The Sphinx was alive when
The blackhole emerged
Somewhere in the galaxy of

My dream.

It was an ode to immortality,
I presumed, built to mystify
The mind of Hawking, winding

The roads

Of everything left to us by chance
Or rebirth. We knew it by now.
We, too, are stardusts.

The drizzles, upon our skin, akin to
Crystalline dews streaming down
The window pane. Plane as it is,
Except for some stories told over

A cup of coffee, we remained strangers
In a strange midnight, nameless,
Faceless crowd of aloness. But the
Stolen gaze is a thousand words,

Unspoken yet understood, unheard
Humming in solitude. So we stood in
Silence for there is no better name
For all there is in this moment but

Midnight sun.

Just lend me another cup of creamer
And caffeine, for I have forgotten the
Art of remembering, for all there is has
Become a poetry of your presence.

Na muli tayong pagtagpuin
Ng sakali, sana'y nariyan ka
Pa rin gaya ng saglit nating

Paglagi sa sulok na ito.
Hindi ko nais na naisin mo
Ako, gaya ng naisip mo nang

Agawin ka sa'kin ng tadhana.
"Bahala na," sabi mo.
Ang mahalaga'y natuto tayong

Maging tayo, sa kabila ng lahat.
Sa kabila ng bigat. Sa kabila ng
Sanlibong pilat na kailan ma'y

Di ko na masasalat.

Huwag **** kaligtaan ang sulok
Na ito, kung sakaling igawi ka rito
Ng ala-ala't pag-aalala.

Kung sakali lang.

I breath but I don't bleed in
Her world. Time ceases to
Unify my senses, seasons
Change according to purpose.

Once the reason for being
Has been consumed, the being
Dies and a new beginning
Lies above the character.

That is the first world.
A word in the creator's mind
Is reality in hibernation.
And it is always beyond good

And evil, for even the process
Of beginning is a function of
Pursuing happiness, of pursuing
Rebirth amidst the oceans of

Variables, of chances.

Changing planes of plain existence
Is all but question of reason of Being,
For being here, for being there in my
Version of truth and reality, in her

Vision of love and eternity.

Marahan niyang pinitas ang
Huling gumamela sa hardin.
Kasama ang liham at lihim
Ng puso, inialay sa paralumang

Matagal-tagal ding itinangi,
Itinangis sa tadhana, ng walang
Hanggang paghilom at pag-asa.
Anuman ang mangyari, patuloy na

Idadako ang paningin sa pagtingin,
Hindi sa hapóng damdamin, hindi
Sa mga lamat ng puso, bagkus
Sa alamat ng bagong pagsuyo,

Paulit-ulit mang danasin ang guho.

Gaano man kamahal ang suot **** bestida
Mahal, lalapag at lalapag pa rin 'yan sa sahig,
Bilang tanda ng pagpapaubaya sa hapag ng

Paglikha.

Aakuin mo ang lambong ng kahubaran, lilisaning
Tiyak ang kamusmusan. Lilimutin ang dasal ng
Mga ninuno, sasambahin ang buwan bilang lantay

Na liwanag ng buhay.

Ibibilang mo ang mga patak ng pawis sa kumpas
Ng paghinga, habang ang indayog ng papag
Ay paulit-ulit **** iaakma sa ritmo ng bisig,

Sa pintig ng Puso,
Sa init ng titig, kahulugan at pag-ibig.

matiyaga kang pinapasan ng
mamang nangumpisal sa salamin,
umami't umako ng karnal na
pagkakamali. habang ang karamiha'y

mga miron sa silong ng tirik na araw,
namamanata sa ritwal ng pag-ulit,
pagpako't pagpapasakit sa huling
Adan na nabayubay. upang ang

kapirasong kahoy ay maging kahulugan,
upang ang kahuluga'y maging ehemplo.
templo at tiyempo ng mga himno ng
mga epokrito't espasyo ng hunghang na

pagsamba.

ang balikat ay hudyong Kristo, ang kamay ay
romano. paano kaya kung ang idolo
ng impostor ay sa silya elektrika hinatulan,
papasanin din kaya ito ng walang alinlangan?

Hihilingin ko pa rin sa'yo
Na yakapin mo ako pagtila
Ng ulan. At muli akong aasa
Na ang bahaghari ay tangan

Mo pa rin sa'yong kamay, gaya
Ng krayolang hawak ng paslit,
Hulugway at sarikulay sa panahon
Ng pag-ibig at pamamaalam.

