Minsang ibinigay sa atin ang pagkakataong
Unawain ang kahulugan ng kamusmusan.
Sa lupaing ugat ng ating kakuluwa at
Kanlungan ng mga pangako at pangarap
Sabay nating kinatha ang tula ng ating buhay;
Mga saknong at tugma na sarikulay, mga katagang
Baon natin sa malayu-layong paglalakbay.

Pagal nga tayong nanahan sa puso ng bawat isa,
Di man tiyak ang katiyakan, natitiyak natin
Na ang pag-ibig, kailanman di tayo iiwan.

Mahal ko, hanggang sa huling tapon ng lupa
At huling tapon ng luha, hanggang sa huling
Liwanag ng itutulos **** kandila, hanggang
Sa huling pagpagpag mo ng pangungulila,
Patuloy kitang mamahalin, anuman ang mangyari,
Anuman ang mangyari.

Singbigat ng katotohanan at pangarap na kalawakan,
Ito ang huling handog ng makata **** kababata:
Ang mabatid kong ikaw ay mabuhay na eternal at
Malaya.

Ang pagpapakahulugan mo sa
kahulugan na animo'y unos ng
kataga, sukat, at tugma, ay

sapat nang saplot sa hubad na

siniphayong talinghaga ng isipan
at libingan. "Namnamin mo ang
damdamin ng Wika," ang wika ng

mangingibig na makata.

Kapag ang lupa'y nag-alay na ng huling hininga,
Alalahanin mo yaong sayo'y sumamo ng tiwala,
Humimbing ka sa mga nalabing labi ng karumalan,
Ilubog mo ang sarili sa pusod ng kawalan.
Tama kaibigan, ito na nga ang kamatayan.


Death

When the earth has breathed its last,
Remember the people who gained your trust
Then, sleep  with the ruins this monstrosity has created
Plunge yourself in deep desolation
Yes my dear friend, this is no longer an illusion.

Kahanay niya ang tambak
Ng basura ng lansangan
At sanlaksang mga matang
Naguudyok upang ihanay

Niya ang kanyang sarili sa
Naaagnas na pag-asa ng lipunan.
Siya ay puta. Sa dambana ng
Mga banal, kasabay niyang

Umuusal ng dasal ang mga
Paham ng pamantasa't
Pamantayan ng pagiging tao.
Siya ay tao sa paningin ng mga

Hayop. Siya ay hayop sa paningin
Ng mga tao. Siya ay puta. Ano mang
Anyo't samyo ang paulit-ulit niyang
Ipalit at ipilit sa nakapinid na

Pangunawa't awa ng mga nagsasabing
Sila ay hindi mga puta, ang katotohanan
Nga ay katotohanan. Siya ay sumasaatin.
Nasa simbahan. Nasa Pamahalaan.

Nasa paaralan. Nasa pamilihan.
Nasa ng laman. Siya nga ay sumasaatin,
Sumasalamin sa kalipunan ng mga
Kabulukan ng ating lipunan.

Mga puta.

Naihasik na ang luhang dugo
Sa tigang na lupa ng ating mga ninuno.
Mga alingawngaw na daing,
Mga daing ng gatilyo,

Sanlaksang katotohanan, kayo'y
Hindi mga bayani, bagkus mga
Biktima ng huling uwak ng
Takipsilim, unang kalapati ng

Bukangliwayway.

Sanlaksang katotohanan, kayo'y
Hindi mga bayani, bagkus mga
Moog sa pedestal ng idelohiya't
Pananampalataya ng digmaan.

Naihasik na ang luhang dugo
Sa tigang na lupa ng mga Pangako.

Napatag na ang hindi mapatag ng
Sanlaksang idelohiya't pananampalataya.
Panata ito ng kalawakan. Lilinisi't lilipulin
Yaong hindi umaayon sa itinakdang

Orden ng katutubong balanse ng ulan
At hangin, ng dagat at pagkamulat,
Ng  lupa at pagtatangka. Hindi sasapat
Ang libu-libong bangkay na nakahundasay

Sa mga lansanga't simbahan dahil malaon
Nang naagnas na bangkay ang ating
Kamalayan. Malaon nang umahon si
Kamatayan sa anyo ng kasakiman sa

Kayamanan, at tayo bilang mga kalakal
Na nagpapatiwakal sa ngalan ng kaligayahan
Sa anyo ng kasaganaan. Hindi sasapat ang
Mga pagtangis ng mga ama't ina, ng mga

Anak at kapatid, dahil matagal nang
Tumatangis ang Inang unang naghandog ng
Paraiso sa atin. Saan nga ba tayo patungo?
"Tayo'y mga punong matayog ang pangarap,

Ngunit sa lupa'y laging nakaugat..."

