smoutie phiz
     Mang better folk,
An’ sklented on the man of Uz
     Your spitefu’ joke?

An’ how ye gat him i’ your thrall,
An’ brak him out o’ house and hal’,
While scabs and blotches did him gall,
     Wi’ bitter claw,
An’ lows’d his ill-tongued, wicked scaul,
     Was warst ava?

But a’ your doings to rehearse,
Your wily snares an’ fechtin fierce,
Sin’ that day Michael did you pierce,
     Down to this time,
*** ding a Lallan tongue, or Erse,
     In prose or rhyme.

An’ now, Auld Cloots, I ken ye’re thinkin,
A certain Bardie’s rantin, drinkin,
Some luckless hour will send him linkin,
     To your black pit;
But faith! he’ll turn a corner jinkin,
     An’ cheat you yet.

But fare you weel, Auld Nickie-ben!
O *** ye tak a thought an’ men’!
Ye aiblins might—I dinna ken—
     Still hae a stake:
I’m wae to think upo’ yon den,
     Ev’n for your sake!
A note of seeming truth and trust
                      Hid crafty observation;
                And secret hung, with poison’d crust,
                      The dirk of defamation:
                A mask that like the gorget show’d
                      Dye-varying, on the pigeon;
                And for a mantle large and broad,
              He wrapt him in Religion.
                   (Hypocrisy-à-la-Mode)


Upon a simmer Sunday morn,
     When Nature’s face is fair,
I walked forth to view the corn
     An’ ***** the caller air.
The risin’ sun owre Galston muirs
     Wi’ glorious light was glintin,
The hares were hirplin down the furrs,
     The lav’rocks they were chantin
          Fu’ sweet that day.

As lightsomely I glowr’d abroad
     To see a scene sae gay,
Three hizzies, early at the road,
     Cam skelpin up the way.
Twa had manteeles o’ dolefu’ black,
     But ane wi’ lyart linin;
The third, that gaed a wee a-back,
     Was in the fashion shining
          Fu’ gay that day.

The twa appear’d like sisters twin
     In feature, form, an’ claes;
Their visage wither’d, lang an’ thin,
     An’ sour as ony slaes.
The third cam up, hap-step-an’-lowp,
     As light as ony lambie,
An’ wi’ a curchie low did stoop,
     As soon as e’er she saw me,
          Fu’ kind that day.

Wi’ bonnet aff, quoth I, “Sweet lass,
     I think ye seem to ken me;
I’m sure I’ve seen that bonie face,
     But yet I canna name ye.”
Quo’ she, an’ laughin as she spak,
     An’ taks me by the han’s,
“Ye, for my sake, hae gien the ****
     Of a’ the ten comman’s
          A screed some day.

“My name is Fun—your cronie dear,
     The nearest friend ye hae;
An’ this is Superstition here,
     An’ that’s Hypocrisy.
I’m gaun to Mauchline Holy Fair,
     To spend an hour in daffin:
Gin ye’ll go there, you runkl’d pair,
     We will get famous laughin
          At them this day.”

Quoth I, “With a’ my heart, I’ll do’t:
     I’ll get my Sunday’s sark on,
An’ meet you on the holy spot;
     Faith, we’se hae fine remarkin!”
Then I gaed hame at crowdie-time
     An’ soon I made me ready;
For roads were clad frae side to side
     Wi’ monie a wearie body
          In droves that day.

Here, farmers ****, in ridin graith,
     Gaed hoddin by their cotters,
There swankies young, in braw braidclaith
     Are springin owre the gutters.
The lasses, skelpin barefit, thrang,
     In silks an’ scarlets glitter,
Wi’ sweet-milk cheese in mony a whang,
     An’ farls, bak’d wi’ butter,
          Fu’ crump that day.

When by the plate we set our nose,
     Weel heaped up wi’ ha’pence,
A greedy glowr Black Bonnet throws,
     An’ we maun draw our tippence.
Then in we go to see the show:
     On ev’ry side they’re gath’rin,
Some carryin dails, some chairs an’ stools,
     An’ some are busy bleth’rin
          Right loud that day.


Here some are thinkin on their sins,
     An’ some upo’ their claes;
Ane curses feet that fyl’d his shins,
     Anither sighs an’ prays:
On this hand sits a chosen swatch,
     Wi’ *****’d-up grace-proud faces;
On that a set o’ chaps at watch,
     Thrang winkin on the lasses
          To chairs that day.

O happy is that man and blest!
     Nae wonder that it pride him!
Whase ain dear lass that he likes best,
     Comes clinkin down beside him!
Wi’ arm repos’d on the chair back,
     He sweetly does compose him;
Which by degrees slips round her neck,
     An’s loof upon her *****,
          Unken’d that day.