Hihilingin ko pa rin sa'yo
Ang unang halik ng katiyakan,
Sanlaksang pagluluksa man
Ang ika'y pumainlanlang, aangkinin

Ko pa rin ang mga tala.

At muli ay aawitan kita ng kundiman,
Kung hindi man ay iduduyan sa
Kalawakan, kung paanong sa
Pangako ay naging tapat, kung bakit

Ikaw ang lahat, kung bakit ikaw ay
Sapat.

You stayed until midnight.
Its been a while since the
Last time we talked about life.

But even before I mumbled
Words, tears flooded them.
Again, I found myself in the

Glorious ruins of what we were,
What you were, and what you
Are to me now. Before the rain,

We wore the same smile, while trapping
Time and chasing stars, in the
Constellation of dreams, a forgotten

Universe of our souls.

It was believed by the founders
that the edifice would suffice to
house their dreams and demons.
Until the blood of new generation,

younger, bolder, tainted the papers,
muted the words, mutilated the bodies
of gods. Thick clouds swathed

the conflicted souls, confused crime
from cries for freedom and happiness.

Then there were ruins: us.

Inagaw ka na nga ng himpapawid.
Ngunit bago pinatid ng hangin
Ang paningin habang ikaw ay
Lumulutang-lutang sa panganorin,

Tatlong ulit akong nangako sa'yo:
Ililikha kita ng alapaap. Sasariwain ko
Ang iyong paglingap. Hindi ko

Hahayaang manatiling pangarap ang
Pangarap. Kahit na hindi man lang kita

Nayakap, bago ka inangkin ng mga ulap.

December revelries are never
About you. They are
About the yuletide, about
Everything that was never
About you. But somehow,

You

Keep your faithful grandeur
Upon our mortal eyes,
Upon our bounded beings.
Reminding us of our
Fragile existence, of our

Excesses and excuses for
Not being life itself,
For just being a
Reminder and remainder of

Its majestic beauty.

See you in 2034,
With a yearning for
A memorable life changed
by the universe of

Chance.

Moving in is moving on
From the past, and having faith
In now, no matter what.

I told you this pad offers a
View of the mountain at
Around five in the morning,

******* poetry as they say,
But you are the only poetry
That softens my heart hardened

By pain.

I still dream of hearing your
Laughter here, waking me up,
Making me up when things

Won't get right, when things
Have been tight. I still dream
Of having you here even if

Having you here means nothing
But leaving. Making this empty,
Again, before the dawn, back

On my own.

Sa tuwing hahapon ka't
Tanaw ng matá, paglao'y
Aagawin ng jeep palayo,
Paulit-ulit kong hinahanda
Ang kilometrong di man
Kalayuan, animo'y madalim
Na ulap pa ring lumulukob

Sa'king kaligiran. Hihintayin
Ka't papayapain, sa pagitan
Ng pangitain at pag-asa, na
Ilang ulit mang ulitin ang
Saglit na paglayo, walang
Makakahadlang, tayo ay

Sasagpang at kukubli sa lingid
Na daigdig upang maging
Mangingipon ng oras, ng rosas.
Ngayon: bagyo sa labas, unos sa
Loob. Sa tuwing hahapon ka't

Tanaw ng mata, paglao'y aagawin
Ng jeep palayo. Ngunit hindi ang
Puso, hindi ang pagsuyo.

Kung sakaling mapadpad
Dito ang balahibo ng pakpak
Ni Icarus, huwag **** hayaang
Mawaglit sa iyong isip ang bilin

Ko ukol sa ika-10 ng Enero.
Ito ang araw kung kailan nagpasya
Ang buwan na yakapin ang araw,
Hindi dahil sa tiyak na liwanag,

Kundi dahil sa katiyakan ng hiwaga.
Kasabay ng metapisikal na pagniniig
Na ito ang huling hatol ng Daruanak
Sa Binibining nabighani sa binistay

Na luha ng makata.
Makikita pa sa panganorin ang unang
Sulyap sa huling alapaap ng dilim.
Ngunit wala na ang kulog, maging

Ang pagkahulog sa bitag ng ligalig.
Alalahanin mo na lang ang dagat at
Ang pangako nitong kapahingahan
Kung sakaling sa paghahanap natin

Sa bahag-hari ay wala na sa ating
Maiwan kundi mga guho, mga mumo
Ng mga musmos na puso. Ang
Mahalaga lahat ng ito'y nakatalá na

Sa mga tála.