Kulang ang haba ng magdamag at lalim ng
Himbing upang lubos nating maunawaan ang
Imortal na sandaling ito. Dahil alam natin na
Wala tayong anumang panlaban sa lumbay
At pangungulila, nagkakasya na lamang tayo sa
Isang pangako at pag-ako ng damdamin.

Tahan na mahal ko...
Umasa kang saan mang lupalop tayo tangayin ng
Buhay at paghihintay, ng siklo at pagpapasya,
Ako'y mananatiling nakapako sa hiwaga ng iyong
Langit na pagsinta. Kapos man ang sandaling
Ito upang maging sandalan natin sa saglit
Na paglayo, alalahanin **** hindi lahat
Ay humahantong sa wakas dahil
Likas sa atin ang manalig sa pagsintang wagas.

Nasumpungan kitang nakabilad
Sa liwanag ng araw, isang imaheng
Nakalantad, huwad na anyo ng
Ritwal ng pagpupugay. Sa iyong

Anino'y nakasilong ang mga lantay
Na tayutay ng hungkag na lipunan.
Nariyan ang puta, pulubi, butas na lata,
Gago't ganid na pulitiko, librong limot,

Bendor ng droga, banal na aso...
Lahat sila ay mga ”sila" na minsan ****
Pinagtangkaang silaba't silain sa sulo ng
Mapagpalayang kamalayan.

Kamatayan.

Nasumpungan kitang nakabilad sa
Nakakabagabag na liwanag. Isang buhay
Na moog ng kalayaa't kasarinlan,
Kanlungan ng mga supremo ng rebolusyon

Ng paglikha't pagsilang sa kakanyahang
Iginapos sa lumang mundong lalang ng
Iyong panahon. Kami na mga gamo-gamo
Ng lumang simoy ay patuloy na isisiwalat

Yaong hindi masumpungan sa lambong
Ng liwanag na pinaningas ng iyong dugo.

Nawa'y matagpuan ka nila.

Sinubukan kong bihisan ng titik at tugma
Ang ilang mga bagay-bagay na iiwan ko
Sa'yo sa oras na pumailanlang na ang diwa
Ng aking mga tula. Ngunit gaya ng dati,

Unos na dumatal ang aking luha, linunod
Nito ang mga kataga, muling nabalot ng
Hiwaga ang bawat saknong  na dapat sana'y
Malaon nang yumabong sa iyong pang-unawa.

Gayun pa man, manatili kang manampalataya
Sa kahulugan ng kawalang kahulugan ng daigdig
Na ito. At nawa, sa pagpagpag mo sa tarangkahan ng
Kahapon, buong pagpupugay **** idambana

Ang paulit-ulit ng siklo at sigwa ng ating pag-ibig.

Pinagtagpo tayo ng magkahiwalay
At magkasikbay na lakbayin at
Pagpapasya. Marahil, sansinukob na nga ang
Unang nagparaya. Itinakda nito ang grabedad

Para tayo’y magsama bilang lumang pangako
At bagong pag-ako  ng pag-ibig, patungo sa layon at
Realedad ng ating mga palad. Hindi ba’t tayo nga
Ay kapwa mapalad? Dahil hindi sa ano mang

Sukat ng tagumpay ng buhay tayo nananahan
At nananalig, kundi sa eternal na doktrina’t utos ng puso,
Yaong ibinubukal ng wagas na pagsuyo, yaong kahit ang
Oras ay mapaparam sa lingid na daigdig ng ating mga bisig.

Sa'yo ko ito unang naunawaan.

