Als een zoeklicht, opgericht
Naar een hemel vol sterren
Kruist ze lichtstralen, verhalen
En schiet verder in de nacht
Voor één moment, onbekend
Voor de lege eenzaamheid
Dan weer eindeloos, zwart

Een knipperlichtrelatie
Met de glinsterende maan
Stralend middelpunt
Van de nacht die zij zelf
Slechts bliksemsnel verlichten mag

Zij, kortstondig als de dag
En voor de maan niet anders
Dan de sterren
Die hij lichtjaren eerder
Al doven zag

De afstand onoverbrugbaar
Tussen haar en het donkerste licht
Vindt ze zichzelf
In het laatste kwartier
Terug aan de kust

De enige plek waar zijn vingers haar beroeren
Waar zijn passie in de golven
Haar op haar knieën dwingt
Waar de zwarte eenzaamheid
Haar niet langer van hem *******br>Daar waar de maan
Het tij steeds weer keert

rusteloosheid
en vastgeroest verdriet
niemand ziet
het lam tussen de wolven
maar ver komt het niet
waar komt het vandaan
en waar is het geboren
of zit dat tussen haar oren
als er weer eens niemand is
het aftuigen van zelf
nog hopen op meer
lichamelijk zeer
een druppel wanhoop
gemengd met wantrouwen
en al gauw, de wanemmer verzoop
in eigen tranen
dan stromen het doet
en blijft stromen voor goed
rusteloosheid
diep in de nacht
wanneer er niemand op je wacht
behalve de ster achter de wolken
geen woorden maar daden
ja dat zal het zijn
maar het tegenbewijs valt klein
woorden onhoorbaar
een jongen die lacht
het vertrouwen ontkracht
een laatste afscheidsgroet
valt niet helemaal goed
als de duisternis nabij
zoals mijn geboorte
alleen en vrij
later zeer zelfstandig
maar nog geen procent als de rest
verpest
verpest
waarom ben ik zo anders
wat is er mis met mij, zo vrij
iedereen een ander perspectief
en ik begrijp het maar niet
ook al noemen ze mij lief
de wereld redden
met iedereen erin
heeft opeens weinig zin
als het verboden blijkt te zijn
slechts een eenzijdig spel
ach, het lam weet het nu wel
tevergeefs
rennend in de ochtendzon
verscholen in een wolkenbed
de eerste straal licht
uit het zicht
uit het zicht van de wolven
waar anders heen
springend over steentjes
met sterke beentjes
alleen in de grote wei
waarin de stilte zo groot
haar hart stilletjes vergroot
zo ook de klap van pijn
de enorme val
zo jong al
de verhouding van zwaarte
en het verdragen
aan de andere kant het extreem behagen
dat is toch geen rechte lijn
maar slechts twee woorden mochten er zijn
in steen gekerfd, beroerd gepolijst
blijdschap en depressie
maar niets er tussen in
want dat had toch geen zin
voor iemand met sensitieve uitersten
bestaat geen middenin
toch levende in een wereld van het midden
zoek balans, het middelpunt
en *** men het haar ook gunt
ze was nu eenmaal als lam geboren
en niet als schaap..  (noch rund)

blind als een mol
gravend in de grond
het was haar eigen graf
waar ze uiteindelijk op stond
omringd door de vertrouwde pijn
vroeg zich af wel van haar te zijn
met borstkas gespleten door twee
het lam kreeg heimwee
stond half dood op
wachtend op één
met hart nog langzaam trekkend
lekkend
de geur van aarde in vacht
wie had deze terugkomst ooit verwacht
en het worden van schaap
in wolfskleren
wilde zich immers niet bezeren
want moe het al was
met steen gevulde buik
de val nu slechts een kras
en wist niet eens meer wat de val was
de doorn(en) uit verleden
gestoken in vers vlees
al genoeg geleden
dus besloot nu gewoon ook wolvin
je bent een wolf, meisje
je bent een wolfmeisje
met het schaap
bloedend
nog ergens binnenin