Itinaboy ako ng hiraya sa pusod ng
Iyong pag-iral. Anupa't taal kang
Binibini ng kahulugan at nahulog na

Damdamin.

Hindi ba't kanina lang dinuyan ako ng
Malamyos **** tinig, habang sinasagwan
Ko ang lalim ng iyong alindog at lawak ng

Pusong handog?

Saglit tayong namanata sa takip-silim,
Isiniwalat ang hindi makita ng paningin,
Ang hindi maunawaan ng damdamin.

Naihasik na ang luhang dugo
Sa tigang na lupa ng ating mga ninuno.
Mga alingawngaw na daing,
Mga daing ng gatilyo,

Sanlaksang katotohanan, kayo'y
Hindi mga bayani, bagkus mga
Biktima ng huling uwak ng
Takipsilim, unang kalapati ng

Bukangliwayway.

Sanlaksang katotohanan, kayo'y
Hindi mga bayani, bagkus mga
Moog sa pedestal ng idelohiya't
Pananampalataya ng digmaan.

Naihasik na ang luhang dugo
Sa tigang na lupa ng mga Pangako.

We've been warned
By our warm embrace,
Not to believe the night sky
And the nightfall that lies

Ahead.

Since everything passes
Beneath our feet, moving
Us along the way, reckoning
Days all along, we were never

Deterred.

We never came back the same.
Just last night, the Moon told Me
About the Sun, the warmth, the
Madness. So I told the Moon

About You.

I saw the horizon in
Gloomy crimson hue,
On that moment you
Told me about its

Hopeful hue of glow.
In your eyes it was never
Sunset, nor was it an
Hour away from

Darkness. Daylight it
Was, you assured me.
That time lives beyond
Here and now, that

Love conquers its passing,
Its boundaries within our
Fears of trying to open
Once again the windows

Of our hearts.

You, indeed, are the most
Beautiful confusion of
My heart, my hereafter,
And my piece of forever.

(For A.)

You asked me to confront the ghosts
Of our hearts.  As if moving on is as
Stagnant as the longed-for passing of

Pain.

Not your melodramatic melody of
Hope could cuddle the fright of sight.
Neither its rhythm rhymes with my life's

Deepest sigh.

As it has been and will always be,
Always a scar of scrolled poetry.
Of music and madness, of hues of

You. Nevermind,

I have found someone like you.

So we hold the camera,
Face the lens, and give
Our sweetest smiles.

Knowing that time and
Youthfulness fly together.
Leaving the unchanged

Beings in us, and longing
For the changed moments
For us. Nothing in this world

Endures.

But we both know that it is
Never the years that count.
Counting on each other

Is what really counts.
No matter what.
It does not even matter.

Kahapon, hinintay kong
Lumatag ang liwanag sa
Parang. Parang kahapon
Lang, ganitong oras din

Hinintay natin ang huling
Patak ng hamog ng Disyembre.
Habang ang marami ay abala
Sa kusina ng Pasko, tayo ay

Nasa Pebrero kasama si
Balintino. Tunay ngang iba ang
Kalendaryo ng ating mundo.
Ngunit ang himbing ay hikbi,

Kagaya

Kahapon, hinintay ko ang
Paglatag ng dilim sa parang.
Parang antok na hindi dumating
Dahil walang dahilan ang bukas

Na darating.

Nasumpungan kitang nakabilad
Sa liwanag ng araw, isang imaheng
Nakalantad, huwad na anyo ng
Ritwal ng pagpupugay. Sa iyong

Anino'y nakasilong ang mga lantay
Na tayutay ng hungkag na lipunan.
Nariyan ang puta, pulubi, butas na lata,
Gago't ganid na pulitiko, librong limot,

Bendor ng droga, banal na aso...
Lahat sila ay mga ”sila" na minsan ****
Pinagtangkaang silaba't silain sa sulo ng
Mapagpalayang kamalayan.

Kamatayan.

Nasumpungan kitang nakabilad sa
Nakakabagabag na liwanag. Isang buhay
Na moog ng kalayaa't kasarinlan,
Kanlungan ng mga supremo ng rebolusyon

Ng paglikha't pagsilang sa kakanyahang
Iginapos sa lumang mundong lalang ng
Iyong panahon. Kami na mga gamo-gamo
Ng lumang simoy ay patuloy na isisiwalat

Yaong hindi masumpungan sa lambong
Ng liwanag na pinaningas ng iyong dugo.

Nawa'y matagpuan ka nila.