Ang paghalik ng pluma sa
Papel ay hindi sapat upang
Humalik ang katotohanan
Sa katarungan, dahil tangan

ng puso ang tinta at talinghagang
Nakakubli sa wagas na pag-ibig
Sa kapwa at kay Bathala.
Ang tinig ng mga batas ay

Tinig ng mga sibilisasyon at
Rebolusyon ng mga sikmura
Laban sa makina, ng makina
Laban sa mahika ng salapi at

Pighati ng lumang simoy. Nawa,
Sa pagimbulog mo sa tugatog ng
Himpapawid patungo sa paghahanap
Ng katotohon, alalahanin mo ang

Mga piraso ng iyong sarili na naiwan sa
Akin: "Tanging sa hiwaga lamang ng*
Pag-ibig matatagpuan ang lalim ng lohika."
Ito ang iyong bilin.

Ito ang aking habilin.

Hindi ang daan-daang kilometrong
lansangan at sanlaksang siklo ng oras
ang ating pagitan.

Hindi ang takot mula sa
pagkabihag ng mga uban
at oras, o ang pangarap na alapaap
ang ating pagitan.

Makailang ulit man tayong
igupo ng hapo at pagal
sa paglalakbay natin
patungo sa puso at pusod ng
ating mga kaluluwa,
wala tayong pagitan,

maliban sa pag-ibig natin sa isa't-isa.

Hindi ang dalawang katawang lupa ang
Nagniniig, nagsasanib ngayong gabi. Tangay ng
Daluyong na pumapaindayog sa bawat
Paghagod, pagkumpas sa ritmo at ritwal

Ng pagsamba sa dambana ng laman,
Katas at dahas ng magdamag, sabay
Tayong lumalaya sa hangganan ng
Pag-ibig ng mortal nating katawan.

Hindi ang pag-ungol o ang malalim
Na pagbaon ng mga kuko sa talim
Ng bawat lihim ng silid na ito ang
Hahadlang sa atin patungo sa wagas na

Pag-ibig. Pakatandaan mo, lilipas ang
Alindog at handog na kagandahan ng
Katawang lupang kusang bumabalik,
Humahalik sa paanan ni Kamatayan,

Ngunit hindi kailanman ang wagas
Na katotohanang sa gabing ito, hindi
Ang dalawang katawang lupa ang
Nagniniig, nagsasanib, kundi tayo,

Bilang mga kaluluwa.

Hayun ang duyan ng paulit-ulit na ikot ng mga salot
Pumapaimbulog sa tatsulok na moog;
Hinubog ng gilingang kasaysayan
Bayan ng kabalintunaan.

Matagal nang yumao ang ating mga anak
Nariyan parin ang mga tabak at alingawngaw ng Balintawak;
Kanlungan ng mga supremong baguntao
Sumisigaw ng pagbabago habang iwinawasiwas
Ang watawat ng mga ismo —komunismo, sosyalismo
Sa rebolusyon ng mga sikmura at makina.

Hayun ang duyan ng nagpapatuloy na kasaysayan
Patuloy na kumakanlong sa nakaraan;
Sa mga dayuhang minsang yumurak at nagwasak
Sa kultura at kakayahan.

Kalimutan natin ang pangakong paraiso
Ang tinatangkilik ng bawat tao,
Ang kasakiman ng lumang simoy
Halika, umahon tayo sa kumunoy

Mga minamahal ito ang kapiraso kong entablado:
Walang ibang daan kundi tayo

Hanggat maari ayaw ko pa sanang
Iligpit ang mga pinggan at ilang kubyertos
Na ginamit natin, ang damit ****

Nakasampay sa ulunan ng higaan natin,
Ang mga basyo ng lotion, shampoo, at
Pabango na naiwan mo, lahat sila itinabi

Ko, kasama ang damdamin kong binuo
Mo sa maikling panahon na naglagi ka,
Dito kung saan iniwan mo ako.

Dumating na naman ang summer, at
Heto ako, inaalala ang plinano nating
Forever. Ang alon sa dalampisagan,

Ang mga piraso ng batong inipon mo't
Sinilid sa sisidlan ng tarheta, hanggang
Ngayon binibilang-bilang ko pa, tila mga

Patak

Ng luha na hindi na titila. Ang dalawang
Pirasong damit mo, ayun, nakasabit pa,
Sa dingding na naging saksi sa mga

Sandaling hiniram natin sa tag-araw.
Dumating na naman ang summer, at
Heto, ang dalampasigan, pinagmamasdan

Ko, nagsasabing may forever...

