Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
 
Marlo Cabrera Aug 2015
Siya ay parang ulan
Kay tagal **** hinintay
Sa panahon ng tag init,
Na sa pag dating nito
Ay maiibsan ang sakit

Na dala ng sunog
Sa iyong katawan.

Na dala ng init
Na nang gagaling sa kaniyang mga halik.

Tandaan mo, siya din ang sumunog sa iyong dibdib
Pero siya padin ang iyong hinihimig.

Eto ka nanaman, nakatayo sa kalagitnaan ng bagyo.
Nakayuko, sinasalo ang bawat patak ng ulan.
Umaasang na siya'y iyong mahahawakan.
Pero wag kang magpaka tanga.

Siya ay tubig, lumulusot sa mga singit ng iyong mga daliri. At humahaplos sa bawat sulok ng iyong mga sanga. Pinararamdam kung anong piling ng kasama siya.

Sige, pwede kang umiyak, walang makaka halata, sa bawat pag bagsak ng mga luha na nanggagaling sa iyong mga mata. Iyak lang ng iyak. Maghihintay ako sa iyong pagtahan

Pero tandaan mo, wala kang karapatan magselos. Kase hindi mo naman siya pagaari,

Siya ay pangpataba ng lupa.
Wag kang maging hadlang,
Sa pagtubo ng mga bunga ng kanilang pag mamahalan.

Pero wag kang magalala.

Hindi ko ba nasabi sa iyo
Na ikay isang puno,
Na paparating na ang tag sibon.
At ngayon mo lang mapagtatanto
Na sa kabila ng lahat ng ito, siya ay nasa tabi mo lang, patuloy na binubulong sa iyong mga tenga,

"Mahal, nadito lang ako. Akap akap ang iyong mga braso. Hinding hindi ako kailanman maglalaho"

"Halika tayo'y muling mag simula."
Ang ulan ay para sa mga halaman na atin ng nakalimutan, at inakalang patay na, pero mayroong pang tutubong bunga. Parang puno ng kalachuchi.
Marlo Cabrera Jul 2015
Jebs na jebs na ako.

Dumudungaw na siya na parang isang taong kagigising lang umaga,

gustong buksan ang mga bintana,

para lumanghap ng hanging bukang liwayway

Malapit na siyang lumabas,

unti uting tumitigas sa paglipas,

Ng bawat, segundo, menuto,

kung babae ako, dysmenorrhea na ito.


Pero sabi ng mga kaibigan ko,

wag ko daw pilitin ito,

baka naman daw kase

na imbis na ito ay tae,

mauwi lang sa utot.

At pinagmukha ko lang ang sarili kong  tanga.

Umasa, nasapag upo ko sa inidoro na lahat ng pagtiis ko, ang piling ko ay giginhawa.

Pero wala.

Para lang siyang damdamin ko, ang tagal kong kinimkim, ng taimtim sa pag-asang pag ito ay pinakawalan ko, na sasabihin mo na ikaw rin.

Na ang nararamdaman mo ay pareho din sa akin.

Lahat naman tayo dito nag huhugas ng pwet gamit ang tabo at tubig hindi ba?

Pwera nalang kung galing ka sa mataas na estado ng pamumuhay. Ikay gumagamet ng tissue paper o bidet.

Pero ako hinuhugasan ko ang puwet ko, kase ito ang turo saakin ng nanay ko.

Pero.

Bago ko natutunan ito, ang nanay ko ang nag hugas ng pwet ko.

Para saatin, wala namang espesyal dito,

Pero ngayon ko lang napagtanto, na ang pag hugas ng puwet ko ng nanay ko, ay puno ng pagmamal.

Sino ba naman ang gustong mag hugas ng labas ng butas kung saan lumalabas ang pinagtunawan pagkain.

Kaya kung sasabihin **** hindi ka mahal ng nanay mo, tignan mo lang ang sarili na nakatalikod sa salamin. At sariwain ang mga alala ng mga sandaling hindi mo kayang linisin.