The month of May may not be a part
Of our struggle. It belongs to those
Who have chosen to remember the
Blots of blood showered along the

Mendiola pavement, paving a closely-
Knit kinship of beliefs and bewildered
Minds, of a passing moment, of a
Movement passed on generations.

Struggles don't end, for they never begin.
Gun's barrel is where power grows. Mao
Theorized it, generations lived it. Not until
This generation's search for new reason,

Tilling fields

Are mapped in the hearts of the masses;
Where new weapons are fashioned, new
Passion grows for living the theory, for
Doing philosophy out of soil, out of gears.

Superstructure is rebuilt on chalkboards.

Hanggat maari ayaw ko pa sanang
Iligpit ang mga pinggan at ilang kubyertos
Na ginamit natin, ang damit ****

Nakasampay sa ulunan ng higaan natin,
Ang mga basyo ng lotion, shampoo, at
Pabango na naiwan mo, lahat sila itinabi

Ko, kasama ang damdamin kong binuo
Mo sa maikling panahon na naglagi ka,
Dito kung saan iniwan mo ako.

Dumating na naman ang summer, at
Heto ako, inaalala ang plinano nating
Forever. Ang alon sa dalampisagan,

Ang mga piraso ng batong inipon mo't
Sinilid sa sisidlan ng tarheta, hanggang
Ngayon binibilang-bilang ko pa, tila mga

Patak

Ng luha na hindi na titila. Ang dalawang
Pirasong damit mo, ayun, nakasabit pa,
Sa dingding na naging saksi sa mga

Sandaling hiniram natin sa tag-araw.
Dumating na naman ang summer, at
Heto, ang dalampasigan, pinagmamasdan

Ko, nagsasabing may forever...

When I'm gone,
With the wind of
Time, I'll see you

In a dream of
Thousand dreams.
I'll whisper the words

Taken from us by
The hurts our hearts
Have had, over the years

Of longing for our old
Selves, like the first
Time we looked

Into each other's eyes.
Someday, when I'm gone
With the wind of time

I'll soar above the
Horizon of your memory,
Beyond our lives and love's

Greatest irony.

So it dawned on me. Your shadow
Is a dawn that drowns me in a
Dream of madness. Isn't it we are

Here to spend the midnight of
Summertime at the ***** of our
Nothingness? Nothing has been

Buried beneath us, has ever been
Here, beyond our heart's folly.
After all, all is a myth, making us

Believe to give what we have
Never been. Except for a piece of
Ourselves in each other's longing

For another night. I stay.

The dusk has set in her eyes
Before the Nightingale sings
The melancholic melody of
Madness.

I hear it like a lullaby, she hears
It as our last goodbye, as if the
First rain in February is the
Last rain of May.

Nothing in this nothingness
Invades my soul, not unlike
The likehood of a candle left
In the rain.

Nothing reigns in my mind
Like a childhood remembered
With pain.

Kagabi, napanaginipan ko ang
Unang pagtatangka nating
Abutin ang langit. Tumatakbo

Tayo sa isang malawak na
Parang, tangan ang huling
Saranggolang iaalay natin sa
Panganorin ng tag-araw.

Doon, panginoon natin ang
Kalayaan, kaya  nilimot natin ang
Bilin ng mga nakatatanda.

Sabay nating

Tinaboy ang ambon,
Tinawag ang hangin,
Tinaas ang saranggolang

Huling saksi na ikaw ay umibig
Sa isang ako.

Kagabi, napanaginipan ko ang
Huling pagtatangka nating abutin
Ang langit. Wala na ang malawak

Na parang, naparam na ang
Bawat bakas ng ako na umibig
Sa isang ikaw...

Sa mga panahong naaalala
Kita, muling nagpupunla ng
Sarikulay ang panganorin
Sa kaparangan ng lambong

Ng gabi.

Sanggol mo akong dinuduyan
Sa piling ng gunita't pagsintang
Mababakas sa balintataw

Ng panahon.

Bumabakas din sa buhanging
Makailang ulit mang igupo
Ng alon, ng pagkakataon
Eternal ngang nakaguhit

Ang iyong pag-iral sa hiwaga
Ng puso, isang bagong pagsuyo;
Sa mga panahong naalala kita...

A coffee stain on my poetry,
Pottery of shadows showered

Along the hallow pavements
Of my memory.

Each has its own reason for
Being, there and here.

Not until the skyline has been
Invaded by the dawn,

And a new beginning is another
Closing of meanings.