Kagabi, napanaginipan ko ang
Unang pagtatangka nating
Abutin ang langit. Tumatakbo

Tayo sa isang malawak na
Parang, tangan ang huling
Saranggolang iaalay natin sa
Panganorin ng tag-araw.

Doon, panginoon natin ang
Kalayaan, kaya  nilimot natin ang
Bilin ng mga nakatatanda.

Sabay nating

Tinaboy ang ambon,
Tinawag ang hangin,
Tinaas ang saranggolang

Huling saksi na ikaw ay umibig
Sa isang ako.

Kagabi, napanaginipan ko ang
Huling pagtatangka nating abutin
Ang langit. Wala na ang malawak

Na parang, naparam na ang
Bawat bakas ng ako na umibig
Sa isang ikaw...

May mga  tibok na tumututol, nililigalig
Ang daloy ng damdaming nag-uumapaw.
Wala itong ano mang kaugnayan sa likas
At samut-saring kulay ng buhay at pag-ibig.
Ito ang ninanasa ng sugatang kaluluwa.

Ang araw na ito ay tampok na simula
Ng muling pagtibok ng isang puso.
Tila muling pagsilang --- pagtalikod sa kahapon;
Isang bukang-liwayway, bagong-bihis na layon,
Nanunuot itong balintataw ng buhay
Upang mahalagilap ang sarili,
Ngunit hindi upang angkinin, manapa'y upang
Salungatin ang kinagisnang saysay ng pag-ibig.
Ang araw na ito ang tampok na simula.

Panginoon mo ang
Panganorin. Bertud
Ka ng hubad na diwata.

Likhang-isip, halukipkip
Ng wika, pedestal ng
Luha, ikaw itong kalahatan

Ng kasalatan ng unawa't
Awa ng hangal na madla.
Samut-saring anyo't samyo

Ng opyong bumabawi ng
Bait at hinanakit sa buhay
Ngunit masugid na patrong

Naghahasik ng biyaya
Sa anyo ng

bote
pakete
lata
spaghetti
langaw
lumot
bangaw
ipis
lotion
co­ndom
burak
darak
barya
kariton
prosti
sutana
artista
politiko
pul­is
tsismis

                       atbp.

Shatter the myth of life,
Laugh insanely for there
Is no soul except what
You have placed deep
Down your thoughts.

Shatter the cosmologies
Of western world, for
Your world in itself is the
Constellation of your
Reality, and the wilderness of

Your weird universe.

Eros* will never agree with
The way you ****** your *****
To this ******. Screams and
Scratches, moans and murmurs

Of pleasure and pain, devoid of
Reason, embellished with passion.
Seasons of lust and burn, slash
And turn, tides of libido that has
No way to subside. You worship

This body at the altar of pretensions.
Hoping that even the gods through
The oracles, will speak to you in the
Language of mortals, and will bring

You some cataclysmic eruptions of
Heaven and hell. Will is nothing to
You unless confronted by contentment,
And sealed with chastisement.

Para sa atin ang gabing ito.
Gaya ng iyong pangako, tayo
Ay didito't papalaot upang
Salungatin ang daluyong ng

Ating mga damdamin. Saglit
Nating iwan ang parolang
Magdidikta kung saan dapat
Ang nararapat na hangganan

Ng pagsagwan natin sa maalon
At malaon nang karagatang ito. Saglit
Nating ibaba ang layag at laya ng
Ating pag-ibig; ikubli ang panganib

Na nakaamba sa bawat paghampas ng
Tubig, sa bawat pagkabig ng dibdib, at
Sa bawat pag-igpaw natin sa hatol ng
Panahon. Saan man tayo ipadpad ng

Lunday na lundayan natin sa gabing
Ito, walang pagaalinlangang sundan
Natin ang bituing magtuturo
Patungo  sa ating mga sarili...

Bi-yu-ti-ti-e-ar-ef-el-way, Butterfly.