Now a’ the congregation o’er
     Is silent expectation;
For Moodie speels the holy door,
     Wi’ tidings o’ salvation.
Should Hornie, as in ancient days,
     ‘Mang sons o’ God present him,
The vera sight o’ Moodie’s face
     To’s ain het hame had sent him
          Wi’ fright that day.

Hear how he clears the points o’ faith
     Wi’ rattlin an’ wi’ thumpin!
Now meekly calm, now wild in wrath
     He’s stampin, an’ he’s jumpin!
His lengthen’d chin, his turn’d-up snout,
     His eldritch squeal and gestures,
Oh, how they fire the heart devout
     Like cantharidian plaisters,
          On sic a day!

But hark! the tent has chang’d its voice:
     There’s peace and rest nae langer;
For a’ the real judges rise,
     They canna sit for anger.
Smith opens out his cauld harangues,
     On practice and on morals;
An’ aff the godly pour in thrangs,
     To gie the jars an’ barrels
          A lift that day.

What signifies his barren shine
     Of moral pow’rs and reason?
His English style an’ gesture fine
     Are a’ clean out o’ season.
Like Socrates or Antonine
     Or some auld pagan heathen,
The moral man he does define,
     But ne’er a word o’ faith in
          That’s right that day.

In guid time comes an antidote
     Against sic poison’d nostrum;
For Peebles, frae the water-fit,
     Ascends the holy rostrum:
See, up he’s got the word o’ God
     An’ meek an’ mim has view’d it,
While Common Sense has ta’en the road,
     An’s aff, an’ up the Cowgate
          Fast, fast that day.

Wee Miller niest the Guard relieves,
     An’ Orthodoxy raibles,
Tho’ in his heart he weel believes
     An’ thinks it auld wives’ fables:
But faith! the birkie wants a Manse,
     So cannilie he hums them;
Altho’ his carnal wit an’ sense
     Like hafflins-wise o’ercomes him
          At times that day.

Now **** an’ ben the change-house fills
     Wi’ yill-caup commentators:
Here’s cryin out for bakes an gills,
     An’ there the pint-stowp clatters;
While thick an’ thrang, an’ loud an’ lang,
     Wi’ logic an’ wi’ Scripture,
They raise a din, that in the end
     Is like to breed a rupture
          O’ wrath that day.

Leeze me on drink! it gies us mair
     Than either school or college
It kindles wit, it waukens lear,
     It pangs us fou o’ knowledge.
Be’t whisky-gill or penny-wheep,
     Or ony stronger potion,
It never fails, on drinkin deep,
     To kittle up our notion
          By night or day.

The lads an’ lasses, blythely bent
     To mind baith saul an’ body,
Sit round the table weel content,
     An’ steer about the toddy,
On this ane’s dress an’ that ane’s leuk
     They’re makin observations;
While some are cozie i’ the neuk,
     An’ forming assignations
          To meet some day.

But now the Lord’s ain trumpet touts,
     Till a’ the hills rae rairin,
An’ echoes back return the shouts—
     Black Russell is na sparin.
His piercing words, like highlan’ swords,
     Divide the joints an’ marrow;
His talk o’ hell, whare devils dwell,
     Our vera “sauls does harrow”
          Wi’ fright that day.

A vast, unbottom’d, boundless pit,
     Fill’d fou o’ lowin brunstane,
Whase ragin flame, an’ scorching heat
     *** melt the hardest whun-stane!
The half-asleep start up wi’ fear
     An’ think they hear it roarin,
When presently it does appear
     ’Twas but some neibor snorin,
          Asleep that day.

‘Twad be owre lang a tale to tell,
     How mony stories past,
An’ how they crouded to the yill,
     When they were a’ dismist:
How drink gaed round in cogs an’ caups
     Amang the furms an’ benches:
An’ cheese and bred frae women’s laps
     Was dealt about in lunches
          An’ dauds that day.

In comes a gausie, **** guidwife
     An’ sits down by the fire,
Syne draws her kebbuck an’ her knife;
     The lasses they are shyer:
The auld guidmen, about the grace
     Frae side to side they bother,
Till some ane by his bonnet lays,
     And gi’es them’t like a tether
          Fu’ lang that day.

Waesucks! for him that gets nae lass,
     Or lasses that hae naething!
Sma’ need has he to say a grace,
     Or melvie his braw clathing!
O wives, be mindfu’ ance yoursel
     How bonie lads ye wanted,
An’ dinna for a kebbuck-heel
     Let lasses be affronted
          On sic a day!