Pero bago iyon, kung sa tingin mo na ang tula na ito, ay hugot lang, nag kakamali ka... Well actually, medjo lang.

Puwera biro.

Kung tutuusin, di' malayo ang pinag kaiba natin sa Jebs.
Kung iisipin, ang mga ginagawa natin araw araw ay mas masahol pa sa jebs.

Kung ipipinta ko ang isang imahe, makikita mo na ang jebs ay nakapahid ang tae sa buong kasuluksulukan, at kasingitsingitan ng katawan natin.

Pero may Isang tao na gusto padin yumakap at humalik sa pisngi natin.

Sino siya?

Siya ay ang Pagibig.

Araw araw lang siyang nagihintay, na ikay' lumapit sa kanya, magpalinis.
Ang gamit niya, na pang hugas ay mga kamay at dugo, dugo na ang tanging nakakapag linis ng katawan at ng kaluluwa mo.

Mula ulo hangang hangang sa talampakan ng iyong mga paa.

At sa kabila ng lahat gusto niya pa din tawagin mo siyang Ama.

At sa imbis na pangdidiri ang kaniyan nadarama,
Pag mamahal ang kaniya sayo ay pinadama.

Siya ay pinako sa mga kamay na ginagamit sa pag linis saiyo. Sa mga dumi na mas madumi pa sa jebs.

Ang iyong mga kasalanan.

Siya ay isinakripesiyo para ay ikay manatiling malinis, at iligtas ka sa lugar kung saan umaapaw ang jebs. At dalhin kung saan ang kalsada ay gawa sa ginto, at makasama ka magpakaylanman.
May seem really stupid at the beginning, but it gets better. I promise.
Marlo Cabrera Jun 2015
Here you are again,
sitting on your bed,
but it seems this time I see the sea running down your face coming from the holes where the universe lies, and the galaxies sit.
Words fly across the room,
self destructing.
Explosions like super novas,
caused by accumulated energy and increasing gravitational pressure.
You collapse. With nothing but a light that outshines any star in your wake. 

Pause. 
Take a deep breath. Breathe in all the stardust that surround you.

Stop. 
Don't even think that you're lesser than these galaxies, for you create them by merely smiling. 

Go. 
Crank up that hyperdrive,
and blast off to another solar system,
learn new things,
teach yourself to once again fall in love,
like learning to ride a bike,
but always remember the constellations that are burned into your eye lids.
Reminding you not to pass through astroid fields.

Remember this,
when you feel like your oxygen is running low don't hesitate in plugging your tubes into my lungs,
and I will breathe into you all the reasons why I love you.

Know this,
that your mistakes are like the stars that glimmer at night,
they may seem like they're just floating there constantly ,
but know this,
that just like these star, they are nothing but phantom lights, 
They no longer exist.

But don't compare me to any of them,
for I am like the moon.
You may see me clearly at night But I am not a phantom light,
I am always here,
like the moon in early hours of the morning. 

baby, 
As much as I like you learning and experiencing new things
Don't forget that I am back here on earth, 
I wanna let you know that, 
I miss you.

I miss your long black hair,
and how it stretches like the vastness of space.
Your face that shines like the morning sun.

I will be here,
 
stirring your favorite cup of hot cosmos,
with a few pieces of comets because I know you don't like it too hot. 

Waiting to hear your stories of adventure, and wanting to go back to them.

It may take lightyears for you to come back, but I will be patient.

I will be here, 

Waiting for your arrival.

Signed, 
Houston.
This is a goodbye letter to a friend, a lover, or someone that you never had the chance to be friends with and stared at them from a distance.
Marlo Cabrera May 2015
Pitasin mo ako,
At ilagay mo ako sa gitna mo at isara mo ito.