Dites sa jundo kong superhate ng mga relihiyoso
dahil nakarehistro daw sa jimpiyerno,
akis na-sight and realized
ang bundara ng pagiging paru-paro.

Lahat ites natanto ng lola mo
nang akis ma-inlab kay Superman
at siyempre kay *****-man.
Mga moralista kuno, silencio muna.

Ang mga verbals ng lola mo
na nagpapajalakpak sa inyo
ay laging jinjatulan
ng unfair nating lipunan.

Ang majujulay kong pekpak
na rumarampa para sa mga jutoko
ay ang aliw na nagpapabongga
sa mga chapters n'yong aura.

Bi-yu-ti-ti-e-ar-ef-el-way, Butterfly...

Pangarap kong maipinta ka
nang hubo't hubad gamit
ang ang luha at luwad na
lupang humulma sa gayak na
engkantasyon ng aking
mga mata.

Iguguhit ko ang kurba ng iyong
balakang gaya ng along nakikipagniig
sa malaking bato sa dalampasigan.

Ilulugay ko ang mahaba ****
buhok hanggang sa magmistula
itong malabay na lambong
na magkukubli sa'yong
kahinaan.

Igugughit ko ang iyong kabuuhan
gaya ng isang paslit na namamangha
sa hiwaga ng mariposang paroo't
parito sa alindog ng rosas ng
digma.

Inagaw ka na nga ng himpapawid.
Ngunit bago pinatid ng hangin
Ang paningin habang ikaw ay
Lumulutang-lutang sa panganorin,

Tatlong ulit akong nangako sa'yo:
Ililikha kita ng alapaap. Sasariwain ko
Ang iyong paglingap. Hindi ko

Hahayaang manatiling pangarap ang
Pangarap. Kahit na hindi man lang kita

Nayakap, bago ka inangkin ng mga ulap.

Kinakanlong mo ang
Hiwaga at kahulugan ng
Isipang sumisipat sa
Walang kapares na
Alindog ng paralumang
Itinatangi ng engkantasyon.

Tumila ka man, tila ang
Unos na tangan mo ay
Bitbiting papasanin ng
Agam-agam at gunita.
Lisanin man ng ulap at
Ikubli ng bahag-hari ang
Nagbabadyang pangamba,
Ang iyong pagdatal ay
Lumbay at ligaya na sa
                  puso'y ikinintal.

Kahapon, hinintay kong
Lumatag ang liwanag sa
Parang. Parang kahapon
Lang, ganitong oras din

Hinintay natin ang huling
Patak ng hamog ng Disyembre.
Habang ang marami ay abala
Sa kusina ng Pasko, tayo ay

Nasa Pebrero kasama si
Balintino. Tunay ngang iba ang
Kalendaryo ng ating mundo.
Ngunit ang himbing ay hikbi,

Kagaya

Kahapon, hinintay ko ang
Paglatag ng dilim sa parang.
Parang antok na hindi dumating
Dahil walang dahilan ang bukas

Na darating.

Sapat nang bendisyon
Ang luha sa'yong  mga
Mata upang maging

Karapat-dapat ang mga
Tuyong talulot ng rosas
Na matagal **** ikinubli

Sa aklat niya ng mga tula.
Marahil, lumipas na nga
Ang inyong panahon.

Ngunit ang bawat kataga
Na minsan niyang inialay
Sa'yo ay hiwagang lalang

Ng puso, may ritmo ng
Pagsuyo, may samyo ng
Bagong pangako. Ipako

Man ng oras ang ala-ala't
Alat ng luha na dumadaloy
Sa'yong magkabilang pisngi,

Ang mga talulot na ito'y
Patuloy na magbibihis ng
Bagong pag-asa, lalaya mula sa

Siniphayong ligaya, mananahan
Sa bawat pahina.

Vous manquez tellement mauvais ce soir, mon bébé!
Vous souhaiter étaient là pour me tenir la main et de dire:*
"Vous pouvez le faire, ma ... "

Pinaghiwalay tayo ng himpapawid
at ng layunin **** itawid ang kahulugan
ng iyong buhay sa ibayong kalupaan.