Now Clinkumbell, wi’ rattlin tow,
     Begins to jow an’ croon;
Some swagger hame the best they dow,
     Some wait the afternoon.
At slaps the billies halt a blink,
     Till lasses strip their shoon:
Wi’ faith an’ hope, an’ love an’ drink,
     They’re a’ in famous tune
          For crack that day.

How monie hearts this day converts
     O’ sinners and o’ lasses
Their hearts o’ stane, gin night, are gane
     As saft as ony flesh is.
There’s some are fou o’ love divine,
     There’s some are fou o’ brandy;
An’ monie jobs that day begin,
     May end in houghmagandie
          Some ither day.
Carpo Sep 2022
bigyan ng palakpak ang nakaupong presidente,
kahit papaano may nagawa itong kabutihan, eh.
sa ilalim mo naligtas ang labing-lima na minor,
ngunit sa puri na aking ibinigay, rosas ang aking kulay

may nailigtas ka man na labing-lima, marami parin ang na una,
na unang mag-paalam sa kanilang mga pamilya.
sa mga gabing akala ko na ligtas,
sa pamumuno mo, ako'y napapadasal sa itaas.

ang agrikultura ng ating bansa ay napunta sa sakuna,
sinisisi ang manggagawa maski gusto lamang kumita.
ginawa naman niya ang kanyang trabaho para sa mga pilipino,
sana ang nakaupo sa pwesto, parehas na para sa pilipino.

pagtaas ng presyo sa mga bilihin,
kasabay sa pag baba ng piso natin.
ramdam ko na ang pagiging alipin sa aking bansa,
alipin ng sistemang hindi maayos dahil sa mga angat.

maslalong nabaon sa utang ang aking bansa,
ang ekonomiya natin ay nangungulila.
ang tanging naka upo sa pwesto ay walang ginagawa,
masinatupag ang sariling kasiyahan kumpara sa sitwasyon ng bansa.

"asan na ang iyong pangako? aming binotong pangulo?"
hiyaw ng mga bulag sa katotohanan.
"sinayang niyo ang pagkakataon para mag bago"
hiyaw ng mga mulat sa katotohanan.

ang iyon pag balik ay hindi sigaw ng kabataan,
ang aming supporta ay hindi para sa iyong pag marcha.
"kabataan ang pag-asa ng bayan"
ngunit ang kabataan ay hinuhuli kapag ito'y kumilos para sa bayan

bago pa maupo sa pwesto, kaba ang ramdam ng mga tao.
sa lumang henerasyon ito'y isang panalo,
ngunit sa likod ng palakpak at hiyaw ng mga na loko mo,
para sa aming kabataan, ito'y isang mabigat na pagkatalo.

ang pag balik ng iyong pangalan sa kataasang pwesto.
talagang may halo na kaba sa mga tao,
hindi lang para sa mga 'di pabor sayo,
ngunit ngayon, para na rin sa mga tiga supporta mo.
Buggoals Aug 2015
Sa unang araw ng skwela, ika'y aking nakita.
"Hi, Hello", ni hindi nga makapagsalita.
Ikaw sana'y lalapitan, ngunit hakbang ay iyong nilakihan.
Sadyang ganun na lang ba talaga kalaki ang ating pagitan?


Sa hagdan ako ay umupo.
Bigla kong naalala nung una tayong nagtagpo.
Kumaway ka't sabi mo'y "Hi".
Ngayon ay sa hangin ako'y napabulong ng "Good bye."


Sa hagdan sana'y muling magtagpo.
Nang sa ganon ay muling magbalik.
Ang pagtingin na sayo'y nananabik.
Ngunit, hanggang dito na lang ako.
Hanggang sa aking muling pag upo.
Buggoals Aug 2015
Habang ako'y naka tayo, ika'y naka upo.
Hindi mo ba napansing sayo'y nakayuko?
Hindi mo na nga pala ako kayang tingalain.
Hindi mo na nga pala ako kayang mahalin.