Alam ko,
Alam ko na hindi ko lugar Ito.
At sabi nila na akoy nararapat kung saan akoy pwedeng mabasa at masilawan ng araw.
Kung Saan akoy pwedeng mabuhay, at maalagan.

Pero, paano ako mabubuhay kung akoy nawawalay sa piling mo.

Alam ko, na ako ay mabubuhay sa piling mo,
Akoy nararapat na kasama mo, hahayaan ko ang pagmamahal mo ang bumasa saakin, at ang mga ngiti mo ang sumilaw saakin, parang araw sa umaga, sa hapon at hangang sa magdilim.
At hangang mag bukang liwayway.

Ako ay isang bulaklak, na pinitas ng isang umiibig na binatang lalake at ikay isang libro na Pag aari ng isang dalagang babae na sinisinta.

Kaya uulitin ko,

Pitasin mo ako,
Ilagay mo ako sa gitna ng mga pahina,
Sa gitna kung saan nakahimlay ang puso mo.
Doon akoy mananatili para sayo.
Ito ay para sa lahat ng mga bulaklak na inipit sa gitna ng mga pahina.
Marlo Cabrera Dec 2014
Ikay' isang bata,
at ako...
hindi ko alam kung ano ako.
Pero, sa pag trato mo sa akin
ako ay mistulang laruan.
Ang aking damdamin, iyong kinatutuwaan,
ginagawang libangan.
Ako'y nasasaktan,
nalulungot,
nagagalit,
Natatakot.
Natatakot kase kahit,
ganito sa akin ang Iyong trato,
takot mawala ka.
Sapagkat ika'y akin sinisinta.
At sa kabila ng lahat ng aking dinanas,
sa mapaglaro ****' palad.
Ika'y aking parin mahal.
O' aking Maria Clara.
Naipong galit at pighati.
I have yet to find the exact
size, length, width, weight, height,
of my rusted trusty nail, which I lost.
Painted golden brown
and rough on the edges,
that old man pinned my door to the wall.
Now it's left hanging in the open
dangling in the wind
swaying with the broken rain,
my home
vulnerable,
a feasty treat,
like the first time Hansel and Gretel saw the witch's house.

I'm not afraid of the
teeth baring wolves
bloodcurdling hounds with red eyes
massive 10 foot hungry bears
that tower over you with outstretched paws
holding a steak knife and fork
its brown fur a bib.
No

I'm afraid of my house
zipping up its backpack
filled with all the canned goods
fresh water canteens from the well
and all the matches and firewood in the cellar
taking off during the night
when the moon is at its darkest,
leaving I,
to do the only thing left:
To pay the bright orange flames
to entertain me as
my wads of money lit up the
darkest night of the century
all because I couldn't replace my

*most dear, loved, precious
nail.
Marlo Cabrera Mar 2014
Salamat,

Salamat, sa napakamasayang pagsasamahan natin,

salamat,

sa pagmamahal na ipinadama niyo sa akin.

Salamat,

Ako ay nag-papasalamat sa pag gabay niyo sa akin.

Salamat, ako'y inyong sinamahan sa lahat ng beses na ako'y humaharap sa hamon ng buhay.

Salamat,

sa pag-tangap sa akin bilang kaibigan.

Salamat,

kase kayo ay para saakin di' kaibigan ang turing
kayo'y Pamilya para saakin.

Salamat,

Sa kabila ng lungkot at kaligayahan; ako'y hindi niyo kailanman iniwan.

Salamat.

Simula sa araw na ito, tayo man ay magkaibang landas ang tatahakin,
sama-sama nating haharapin ang kinabukasan na nasa harapan natin.

hawak ang kamay ng isat' isa, sabay-sabay na nag-lalakad papunta sa paraiso
na para sa atin ay naka-laan.

Salamat sa lahat.

Salamat.

Salamat, aking mga Kaibigan.
Grade 11, Sa puso koy' mananatili habang buhay.
Next page