Dahil alam nating muling hahalik ang luha
sa ating mga pisngi sa oras na agawin ka na
ng bitbit **** mga bitbitin, saglit tayong

humimpil sa huling kumpisal ng ating
damdamin: "Hindi ito paglisan. Tayo ay
pipisan sa isang katiyakan na ang pag-ibig,

kailanman, 'di tayo iiwan." Sino nga ba sa atin
ang patungo saan, saang lupalop at hangganan?
Hangganan ngang maituturing ang sinambit ng

ating puso: "Ce n'est pas quitte. Nous allons rester
dans la certitude que l'amour, pour toujours,
ne nous quittera jamais."

Itinaboy ako ng hiraya sa pusod ng
Iyong pag-iral. Anupa't taal kang
Binibini ng kahulugan at nahulog na

Damdamin.

Hindi ba't kanina lang dinuyan ako ng
Malamyos **** tinig, habang sinasagwan
Ko ang lalim ng iyong alindog at lawak ng

Pusong handog?

Saglit tayong namanata sa takip-silim,
Isiniwalat ang hindi makita ng paningin,
Ang hindi maunawaan ng damdamin.

Sa tuwing hahapon ka't
Tanaw ng matá, paglao'y
Aagawin ng jeep palayo,
Paulit-ulit kong hinahanda
Ang kilometrong di man
Kalayuan, animo'y madalim
Na ulap pa ring lumulukob

Sa'king kaligiran. Hihintayin
Ka't papayapain, sa pagitan
Ng pangitain at pag-asa, na
Ilang ulit mang ulitin ang
Saglit na paglayo, walang
Makakahadlang, tayo ay

Sasagpang at kukubli sa lingid
Na daigdig upang maging
Mangingipon ng oras, ng rosas.
Ngayon: bagyo sa labas, unos sa
Loob. Sa tuwing hahapon ka't

Tanaw ng mata, paglao'y aagawin
Ng jeep palayo. Ngunit hindi ang
Puso, hindi ang pagsuyo.

Hinila ka ng hilahil
patungo sa di mawaring
liwanag, banaag na bumubulag,

unti-unting pumupunit sa iyong
balintataw at pananaw sa
kahulugan ng pagpapatianod

sa agos ng panahon. Pag-ahon
ito kung ituring ng sinumang
wala sa iyong perspektibo. Ngunit

ang iyong pag-iral ay hindi iniadya
ng panahon. Likas itong likha ng
buhay, kinatha ng kahulugan,

kataga, at pag-asa.

Makailang ulit kong
Tinahak ang lansangang ito
Patungo sa layo at lapit
Ng ating pag-ibig.

Sa himig at pintig,
Puso't isip nati'y
Kapwa nananalig. Dinadaig
Ang siklo ng pagpaparoo't parito

Ng mga gulong na
Libong ulit man akong
Tangayin palayo at palapit sa'yo,
Ang lansangang ito ay
Mananatiling lantay na lansangan

Sapagkat ikaw ang daan.

Marahan niyang pinitas ang
Huling gumamela sa hardin.
Kasama ang liham at lihim
Ng puso, inialay sa paralumang

Matagal-tagal ding itinangi,
Itinangis sa tadhana, ng walang
Hanggang paghilom at pag-asa.
Anuman ang mangyari, patuloy na

Idadako ang paningin sa pagtingin,
Hindi sa hapóng damdamin, hindi
Sa mga lamat ng puso, bagkus
Sa alamat ng bagong pagsuyo,

Paulit-ulit mang danasin ang guho.

Gaano man kamahal ang suot **** bestida
Mahal, lalapag at lalapag pa rin 'yan sa sahig,
Bilang tanda ng pagpapaubaya sa hapag ng

Paglikha.

Aakuin mo ang lambong ng kahubaran, lilisaning
Tiyak ang kamusmusan. Lilimutin ang dasal ng
Mga ninuno, sasambahin ang buwan bilang lantay

Na liwanag ng buhay.

Ibibilang mo ang mga patak ng pawis sa kumpas
Ng paghinga, habang ang indayog ng papag
Ay paulit-ulit **** iaakma sa ritmo ng bisig,

Sa pintig ng Puso,
Sa init ng titig, kahulugan at pag-ibig.

Miley** spoke it all.
Her twerking weakens
Wonder but renders

Gender to the stupid
**** generation.
Miley spoke it all.