Kaya pala hindi na kayang pansinin,
Sa iba ka na pala nakatingin.
Tang ina, daig ko pa lumuhod sa asin.
Ang sakit sa damdamin.
solEmn oaSis Dec 2015
Lumaon na ang panahoN
ng aking mga b a t i k o s,
sa w a t a at s u p i l ko
sa inyo nag-ugat halos.
umabot pa nga sa puntong
hatid ay k a b a sa 'king puso,
hanggang sa maghari sa akin
ang pagiging maamong e m o!
Y O !!!,,, heto na ang huli kong dalawang letra  
at hindi na kailan man muli sa  kulimlim  mag-iisa
hapo na aking nadarama,,nais ko na muna magpahinga
sa muli kong pag-upo, ibat-ibang  ingay ng kulay ...kakalinga



less than...
two DAYS before Christmas
© copyright 2015 - All Rights Reserved
[ 11 of 12  marked voices of a dozen clusters of letters ]
yo---yelling outspokenly
emo---****** man's outcome
kaba---kind and brave accomplishment
supil---supER iN lOVE
sawata---Sweet And Warmth Acknowledgement To All
batikos---Barely Acquired Tolerance Innovative
Knowledge Outspoken  Symptoms
Eugene Oct 2018
Nagsisimula nang humakbang ang aking mga paa,
Ilang sandali na lamang ay masasaksihan ko na,
Na mararamdaman ko na ang pakiramdam na tayong dalawa ay magiging isa,
At habambuhay na itatatak sa puso na tayong dalawa ay magkasama.

Sa suot kong kulay puting kasuotan ako ay nakangiti,
Habang dahan-dahang naglalakad patungo sa iyong tabi.
Hindi ko mapigilang mga luha ay umagos mula sa aking pisngi,
Ito na nga ang pinakakahihintay kong pinakamasayang sandali.

Parang kailan lang nang una kitang masilayan,
Dito sa dalampasigan ay mag-isa kang nag-aabang habang ang mga mata ay nasa karagatan.
Naka-upo sa buhanginan at pinagmamasdan ang kalangitan,
Malalim ang iniisip at hindi ko maarok ang kailalaliman.

Nang ika'y lapitan, sa mga mata mo'y pansin ko ang kalungkutan,
Ako ay natigilan pagka't hindi ko alam kong nararapat bang tuklasin ang iyong pagkakakilanlan,
O hahayaan na lamang kitang pagmasdan o basta na lamang kitang iwanan.
Ngunit nang ika'y magsalita, nangyari ang kabaligtaran at doon nagsimula ang ating mahahabang kuwentuhan.

Sinong mag-aakalang sa isang tulad ko ikaw ay pakakasal?
Konserbatibo at mahiyain na ang tanging alam ay mula sa kabihasnan?
Hindi katulad **** Inglesero, palabiro, at hindi mabilang ang kapintasan?
Pero kinalaunan, lumabas din ang natatago **** kabaitan at kasipagan.

Ilang hakbang na lamang ang lapit ko sa iyo,
Pero humahagulgol ka na, inuunahan mo na naman ako!
Magkagayunpaman, mahal ko ang isang tulad mo,
Dahil sa iyo, nabuo ang isang tulad **** ikaw at ako!
Mamahalin pa rin kita
kahit hindi mo na mahal sarili mo
kahit sabihin mo pang susukuan din kita
alam ko sa sarili ko na hindi ito totoo

Mamahalin kita
hanggang sa makita mo
ika'y may dahilan para gumising sa umaga
at tignan ang mga bituin sa ating pag-upo
gabi-gabi sa veranda magkasama

Hindi magsasawa sa'yo
sa pagdilat ng mga mata
hanggang sa pagtulog
ikaw lamang ang tanging sinta

Hindi ako susuko
sapagka't ika'y isang biyaya
na iingatan at aalagaan ko
hanggang sa huli kong hininga
Old reflections and new revelations seem mired by my past.
Words thrown together for amusement the wreckage now simply a skeleton for children to play.

Sandalwood spent offerings the afterglow has long since left us cold now it lingers only in whispers somewhere within the catacombs of a dream I so eagerly forget and relive with each tune played .

Does it  still seem the same from you distant view my dear?
And old fights passions spent dried blood and a once in the moments ecstasy and a bitten lip.

How it seems a stranger now a old sentiment for a even older fool.
To hell with the memories they stand a tides pool of nothing I give a **** to embrace .

Maybe the nights are backdrop a story overplayed but none so beautifully ****** up as you.
Sureal is it now as my pavement of reality old faces and new enemies it's so ******* overplayed sweetheart almost as I.

We are nothing more than the example of the carnage .
Scars shared echoes of a illusion and are shared delusion how we laughed with the crash.

Tell me do they linger fragments misspent with others we react are ways with such bit players and one night stands where did we become
so jaded in a perfect sense.

Its all a act of repeat .
I dialed the number and simply hung upo before there could be a response .

For that train was derailed long before it met the station my dear .
just because I never reached out .
Don't ever believe I once did not care .

Lies we tell to are souls turn us to bitter old fools .
And this was my cue.

Exits are simply roads to yet another stage .
And mine was set long before my words reprise .