'k Zie u daar nog liggen
in uw doodsbed
Uw laatste woorden ben'k vergeten
en gij zijt blijven leven

Maar 'k zie u daar nog liggen
een schaduw van de vader die ik kende
En gij zijt blijven leven
maar de schaduw is gebleven

'k Zie u daar nog liggen
met ogen die het einde zien
en handen die *** grip verliezen

En gij zijt blijven leven
maar 'k zie u daar nog liggen
in uw doodsbed

Ongeacht welk hersendeel als laatste is geraakt,
papa en ik, wij zijn vanaf de eerste dag gekraakt.
Je heb zoveel voor ons gedaan.
Papa heb je geleerd *** hij samen verder hoorde te gaan,
mij *** ik op mijn eigen benen moest staan.

Wij kunnen dat hier niet alleen,
hebben al zoveel steun gekregen
van mensen, vrienden en familie bij wie we onze
donkere hoofden konden legen.

Je bent er nog, maar niet meer echt,
je schommelt tussen twee extremen.
Toch heb jij ook het recht
om waardig afscheid van ons te nemen

Mama, lief, jij was de oplosser van alle
denkbare problemen.
Nu zo zonder jou zoiets verwerken
Zal later misschien onze band versterken.
Voor nu, echter, stellen we het samen met jou
elke dag een beetje slechter.

Mijn haar gekleurd, mijn neus
gecorrigeerd.
Ik heb lang geleden
mijn zelfverzekerdheid bezeerd.
Geblesseerd, ging ik
door het leven.

Sinds kort kan ik weer zweven.
Ik heb geleerd dat,
al is het maar voor even,
een mens zich goed mag voelen.
Dat het kan, je hoofd afspoelen,
je uitkleden en zeggen:

Het is de laatste keer dat ik hierom heb geleden.
God, mens, wees nu dan toch tevreden
met wat onder die oppervlakte zit.

Vertrekken is niet makkelijk. Dat is het nooit geweest.
Je pakt je koffer, ziet je naasten wachten,
ziet ze smachten en ze zijn bedeesd.

Ze willen dat je terugkeert, dat je niet verleert
wie ze zijn en wat ze je verteld hebben.
Ze willen niet vergeten, geen laatste keer
gedag zeggen.

Het is een sprong die je moet wagen,
ik zal je missen voor zovele dagen.

Voor de vierde maal
de laatste keer.
Ik zou afstampen maar
begin vast morgen weer.

Gedepriveerd strompelen
tussen volk, onder tussen door,
verloren in een menselijke
draaikolk baan ik me een weg naar voor.
Ik voel de bassen trillen in mijn broek.
Mijn vrienden en mijn rem zijn zoek.

Eén stap in de andere richting
kan goed zijn voor een nieuwe lichting
moed.

Ik pers en duw, ik stuw
en dam de stam naar buiten.
Mijn adder onder het gras is sluw
en tam, na het finaal sluiten
van de rits, is mijn encore zoek.
In de spiegel zie ik een vlekje
op een onvermijdelijk plekje
en declareer ik zonder doek:
'Het laatste druppeltje is altijd voor de broek.'

Ik vraag me zoveel af de laatste tijd.
Bijvoorbeeld waarom ik geen luide stem heb,
waarom ik zo zorgvuldig pijntjes mijd
of waarom ik verstrikt raak in mijn eigen web.

Zo doe ik mezelf de das om. Zo weet ik
mezelf te strikken voor een nieuwe rol.
Mijn hoofd staat bol, mijn knie is dik.

Kijk alstublieft naar morgen.
Kijk en knabbel en lees, houd moed.
Maar weet dat je in zorgen
verslik

ken
goed en beteren is
dan kauwen zonder betekenis.

Ik wou dat ik de visserskoning was
en elke vis kon vangen.
Ik wou dat ik kon lopen en pas
als anderen allang niet meer, m'n handdoek op moest hangen.