The West won the
Sino-fantasy, infested
With myth of might,

An apple's bait, all
Has a bite.  The west won.
Wealth as a boon, akin to

Hard ****, faith as
Soft ****. "All that is
Solid melts into air;

All that is holy is profaned."
Marx wrote it all.
Miley spoke it all:

Californication.
Call it fornication.

You asked me to confront the ghosts
Of our hearts.  As if moving on is as
Stagnant as the longed-for passing of

Pain.

Not your melodramatic melody of
Hope could cuddle the fright of sight.
Neither its rhythm rhymes with my life's

Deepest sigh.

As it has been and will always be,
Always a scar of scrolled poetry.
Of music and madness, of hues of

You. Nevermind,

I have found someone like you.

Kung sakaling mapadpad
Dito ang balahibo ng pakpak
Ni Icarus, huwag **** hayaang
Mawaglit sa iyong isip ang bilin

Ko ukol sa ika-10 ng Enero.
Ito ang araw kung kailan nagpasya
Ang buwan na yakapin ang araw,
Hindi dahil sa tiyak na liwanag,

Kundi dahil sa katiyakan ng hiwaga.
Kasabay ng metapisikal na pagniniig
Na ito ang huling hatol ng Daruanak
Sa Binibining nabighani sa binistay

Na luha ng makata.
Makikita pa sa panganorin ang unang
Sulyap sa huling alapaap ng dilim.
Ngunit wala na ang kulog, maging

Ang pagkahulog sa bitag ng ligalig.
Alalahanin mo na lang ang dagat at
Ang pangako nitong kapahingahan
Kung sakaling sa paghahanap natin

Sa bahag-hari ay wala na sa ating
Maiwan kundi mga guho, mga mumo
Ng mga musmos na puso. Ang
Mahalaga lahat ng ito'y nakatalá na

Sa mga tála.

Sa mga panahong naaalala
Kita, muling nagpupunla ng
Sarikulay ang panganorin
Sa kaparangan ng lambong

Ng gabi.

Sanggol mo akong dinuduyan
Sa piling ng gunita't pagsintang
Mababakas sa balintataw

Ng panahon.

Bumabakas din sa buhanging
Makailang ulit mang igupo
Ng alon, ng pagkakataon
Eternal ngang nakaguhit

Ang iyong pag-iral sa hiwaga
Ng puso, isang bagong pagsuyo;
Sa mga panahong naalala kita...

May mga kurabkutab sa daghan na minaulang sa
Bulos kan daing sagkod na siram. Mayo ining kinaaram sa natural
Na pagruso kan mga kolor sa buhay o pagkamoot.
Saro ining kamawotan kan langkag na kalag na taros ning lugad.

Ngonian liwat minapoon an paghiro kan puso na
Danay nang daing untok.
Liwat na pagkabuhay---liningwan an nakaagi;
Nakahuyom na liwanag sa imaaga na ladawan ning pagmawot;
Sarong hararom na hurop-hurop sa pagsusod kan pagkatawo,
Bako sa tuyong magkaigwa, kundi
Tumang sa kinatudan na paghiling sa
Pagkamoot, ngonian minakmukna nin kinapunan.

The twilight speaks of greater
Greatness, for your spirit soars
Across the horizons of life and
The living--- leaving an era of

Idealized legacy of redeemed
Human equality and possibility.
The indomitable soul you once
Wore under your colored skin

Fuels our aspirations for a better
World of kaleidoscope of faces,
Races, and happiness. Nelson,
Now that you have entered

The narrow door of immortality,
Let our tears be a vindication to
Your ideals of freedom and
Democracy. Rest in His peace

Our dear old man. For the world
You toiled to change is now our burden
Just as how we are burdened with
Your humility and humanity.

There you are, still; untouched
By the wind, waiting for somebody
To save you from oblivion.  Your
Solitude  in time and space

Perpetuates memories of childhood,
Enough to engulf the eyes with tears
And the heart with hopes. In many
Times, the wandering whims of mind

Return to you like a tired traveler
Longing for rest and renewal. Because
Your presence is a poignant portrait of
Possibility and providential.