Yeah sometimes you just can't avoid that rear view mirrors
gaze no matter what kind of ******* you have become.
Rebecca Flores Dec 2016
THE PAIN THAT IS HEAVY ON MY HEART IS THE PAIN OF A LOST SOUL WITH EVERY INCH RIP FROM ONE END TO ANTHER.
THE FEELING OF THIS PAIN WITH TEARS OF SADNESS THAT NO WORDS COULD EVEN WXPAINED.
MY WORRIES AND MY GIVING OF LOVE THAT I HAD AND STILL HAVE FOR YO IS BROKEN TO PEACES THAT IS SHOULD NOT HAVE TO TRY TO PUT BACK HLE AGAIN. THEREE ARE SO MANY THINGS THAT WAS TO STILL BE DONE MANY HOURS OFB TIMES THAT WE SHOULD BE RUNNING. THE WHEELS OFF THIS ROAD THAT U NOW HAAVE PASSED WITH OUT ME ARE BLOCKED BECAUSE YOU LEFT ME TO FAST AND TO SOON. THERE I FIND MY SELF FRONT OF THE WINDOW WITH RAIN DROPS OF SADNESS AND PAIN ASKING WHY? MY GOD WHY? NOT  KNOWING WHAT TO DO NOW THAT YOUR ARE NO LONGER HEAR MY FRIEND. NOT ABLE TO BREATH BECAUSE YOU STOP BREATHING ON ME. HOLDING IT ALL IN WHERE INJUST WANT TO LET IT ALL OUT AND WAKE UPO FROM THIS NIGHT MARE OF MINE.FOR ME MY FRIEND YOU WHERE THE BEST FRIEND ANY ONE COULD HAVE. YOUR HEART WAS FULL WITH SO MUCH LOVE THAT YOU COULD ALWAYS BSEE THE LOVE THAT YOU GAVE TO THOSE THAT JUST NEEDED A HELPING HAND YOU NEVER SAID NO. THE MADNESS THAT ONCE WAS WITH IN YOU GOT NOVER COME BY BEING MY FRIEND AND LETTING ME IN YOUR LIFE. NOT ONLY YOU SHOWED ME AND HELP ME YOU LET ME HELP YOU AS WLL. I JUST WANTED YOU TO KNOW THAT ALL THE TIMES WE HAD FROM DAY ONE WHERE THE BEST TIMES OF MY LIFE THAT I WISH YOU WHERE HEAR FOR MANY MORE... I FIND IT SO HAED TO LET GO OF SOME ONE SO SWEET AND LOVING AND CARING AS YO FOREVERB AND EVER YOU WILL HAVE A BIG PART OF MY HEART I WILL NEVER LET ANY ONE TAKE THAT FROM  ME. I FIND IT SO HARD TO BREATH ANY MORE AND NEVER WANTING TO LET U GO. I LOVE U ALWAYS AND FOREVER YOU MY BESTFRIEND BOSS AND SO MUCH MORE MY DEAR LOVE  ABEL TOVAR REST WITH ME IN PEACE IN HEAVEN WE SOME DAY SOON WILL MEET.
Ubeee May 2020
Naka-upo't nakatitig
sa langit,
walang ibang iniisip-
ikaw.

Para kang isang buwan,
malayo ma't 'di ko maabot
ngunit ang mga mata ko'y
tila baga uma-apoy
sabay sa puso kong kay
bilis pumintig

Para kang isang buwan,
malayo ma't wala sa'king tabi
ngunit kung ika'y na-iisip
tila ba'y napawi mo itong
pighati

At muli-
para kang isang buwan,
malayo ma't kahit kailan
'di ka mapapasaakin
ngunit ikaw itong
nagbibigay buhay
sa mundo kong
madilim.
I NEVER THOUGHT

I never felt poetry could do this to me
Have my skin tingle with your very ecstasy
The glow of soft moonlight upo your skin
Feeling of walking on air when you came in

Never thought poetry could feel so alive
Never thought my heart could simply thrive
Never thought another could have me feel
As if I could fly and the feeling so very real

Ever magneticly I from then belonged to you
I prayed the night never to invite morning dew
To think of wording my now in any form of poetry
Would be an impossible task recording all that be

Like a swell on the ocean so beautiful to flow
With a silent passion that only nature could know
Kisses that clung as if for dearest of life to be
Souls as one without any intention to set free

No thoughts of the world time just stood still
Silently praying that it always would and will
Perfection ever grand as perfection could become
I never thought poetry to have my souls song sung

To lay there together totally loved in such a way
Not able to move after poetry had sung until day
But your signal to rest awhile as then came rain
Relax my lover take five and we'll do it all again

terrence michael sutton
copyright 2018

— The End —