Not until the skyline has been
Invaded by the dawn,

And a new meaning is another
Madness of being.

I must have compared you
To the dawning glow of June.
For the  glitters of glow
Blown across the horizon

Are reasons to celebrate
The silence sunken deep
Within our oceans of memories.
I must have compared you

To the glowing dawn of June.
For you are the bride of this
Life's  fate and faith to the
Galaxies of hearts, of a

Universe inside.

There's just one little
Flaw in your thesis.
None of this is real.

You pull the plug,
I disappear.
And nothing I ever say,

Nothing I ever do,
will ever matter.

Sinubukan kong bihisan ng titik at tugma
Ang ilang mga bagay-bagay na iiwan ko
Sa'yo sa oras na pumailanlang na ang diwa
Ng aking mga tula. Ngunit gaya ng dati,

Unos na dumatal ang aking luha, linunod
Nito ang mga kataga, muling nabalot ng
Hiwaga ang bawat saknong  na dapat sana'y
Malaon nang yumabong sa iyong pang-unawa.

Gayun pa man, manatili kang manampalataya
Sa kahulugan ng kawalang kahulugan ng daigdig
Na ito. At nawa, sa pagpagpag mo sa tarangkahan ng
Kahapon, buong pagpupugay **** idambana

Ang paulit-ulit ng siklo at sigwa ng ating pag-ibig.

So this is the end
Of beginning's end.
Its been a long journey
In search for our selves.

Selves sold to life's seasons,
All for nothing except
The expected unexpected
Ironies of time. Flotsam

Freed from the bedlam
Of dreams, its been who
We are. Are we becoming
Who we are? Begin again.

Again, begin.

Kahanay niya ang tambak
Ng basura ng lansangan
At sanlaksang mga matang
Naguudyok upang ihanay

Niya ang kanyang sarili sa
Naaagnas na pag-asa ng lipunan.
Siya ay puta. Sa dambana ng
Mga banal, kasabay niyang

Umuusal ng dasal ang mga
Paham ng pamantasa't
Pamantayan ng pagiging tao.
Siya ay tao sa paningin ng mga

Hayop. Siya ay hayop sa paningin
Ng mga tao. Siya ay puta. Ano mang
Anyo't samyo ang paulit-ulit niyang
Ipalit at ipilit sa nakapinid na

Pangunawa't awa ng mga nagsasabing
Sila ay hindi mga puta, ang katotohanan
Nga ay katotohanan. Siya ay sumasaatin.
Nasa simbahan. Nasa Pamahalaan.

Nasa paaralan. Nasa pamilihan.
Nasa ng laman. Siya nga ay sumasaatin,
Sumasalamin sa kalipunan ng mga
Kabulukan ng ating lipunan.

Mga puta.

The twilight speaks of greater
Greatness, for your spirit soars
Across the horizons of life and
The living--- leaving an era of

Idealized legacy of redeemed
Human equality and possibility.
The indomitable soul you once
Wore under your colored skin

Fuels our aspirations for a better
World of kaleidoscope of faces,
Races, and happiness. Nelson,
Now that you have entered

The narrow door of immortality,
Let our tears be a vindication to
Your ideals of freedom and
Democracy. Rest in His peace

Our dear old man. For the world
You toiled to change is now our burden
Just as how we are burdened with
Your humility and humanity.

Pinagtagpo tayo ng magkahiwalay
At magkasikbay na lakbayin at
Pagpapasya. Marahil, sansinukob na nga ang
Unang nagparaya. Itinakda nito ang grabedad

Para tayo’y magsama bilang lumang pangako
At bagong pag-ako  ng pag-ibig, patungo sa layon at
Realedad ng ating mga palad. Hindi ba’t tayo nga
Ay kapwa mapalad? Dahil hindi sa ano mang

Sukat ng tagumpay ng buhay tayo nananahan
At nananalig, kundi sa eternal na doktrina’t utos ng puso,
Yaong ibinubukal ng wagas na pagsuyo, yaong kahit ang
Oras ay mapaparam sa lingid na daigdig ng ating mga bisig.

Your eyes embody a dream
Which I wished must have been real.
But nothing is more real than a dream

Dreamed with a whiter shades of pale.
There, I feel your whispers, your touch,
Your gasps. As if it is our last. Blasts

Of light invading our thoughts, lifting
Our souls beneath the pit of our beings.
For this moment, let us forget who we are,

Who we were, where reason and love
Collide; because this is a world we've built
So we can hide.  Be calm, just drip.