A rose stares at me
At the bedside table.
Reposed and still, it is
Withered by time,

Drizzled with tears and
Years of waiting and
Wanting for love's
Redemption.

For a moment, it recites
A poignant Villanele
Inscribed on a faded
Photograph of young

Lovers. There was a
Promise of forever,
But forever is a word
That belongs to fairy tales.

There is no fairy, only a
Tale of fair reality that even
The Sun sets in paradise...
Another rose stares at me

At the bedside table, she is
Reposed and still. Nightfall
Comes, as she leaves our
Room, darkness invades the

Horizon. The rose has ceased to
Bloom.

matiyaga kang pinapasan ng
mamang nangumpisal sa salamin,
umami't umako ng karnal na
pagkakamali. habang ang karamiha'y

mga miron sa silong ng tirik na araw,
namamanata sa ritwal ng pag-ulit,
pagpako't pagpapasakit sa huling
Adan na nabayubay. upang ang

kapirasong kahoy ay maging kahulugan,
upang ang kahuluga'y maging ehemplo.
templo at tiyempo ng mga himno ng
mga epokrito't espasyo ng hunghang na

pagsamba.

ang balikat ay hudyong Kristo, ang kamay ay
romano. paano kaya kung ang idolo
ng impostor ay sa silya elektrika hinatulan,
papasanin din kaya ito ng walang alinlangan?

A coffee stain on my poetry,
Pottery of shadows showered

Along the hallow pavements
Of my memory.

Each has its own reason for
Being, there and here.

Not until the skyline has been
Invaded by the dawn,

And a new beginning is another
Closing of meanings.

Not until the skyline has been
Invaded by the dawn,

And a new meaning is another
Madness of being.

Hihilingin ko pa rin sa'yo
Na yakapin mo ako pagtila
Ng ulan. At muli akong aasa
Na ang bahaghari ay tangan

Mo pa rin sa'yong kamay, gaya
Ng krayolang hawak ng paslit,
Hulugway at sarikulay sa panahon
Ng pag-ibig at pamamaalam.

Hihilingin ko pa rin sa'yo
Ang unang halik ng katiyakan,
Sanlaksang pagluluksa man
Ang ika'y pumainlanlang, aangkinin

Ko pa rin ang mga tala.

At muli ay aawitan kita ng kundiman,
Kung hindi man ay iduduyan sa
Kalawakan, kung paanong sa
Pangako ay naging tapat, kung bakit

Ikaw ang lahat, kung bakit ikaw ay
Sapat.

ikaw* ang salaming hinalikan ng silahis
ng araw, pagdaka'y nagsambulat ng
liwanag sa isang madilim,madumi, at
malihim na sulok ng munting silid. Parang

ako ang munting silid na sinambulatan ng
iyong liwanag; nabulag, nabagabag, at
nagmahal sa liwanag, hindi sa salaming
nababasag.

We've been warned
By our warm embrace,
Not to believe the night sky
And the nightfall that lies

Ahead.

Since everything passes
Beneath our feet, moving
Us along the way, reckoning
Days all along, we were never

Deterred.

We never came back the same.
Just last night, the Moon told Me
About the Sun, the warmth, the
Madness. So I told the Moon

About You.

The month of May may not be a part
Of our struggle. It belongs to those
Who have chosen to remember the
Blots of blood showered along the

Mendiola pavement, paving a closely-
Knit kinship of beliefs and bewildered
Minds, of a passing moment, of a
Movement passed on generations.

Struggles don't end, for they never begin.
Gun's barrel is where power grows. Mao
Theorized it, generations lived it. Not until
This generation's search for new reason,

Tilling fields

Are mapped in the hearts of the masses;
Where new weapons are fashioned, new
Passion grows for living the theory, for
Doing philosophy out of soil, out of gears.

Superstructure is rebuilt on chalkboards.

Your eyes are stuck on the
Afterglow invading the
Horizon. You wipe your
Tears with a rugged piece

Of cloth dotted with stars
And stripes, in remembrance
Of a nation's power, and
Prowess of sons and daughters

Flirting with  anarchy and democracy.  
Until then the world stood still, devouring
Your flesh and fantasies of happiness
And freedom. Now, let these words

Rebuke your vices and folly:
*You are all too human to be holy.