balikan natin ang panahon noong tayo'y mga bata pa.
naalala mo pa ba
noong tayo'y nagtagpo sa gitna ng mapunong gubat,
sa may malinaw at malinis na sapa?
ang mga kamay natin ay hasang-hasa sa paglikha,
pagtupi ng mga obra:
mga bangkang gawa sa papel, na
ating pinapanood ang pag-anod sa tubig
na banayad na dumadaloy;
nagpapadala lang sa agos.
at hindi,
hindi ito isang paligsahan o karera.
ang tanging pakay ay
malibang at magsaya.
kung lumubog o masira man ang ating mga bangka,
ayos lang,
gumawa na lang ng iba.

pero ngayon,
tayo ay lumaki at tumanda.
pati lunan natin ay nag-iba.
sa ating pagtingala,
hindi na yung mapunong gubat ang ating nakikita,
kundi ang bughaw na langit
na walang anuman ang makakadaig
sa lawak at laya.
at siyempre,
ang ating malinaw na sapa
ay humantong na sa
karagatan.
di matalos ang hangganan,
di matalos ang lalim.
maraming tinatagong lihim.
nalusaw na sa tubig ang mga bangkang gawa sa papel.
at dito sa dagat,  
nararapat lang na maglayag sa mga galyon kasi
araw-araw may digmaan sa laot.
kalaban natin
ang mabagsik na hangin,
mga higanteng alon,
mga piratang nananamantala,
pati na rin ang uhaw, gutom, at pagod.
pero bago pa man magsimula ang digmaan,
tayo na ang panalo.
walang sinabi ang lupit ng dagat sa bagsik ng ating puso.

sa ating paglingon
mapapagtanto na
hindi masukat ang layo
ng narating na pala
at mararating pa natin.
matagal nang wala ang gubat at sapa,
napalitan na rin ang mga mumunting bangka.
ngunit ako,
ay nandito pa
at patuloy na mananatili
kahit na
magkaiba at magkalayo
ang sinasakyan **** barko sa sinasakyan ko.
'di bale
iisa lang naman ang Kapitan,
iisa lamang ang kayamanan na hinahanap,
iisa lamang ang lupain na tinutungo.

hindi talaga
matiwasay at madali ang paglalayag
dito sa malawak na dagat na ating tinatahak. kaya
kung dumanas man ng sindak at lungkot,
huwag maniwala sa lawak at lalim
na natatanaw sa mga alon; kasi
kahit saan man mapadpad,
kahit saan man ihatid ng tadhaha,
**nandito lang ako.

During the Tang Dynasty
A yellow haired
Girl from Lunan came to a small Han town
To escape the bandits
There she met a
Shaolin monk
Of the similar age
They fell in
Madly in love
And only met up at midnight
That was when
He taughted her his ways
And they would kiss
And couple
She wanted to bring him to her
Home
So she felt loved and safe
Their travels
And love affair
Ended tragically when
Her love interest
Was struck down
That’s when she became a nun
While carrying their
Love child
But she soon took to the *****.

Knarled fingers, time etched between the creases
Of broken flesh that with grace, unfurls a yellowing heart
Down upon the ash covered wood.
Through the curling haze contented countenance
Crows with rasping indulgence, knowing once again
Victory will be won with a *****.

In the grass of Lunan Bay the weathered eye
Sketches absently, a distraction from realization-
To care too much is not nearly enough.
Lustrous tones emblazon the fruitless complexion,
Black and blue, beaten with malevolence down
Onto paper that trembles amidst the tempest.

When shall we three meet again?
Dour silence conflicts proclamations,
To do right is to be wronged and the wrong is never put right.
Till the battle is both lost and won,
The lasting spell of time is thine enemy-
Helpless to those who were once freely chained to you.

Only in death does one preserve existence,
Reflections alter with age but the truth is never forgotten.
As I look out to the tranquil sea; life now cold
With unknown depths, endless to optimistic minds-
Through the delicate hands of a child does your
Ashes dance down to their watery grave.
Defending against the neglect of a name do I grasp the torment,
Of never being able to bid you goodbye.

22.06.2010
Anna Elizabeth Rose ©