Napatag na ang hindi mapatag ng
Sanlaksang idelohiya't pananampalataya.
Panata ito ng kalawakan. Lilinisi't lilipulin
Yaong hindi umaayon sa itinakdang

Orden ng katutubong balanse ng ulan
At hangin, ng dagat at pagkamulat,
Ng  lupa at pagtatangka. Hindi sasapat
Ang libu-libong bangkay na nakahundasay

Sa mga lansanga't simbahan dahil malaon
Nang naagnas na bangkay ang ating
Kamalayan. Malaon nang umahon si
Kamatayan sa anyo ng kasakiman sa

Kayamanan, at tayo bilang mga kalakal
Na nagpapatiwakal sa ngalan ng kaligayahan
Sa anyo ng kasaganaan. Hindi sasapat ang
Mga pagtangis ng mga ama't ina, ng mga

Anak at kapatid, dahil matagal nang
Tumatangis ang Inang unang naghandog ng
Paraiso sa atin. Saan nga ba tayo patungo?
"Tayo'y mga punong matayog ang pangarap,

Ngunit sa lupa'y laging nakaugat..."

Sapat nang bendisyon
Ang luha sa'yong  mga
Mata upang maging

Karapat-dapat ang mga
Tuyong talulot ng rosas
Na matagal **** ikinubli

Sa aklat niya ng mga tula.
Marahil, lumipas na nga
Ang inyong panahon.

Ngunit ang bawat kataga
Na minsan niyang inialay
Sa'yo ay hiwagang lalang

Ng puso, may ritmo ng
Pagsuyo, may samyo ng
Bagong pangako. Ipako

Man ng oras ang ala-ala't
Alat ng luha na dumadaloy
Sa'yong magkabilang pisngi,

Ang mga talulot na ito'y
Patuloy na magbibihis ng
Bagong pag-asa, lalaya mula sa

Siniphayong ligaya, mananahan
Sa bawat pahina.

Miley** spoke it all.
Her twerking weakens
Wonder but renders

Gender to the stupid
**** generation.
Miley spoke it all.

The West won the
Sino-fantasy, infested
With myth of might,

An apple's bait, all
Has a bite.  The west won.
Wealth as a boon, akin to

Hard ****, faith as
Soft ****. "All that is
Solid melts into air;

All that is holy is profaned."
Marx wrote it all.
Miley spoke it all:

Californication.
Call it fornication.

Panginoon mo ang
Panganorin. Bertud
Ka ng hubad na diwata.

Likhang-isip, halukipkip
Ng wika, pedestal ng
Luha, ikaw itong kalahatan

Ng kasalatan ng unawa't
Awa ng hangal na madla.
Samut-saring anyo't samyo

Ng opyong bumabawi ng
Bait at hinanakit sa buhay
Ngunit masugid na patrong

Naghahasik ng biyaya
Sa anyo ng

bote
pakete
lata
spaghetti
langaw
lumot
bangaw
ipis
lotion
co­ndom
burak
darak
barya
kariton
prosti
sutana
artista
politiko
pul­is
tsismis

                       atbp.

Universe.                                                                
Mankind.

Why there is,

          instead
                  of

There is
          nothing?

The night you left,
You left a part of our
Youth, apart from

What we used to be.
We used to be the
Sunshine seeking

To warm the coldness
Of scars caused by
The boldness of

Summertime.

When the seasons of
Our fate fell from the
Trappings of time,

We once tried to count
The scattered leaves
Left by autumn, and hoped

That these were the lost
Anthems of  our hearts, the
Last hymns of our paradise.

Paradox it was.

But still, we never
Ceased from braving the
Numbing frosts of winter,

Believing in our souls'
Springtime where
Flowers bloom, where

Forever looms.

I sleep on a bed
Of bedlam so I
Can bury the
Past in a pasture

Of dreams—dreaded
Reality of surreal
Reflections, refracted
Into beams and beads

Of droplets, drowning
A memory of innocence.
It remains a turtle-back.
Walking.

Poets                                                          
Are
Not
Poets

By
Poems.
They
Must

Embrace
Humanity.

                        ­      La Poesía Día Muere

                                 Los
                                 Poetas
                                 No
                                 Son
                                 Poetas

                                 De  
                                 Poemas.
                                 Deben
                                 Abrazar

                                  A la
                                  Humanidad.


La Poésie de Jour Meurt

Les
poètes
sont
pas
des
poètes

de
poèmes.
Ils
doivent
embrasser

*l'humanité.