Kon ik maar wormen graven, verzamelen en verkopen,
was ik maar wereldkampioen in hopen.
Als ik kon zien in donker of glijden door de lucht,
gewoon slechts één talentje had, al was ik erdoor berucht,
dan zou ik eindelijk gelukkig zijn.

Van dat laatste is toch één ding waar
en neen het is niet dat van dat vliegen.
Ik ben de allerbeste
in mezelf beliegen.

't Is dat ik het zelf niet weet,
het allemaal op zaterdag
vergeet, in de nacht,
wanneer de zon niet schijnt,
mijn fluitje vogelt
tot hij in de hoed verdwijnt.

Het liefst wil ik me ook verstoppen
al is het dan misschien
veertien dagen kussens slopen,
kinnen kloppen. Als ik het mij
zou vragen, was ik al weg getoverd,
had je me voor de laatste keer gezien.

Het botert niet tussen
mij en tussen de oren.
Mijn buik is niet te sussen,
wil geen inspraak horen.

Voor maar honderdtien
doen we er ruitenwissers
bovenop.

De smaak van de keizer
Wie wordt de onderwijzer
bovenhands en overmand
zandkastelen in het zand.

En dit is nog maar het begin,
generiek en tegenwijzerszin.
Ronde schijven in vierkante dozen,
nu nog ergens om die ansjo in te lozen.

Mijn geld is op
vakantie en elke keer als ik die man zie
boekt mijn tas een vluchtje bij.

De staat van deze broek en wie ze draagt
in de staat, in beide zitten gaatjes, maatjes op
droog of natte plekken, dansen, rekken, goed proberen bekken,
sleur en doek, ongeacht, de laatste druppel vormt
signalen op je broek, morse code om te zeggen
dat je de verantwoording niet bij de ander
hoeft te leggen. Vogels verschuilen in de veren
van de wolf in schaapse kleren. Ijsberen
onderwinteren op zomerse terrasjes
verre van de mentale was en plasjes
die ze nog moeten draaien.

Laat maar waaien.

Sommige dingen zullen nooit, kan ik nooit vergeten.
Dat ik verkeerd was, moest iedereen weten, ze leken al
te lachen nog voor dat ik moest spreken.
Ik had niets om me aan op te trekken, haalde anderen
dan neer. Zelfs zei iemand stop, gooide ik
ze gewoon een busje verder onder in de functie
van een stomme mop. En oordelen gaat in twee
richtingen. Wie het zaait zal het oogsten, zal het plukken
Het moet toch lukken dat de stukken die we
slaan de waan levendiger maken dat de zaken er
goed voor zouden staan.

Achter elke boom zit de pijn van het verleden, erger nog dan slangen, gevaarlijker dan wolven, het lijden komt in golven en is niet te vermijden.

De pijn is van aller tijden, pakt je bij je biezen.
Laat je zien wat er valt en wat je kan verliezen.
Hier kan ik eindelijk doen wat ik zelf wil,
Hier is al de rest, eindelijk even stil.
Het afzien is een keuze.

Ik voel mij zo speciaal in de zever die'k verpak,
lak aan de tegels, een brug verkocht in de hemel
en de sterren namen geven. Dan durf ik nog te beweren
dat ik controle heb over mijn leven.

Ik blijf zelf best zitten, muren witten, draaien
frezen. Ik kan alleen maar boeken lezen. Wie iets
doet kan missen, wie iets doet, kan leren. Elke dag
is elke dag opnieuw proberen.

Sla het op en orden onder,
geregeld op de vlonder,
ontregeld ongezonder.
Het regent zonder donder.

Vraag niet te vaak waarom

Eerder, *** het komt dat
en wat kan ik ermee doen?
Helpt het om zo te denken,
zou het kunnen dat ik me voel
zoals toen?

Ik google soms, de aanzet naar
verandering. Ik denk dat ik te ver zie.
Ik mag best wat meer bestand
tegen de laatste nieuwe versie.

Op het samen beven,
op niet te lang leven
op doen wat we kunnen
en jezelf af en toe wat gunnen.